Ghosts will follow me forever [& FROSTPAW.]

_{Wat de toekomst zou brengen wist ze niet, maar kon het erger dan dit? Kon het erger? Verliefd worden op een Bloodclankater, aangevallen en gepest worden door je eigen zus, nu ja, volgens die poes haar exzus... Volgens deze windclan apprentice niet. Een zachte zucht werd door de wind meegenomen en verdrietig keek ze naar de grond. Waarom was dìt haar leven, waarom haar? Ze richtte haar blik op het oneindige en bleef zo even zitten. Door haar hoofd spookten allemaal gedachten, gedachten van vroeger, vragen over de toekomst en nu. Na een tijdje keek ze weer om haar heen, misschien moest ze niet zo zitten denken en even wat gaan jagen. Het zou haar gedachten even wat afleiden. Ze draaide haar kopje naar achter en keek even rond, ergens op het open veld stond een eenzame boom. Misschien kon ze daar eens gaan kijken, holen van ratten, muizen en konijnen konden daar heus wel onder zitten.

Op een rustig tempo trippelde ze erheen tot er plots een andere geur haar neus binnendrong, eekhoorn... Dat kwam je hier ook niet vaak tegen. Stil sloop ze dichterbij en zag het bruine beestje al snel zitten, op de nu weer groene grond. De sneeuw was immers al weer weggesmolten en Newleaf kwam er weer aan. Ze maakte zich klaar voor de sprong, maar het beestje keek net de verkeerde kant op, recht naar haar. Als een gek sprong het beest de boom in en Linepaw ging er instinctief achteraan. 'Ik krijg je wel' miauwde ze en sprong zonder er bij na te denken van tak naar tak. Weer probeerde ze de eekhoorn te pakken, ze zat al vrij hoog en ze mocht nu niet mis springen. Ze sprong, even leek alles vertraagd te gaan, haar vlucht leek eeuwig te duren en ze voelde hoe een tak haar achterpoot in de weg zat. Nog even ging alles traag en wist ze dat ze die eekhoorn niet zou halen. Weg was de vertraging plots en denderde ze met een vrij hoge snelheid door alle takken heen naar de grond. Met een luide plof kwam ze op haar zij op de grond. Stil bleef ze liggen en voelde hoe ze werd weggetrokken uit de werkelijkheid, het landschap werd eerst waziger om daarna met zwarte vlekken bedekt te worden tot ze uiteindelijk niks meer zag. Haar ogen waren toe gevallen en zo lag ze daar. Het enige teken van leven was haar zachte en trage ademhaling en haar kloppende hart...

[& FROSTPAW.]}

Ghosts will follow me forever [& FROSTPAW.] I6wins

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

_{Met een zucht ging Frostpaw op het zachte gras zitten. Al jarenlang hield hij zijn eigen problemen voor zich om andere te helpen, maar keek nooit naar zichzelf. Frostpaw wist wel dat StarClan hem steeds maar weer strafte, een voor een gingen al zijn geliefde dood. Eerst zijn broertjes, daarna zijn moeder, daarna zijn vader en daarna, nog niet zo heel lang geleden, Inkmask. Opnieuw ontglipte een zucht zijn mond, maar dit keer, stond hij op. Hij zou gaan jagen, alles achter zich houden en doorgaan. Eens, zou het ophouden, dan zou hij eindelijk weer bevriend kunnen zijn met iedereen.

