The Silver Prophecy

Onderwerp: The Silver Prophecy vr 18 jan 2013 - 21:45

_{Haai!
Ik werk stiekem aan een Warrior Cats verhaaltje, en wou het graag aan jullie tentoonstellen.C:
Het is eigenlijk zoals in de boeken, alleen andere katten enzo.
Inleiding:
Haar felle gele ogen schoten open van verbazing, en de houding van de jonge zilveren poes leek op die van een jonge kitten die voor de eerste keer de buitenwereld zag. “Dit is ongelooflijk!” Bracht ze vol ongeloof uit en staarde nog enkele seconden naar het mirakel dat voor haar stond, totdat haar mentor het hele gebeuren nog spectaculairder maakte. “In het maanlicht ziet die grot er zelfs nog mooier uit, misschien krijg je ooit eens de kans om met een leader mee op pad te gaan, naar deze gesteenten in de nacht.” De geamuseerde trilling die over haar mentor's' snorharen rolde was niet te missen. Ze kon er voor gokken dat Rainfeather, haar mentor, die eer dus ooit al eens heeft gehad. Maar dat verbaasde haar niet echt. Rainfeather was de deputy van de Thunderclan. Ze mocht van geluk spreken toen ze haar als d'r mentor benoemden. Ze wist dat de deputy's vaak de leader haar kittens als apprentice kreeg, als die toch kittens had. Terwijl Silverpaw een gewone Thunderclan apprentice was, met twee doodgewone ouders. Ze wist niks meer te zeggen, en Rainfeeather moest dat gezien hebben, dus liep de donkerbruine tabby poes rustig verder. Ze zag dat de staartpunt van de deputy licht krulde als teken dat ze haar moest volgen. Zonder een seconde te twijfelen sprintte ze achter haar aan, haar kop fier in de lucht gehouden.
Chapter one:
De nacht liet zoals gewoonlijk haar doodse stilte door het hele woud fluisteren. Enkele zachte zoem geluidjes waren nog te horen, maar die waren gedempt en dat kwam meer en deels doordat de oorzaak van het geluid een zeer klein wezen was. Silverpaw's oren stonden in een houding die toonde dat ze verveeld was, niks te doen had. Iedereen van de Clan sliep al, zij was de enigste die nog geen oog had dicht gedaan deze nacht. Terwijl er maanlicht dat gefilterd werd door het dikke bladerdak van de den waarin ze sliep op haar zilveren vacht scheen weerkaatste er in haar gele ogen de vorm van de maan die al hoog aan de hemel stond te paraderen. De trainingen waren de laatste tijd mega zwaar, alsnog had ze geen slaap en voelde ze zich ook niet levenloos in de dag. Ze had een paar dagen geleden nog aan Sandflower gevraagd wat de oorzaak ervan kon zijn, maar die zei dat het bij het volwassen worden hoorde. Maar wat haar moeder daarmee bedoelde begreep ze nog altijd niet. Ook Rainfeather had haar al eens gezegd dat eens je een warrior bent, of de rang apprentice in het verleden had liggen, dat je veel meer verantwoordelijkheden kreeg. En dat de zorgen waar je voorheen nooit aan dacht zich dan begonnen op te stapelen, en dat was dus de redenen waarom sommigen katten geen slaap hadden. Een bijna onhoorbare zucht die in de verte wegstierf ontsnapte uit haar mond toen ze haar ogen dan toch maar voor een paar seconden sloot. Ze zouden wel gelijk hebben zeker? Wat zou anders een geldige reden zijn? Stilletjes aan omarmde de dromen haar toch, en viel ze zonder het wist in een diepe slaap.
“Silverpaw...!” De echo's in haar hoofd werden luider en brachten haar beetje bij beetje weer terug tot de realiteit. “Opstaan!” Met onafgemaakte slagen van haar poten schoot ze waker en botste ze met haar hoofd tegen de borstkas van een zwarte kater. “So-sorry Blackfoot.” fluisterde ze zachtjes en gaapte nog even slaapdronken, zodat ze vervolgens even onderzoekend rondom haar heen kon kijken. De zon liet zijn stralen het hele aardoppervlak verwarmen, en verblindde haar voor een paar tellen. “Je hebt nu al wel genoeg geslapen. Ga beter iets nuttigs doen.” snauwde de kater haar toe en draaide zich vervolgens om zodat hij de apprentice den kon verlaten. Wat had die weer een prachtig humeur vandaag.. Ze schudde haar kopje en dacht voor de eerste in zoveel dagen alleen te zijn in de den, maar alweer was ze dat toch niet. “Denk je dat Blackfoot ooit aardig zou doen tegen een apprentice?” klonk de steù van iemand die ergens in de den verstopt lag. Nieuwsgierig keek ze rond, en merkte op dat er een gitzwarte leerling haar strak aanstaarde. Had hij alles gezien van wat er daarnet was gebeurd? “Blackfoot? Nee, dat denk ik niet.” miauwde ze zachtjes terug zodat er geen katten van buitenaf haar gehoord zouden hebben. Terwijl ze haar amberkleurige ogen over het lichaam van de apprentice liet glijden stond ze op en rekte één voor één haar pootjes uit. De kater leek er niks meer over te willen zeggen en keek haar dan ook niet meer aan. Zou er iets mis zijn? Ze had hem nog nooit eerder gezien in de Clan, en ook zijn geur herkende ze niet meteen. “Mag ik de reden weten waarom je zo naar mij staart?” vroeg de kater wiens naam nog zoek was en plakte zijn oren plat tegen zijn nek. Ietwat geschrokken door zijn brutaliteit en onverwachtse vraag deinsde haar oren ook naar achteren en liet ze even een laag gegrom horen. “Eh, niks.. Ik zocht gewoon even naar je naam..” Zonder haar ogen van de kater af te weren nam ze een paar stappen naar hem toe, en ging op enkele staartlengtes van hem vandaan zitten. “Duskpaw.” Zijn nekharen stonden overeind en Silverpaw kon aan zijn houding zien dat hij alles behalve blij was met haar als gezelschap. Dan kon ze evengoed werkelijk iets nuttigs gaan doen dan haar tijd hier te liggen verspillen aan iemand die haar naar het schijnt niet bepaald mocht. Ze knikte nog eventjes als teken dat ze hem gehoord had, en baande zich vervolgens een weg door de den uitgang, en betrad met een tikkeltje gespannenheid door de gebeurtenis van daarnet de open plek.

_{Hoofdstuk 1 word nog afgemaakt.}}