[Eriksen] Why would I do it myself?

Demeter werd wakker met haar en haar klauwen gingen meteen uit terwijl ze omhoog sprong, haar haren waren nat maar stonden recht overeind van woede: Het was weer gebeurd: Ze had weer over Ty gedroomd. Die gast is handig en vermakelijk omdat hij over zijn oren op haar verliefd had, maar de laatste tijd verdween hij niet meer uit haar hoofd, en dat is niet de bedoeling. Hij is aardig, gemeen en niet eens lelijk, maar een relatie? Nooit meer! Ze had haar lesje wel geleerd. Ze moest afleiding vinden, ze deed haar klauwen weer in en liep naar een andere kamer in het verlaten Tweebeennest, daar sprong ze op een stoel dat onder het stof zat en bij meer gewicht zou doorkrakken. Ze Maakte haar vacht weer fatsoenlijk en liet het weer schijnen in zijn mooie felle kleur. Tijd om op pad te gaan om een slachtoffer te vinden, ze voelde haar buik knorren en tegelijkertijd een plannetje opborrelen: Waarom zou ze zelf gaan jagen? Ze kon ook iemand bedreigen om eten te gaan vinden voor haar, dan had ze een goede combi: Ze hoefde niets te doen voor haar eten en ze kon weer heerlijk een dom katertje treiteren. Ze liep naar nog een andere kamer waar niets instond behalve een kapot geslagen raam, ook zoiets doms van tweebenen: Ze zijn ooit uit dit mooie nest verdwenen en vervolgens sloegen ze een raam in en namen ze alles mee. Maar ach, die sukkels kwamen hier nooit dus ze had alle ruimte in haar eentje: Heerlijk toch? Ze sprong in 1 keer door het raam heen en lande netjes op de vloer van het steegje waar ze op uitkwam. Ze dwaalde een beetje van steegje naar steegje: Haar ogen zoekend naar een geschikt slachtoffer. Ze deed niet de moeite om niet op te vallen: ze genoot er juist van als anderen haar zagen en vluchtten. Uiteindelijk liep ze een hoek terug maar stopte meteen: Verderop in de straat stond een Wit met bruine kater, hij zag er niet al te slim uit. Ze herkende hem niet maar straks zal ze ervoor zorgen dat hij haar nooit meer vergeet. Ze liep op hem af, vriendelijk kijkend en glimlachend. " Hallo, mooie ochtend nietwaar?" Zei ze vriendelijk om hem niet weg te jagen. Toen ze dichtbij genoeg was nam ze opeens een grote sprong en landde ze op zijn rug. Ze pinde hem met gemak tegen de vloer terwijl ze gemeen glimlachte. " Ik wil een dealtje met je sluiten" Zei ze nog steeds met een vriendelijke stem terwijl ze de glimlach liet staan. Ze wachtte op een reactie, haar klauwen klaar om hem weg te kunnen slaan, haar stem klaar om hem zijn taken op te geven en zijn vragen weg te kunnen slaan met woorden.

Nieuwsgierig staarde de kater naar de prachtige staartveren van een vogel. Geen enkele interesse in het vlees dat hem kon voeden, maar gewoon de kleuren zelf. Eriksen bevond zich in een kleine steeg, deze bevond zich tussen twee houten Twoleg hekken en daarachter bevonden zich meerdere Twoleg Nests. De kater zat op de met steen verhoogde rand, want hij wist wel dat het lagere gedeelte vaak werd betreden door vreemde Twoleg voertuigen. Gelukkig konden de monsters hier niet komen. Langzaam stond hij op en sprong met een lenige sprong op een van de hekken. Nu kon hij de vogel zelf zien. Hij had een zwart verendek en alleen de staart had van die mooie kleuren. Maar dit gaf hem ook die elegantie. Een vage geur betrad zijn neus en meteen werd zijn aandacht gericht op deze geur. Het had een bekende Rogue geur, maar ook iets van een Twoleg. Snel sprong hij van het hek af, net op tijd. Want een fel rode poes kwam het hoekje om. Haar eerste indruk op hem was vriendelijk, want ze had een glimlach op haar gezicht en haar ogen sprankelden. "Hallo, mooie ochtend nietwaar?" Ze kwam dichterbij, en Eriksen voelde meteen dat er iets niet in orde was. Hij spande zijn spieren, maar was net te laat. De poes had een grote sprong genomen en drukte hem tegen de grond. Eriksen's ogen bleven echter kalm en hij keek haar aan. "Ik wil een dealtje met je sluiten." Haar stem klonk nog steeds vriendelijk, maar Eriksen zag alleen maar een valse kat. "Nou zeg het maar," Begon de kater rustig en keek haar recht in haar ogen aan. "Wat is er zo belangrijk waarvoor je me op de grond duwt?"