'Ik krijg je wel' De stem van een bekende poes klonk ver weg. Het vrolijkte Frostpaw op om Linepaw weer vrolijker te horen. 'Linepaw, hier kom ik.' Murmelde hij vrolijk. Hij schraapte even met zijn poot over het gras en trippelde richting de plaats waar hij haar stem had gehoord. 'Linepaw! Linepaw! Waar ben je?' Riep hij. Er kwam geen antwoord, maar wel een ritselend geluid. Frostpaw keek verbaasd, het kwam van de plaats af waar hij zich verwond had en Dapplepaw had ontmoet. Wat moest Linepaw daar, kijken of die vos er nog was? De witte kater zwiepte met zijn staart heen en weer en hield zichzelf laag bij de grond. Hij sloop vooruit, tot hij een lichaam naast de boom zag liggen. Een schok ging door de kater heen, was Linepaw... Dood? 'Linepaw!' Hij rende richting de poes, en zag tot zijn opluchting dat het lichaam van Linepaw nog lichtelijk bewoog. 'Linepaw, zeg iets! Alsjeblieft...' Frostpaw begroef zijn snuit in de vacht van de poes. 'Ik wil jou niet ook verliezen...' De kater keek om zich heen, hulp halen had geen zin en Linepaw zou het waarschijnlijk niet overleven als hij haar naar het kamp zou slepen. Wat moest hij doen? Misschien kon hij iets met wat hij geleerd had van Dapplepaw. Frostpaw bekeek het lichaam van de half Tabby poes en keek opgelucht, geen verwondingen. Maar misschien had ze iets gebroken of gekneusd? 'Linepaw, blijf bij, alsjeblieft...'}

_{Alles om haar heen was zwart, geen streepje licht was meer te zien, waar ze was, wist ze nog maar half, want lag ze nog wel op de plek waar ze daarnet was gevallen of was ze al ergens anders. Zouden katten haar al gevonden hebben? Plots voelde ze heel in de verte iets met daarna nog een stem, 'verliezen...' dat was het enige woord wat zij verstond. Ze herkende de stem vaag, maar dacht niet te veel na. Weer was het even stil en had ze weer het gevoel weg te zinken in een eindeloze slaap tot ze haar naam hoorde, 'Linepaw, blijf bij, alsjeblieft...' Het was ergens ver weg en het had moeite om volledig door te dringen, maar ze hoorde het. Net zoals de stem, de stem van een vriend.

Haar gedachten waren leeg en met veel moeite wist ze niet van de aardbodem te verdwijnen, echter moest ze na een tijdje opgeven, waarna ze kort even haar gehele bewustzijn verloor. Tot een geur haar neusgaten eindelijk was binnengedrongen en langzaam wist ze het woord over haar lippen te krijgen, 'Frostpaw?' zei ze zeer zacht en wist haar gedachten weer bij aarde te krijgen. Langzaam opende ze haar ogen, waarmee ze even moest knipperen om weer te wennen aan het felle licht die de zon op haar liet schijnen. Ze zette haar oortjes even rechtop en keek op, waar ze de kater zag. Even glimlachte ze licht en probeerde even op te staan, maar een steek in haar zij dwong haar terug. Iets te lang op deze harde grond gelegen. Ach, het zou wel over gaan, ze hoopte even niet nog een keer in die Medicine Den te moeten logeren voor dagen. 'Hey' miauwde ze zacht en keek hem nog eens aan, waarna ze schrok van 2 andere katten naast hem. Ze kneep haar ogen dicht en keek hem weer aan, de katten waren weg. Verbaasd keek ze om zich heen en wist nu wel met moeite op te staan. Weer keek ze Frostpaw aan, ze had het gewoon verkeerd gezien.}

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

_{Frostpaw bekeek het lichaam van Linepaw, ze leefde nog, gelukkig. Maar, voor hoe lang nog? Die vraag was snel beantwoord toen Frostpaw een zachte stem hoorde. 'Frostpaw?' De kater keek hoopvol, kwam Linepaw bij? De poes opende haar ogen en probeerde op te staan, maar viel daarna weer op de grond. 'Rustig, Linepaw, alles komt goed.' Frostpaw's stem klonk geruststellend. Hij gaf de poes een lik en glimlachte. 'Hey' Miauwde Linepaw. Blijkbaar leek ze even te schrikken, omdat ze twee keer verbaasd met haar ogen knipperde. 'Is alles oké?' Vroeg de witte kater. Hij ging zitten en knipperde verbaasd met zijn diepblauwe ogen. Hij was opgelucht, maar toch was er iets mis, al was het nog de vraag wat. Frostpaw schudde de gedachte af en focuste zich weer op Linepaw. Zij was nu even belangrijk, niet hij. Linepaw moest oké zijn eer hij weer met zichzelf bezig kon zijn, als hij daar de tijd voor kreeg dan.}

