Midnight Prayers

_{Met gecontroleerde passen sloop de poes de warrior den uit. De nacht was ondertussen al gevallen, en voor vele katten was dit het tijdstip om te gaan slapen. Haar tedere, witte vacht lichtte op in het maanlicht, wat leek alsof ze gloei in deze donkere nacht. Met geruisloze pootstappen en hoog opgetilde benen passeerde ze apprentice den, die niet ver van de warrior den af lag. Ook daar lagen de meeste allang in een diepe, dromerige slaap. Dat was er voor Jeweltear niet bij, ze hield er wel van om ’s nachts even een kijkje rond het kamp te nemen. Er was een kleine kans dat je een andere kat tegen zou komen. Juist omdat ze soms vaak wat onzeker was over zichzelf, wilde ze niet met teveel katten spreken. Haar lichtblauwe ogen gleden over het kamp, maar er was amper beweging te herkennen. Het enige wat zijn aanwezigheid liet merken waren de takken van de bomen, die bij elk briesje langzaam op en neer deinsden. Er stond niet veel wind, maar wat er was zette het gebied in beweging. Je kon zeggen dat het op een sprookje leek. Geamusseerd trilden de snorharen van Jeweltear, terwijl ze nog een laatste keer rondkeek. Hierna vervolgde ze haar pad, op weg naar de rivier die hun kamp grensde. Vanaf de verte zag ze hoe er een gedaante in het water zwom, maar ze was te ver weg om goed te kunnen zien wat en wie het zou zijn. Het zou logisch zijn als dit een kat was, maar zo laat nog? Lichtjes nieuwsgierig sloop ze naderbij, en liet zich ongezien tegen de grond zakken. Het was Mistypath, de poes waarvan ze zolang niets van hadden gehoord. Als sinds haar apprentice tijd is er nooit meer iets van deze poes vernomen. 'StarClan, wat moet ik doen?' zei de poes. In haar stem was een duidelijke tint van wanhoop te horen. 'Laat me niet alleen..' Jeweltear wist niet tegen wie ze het had, vermoedelijk StarClan. ’’Mistypath..’’ klonk haar zuivere stem, en direct daarna stond ze weer op. Het enige wat ze kon doen was verbaasd naar de poes kijken, die voor haar in het water zwom.}

_{Nog steeds net zo verbaasd bleef ze naar Mistypath kijken. Droomde ze niet? Ze had al sinds Mistypaw’s apprentice tijd nauwelijks iets van haar vernomen, behalve kleine mond op mond verhaaltjes rond het kamp. Er werd gezegd dat ze was aangevallen, maar ook dat ze in een diepe slaap zou zijn en nooit meer wakker zou worden. Wat ze nu eigenlijk moest geloven, wist ze zelf ook niet. Ze nam zich voor deze geruchten te negeren voor ze de echte waarheid achterhaald had. En nu... Nu zwom de poes waarvan ze zolang niets van hadden gehoord, in het kleine beekje van het Riverclan kamp. Ze wist niet voor hoelang deze poes hier nu al was, voor hetzelfde geld had ze zich al een paar dagen verborgen gehouden. Het leek alsof werkelijk alles in en rond haar stil was gaan staan, zelfs het geruis van de bomen leek zo ver weg. Steeds verder zonk ze weg in haar eigen gedachten, dat ze bijna vergat dat Mistypath nog voor haar stond. De stem van de zilver kleurige poes schudde haar op uit haar gedachtes die er rond haar hoofd spookte. 'H-hoi...?' klonk de aarzelende stem van Mistypath. Ze had blijkbaar niet verwacht dat er nog katten waren die wakker zouden zijn, wat normaal ook niet het geval was. Toch was Jeweltear wakker gebleven, maar een duidelijke reden had ze daar niet voor. Weer keek ze naar Mistypath, voor ze een antwoord gaf. ’’Sorry als ik je stoor, Mistypaw.. Uh, ik bedoel Mistypath!’’ verbeterde ze zichzelf direct. Ze was het niet gewend dat deze poes al warrior was, omdat ze haar leerde kennen als apprentice. Verder had ze nooit meer iets van haar vernomen. ’’Het is een lange tijd geleden dat ik je voor het laatst heb gezien. Wat is er gebeurd?’’ vroeg ze met een bezorgde stem aan Mistypath. Ze was wel benieuwd naar het verhaal achter dit hele gebeuren.}