Ze keek in de ogen van de kater en hij keek terug. Vanaf hier zag ze dat kater niet wit met bruin was maar juist oranje met bruin. Maar het was lang niet zo fel als haar mooie pels. "Nou zeg het maar," begon de kater met een rustige stem, hmm.. toch niet zo'n lafaard als ze gedacht had, "Wat is er zo belangrijk waarvoor je me op de grond duwt?" maakte de kater zijn zin af. Ze stond nog steeds boven hem, haar ene voorpoot met klauwen uit naast zijn lichaam en de andere met klauwen in bovenop hem zodat hij niet zomaar weg kon komen. Ze tilde de poot die eerst op zijn buik lag op en gaf daarmee zijn snuit een rustig tikje, als een moeder die haar kit een bestraffend tikje geeft omdat hij iets verkeerd had gezegd. Vervolgens plaatste ze haar poot weer rustig terug op zijn witte buik. " Hush.." begon ze met een zachtere stem. " Laat mij het praten maar doen" Ze keek hem even indringend aan om er zeker van te zijn dat hij de boodschap begreep. " Zoals ik zei wil ik een dealtje met je sluiten, het is niet zo belangrijk als je waarschijnlijk denkt. Integendeel: Het is heel makkelijk: Voor mij om het je te laten doen en voor jouw om het te doen. Je hebt geluk, anders was je er waarschijnlijk een heel stuk slechter van af gekomen." Ze liet hem los en stapte een klein stukje van hem vandaan. Daar ging ze rustig zitten maar bleef ze hem aankijken zodat hij niet zomaar kon vluchtten. Ze had haar klauwen uit voor het geval het nodig moest zijn. " Ik heb iets nodig en ik denk dat jij dat wel kan regelen.." Ging ze verder, ze hield ervan om hem in spanning te houden en om zo vriendelijk te spelen terwijl hij waarschijnlijk allang wist dat het schijn was. " Ik wil dat jij mijn ontbijt voor vandaag gaat regelen. Het maakt niet uit hoe je het doet, zolang je maar voor zonhoog hier bent, met iets eetbaars. " Ze stond op en liep op hem af, ze ging vlakbij hem staan zodat hun vachten elkaar aanraakten. Ze sloeg haar staart om hem heen en keek hem diep in de ogen aan: " En je kan maar beter iets meenemen wat goed genoeg is... en op tijd komen... want ik weet je te vinden. Ik weet iedereen te vinden. En als mijn andere vrienden niet doen wat ze beloofd hadden dan straf ik ze, want ik houd niet van spelbrekers. En jij meneertje..." Ze deed haar klauwen weer uit, " Jij bent geen uitzondering hierop.." Ze liep bij hem weg met een valse glimlach op haar gezicht. " Niet vergeten he?" Zei ze spottend terwijl ze nog 1 keer omkeek. Vervolgens sprong ze op een muurtje dat ze zag staan en ging erop liggen. " Ik zal op je wachten"

