Someone is gonna shoot me down

Terwijl ze haar oren plat tegen haar nek gedrukt hield liep ze verder door de kille straat waar geen kat te bekennen was. Het was nog vroeg in de ochtend, maar toch was ze al op een verre afstand van haar kamp vandaan. Dat kwam allemaal door de verveling en het feit dat ze de laatste tijd niet meer goed kon slapen. Een dun laagje dauw zweefde over de grond en bevochtigde de grassprieten in de tuinen van de twolegs. Vaak zaten daar de poesiepoezen, de speeltjes van die gekke tweebeners. Ze had ook gehoord dat de beruchte Bloodclan Elite zich hier ergens in de buurt had gevestigd. Dus zo veilig waren die huiskatten ook weer niet, terwijl ze vaak zeiden dat die een saai leventje hadden. Ivyleaf schudde haar kop en besloot om maar gewoon verder te lopen. Als ze een van die Bloodclanners tegenkwam dan zouden die katten die zich de Elite noemde maar al te gauw beseffen dat ze geen huiskat was. Bij die gedachte verscheen er een grijns op haar melkwitte gelaat. De meeste dachten dat ze helemaal niet sterk was, maar vaak kwam de verrassende blik tevoorschijn in hun ogen eens ze met haar vochten. Maar ze hadden gelijk, Ivyleaf was inderdaad niet een van de sterkste Shadowclanner, laat staan de grootste. Alsnog wist ze perfect hoe ze moest vechten, spierbundels en grootte waren niet altijd van belang in een gevecht, het is gewoon handig om beide in bezit te hebben.

Cindersmoke

Het was een prachtige dag die dag. Het voorjaarszonnetje scheen vrolijk neer op de bomen en bloemen die begonnen met bloeien. Het was nog niet lang newleaf, maar Cindersmoke werd er blijer van. Hij was al die sneeuw, die kou en bladloze bomen wel zat. Hij had besloten om eens alleen het kamp uit te gaan. Toen hij die ochtend wakker was geworden was hij voorzichtig opgestaan, om Honeyspots niet wakker te maken. Ze was zo lief als ze sliep. Hij had haar nog een lik gegeven en nog even toegekeken. Daarna had hij zich een weg gebaand tussen de rest van zijn clangenoten die nog lagen te slapen. Het was een heel karwei geweest maar uiteindelijk gelukt. Hij had een muis gepakt van de voedselstapel en was vertrokken. Hij was naar de rivier gegaan en had een duik genomen. Hij pikte een vis mee maar gooide hem speels weer terug. Hij had geen honger meer. Hij had nog even toegekeken in het water en was er bij gaan liggen. Hij had nagedacht, nagedacht over zijn verleden en vooral over zijn toekomst. Ooit zouden er kleine Cinders en Honeys rondlopen, van die kleine, vervelende pluizebolletjes. Hij grinnikte bij de gedachte. Het zou superleuk zijn om die kleintjes rond te zien huppelen en vooral te zien opgroeien. Hij zou de kittens alles geven, alles wat hij nooit gekregen had van zijn ouders. Hij zou blij zijn als hij dat zou kunnen, en hij wist zeker dat Honeyspots een geweldige moeder en Queen zou worden én zijn. Hij miste haar nu al, maar een keer alleen op pad kon geen kwaad natuurlijk. Hij besloot eens zijn lichaam te volgen in plaats van zijn hoofd en liet zich gewoon gaan naar waar hij uit zou komen. Hij dacht aan het gesprek met Stormstar, hij was blij geweest dat hij en Honey iets hadden, iets wat hij zich niet had kunnen voorstellen, aangezien hij nou niet bepaald een leuke kater was. Tenminste dat vond hij dan. Hij had niet echt een goed zelfbeeld van zichzelf, dat mocht duidelijk zijn. Ineens knipperde hij met zijn ogen en zag dat hij op de Twoleg place was, niet echt een veilige plek. Al zag hij wel een andere kat. Een poes, een sneeuwwitte poes. Het leek niet echt een huiskat, tenminste zo zag ze er niet uit. Ze leek nogal sterk. Cindersmoke was nou niet echt een geweldige vechter, maar ook geen slechte. Hij had wat spieren opgebouwd tijdens zijn trainingen. Dat kwam altijd van pas, wist hij. De poes rook als een Shadowclanner, een ruziezoeker dus. Hij ging achter haar staan. "Hallo, wat doe jij hier op een tweebenersplaats?" vroeg hij kalm, zeker niet agressief. Hij had op dit moment geen zin in een gevecht.

Haar ogen werden iets smaller toen een verse Riverclan geur haar neusgaten reikte. Toen ze zich omdraaide om te zien waar of wie die desbetreffende kat kon zijn merkte ze op dat er een zwart witte kater haar aansprak. "Hallo, wat doe jij hier op een tweebenersplaats?" Terwijl de kater dat zei verscheen er een geniepige grijns op haar melkwitte gelaat. "Dat kan ik evengoed aan jou vragen." bracht ze er verfijnd uit en vouwde haar oren onvriendelijk naar achteren. Dat was geen teken dat ze ruzie zocht, Ivyleaf had gewoon geen zin om gezellig een gesprek aan te gaan met een kat vanuit een vijandelijke Clan wiens naam ze nog niet eens wist. Dus meer zeggen dan de zin die ze zonet had geluid deed ze niet. Aller eerste wou ze zien wat de reactie van de Riverclanner zou zijn. Vaak voelden de katten zich door die woorden ongemakkelijk, en bij de slechtste gevallen werden ze kwaad of begonnen ze onnodige dingen uit te kramen. Vaak trok de Shadowclan poes zich er niks van aan, het was immers hun eigen leven dus zou ze zich er ook niet mee bemoeien. Terwijl ze hem strak aanstaarde met haar donkere ogen kwamen haar nekharen overeind. Maat ze zette zich zo dat je niet kon zien dat ze zich ongemakkelijk voelde. Want zoals ze al eerder had vernomen maakte het haar niets uit wat andere katten deden, of hoe ze zich voelden. Dus vond ze dat onbekende katten zich ook niet moesten interesseren in haar meningen.

Onderwerp: Re: Someone is gonna shoot me down