Stuck in this mess [Swiftheart]

» Met langzame passen trippelde Swiftheart het gebied rond. Ze wist dat ze voor vandaag een prooi moest vangen, aangezien het in deze tijd nogal schaars was. De clan had niet genoeg eten meer dus moesten bijna alle warriors er op uit. Haar ogen gleden langs de Tallpines, op zoek naar een enkele beweging. Ondanks dat toch de meeste dieren zich al veilig en wel in hun hol hadden opgeborgen, toch waren er nog enkelen die zich op hun territorium waagden. En dat was natuurlijk des te beter voor de clan, anders zouden ze helemaal niets te eten hebben. Haar snorharen trilde door een windvlaag die zich door haar vacht rees, waarna er een koude rilling over haar ruggengraat liep. Ze kreeg het, terwijl ze nog een best dikke vacht had, al aardig koud. Maar dat was normaal in de koude Leaf-bare dagen, de meeste moesten daar nog wel aan wennen. Als er gejaagd moest worden keken katten vaak haar richting op, aangezien ze bijna onzichtbaar door het gebied kon sluipen. Dat was een van haar goede voordelen. Haar langharige witte vacht zetten vrijwel niets af op de spierwitte sneeuw. Plots doemde er een nog jong konijn voor haar op, precies wat ze zocht. Hij had een goede schutkleur, en dat was ook de reden waarom ze hem eerst niet had opgemerkt. Het kleine beestje had een bruin zwarte tint. Geconcentreerd liet Swiftheart zich door haar benen zakken, en voelde hoe de ijzig koude sneeuw tegen haar buik aan drukte. Het gaf haar een onbehagelijk gevoel, die ze op dit moment aan de kant zetten. Dit was misschien haar enige kans op een maaltijd voor de clan, en hier moest ze dus gebruik van maken. Ze kon het zichzelf niet veroorloven deze mooie kans voorbij te laten schieten. En tenslotte nam ze zich elke dag voor om met minstens één prooi terug te komen bij het kamp, en ze vond het dan ook vreselijk als dat voornemen niet was gelukt. Haar kristal blauwe ogen hielden zich gefixeerd op de achterhand van haar prooi, die niets vermoedend wat rond liep te scharrelen. Ze was niet de enige die op zoek was naar eten, want ook het konijn leek uitgehongerd te zijn. Met zijn korte pootjes duwde hij wat mos weg, hopend dat er zaden achter lagen. Jammer genoeg was dit niet het geval. Swiftheart bleef zijn bewegingen precies volgen, wachten op het goede moment. Ze spande haar achterspieren aan en nam een krachtige, behendige sprong richting het konijn. Die had haar te laat door gekregen en van het ene op het andere moment was hij in Swiftheart haar klauwen geklemd. Ze kon hem maar beter meteen het leven afnemen en met een snelle beet was deze klus geklaard. Al bungelend in haar bek liep ze dieper het bos in, tot ze opeens een maar al te herkenbare stem hoorde; De stem van Littlepaw. Maar zo vrolijk klonk ze niet, het leek eerder alsof ze in gevaar was. “Help!” hoorde ze door het bos galmen, en het geluid weerkaatste zich via de bomen. Hierdoor was het moeilijk om te bedenken waar het geluid vandaan kwam. Lichtelijk in paniek keek ze rond, maar ze kon ze apprentice niet vinden. “HELP!!” klonk er weer, dit keer nog meer in paniek. Swiftheart mocht hierbij geen tijd meer verliezen, en stelde vast dat het uit de noordelijke richting kwam. Met een brok in haar keel begon ze in noordelijke richting te rennen, hopend dat ze de juiste kant had gekozen. Niet veel later bleek duidelijk wat de situatie was, maar hier was niet waar ze op gehoopt had. Littlepaw hing bang tegen een hek aan geklemd, terwijl er niet ver beneden haar een aardig grote vos zat, klaar om haar aan gort te scheuren. Ze kende deze sluwe beesten maar al te goed, ze zouden niet stoppen voor ze hun doel hadden berijkt. ’Littlepaw! Wat is er aan de hand?’ riep ze beangstigend naar de Siamese poes. In haar stem was de angst duidelijk te horen, maar dit keer had ze hier een geldige reden voor. Het was eigenlijk wel duidelijk wat hier gaande was, maar toch wilde ze uit haar eigen mond horen. Zonder er ook maar bij na te denken liet ze haar prooi vallen en stormde richting Littlepaw. Plots kreeg ze de ingreep dat dit toch niet zo’n goed plan was, en al slippend kwam ze weer tot stilstand. Hier moest ze een betere manier op zien te vinden.