Een van haar voorpoten gaf hem een zacht tikje, ook al vond hij het maar niets, hij liet het toe. Zo zou de poes denken dat hij laf of zwak was en als hij haar vertrouwen had gewonnen zou hij vluchten. Dat klonk pas laf, maar het was beter dan verwondingen oplopen. " Hush.." Haar stem werd zachter en Eriksen vernauwde zijn blik een beetje. " Laat mij het praten maar doen" Eriksen knikte een beetje stijf, maar begreep het. " Zoals ik zei wil ik een dealtje met je sluiten, het is niet zo belangrijk als je waarschijnlijk denkt. Integendeel: Het is heel makkelijk: Voor mij om het je te laten doen en voor jou om het te doen. Je hebt geluk, anders was je er waarschijnlijk een heel stuk slechter van af gekomen." Haar gewicht verliet zijn borst en hij zag hoe ze kalm ging zitten, alsof hij maar een lappenpop was. Maar toch wist hij dat ze nog iets wilde melden. Rustig ging hij ook maar zitten en richtte zijn blik vaag voor hem, zijn oren echter gespitst. " Ik heb iets nodig en ik denk dat jij dat wel kan regelen.." Heel vaag wist hij dat het hem energie zou gaan kosten en dat alleen zij er baat bij had. Maar natuurlijk. " Ik wil dat jij mijn ontbijt voor vandaag gaat regelen. Het maakt niet uit hoe je het doet, zolang je maar voor zonhoog hier bent, met iets eetbaars. " Heel onverwachts kwam ze dichterbij, haar felrode start raakte hem aan en haar blauwe ogen keken hem aan. Zijn blik was leeg. " En je kan maar beter iets meenemen wat goed genoeg is... en op tijd komen... want ik weet je te vinden. Ik weet iedereen te vinden. En als mijn andere vrienden niet doen wat ze beloofd hadden dan straf ik ze, want ik houd niet van spelbrekers. En jij meneertje..." Hij zag haar klauwen weer verschijnen. " Jij bent geen uitzondering hierop.." Ze ging weer weg. " Niet vergeten he?" Ze sprong op een muurtje, nadat ze hem nog een keer had aangekeken. " Ik zal op je wachten" Eriksen knikte vaag, maar bleef zitten. Hij keek een keer omhoog en zag dat zonhoog nog even zou duren. Hij probeerde haar op d'r zenuwen te werken. Of het zou lukken, dat wist hij niet, hoefde ook niet eens. Als hij haar maar kwaad zou hebben. Koppig keek hij haar een keertje aan en ging toen ook liggen. De grond was koud, maar dat zou maar even moeten wennen. Voor de zekerheid draaide hij zich op zijn rug om de zon in de gaten te houden.

Toen de zon bijna op zijn hoogste punt stond, schoot hij overeind. Met snelle passen sprong hij op het muurtje waar de poes lag. "Nou, het was heel leuk om je ontmoet te hebben. Maar ik denk dat ik maar eens ga. Moet nog even wat eten verzamelen." Met een spontane glimlach sprong hij over haar heen en snelde de straat uit. Hij kwam uit op een soort kruispunt, waar de monsters wel konden komen. Snel probeerde hij de lucht te onderzoeken, een vage geur van bos kwam zijn neus binnen. Eriksen keek een keer achterom, maar zag niets door een plots voorbij komend monster. Iet wat geschrokken snelde hij in de richting van de geur. De poes zou hem zeker achterna zitten, maar wellicht hoorde dat wel bij zijn plan..

Vanaf een muurtje zag ze gespleten ogen hoe de kater ook ging liggen. Dus meneer wou haar uitdagen? Hmpf, hij durft, maar ze liet het toe. Ze lag immers heerlijk op dit muurtje en in de zon. Ze sloot haar ogen en dommelde een beetje weg. Langzaam werd ze warmer en warmer en daarmee nam ze aan de de zon omhoog kroop. Toen het echt een heel stuk warmer was geworden en ze lang niet meer zo lekker lag als eerst opende ze haar ogen. De kater lag er nog steeds, en de zon was bijna op zijn hoogste punt. Nog even wachten en ze kon de kater laten boeten voor zijn uitdagende houding, ze kon haast niet wachten. Helaas leek de kater door te hebben dat het bijna tijd was en stond hij op, liep snel op haar af en zei: "Nou, het was heel leuk om je ontmoet te hebben. Maar ik denk dat ik maar eens ga. Moet nog even wat eten verzamelen." Demeter mocht zijn spontane glimlach totaal niet, en vertrouwde hem ook niet. Hij bedoelde vast eten voor zichzelf, hij geloofde niet dat zij hem makkelijk zou kunnen opsporen. "Hmm" Zei ze zachtjes toen hij wegsnelde. Ze sprong van het muurtje af en begon hem te volgen, bij een kruising van twee Thunderpath's moest ze wachten op een voorbij razend monster. Stom, nu verloor ze kostbare tijd! Ze probeerde de tijd van het wachten te besteden aan het bestuderen van de plaats, ze snoof maar het enige wat ze rook waren de Monsters en hun stank. Nu kon ze eindelijk oversteken en ze rende het pad over. Gelukkig zag ze nog waar hij liep al was de afstand langer. Al rennend probeerde ze naast hem te komen maar het inhalen ging veel te langzaam. Pas toen ze duidelijk bos rook lukte het haar om naast hem te komen. " Je was wat aan de late kant weg dus ik dacht ik help je en zorg ervoor dat je niet meer terug hoeft te lopen met het prey..." Ze wierp een blik naar de zon die echt nog maar kort de tijd nodig had om precies boven hun hoofden te branden. ".. Maar zo te zien zal je dat ook niet veel helpen." Ze keek hem glimlachend aan. In haar hoofd bedacht ze alvast wat ze met hem zal doen zodra hij de tijd om was. Haar glimlach veranderde bij deze gedachte in een valse grijns die ze zodra ze het door had wegtoverde. Zal ze hem zoveel schrammen geven dat hij voortaan alles zou doen wat ze vroeg? Of gewoon simpelweg zijn buik openrijten of zijn keel doorbijten. Of misschien iets waar hij last van zou krijgen voor zijn hele leven, om haar nooit meer te kunnen vergeten. Zoals zijn ogen eruit krassen of 1 van zijn oren onbruikbaar maken. Hmmm.. Hij kon maar beter op tijd zijn.