_{'Is alles oké?' Vroeg de witte kater en rustig knikte ze even. 'Ja' sprak ze zachtjes, ze zou hem niet vertellen over die andere katten. Dan zou hij beginnen flippen! Frostpaw ging zitten en knipperde verbaasd met zijn diepblauwe ogen. Een lichte glimlach wist ze op haar gezicht te toveren en keek hem weer aan, maar weer zaten die twee katten naast hem. Wie waren zij? Als tot steen getoverd bleef ze zitten en keek even naar de twee katten. Ze had ze nog nooit gezien. Plots werden de katers licht doorzichtig, waarna ze leken op te gaan als rook. Zonder te bewegen en met haar ogen wijd open gesperd had ze het aangezien. Snel schudde ze met haar kopje en keek Frostpaw aan. Waarom keek hij niet vreemd op na dit? Had hij het niet gezien? Maar die katten waren toch met hem meegekomen? Waarom merkte hij het niet op? Welke katten verdwenen immers zo plotseling? Wat was er gaande? Vanalles raasde er plots door de apprentice haar hoofdje en even keek ze naar de grond, waarschijnlijk leek ze nu voor Frostpaw volledig gek en volledig gestoord. Zou hij nog wel bij haar willen zijn? Maar vertellen wou ze niet, dan zou hij zoiezo beginnen freaken. Even slikte ze zachtjes en keek weer op. Ze wiebelde even nerveus met haar oortjes en keek hem aan, 'Dus...' sprak ze en keek weer naar haar poten. Waarom voelde dit plots zo ongemakkelijk? Kwam het door die katten? Enkele spieren deden nog pijn van de val, maar niks leek er op dat ze iets had gebroken of gekneusd. Nou dat was dan een geluk bij een ongeluk...}

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

_{Frostpaw keek verward naar Linepaw, die naar iets achter hem staarde. Haar ogen werden groot, maar uiteindelijk kalmeerde ze weer. Een vreemd, ongemakkelijk gevoel bekroop hem. Hij vond het niet raar, gek genoeg, het was gewoon iets anders. Hij had nooit raar opgekeken naar wat Linepaw deed, daar waren ze beste vrienden voor, toch? 'Dus...' Begon Linepaw, maar maakte haar zin niet af. 'Wil je hulp of... Gaat het wel goed? Heb je nergens pijn?' Vroeg de kater bezorgd. Hij dacht even na, Linepaw leek niks te mankeren... Was alles dus goed? Nee! Niks was goed! Linepaw was net uit een boom gevallen en ze deed raar, net als hij. Hij voelde zich raar en hij had een eng vermoede voor wat hij voelde...

-You're killing him :')}

_{- Moehahaha, I love it to kill him >3 (Just Kidding :']) -

'Wil je hulp of... Gaat het wel goed? Heb je nergens pijn?' Vroeg de kater bezorgd, ze glimlachte even vrolijk naar hem, het was wel normaal dat hij zo bezorgd was, als je net een vriend uit een boom had zien vallen en even bewusteloos had zien liggen en ook nog eens zich vreemd zag gedragen, maar het was best schattig. 'Nee, het gaat wel' sprak ze, 'Gewoon een paar blauwe plekken, denk ik' Even wiebelde de poes met haar oortjes, ze moest nog steeds denken aan die katten die ze had gezien, maar er blijkbaar niet waren geweest, wie waren dat in godsnaam? Of wat waren het, ze had zo'n vermoeden dat het geesten waren, maar wat moesten die hier? Het moest gewoon verbeelding zijn geweest, dat kon niet anders! De poes keek op en keek even in Frostpaws blauwe ogen, ze wiebelde met haar oortjes en keek terug naar de grond. Tot ze plots een stem hoorde, 'So, Linepaw... Can I ask you a question? KILL HIM!' Direct en geheel geschrokken keek ze op, wie was dat? Haar ogen flitsten van links naar rechts, maar zagen niemand. Behalve Frost en zij dan, wie was dat? Waar was die kat? Wie, wat, hoe, waar en waarom in starclans naam?! Even slikte ze en keek schuin naast Frostpaw, niet dat daar iets te zien was, maar ze wou zijn reactie niet horen. Ze wou zijn reactie niet zien. Waarom gebeurde dit net nu met iemand erbij? Ze was veel liever alleen geweest! Alhoewel...

