Catch me I'm falling { Brokenkit }

_{Hyper stuiterde de nog jonge Honeykit door het kamp van de Shadownclan. Het witte spul wat zich onder haar voeten bevond maakte haar vrolijk, zoals ze bijna elke dag wel was. Vol enthousiasme glipte ze de langs de nursey, en ging achter de dichtsbijzijnde struik liggen. Waarschijnlijk moest ze nu voorlopig in de nursey blijven, na wat ze laatst samen met Silverpaw mee had gemaakt. Ze hadden haar als straf verboden verder te gaan dan de nursey, maar daar hield ze zich natuurlijk niet aan. Waarom zou ze? Maar haar gedachtes van de buitenwereld waren nu wel voor goed aangetast. Ze zag nu al op tegen haar trainingen, want dan moet ze toch écht het kamp verlaten. Stel dat ze weer zo’n eng beest tegen komt, en dit keer is ze alleen? Ze had erg veel geluk gehad dat Silverpaw bij haar was geweest, anders had ze hier nooit meer gestaan. Die das had haar met huid en haar verscheurd, dat was een ding wat zeker was. Haar ogen gleden naar het litteken wat op haar voorpoot te zien was. Een van de aandenkens aan haar avontuur. Gelukkig was de wond goed genezen en was er niet al te veel vuil in terecht gekomen, dat het niet ging ontsteken. Dan had ze een nog groter probleem gehad, en daar zat ze niet op te wachten. Met dit litteken moest ze maar leven, want hij zou nooit meer weggaan. Voorzichtig wurmde ze haar dunne kopje door de bladeren voor haar, kijkend of ze weer achter de struik vandaan kon komen. Ze wou geen risico lopen, zeker niet dat haar straf verlengd zou worden. Daar had ze simpelweg totaal geen zin in. Met haar buik plat tegen de grond gedrukt sloop ze weg. Plotseling doemde er een kleine kitten op, dicht bij de nursey. ’Hoi!’ riep ze vrolijk met een overslaande stem. ’Hoe heet je? Hoe oud ben je? Wie zijn je ouders? Vind je sneeuw ook zo leuk? Wil je met me spelen? Of ben je nog te jong? Heb je broertjes of zusjes? En als je die hebt, hoe heten die dan?’ ratelde ze maar door. Haar ogen waren groot geworden van enthousiasme, blij dat ze gezelschap had gevonden.