De kater waagde het een keer om achterom te kijken en zag de felrode vacht van de poes. Ze was echt volhardend en beet zich vast in haar eigen wil. Als ze nou deze tijd en energie had besteed aan jagen, had ze nu al een goede maal gepakt. Maar nee, ze wilde perse dat hij het deed. Maar blijkbaar was hij te lang in gedachten verzonken, want binnen de kortste keren trippelde de poes vrolijk naast hem. Lichtelijk geïrriteerd met zichzelf zwiepte hij wild met zijn staart. " Je was wat aan de late kant weg dus ik dacht ik help je en zorg ervoor dat je niet meer terug hoeft te lopen met het prey..." Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar blik afgaan naar de hemel, waarschijnlijk kijkend of het al tijd was om hem zijn straf te geven. ".. Maar zo te zien zal je dat ook niet veel helpen." Dit keer draaide Eriksen zijn kop wel om, en hij zag meteen de vreselijkste glimlach die hij ooit had gezien. In zijn kop kon hij zich al voorstellen wat de poes met hem zou doen. Maar nog steeds was hij te eigenwijs om haar zomaar haar zin te geen, ze verdiende het om een lesje te leren. Eentje die zo ook niet zo snel meer zou vergeten. Eriksen versnelde zijn pas lichtelijk, zodat de poes een beetje gealarmeerd werd, misschien dat zou denken dat hij wilde ontsnappen. De rand van het bos kwam in zicht en Eriksen liet zijn ogen snel over het gebied gaan. De bomen stonden hier nog ver uit elkaar en ze zouden ook niet veel dekking bieden. Een lichte geur van muis verstoorde zijn gedachten en hij keek in die richting. Waarschijnlijk zou de poes het ook wel geroken hebben. Maar toch liet hij zichzelf doorlopen, zijn maag maakte een klein sprongetje van verontwaardigheid, maar hij negeerde dat. Hij deed alsof hij niets door had en nog 'op zoek' was. "Weet je," Begon hij toen hij zich onder de schaduw van een aardig grote boom begaf. "Nu je toch hier bent, kan je ook zelf jagen, want ik ga niet alles zelf doen." Uitdagend trok hij wat met zijn oortjes en deed een pas achteruit. Maar hij wist al dat de poes dit niet zomaar liet gaan, in minder dan een seconde draaide hij zich om en sprong op. Hij haakte zijn klauwen in de oude en harde bast en klom razendsnel omhoog. Nu bevond hij zich een paar muizenlengten van de poes, wetend dat zij hem zo achterna zou komen. Speels keek hij naar beneden en begaf zich op het smallere gedeelte van de tak, zijn gewicht liet deze een beetje buigen. Maar hij moest snel zijn, want hij had geen idee of deze poes snel was of niet. Behendig rende hij over de tak en sprong over het gedeelte dat zijn gewicht niet zou kunnen dragen. Hij keek niet meer achterom terwijl hij snel over meerdere takken liep. Na een tijdje gerend te hebben en toen hij totaal geen adem meer had, stopte hij achter een boomstronk. Meerdere geuren duizelden hem, maar hij schudde ze af. Zou de poes hem gevolgd zijn? Tot hier?

Onderwerp: Re: [Eriksen] Why would I do it myself?