» | Mood: Panic | Company: Littlepaw | Words: 745 | Notes: None |

» Vol afschuw moest Swiftheart aanzien hoe Littlepaw het steeds moeilijker kreeg, en wist dat het niet lang meer zal duren voor ze de controle kwijt zal raken. Snel ging ze af wat ze het best kon doen, maar geen van de opties leden naar een goede oplossing. Totaal gefrustreerd keek Swiftheart toe. Ze was sinds dat ze klein was al als de dood voor die beesten, maar wegrennen was geen optie. Daar dácht ze überhaupt niet eens aan. Voorzichtig sloop ze naderbij, hopend dat vos haar niet in de gaten had. "Is dat niet een beetje duidelijk?" zei Littlepaw met angst in haar stem. Natuurlijk was dat duidelijk, maar als ze in paniek was ging ze altijd onzin prevelen. Swiftheart probeerde haar aanwezigheid te verbergen, maar de vos had hun natuurlijk allang geroken. Totaal afgeleid richtte het beest de aandacht op Swiftheart en haar prooi, die niet ver achter haar lag. Littlepaw hield geen grip meer, en viel met een luide kreet boven op de vos. Geschrokken sprong Swiftheart achteruit, met haar ogen wijd opengespert. De vos leek even van de kaart te zijn wegens de plotselinge val en nagels van Littlepaw, maar dat was van korte duur. Vol woede sleurde hij de apprentice van zich af, waarna ze een stuk verder tegen de sneeuw aan viel. Swiftheart streek haar oren dreigend in haar nek, als waarschuwing dat het beest nu te ver was gegaan. Maar die boodschap bleek absoluut niet aan te komen, want de vos bleef dreigend voor het hek staan. Littepaw richtte haar blik voor even op die van de poes. Swiftheart wist dat ze nu iets zou moeten doen, zij was hier tenslotte de oudste en meest ervaren van de twee. Maar ook zij was bang, niet zo zeer voor zichzelf als voor Littlepaw. Ze stonden hier oog in oog met zo’n beetje de grootste vrees van de meeste clankatten. Een vos stond zo al bekend om zijn sluwheid en doorzettingsvermogen, karakter trekken die de meeste katten moeilijk vonden. Toen gebeurde wat Swiftheart het meest bang voor was. De vos sprintte recht op Littlepaw af, en zonder na te denken sprong ook de poes in dezelfde richting. Vol afschuw bekeek ze hoe de vos Littlepaw probeerde aan te vallen. ’Littlepaw!’ riep ze geschrokken in de apprentice haar richting, al hielp het niet veel. Veel kon ze niet doen, maar ze kon de vos op zijn minst afleiden. Plots kreeg ze haar vers gevangen prooi in het vizier en stormde er op volle vaart heen. Behendig greep ze het konijn in haar bek en rendde weer richting de vos. ’Hoop dat het helpt.’ mompelde ze binnensmods, nauwelijks verstaanbaar. Met een snelle beweging gooide ze het dode konijn vlak naast de vos, hopend zijn aandacht te krijgen. In de tussentijd had Littlepaw misschien de tijd om aan het mormel te ontkomen, als het tenminste volgens plan liep.

» | Mood: Hopefull | Company: Littlepaw | Words: 479 | Notes: None |

» Tot haar eigen grote verbazing merkte ze dat haar plan had geholpen. De wolf suisde langs Littlepaw en greef het verse konijn tussen zijn kaken. Het was waarschijnlijk ook makkelijker voor die vos, aangezien het konijn voor het grijpen lag. De roodbruine vos ging er langs de Tallpines vandoor. Haar eeste missie was gelukkig geslaagd, maar dit betekende nog niet dat ze van hem af waren. Hij ging richting het kamp van de Thunderclan, en dat voorspelde niet veel goeds. Vlug rende Swiftheart naar de apprentice, die eerst nog van haar schrik moest bekomen. Was niet gek ook, want Littlepaw had zojuist doodsangsten uitgestaan. Plotseling schoot ze overeind, en Swiftheart deinsde weer iets achteruit. "We moeten hem uit het territorium jagen! Voordat hij andere pijn doet!" sprak de Siamese poes voor haar. Swiftheart wist dat ze gelijk had, maar dit was makkelijker gezegd dan gedaan. Eigenlijk wilde ze die vos geen tweede keer tegenkomen, maar ze wist dat als ze hem niet uit het territorium zouden jagen hij nog vele andere katten aan kon vallen. En wie weet, dat het misschien niet zo goed zou aflopen als met Littlepaw? Maar de apprentice zag blijkbaar het gevaar niet meer waar ze zonet oog in oog mee had gestaan, dus had ze geen andere keus. Ze moest aan haar Clan denken, en dit keer niet haar angsten laten zien. ’Inderdaad. Die vos moet uit het territorium worden gejaagd, voor hij nog meer slachtoffers te pakken krijgt!’ riep ze overmoedigd richting Littlepaw, en zette het direct daarna op een lopen. Ze hoopte dat de poes achter haar zal volgen, al wist ze dat wel bijna zeker. Ze had die vos naar het noord-westen zien rennen, de richting waar ook het kamp van de Thunderclan zich bevond. Snel sprintte zij zelf ook in de richting. Haar ademhaling ging gelijk matig, maar door de sneeuw vergde het haar veel energie. Door het dikke pak was het moeilijk zich een weg door de sneeuw te banen, al moest ditzelfde probleem ook voor de vos gelden. Ze hoopte dat zijn tempo zou verslappen naarmate ze dichterbij kwamen, maar ze wist nog niet zo zeker of dit ook het geval was. Swiftheart gooide haar nek achterover, en keek even naar Littlepaw. ’Gaat het? ‘ vroeg ze hijgend, omdat ze zich wat ongerust maakte of deze nog jonge poes het wel aankon.

»| Mood: Courageous | Company: Littlepaw | Words: 393 | Notes: None|