+ Brokenkit}

Hij was de oudste, de grootste en de machtigste uit dit nest. Nu zou hij leiden over dit nest, daarna de clan, daarna dit hele woud en daarna deze hele planeet! Hij zou een machtige kater worden, iemand die geëerd werd door anderen. Ze zouden voor hem buigen, vast en zeker. Met twee vernauwde ogen staarde hij voor zich uit. Zijn staart bewoog geconcentreerd zachtjes op en neer terwijl zijn oren neutraal omhoog stonden en alle geluiden om hem heen opvingen. Waarom hij zou was? Dat was niet echt duidelijk. Hij was vast zo geboren. Plots werd de rustige en kille sfeer om hem heen verpest door een nogal hyperactieve kit. Droog boog hij zijn hoofd in de richting van de poes en bekeek hij haar kort. Ze was ouder dan hem, dat wel. Maar of ze volwassener was? Dat betwijfelde hij. Volwassen waren ze beiden nog niet, hij was ook nog maar een kit en dat gaf hij zonder moeite toe. Hij mocht heus nog wel spelen, streken uithalen. Want nu was hij nog onschuldig, nu kon hij nog doen waar hij zin in had. En weet je? Dat ging hij ook doen. Maar dan op zijn manier, de manier waar hij van hield. Met klauwen en tanden, met echte pijn. Hij keek naar zijn poten. Jammer genoeg had hij nog niet echt scherpe nagels, hij had amper nagels waar hij iets mee kon. Hij was dan ook nog extreem jong, en dat hij nu buiten de nursery was, was al iets te ver voor zo’n kit als hem. ’Hoi!’ Weerklonk de stem van de poes voor hem. Hij richtte zijn aandacht weer volledig op haar en knikte zacht. “Hallo.” Sprak hij droogjes. ’Hoe heet je? Hoe oud ben je? Wie zijn je ouders? Vind je sneeuw ook zo leuk? Wil je met me spelen? Of ben je nog te jong? Heb je broertjes of zusjes? En als je die hebt, hoe heten die dan?’ Hij werd overvallen door een hele lading vragen. Een kille grijns verscheen op zijn gezicht. Wat een nieuwsgier, deze poes. Het beviel hem wel. Iemand die vragen stelde kwam achter alles wat hier gaande was in de clan. Hij hield niet zo van die rustige, verlegen katten. Ze waren te zwak, maar deze hyperactieve poes was anders dan dat. Ze mocht dan wel enorm kinderachtig en hyper zijn, maar dat was gewoon maar een kitten eigenschap, niet? Als ze een echte Shadowclanner was dan zou ze opgroeien als een poes die enorm goede vragen kan stellen, en iedereen kan breken onder haar vragen. Iedereen zou wel moeten antwoorden op haar vragen. “Ik ben Brokenkit, zoon van Innerghost en Flamepath.” Sprak hij met trots uit, terwijl hij zijn hoofd lichtelijk omhoog hief om groter te lijken. “Zo oud ben ik nog niet, ik denk dat het nu ongeveer een halve maan is dat ik leef.” Zacht gegrinnik verliet zijn mond. Ze zou vast verrast zijn om zijn houding. Want een kit van zijn leeftijd zou normaal anders zijn dan hem, veel anders. Maar dat maakte hem apart, anders dan de rest. En daar was hij dan ook enorm trots op. Sneeuw? Zijn blik gleed over het witte spul. “Zo heet dat dus,” Grijnsde hij zacht. “Of ik sneeuw leuk vind? Ik weet het niet, ik trek niet zo snel een eerste conclusie.” Hij sloeg zijn dunne staart voor zijn poten en keek weer op naar de poes. Even dacht hij terug na over de vragen die ze allemaal gesteld had. Was hij iets vergeten? Ja, natuurlijk. Ze had nog wel meer vragen gesteld. Ze vroeg of hij wilde spelen, en of hij broertjes en zusjes had. “Ja, ik heb broertjes en zusjes. Vijf zelfs. Hun namen zijn Terrorkit, Thornkit, Frozenkit, Fawnkit en Littlekit.” Even haalde hij diep adem, om antwoord te geven op haar laatste vraag. “En ik zou dol graag met je willen spelen, noem maar een spel en ik doe mee.” Zacht grinnikte hij. Spelen zou hem helpen om sterker te worden, betere tactieken te ontwikkelen en zich voor te bereiden op zijn apprentice tijd. Natuurlijk twijfelde hij niet om te spelen met de andere kits. Dan zou hij doen alsof hij volwassen was, en dat was hij helemaal niet! Hij was nog jong, en als je jong was mocht je best wel wat lol trappen. Zijn ogen vielen op het litteken die de kit op haar voorpoot had. “Zeg.. Ik weet je naam nog niet eens..” Hij keek weer op. De kit had zoveel vragen aan hem gesteld dat hij zelf was vergeten om ook te vragen wat haar naam was, om ook wat interesse voor haar te tonen. Niet dat hij dat had, het was gewoon beleefd om zo tegenover zijn clangenoten te doen. Zij verdienden tenminste nog een beetje respect van hem, de rest totaal niet. Dat waren allemaal zwakkelingen, stuk voor stuk waren ze kittypets. “Waar heb je dat litteken van?” Besloot hij om achteraf toch maar te vragen. Aangezien hij daar best wel nieuwsgierig naar was. Een litteken kreeg een jonge kit niet zomaar namelijk, want kits waren heilig voor de clan. Dat stond in de warrior code, die hij al meteen toen hij kon zien en lopen in zijn hoofd had geprint. Niet om hem volledig te volgen, maar om te weten wat de katten in deze clans allemaal volgden. Waar ze in geloofden, wat hij zeker niet mocht vertellen als hij dat gedaan had. Zodat hij geen nare fouten kon maken, die ervoor zouden zorgen dat hij bijvoorbeeld de clan uit word geschopt. Want ja, dat gebeurde. Hij dacht even terug aan de donkere kater die hij in het kamp had gezien. Het was duidelijk geen shadowclanner, zijn houding was namelijk anders. Hij kwam uit een andere clan, en dat verbaasde Brokenkit eigenlijk wel. Was het niet zo dat iedere kat in de clan geboren moest zijn om werkelijk bij de clan te horen? Hij vertrouwde de kater totaal niet. Wie wist wat dat mormel allemaal ging doen. Zacht snoof hij waarna hij zijn ogen weer op Honeykit richtte, wachtend op haar antwoord.

