Hello young one ~ [&Miu]

Vanaf een stil plekje in het oude park dat ‘BloodClan’ kamp werd genoemd lag een klein, langharig poesje tussen een paar takken van een dorre struik. Haar helder blauwe ogen schenen als koplampen tussen de takken door. Door een gunstige lichtinval van de schaduw van een boom zag je haar nauwelijks zitten. Het enige wat haar positie verried was haar geur en de twee ogen die je lichtgevend aanstaarde als je langs kwam. Ze zat te loeren op een verdwaalde mus die wat onhandig zat te pikken op een stukje dorre grond. Dit stuk van het park was afgelegen en stil, geen wonder dat hij hier zat. Ik heb nog nooit wat zelf gevangen .. misschien als ik nu me goed concentreer .. Dacht het poesje. Miu was haar naam. Ze had recent uitgevonden dat het ‘mooie veer’ of iets in die richting betekende. Haar tweebeen eigenaar had zeker een vreemde naam voor haar uitgekozen. Sinds haar verblijf in BloodClan was haar gedrag drastisch omgeslagen. Ze had een rijke geschiedenis die niet vol pluizigheid en roze wolken zat. Nee. Een harde waarheid die je niet als kitten van vijf maande hoorde te weten. Toen de mus plots opvloog wurmde Miu zich uit de struiken en keek ze het boos na. ”Stomme mus!” Spuwde ze kwaad en ze sloeg van woede met haar klauw random tegen de aarde. Ze legde haar oren plat en siste nijdig. In een willekeurige richting lopend ging ze om het meer heen richting de andere BloodClan leden. Ze was niet echt een sociale vogel, ze was meer het stille typ dat in de schaduwen mee keek hoe alles gebeurde. Maar als iets haar niet zinde dan hoorde je dat ook. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze pas op het laatste moment de poes opmerkte die stilletjes in haar pad zat. Miu ging een stapje achteruit en legde haar oren ook plat toen ze zag dat de poes de hare ook zo had. ”Pardon, ik zag je niet” Miauwde ze zonder enig spoor van spijt in haar stem. Ze zat op Miu’s favoriete plek. Onder een boom die werd omringd aan de zijkanten door struiken die momenteel kaal waren. Ze ging naast de poes zitten en gluurde vanuit haar ooghoek naar haar genoot. Ze wist de naam niet van de poes, zoals ik al zei, ze is niet zo’n sociale vogel. Ze kende enkele namen en natuurlijk die van Saxon en Icy maar echt ver ging haar kennis niet. Daarbij interesseerde het haar gewoonweg niet wie wie was. Vanzelf kwam ze er wel achter. ”Ik ben Miu, mevrouw, en u zit op mijn plekje” Murmelde ze zacht maar net hoorbaar uitdrukkelijk de nadruk leggend op mevrouw om zogenaamd enig respect te tonen voor oudere.