Spoken || Other Cat || Ghosts}

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

_{'Nee, het gaat wel' Zei Linepaw. De zachte stem van de poes liet hem per ongeluk spinnen, maar hij hield zich snel weer in. 'Gewoon een paar blauwe plekken, denk ik' Vertelde Linepaw. Frostpaw knikte en gaf haar een lik. Waarom moest hij nou perse gevoelens hebben voor deze poes? Ze was wel mooi en lief en... Maar, zijn vreemd soort vloek dan? Elke kat die hij lief had, kreeg een ongeluk en overleed, zou dat... Zou dat bij Linepaw ook gebeuren. Geschokt keek de kater naar zijn poten, wat nou als dit slecht af gaat lopen? 'L-Linepaw?' Hij beefde, hij kon er niet aan denken om Linepaw te verliezen! 'Ik denk... Dat ik je iets moet vertellen...' Hij keek gespannen, maar toch ook kalm. Dit was zijn moment, hij moest het pakken en even zijn gevoelens kwijt. Nu.. Nu was hij aan de beurt om even zijn innerlijk naar buiten te brengen.

░ Spoken text ░ Spoken by another ░ Thought ░ Soft spoken ░}

_{'L-Linepaw?' klonk het weer en ze keek op, hij beefde. Ging alles wel helemaal goed? 'Ik denk... Dat ik je iets moet vertellen...' Hij keek gespannen, maar toch ook weer kalm. Een hele vreemde combinatie was het, dat zeker. Even keek ze hem een beetje verward aan, zou hij ook de geesten zien? 'Waarom beef je toch zo?' vroeg ze met een tikkeltje bezorgdheid in haar stem, voorzichtig zette ze een stap in zijn richting en drukte even haar neus tegen zijn wang. 'Het lijkt wel alsof je geesten ziet' ze lachte even vrolijk en keek hem toen rustig aan, 'Maar wat is er?' Eigenlijk vond ze haar opmerking bloedserieus, maar het lachje er achter aan, gaf het toch iets... zodat het een beetje normaal leek. Wat moest hij wel niet van haar denken als hij er achter kwam dat ze spoken zag? 'Why is he still alive? I had told you to kill him, why don't you do that? Or do you want that I do it?' Even liepen een rilling over haar rug toen ze weer een stem hoorde. Een krakende, enge stem, van een duidelijk duistere kat. Plots verscheen er een zwarte kat naast Frostpaw met een opgeheven poot waaraan 5 prachtige nagels zaten te blinken. Duidelijk nog maar pas geslepen en klaar om iets of iemand te doden. Even staarde ze met grote ogen naar het beest en schrok toen, toen het beest weer in luchtbelletjes uit elkaar spatte. Het was niet echt, het kon niet echt zijn, ze was het zich allemaal aan het verbeelden. Even schudde ze met dichtgeknepen ogen haar hoofdje en keek toen weer op, 'Sorry' zei ze zacht en keek hem weer aan.

Spoken || Other Cat || Ghosts}

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

_{'Waarom beef je toch zo?' Vroeg Linepaw bezorgd. Voordat Frostpaw iets kon zeggen voelde hij haar snuit tegen zijn wang, hij kreeg het er nogal warm van. 'Het lijkt wel alsof je geesten ziet' Lachte de poes. Frostpaw schudde zijn kop, was dit wel echt het goede moment? 'Maar wat is er?' Yes, it was. 'I must tell it you.' Dacht hij bij zichzelf. Frostpaw sloot even zijn ogen, voor enkele secondes. Maar voor hij zijn woorden wilde uitspreken keek Linepaw met grote ogen naar iets achter hem, ze schrok! Snel keek de kater achter zich, maar daar was helemaal niks te zien. 'Sorry' Linepaw's stem klonk zacht. Frostpaw keek recht in haar ogen, een beetje bezorgd. 'Eh, ja.. Alles gaat goed, toch? Ja.' Bracht hij verbaasd uit. Hij schudde zijn kop en knipperde een aantal keer, waarna hij zich weer op Linepaw richtte. Hij spinde zacht, om zichzelf en Linepaw te kalmeren. 'Linepaw... Misschien had je het wel door,' Hij lachte even. 'Maar, steeds als ik jou zie.. Gaat mijn hart tekeer, jij bent mijn beste vriendin en ik denk dat ik verliefd op jou ben geworden...'