Mood: Relaxed º Company: Honeykit º Words: 1017

_{Haar nog prille ogen gleden naar de jonge kater die voor haar stond. Hij was, net als haar, nog niet erg oud. Maar dat kon je makkelijk zien. Honeykit leek iets ouder, maar veel verschil was er niet te zien tussen de twee. Ze merkte dat hij zich groter maakte, om te laten zien dat hij niet zo zwak was als hij leek. Afwachtend van wat hij zou antwoorden, schuifelde ze heen er weer op haar pootjes. “Ik ben Brokenkit, zoon van Innerghost en Flamepath.” Zei hij vol trots. Flamepath en Innerghost kende ze wel, dat waren twee warriors hier in de Clan. Echt veel had ze hen nog niet gezien of gesproken, maar heel soms heeft ze ze wel voorbij zien komen. “Zo oud ben ik nog niet, ik denk dat het nu ongeveer een halve maan is dat ik leef.” Honeykit wist dat hij jong was, maar zó jong? Hij had niets weg van een kitten van die leeftijd, laat dat duidelijk zien. Bewonderd staarde ze naar de kater voor haar, die weer verder ging met het antwoorden op haar vragen. “Zo heet dat dus,” sprak hij, terwijl er een grijns op zijn gezicht verscheen. “Of ik sneeuw leuk vind? Ik weet het niet, ik trek niet zo snel een eerste conclusie.” Hij zal er vast en zeker straks wel achter komen, dat wist Honeykit zeker. Dit witte spul onder haar poten was geweldig, vooral om in te spelen. Ze was blij dat deze kater wel haar vragen beantwoordde, want de meeste katten namen niet eens de moeite ervoor. Ze sloegen bijna al haar vragen over, wat vaak tot teleurstelling van haar zelf kwam. “Ja, ik heb broertjes en zusjes. Vijf zelfs. Hun namen zijn Terrorkit, Thornkit, Frozenkit, Fawnkit en Littlekit.” Dat was een hoop familie. Honeykit hield wel van drukte, dus zo’n hoop nieuwe kittens in de nursey waren natuurlijk altijd geweldig. De kater haalde even adem, om haar laatste vraag ook te beantwoorden. “En ik zou dol graag met je willen spelen, noem maar een spel en ik doe mee.” Van blijdschap sloeg ze met haar staart op en neer tegen de grond. De meeste sloegen spelen in deze tijden altijd over, want dan kregen ze het weer te koud, of verbaden hun ouders het. Zij had een vader, maar die lette niet erg vaak op haar. Die ging vaak wat jagen voor de Clan, maar zij vond dat niet erg. “Zeg.. Ik weet je naam nog niet eens..” Natuurlijk, ze was helemaal vergeten haar naam te zeggen! ’Je hebt erg veel broertjes en zusjes, mag je blij mee zijn.’ zei ze zachtjes in Brokenkit zijn richting. ’En trouwens, je lijkt veel ouder dat je eigenlijk bent! Hoe komt dat? Ik ben trouwens Honeykit.’ sprak ze weer harder en keek vrolijk weer zijn kant op. Brokenkit vond ze een mooie naam, en waarschijnlijk pastte die naam ook wel bij hem. “Waar heb je dat litteken van?” Plots veranderde de vrolijkheid in Honeykit haar houding, en vlug legde ze haar andere poot over het litteken. ’Oh, nou..’ Goed kwam ze niet uit haar woorden, en wanhopig keek ze op. Zo erg was het toch niet om te vertellen? ’Ik was uit het kamp gegaan, gewoon om even wat te ontdekken, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar toen ik daar in het bos stond, kwam er opeens zo’n beest aan, een das. Gelukkig was Silverpaw er, die heeft me wel gered. Maar dit heb ik eraan overgehouden... Ik mag eigenlijk niet eens uit de nursey, als straf.’ Ze liet haar nagel over het litteken glijden. Ze zocht afleiding om van onderwerp te veranderen, Honeykit wou het er liever niet over hebben. Vol enthousiasme sprong ze op de rug van Brokenkit, klaar om te spelen. ’Rawrr!’ riep ze vrolijk, terwijl ze door de plakkerige sneeuw rolde.}

