ι'νє ηєνєя ρℓαує∂ ωιтн ѕσмєσηє єℓѕє

_{De kleine Honeykit opende haar prille oogjes, waarna ze ze direct weer dichtkneep tegen de felle zon de door de takken van de nursey scheen. Weer probeerde ze haar ogen open te doen, dit keer voorzichtiger. Met half dicht geknepen ogen stond de zwart witte kitten op. De snel achter elkaar trippelende pootstappen van haar waren goed te horen, maar dat kon haar op dit moment niet echt schelen. Voordat ze de nursey verliet, hield ze nog heel even halt en liet haar ogen rond het kamp glijden. Voorzichtig sloop ze naar buiten, en sprong direct weer achter een boom. Ze wist dat ze eigenlijk niet verder dan net buiten de nursey mocht komen, alleen om wat te eten of te drinken. Dat was haar ‘straf’ van toen ze stiekem toch het territorium van de Shadowclan had verlaten. Was dat litteken op haar poot dan al niet erg genoeg? Speels keek ze naar haar pootje, en toen weer omhoog naar de takken van de massieve boom waarachter ze zich schuilhield. Doffe zonnestralen schenen door de nog jonge, groene bladeren naar beneden. De zon verlichtte in deze vroege ochtend het kamp. Plotseling zag ze hoe ook een andere kitten uit de nursey glipte. Geïntresseerd staarde ze naar de kater, maar ze kon zijn aandacht niet trekken. Dat zou veelste veel opvallen, en ze moest juist niet opvallen tegenover de warriors. Dit was nogal moeilijk voor een jonge, speelse kitten als zij, maar ze had het spelletje onderhand wel door gekregen. En het was nog eens leuk ook, vond Honeykit zelf. Zo undercover door het kamp sluipen, geweldig. De kater naderde de boom waarachter zij stond, en ze wachtte op het juiste moment. Net toen hij zijn rug naar haar toe draaide, maakte ze een klein sprongetje en belanden bovenop deze kitten. Vol enthousiasme drukte ze haar tandjes voorzichtig in zijn vacht. Tot haar grote schrik merkte ze dat deze kater er niet op had gerekent, en een korte fil slaakte. Verschrik sprong Honeykit weer van zijn rug af. ’’Sst!’’ siste ze en trok de kater mee achter wat struiken in het kamp. ’’Sorry dat ik je zo liet schrikken, maar ik mag eigenlijk helemaal niet in het kamp zijn.’’ sprak ze vrolijk. Ze had een vermoeden dat dit een van de broertjes van Brokenkit zou zijn, de kitten die ze eerder had ontmoet. Ze leek hem eerst wel aardig te vinden, maar na een tijdje werd hij kwaad op haar en ze wist dat ze maar beter weg kon gaan. Ze hoopte dat deze kitten leuker zou zijn dan die stomme Brokenkit.}