~Cliffhanger! ;o

░ Spoken text ░ Spoken by another ░ Thought ░ Soft spoken ░}

Lilyhtorn ~ Frostpaw. ~ Case ~ Rosescent ~ Brambleberry

Ghosts will follow me forever [& FROSTPAW.] B55yqb

Other:

_{De apprentice zag de bezorgdheid in de kater zijn ogen en licht beschaamd keek ze even weg. Waarom? Dat was hetgene wat ze zich nu afvroeg, 'Eh, ja.. Alles gaat goed, toch? Ja.' Bracht hij verbaasd uit, de poes knikte even snel en wist toen een lichte glimlach op haar gezicht te plakken. Voorzichtig keek ze Frost weer aan, waarna een glimlach haar gezicht weer sierde. De kater spinde even, wat haar ergens wel een warm gevoel gaf. 'Linepaw... Misschien had je het wel door,' sprak de kater en even hield Line haar kopje schuin, moest ze iets door hebben gehad? De witte apprentice lachte even. 'Maar, steeds als ik jou zie.. Gaat mijn hart tekeer, jij bent mijn beste vriendin en ik denk dat ik verliefd op jou ben geworden...' Even bewoog Linepaw niet meer, gewoon omdat ze niet wist wat ze hier op moest zeggen. Ze wou hem geen pijn doen, echt niet, dat was het laatste wat ze wou, maar als ze zou zeggen dat ze ook van hem hield zou ze liegen. Ze wou hem niet kwijt en misschien kwam haar liefde nog wel, maar dit was niet iets waar ze zich op had voorbereid, wat als ze hem de waarheid zou vertellen? Zou hij dan verdrietig zijn? Waarschijnlijk... Maar zou hij juist voor haar liefde gaan werken of zou hij haar ontwijken, haar vermijden. Ze zag het niet in hem om haar te vermijden, maar nog, ze kon het niet weten, toch? 'I.. I.. Ik' sprak ze uiteindelijk stotterend, maar verder kwam ze niet, een beetje zenuwachtig draaide ze wat met haar oortjes en keek naar de grond, zou ze liegen of de waarheid spreken, maar de kans hebben hem kwijt te raken?

Without having decided what
I would be willing to sacrifice,
how much wisdom and bravery have I got in me?
Ze was hier nog niet klaar voor, waarom moest hij dat zo plots zeggen? Ze was net uit een boom gevallen, begon te vermoeden dat ze spoken zag en dan dit? Ze kon niet tegen hem gaan liegen, maar ze kon de waarheid ook niet vertellen. Ze was verrast door dit gebeuren en had dit nooit verwacht, ze had er nog niet eens aan gedacht! 'Ahh kom, de waarheid vertellen is beter meid, het maakt niet uit of hij wegrent, er zijn katers genoeg op deze wereld' sprak plots een geest naast haar, 'Je kan beter liegen, meisje' sprak een ander, 'Dan kan je gelukkig met hem worden aan zijn zijde, maar wel alle dagen met schuldgevoel rondlopen, ach ja, wie kan dat nu schelen?' De poes negeerde beide geesten en even slikte ze een brok in haar keel weg, die zich had gevormd, waarna ze de witte kater weer aankeek. Zacht duwde ze haar neusje tegen de zijne, 'F.. Frostpaw' stotterde ze weer, haar groen-bruine ogen keken in zijn helder blauwe, er was een tikkeltje verbazing en onzekerheid in haar ogen gekomen. Ze wist niet goed wat ze nu moest zeggen, bang hem kwijt te raken...

- Lol, nu vind ik ze beiden zielig, Frost wat heb je nu weer gezegd :'D -

Spoken || Other Cat || Ghosts}

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

Onderwerp: Re: Ghosts will follow me forever [& FROSTPAW.]