’Je hebt erg veel broertjes en zusjes, mag je blij mee zijn.’ Ja, misschien kon hij daar ook wel blij mee zijn. Maar wat als ze hem later in de weg gingen lopen? Ze kwamen namen van dezelfde ouders af. En wat als ze sterker dan hem zouden worden? Dan moest hij ze uit de weg ruimen. Was hij eigenlijk wel zó slecht? Hij slikte zacht en besloot om er niet over na te denken. Hij zou er wel een plan op bedenken wanneer het gebeurde. Ze waren vast niet zo sterk als hem en ze zouden vast niet zo machtig worden als hem! ’En trouwens, je lijkt veel ouder dat je eigenlijk bent! Hoe komt dat? Ik ben trouwens Honeykit.’ Leek hij dan echt veel ouder dan hij eigenlijk was? Hij zou het eigenlijk niet weten, want hij had zijn houding nooit echt kunnen zien. Misschien later als hij weer eens voor een plas water stond. Dan kon hij namelijk zijn eigen spiegelbeeld zien. Jammer genoeg was er nu bijna alleen maar ijs, en voor water moest je het ijs breken, niet?Ook besloot hij de naam van de kit te koppelen aan haar geur; Honeykit. Hij moest haar naam goed onthouden, want het zou niet zo fijn van hem zijn als hij haar naam nu al vergat! “Waar heb je dat litteken van?” Weerklonk de tweede vraag die hij aan haar stelde. Opeens leek het voor deze poes enorm moeilijk om er een antwoord op te geven. Nu werd hij nog nieuwsgieriger naar haar litteken! Jammer genoeg sloeg ze haar andere poot over het litteken heen zodat hij het niet meer kon zien. ’Ik was uit het kamp gegaan, gewoon om even wat te ontdekken, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar toen ik daar in het bos stond, kwam er opeens zo’n beest aan, een das. Gelukkig was Silverpaw er, die heeft me wel gered. Maar dit heb ik eraan overgehouden... Ik mag eigenlijk niet eens uit de nursey, als straf.’ Aha, vandaar dat ze opeens verscheen. Ze had een andere uitgang gevonden, anders dan de normale uitgang van de nursery! Dat was best wel slim, misschien dat hij later op deze dag eens opzoek ging naar die uitgang. Gewoon om zeker te zijn dat wanneer hij straf had hij ook zo naar buiten kon komen! Plots kwam de poes op hem afgevlogen en belandde ze op zijn rug. “Oef” Was wat er uit zijn mond kwam toen hij door zijn pootjes zakte onder het gewicht van de poes. Het was geheel onverwachts geweest, dus had hij er helemaal niet op gerekend. Zo snel als hij kon draaide hij zich op zijn rug en rolde hij met haar door de plakkerige sneeuw. Die aan zijn vacht bleef kleven en een koud gevoel gaf. Hij negeerde de enorme kou en rolde samen met Honeykit over de grond heen. Met zijn pootjes duwde hij haar lachend van zich af en schoot hij meteen omhoog om een volgende aanval in te zetten. Meteen schoot de jonge kater naar voren en beukte hij haar opzij om vervolgens weer met haar door de sneeuw te rollen.

