Algemene Onzin Topic

De nacht liet zoals gewoonlijk haar doodse stilte door het hele woud fluisteren. Enkele zachte zoem geluidjes waren nog te horen, maar die waren gedempt en dat kwam meer en deels doordat de oorzaak van het geluid een zeer klein wezen was. Silverpaw's oren stonden in een houding die toonde dat ze verveeld was, niks te doen had. Iedereen van de Clan sliep al, zij was de enigste die nog geen oog had dicht gedaan deze nacht. Terwijl er maanlicht dat gefilterd werd door het dikke bladerdak van de den waarin ze sliep op haar zilveren vacht scheen weerkaatste er in haar gele ogen de vorm van de maan die al hoog aan de hemel stond te paraderen. De trainingen waren de laatste tijd mega zwaar, alsnog had ze geen slaap en voelde ze zich ook niet levenloos in de dag. Ze had een paar dagen geleden nog aan Sandflower gevraagd wat de oorzaak ervan kon zijn, maar die zei dat het bij het volwassen worden hoorde. Maar wat haar moeder daarmee bedoelde begreep ze nog altijd niet. Ook Rainfeather had haar al eens gezegd dat eens je een warrior bent, of de rang apprentice in het verleden had liggen, dat je veel meer verantwoordelijkheden kreeg. En dat de zorgen waar je voorheen nooit aan dacht zich dan begonnen op te stapelen, en dat was dus de redenen waarom sommigen katten geen slaap hadden. Een bijna onhoorbare zucht die in de verte wegstierf ontsnapte uit haar mond toen ze haar ogen dan toch maar voor een paar seconden sloot. Ze zouden wel gelijk hebben zeker? Wat zou anders een geldige reden zijn? Stilletjes aan omarmde de dromen haar toch, en viel ze zonder het wist in een diepe slaap.
“Silverpaw...!” De echo's in haar hoofd werden luider en brachten haar beetje bij beetje weer terug tot de realiteit. “Opstaan!” Met onafgemaakte slagen van haar poten schoot ze waker en botste ze met haar hoofd tegen de borstkas van een zwarte kater. “So-sorry Blackfoot.” fluisterde ze zachtjes en gaapte nog even slaapdrongen, zodat ze vervolgens even onderzoekend rondom haar heen kon kijken. De zon liet zijn stralen het hele aardoppervlak verwarmen, en verblindde haar voor een paar tellen. “Je hebt nu al wel genoeg geslapen. Ga beter iets nuttigs doen.” snauwde de kater haar toe en draaide zich vervolgens om zodat hij de apprentice den kon verlaten. Wat had die weer een prachtig humeur vandaag.. Ze schudde haar kopje en dacht voor de eerste in zoveel dagen alleen te zijn in de den, maar alweer was ze dat toch niet.