please just a little {Arcticlight}

Met zijn ogen gefocust op de rivier staarde de kater naar de kleine vissen die langs hem door zwommen. Hij was opzoek naar een prooi die ook echt de maag van een kat kon vullen, die kleine visjes moesten allemaal nog groeien en het was het beste dat hij ze niet ving. Zijn ogen vielen op een grote vis, die wel zeker een kat het aantal voedsel kon geven die deze nodig had op een dag. Hij likte zijn lippen af bij de gedachte. Want ook hij had nog niet gegeten, de hele dag nog eigenlijk niet. Maar hij vond eerst dat hij een beetje prooi op de prooistapel moest krijgen voordat hij er zelf wat vanaf mocht pakken. Hij haalde uit naar de vis en vormde zo snel mogelijk zijn klauwen om het lijf om deze vervolgens uit het water te smijten. Meteen schoot hij op de wilde bewegende vis af en beet deze met een simpele hap dood. Hij likte de smaak van water en vis van zijn lippen af en tilde de grote vis op. Het werd weer eens tijd dat hij het aantal vissen dat hij deze morgen gevangen had even terug ging brengen. Hij liep langs de rivier, met de grote vis in zijn mond, op weg naar alle andere vissen die hij deze morgen al gevangen had. Meestal baande hij zich gewoon een weg van het begin van de rivier tot deze eindigde bij de borders. Maar nu hij zoveel vissen al gevangen had, leek het hem het best om ze even terug te brengen en dan weer verder te gaan. Plots hoorde hij enkele harde geluiden. Schrikken deed hij niet, enkel snel reageren en weg springen van de bol kat die op hem af was gestormd. Hij liet zijn vis vallen op de grond toen hij de kat net voor de rivier buiten bewust zijn ineen zag storten. Een klein hoopje los liggende aarde weerhield het lichaam ervan om in de rivier te vallen. Meteen sprong hij er op af, en toen hij dicht bij de kat stond greep hij deze voorzichtig vast bij zijn nekvel en tilde hij de kat een stukje op om deze op een veilige plek neer te leggen. Zijn massieve lichaam had het ondervoede lichaam van de rogue zo op kunnen tillen. Ook al was deze kat veel ouder dan hem. Hij keek de kat vragend aan. "Gaat het een beetje?" Vroeg hij zacht. Hij porde met zijn massieve poot tegen het lichaam aan, hopend dat het dier weer wakker werd. Even keek hij naar de heuvel waar de kat vanaf was gevallen. Was er net iets gebeurd? Hij bekeek de kat even en merkte op dat deze enorm ondervoed was. Leaf-bare had dus niet alleen de clans getroffen, maar ook de katten daarbuiten. Zijn blik gleed naar de rivier. Hij zou de code toch niet breken als hij één klein visje uit de rivier haalde voor deze ondervoede kat? Hij kon het niet aanzien dat zo'n kat zo verhongerd was. Daarom liep hij op de rivier af en haalde hij een vis van een gemiddelde grote uit de rivier. Zodat de kat tenminste weer wat sterker werd zodat deze het territorium kon verlaten en voor zichzelf zou kunnen jagen. "Hier, neem deze vis. Ik kan het niet aanzien dat katten er zo mager uitzien, en een visje minder zal mijn clan heus niet doden." Glimlachte de kater vriendelijk waarna hij de vis voor de kat duwde en rustig ging zitten. "Ik neem aan dat je een rogue bent? En je weet dat je in Riverclan territorium zit, toch? Ik zal je naar buiten moeten begeleiden, het kan niet anders. Het is verboden om hier te zijn voor katten zoals jou." Klonk zijn stem daarna. Hij wilde niet in de problemen komen, maar zo'n kat op een brute manier verjagen? Nee, dat zou hij niet over zijn hart kunnen krijgen.

Hij wilde de rogue wel zo snel mogelijk het gebied uit brengen. Ze zouden het niet waarderen als hij een rogue langer in het gebied hield, terwijl hij deze al gevonden had. Hij keek naar de rivier. Als ze vanuit hier langs de rivier liepen dan kwamen ze uiteindelijk na een tijdje gelopen te hebben wel uit bij de rogue gebieden. Daar kon hij de kater vast wel achter laten, toch? Deze leek toch geen gevaar te vormen voor de clan. Enkel wilde hij wel zeker ervan zijn dat de kat niet terug kwam, of andere rogues bij zich had. Hij snoof kort de lucht om zich heen in zich op. Nee, geen andere rogues in ieder geval. "kom zitten joh ik doe je niks hoor en trouwens ik zou toch niet tegen je op kunnen" Hij keek de kater kort aan. "Ik hoop dat je het begrijpt, maar ik denk niet dat we hier langer kunnen blijven relaxen. Ik heb een warrior code om te volgen en ik moet je het gebied uitbrengen nu ik je gevonden heb. Het gaat niet anders, ik heb nog heel veel taken om te doen straks dus ik kan hier niet even blijven zitten. Zullen we gaan?" Hij bleef erg kalm. Tegenover andere katten was hij enorm kalm als hij dit deed. Hij wilde gevechten vermijden, ook al wist hij dat hij de meesten wel aankon. Hij wilde niet dat de clan straks in moeilijke tijden een sterke warrior moesten missen. "weetje vroeger was ik ook zo gespierd ik had massieve poten waarmee ik zo een konijnen kop kraakte maar nu ben ik oud en kan niet eens meer winnen van een specht" Hij knikte. "Beter ooit sterk geweest dan nooit, niet?" Glimlachte hij de kater vriendelijk toe. Hij wist hoe het voelde om oud te worden. Het liefst bleef hij kit, zonder al die zorgen en al. Maar dat ging nou eenmaal niet. Ooit stierf je. Hij stond klaar om te gaan en keek de kater vragend aan. Gingen ze nou? Want hij wilde deze kat niet hardhandig het territorium uitschoppen. Het was gewoon niet nodig en het zou er eerder voor zorgen dat deze wat oudere kat iets kon breken of misschien zelfs ziek kon worden. Nee, dat wilde hij niet op zijn geweten hebben natuurlijk. "Uh, gaan we?" Vroeg hij, met zijn kristal blauwe ogen op de kat gericht.