Mood: Playful º Company: Honeykit º Words: 522

_{Ze begon het eigenlijk nu al koud te hebben, en hoopte dat dit gevoel snel zou verdwijnen. Ze dácht er niet aan nu een warme plek op te zoeken, ze zou het vanzelf wel warm krijgen met deze drukte. Blijkbaar had Brokenkit haar plotselinge aanval niet in de gaten gehad, want hij reageerde nogal verast. “Oef” hoorde ze uit zijn mond komen. Maar al snel draaide de kater weer op zijn rug. Met redelijk sterke kracht voelde Honeykit hoe Brokenkit haar van zich af duwde, al lachend. Hij zag er gelukkig wel de lol van in, en ook zij schoot in de lach. Direct daarna schoot de kater naar voren, en beukte haar in de koude sneeuw. Met een snelle beweging kroop ze weer overeind, en gaf de kater een speelse glimlach. Zo samen door de sneeuw rollen was geweldig, ze wilde niets anders. Wat haar opviel, was de kracht waarmee deze kater voor haar speelde. Voor een kitten was hij razendsnel en echt af sterk, laat staan als hij volgroeit is. Hij kon zelfs Honeykit aan, die al iets ouder was dan hem en wel wat meer ervaring had. ’Je bent niet slap, voor zo’n jonge kitten.’ zei ze met een nonchalante tint in haar stem, en haar mondhoeken krulden op. Niet veel later toen ze dit had gezegd, sprong ze weer naar voren. Haar staart sloeg tegen de sneeuw van opwinding, dat daardoor omhoog vloog. Kleine hoopjes sneeuw belanden op Brokenkit, waar ze best om moest lachen. Brokenkit, maar ook zij zaten helemaal onder de sneeuw, wat een nogal grappig gezicht gaf. ’Heeft meneer nog meer sneeuw nodig?’ grinnikte ze.}

B R O K E N K I T

SEPERATION OF STATE AND MIND. I CANNOT LIVE, I WILL NOT DIE
LOCKED AWAY INSIDE MY MIND. I AM GUILTY I AM THE CRIME

Hij zorgde ervoor dat de wat oudere kit genaamd Honeykit hem vast zou waarderen om zijn kracht. Door zijn doorzettingsvermogen leek hij dan ook krachtig voor een kat van zijn leeftijd en zo wilde hij het hebben! ’Je bent niet slap, voor zo’n jonge kitten.’ Zacht knikte hij. "Misschien de rede waarom mijn moeder me Brokenkit genoemd heeft." Zijn staart maakte een beweging naar de leaderden en een brede grijns verscheen op zijn gezicht. De poes sprong weer naar voren, maar het enige wat hij tegen zich op kreeg was een hoop sneeuw. Hij kuchte zacht van verbazing en schudde de sneeuw van zijn vacht af. ’Heeft meneer nog meer sneeuw nodig?’ Lachend schudde hij met zijn hoofd heen en weer. "Nee, bedankt. Jij?" Grinnikte hij zacht, waarna hij ook zijn staart door de sneeuw heen haalde zodat ook de poes wat sneeuw tegen haar aan kreeg. Zijn blik gleed weg van Honeykit, terwijl hij een beetje afwezig voor zich uit keek. Wat was hij nou eigenlijk aan het doen? Hij leek totaal niet op een shadowclan kat. Hij was meer een poesiepoes die aan het spelen was met een andere poesiepoes. Geërgerd zuchtte hij, waarom was hij nog zo jong en onschuldig? Hij wilde dat helemaal niet meer zijn.

Words: 210 Mood: Playful Company: Honeykit
Note;; Hij gaat wat harder worden nu, pas op xD

_{Brokenkit was al echt sterk ontwikkeld, en dit verbaasde Honeykit diep. Hoe kon dat zo zijn? Hij was nog zo jong, en veel leeftijd verschilde zij en Brokenkit niet. Maar ergens leek het dat hij zelfs nog iets sterker zou zijn als haar, al kon ze hier geen duidelijke mening over geven. Dit kon natuurlijk ook zo lijken, al was ze wel benieuwd hoe Brokenkit er als warrior uit zou zijn. Hij zou zeker zo’n echte Shadowclan worden. Groot, sterk en machtig. Maar Honeykit zal eerst zien, en dan geloven. Wanneer zij te snel conclusies trok, ging het bijna altijd wel de mist in. Zachtjes knikte Brokenkit, als bevestiging van haar antwoord. "Misschien de rede waarom mijn moeder me Brokenkit genoemd heeft." Natuurlijk, die naam kreeg een kitten niet voor niets. Zij had haar naam gekregen om haar karakter. Langzaam was de sneeuw gaan smelten, tot er steeds minder over was. Uiteindelijk was de ooit zo leuke sneeuw nu een paar zielige waterplasjes geworden. De sneeuw maakte plaats voor steeds meer groene natuur, en de bloemen kwamen als knopjes de grond uit zetten. Al was er niet veel groens aan het Shadowclan territorium, maar dat was zo’n beetje standaard. Er was amper een plukje gras te bekennen. Nee, voor de natuur zou je toch echt verder het kamp uit gaan, maar dit had ze al een keer gedaan. En dat liep niet echt op een succes uit. Voor de rest van haar kitten tijd bleef ze toch liever in het kamp. Na wat ze had mee gemaakt, wou ze het risico niet meer nemen. Een geërgerde zucht verliet Brokenkit zijn mond. Met haar kopje schuin keek Honeykit zijn kant op. ’Wat is er?’ vroeg ze voorzichtig. Even stond ze stil, maar al snel sprong ze weer op en neer. Speels sloeg ze met haar staart tegen de flank van Brokenkit, en keek hem met een uitdagende blik aan.

-Jij denkt dat Honey zich daarvan iets aantrekt? :') -}

Wie dacht hij wel dat hij was?! Hij moest zijn kitten kant helemaal niet ontwikkelen! Hij moest er nu al aan beginnen om een sterke kater te worden, een kat waar anderen bang voor waren! En door nu met anderen te gaan spelen ging dat hem niet lukken. Zijn eerst vrolijke blik had plaats genomen voor een norse en duivelse gloed in zijn ogen. De kater sloeg kwaad met zijn staart. Hij was niet kwaad op de poes voor hem, misschien een heel klein beetje maar. Nee, hij was kwaad op zichzelf. Dat hij zich zo had laten verleiden door zo'n domme poes. Spelletjes spelen, wie dacht ze wel dat hij was? Hij was zoon van Innerghost en Flamepath, twee nieuwe warriors die beiden sterk genoeg waren. Hij wilde niet zo zijn als de rest van zijn nest. Hij was anders en zo was hij al vanaf zijn geboorte. Hij was slecht geboren, niet slecht geworden! ’Wat is er?’ De poes zat even stil en haar stem klonk voorzichtig. Eindelijk, zo wilde hij dat anderen tegen hem spraken. Voorzichtig, maar dan wel met een tikkeltje angst erin. Hij richtte zijn norse blik op haar en zag hoe de poes van rustig terug schoot naar hyperactief. Nogmaals zuchtte hij geërgerd. Niet weer hé? De poes haalde uit naar zijn flank, waar hij een kleine tik van haar kreeg. Hard gromde hij. Zijn grom klonk niet eens schattig. “Hou daar nu meteen mee op, mormel!” Klonk zijn stem over het kamp heen. Hij vernauwde zijn ogen en sloeg zijn nagels volledig uit. Ook al waren ze klein, hij was bereid haar pijn te doen. Met een immense kracht schoot hij naar voren en duwde hij zijn kleine nagels in haar borst om haar omver te duwen. Direct daarna beet hij even flink in haar poot en gromde hij weer. “Ik heb hier geen zin meer in, ga maar met die andere leeghoofden spelen.” Hij sloeg kort wild met zijn staart waarna hij van de poes afsprong en langs haar door wegliep richting de Nursery. Nee, in deze onzin had hij geen zin. Hij zou spelen, maar niet op haar manier. Als iemand met hem wilde stoeien, dan kregen ze pijn. Geen plezier. Vechten deed je niet om vrolijk te zijn. Dat deed je om te laten zien hoe sterk je was, hoe machtig je zou kunnen worden. Een van zijn mondhoeken schoten kort even omhoog in een geheimzinnige grijns, waarna hij de Nursery binnenliep en zijn gezicht weer in een emotieloze plooi gooide. Hij liep meteen richting het nest waar zijn moeder lag, en nestelde zich op een warme plek, een stukje weg van zijn broertjes en zusjes. Ze mochten dan wel van zijn bloed zijn gemaakt, maar hij hield niet van ze. Ze waren stuk voor stuk leeghoofden, netzoals die ene Honeykit!

Mood: Pissed º Company: Topic uit º Words: 471