again a day ~blossompaw~

Onderwerp: again a day ~blossompaw~ wo 2 jan 2013 - 20:31

De wind woei door zijn grijze vacht. Het leek wel alsof zijn poten de grond niet raakte. Hij hoorde het bloed in zijn oren gonzen. Luckypaw moest zijn ogen bijna dichtknijpen tegen de wind. Ineens ving hij een zwakke geur op. Direct ging Luckypaw stilstaan om te bepalen van waar de zwakke geur kwam. Het duurde even tot hij de positie van het, door hem geroken konijntje. Luckypaw liet zich zakken in zijn jachthouding. Stil sloop de grijs gestreepte kater af op zijn prooi. Stap voor stap kwam hij dichter. Eenmaal op een staartlengte afstand van het kleine, witte konijntje spande hij zijn spieren en sprong op het witte, pluizige beestje af. Het witte pluizenbolletje draaide zijn kop om om te zien wat er mis was. Maar het was te laat. Luckypaw sloeg zijn scherpe nagels in het witte konijntje en beet het diertje in de nek. Op slag was het konijn dood en hing in de mond van Luckypaw. Luckypaw legde het dode konijn vrolijk neer. Hij schepte wat aarde over het witte konijn om het later op te kunnen halen. Luckypaw kon wel raden dat het witte konijn inmiddels bruin was van de aarde. Ineens drong een zoete geur Luckypaws geurklieren binnen. Hij wist dat de geur niet in de buurt was maar toch was het zo geruststellend om het te ruiken. Het bracht hem beelden op. Vrolijke, mooie beelden. Het bracht een speciale kat zijn hoofd binnen. Een poes die hij niet zo lang geleden had ontmoet. Een poes met de vachtkleur van een bloesem en met de glimlach van een engel. Het bracht de mooie poes genaamd Blossompaw zijn hoofd binnen. Eenmaal zijn hoofd binnengedrongen ging de poes zijn hoofd niet meer uit. Luckypaw liep met zijn gedachten in de zevende hemel naar het grote mooie meer waar hij soms was geweest. Hij moest denken aan die keer dat het had gestormd en hij Blossompaw naar het kamp moest begeleiden omdat ze niks meer zag. Als hij zich goed concentreerde voelde hij haar vacht nog steeds in de zijne. Dat had hem moed en doorzettingsvermogen gegeven. Op dat moment wist hij dat hij er alles aan ging doen om haar veilig naar haar nest te brengen. En daarna hadden ze samen getongt. De fijne herinneringen stroomde Luckypaw bijna weg. De warme, ruwe tong die over zijn vacht streek. De zoete geur die binnen drong. En de toen natte maar toch leuke vacht die langs zijn wangen streek. Luckypaw was zo diep in gedachten verzonken dat hij bijna het meer in liep. Net op tijd stopte hij. De grijze kater ging zitten en sloeg voorzichtig zijn staart om zijn poten. Hij keek het heldere water in. Ineens kwamen ook nare gedachten bij hem op. Net als die van dat Blossompaw nooit van hem zou houden. Nou ja, hij was al blij dat hij haar vriend was.

~Blossompaw~

_{De kleine, melkwitte poes was bezig aan haar dagelijkse rondje door het SkyClan territorium. Ze was klein als gewoon klein, niet veel te klein voor haar leeftijd. Ze zou misschien door kunnen gaan als een grote kitten van 5,5 moons, maar niet als een kitten van 1 moon. Haar fijngevormde, witte poten waren aan de onderkant een beetje bruin van de aarde, maar dat gaf niet. Ze zou zich vanavond wel weer wassen. Nu was het eerst tijd om een beslissing te maken: Jagen, naar 'haar' boom of naar het meer? Na even overwegen kwam ze tot de conclusie dat het het beste was om alle drie te doen. Maar.. In welke volgorde? Sowieso als laatste naar haar boom, dan kon ze de zonsondergang bekijken. Naar het meer dan maar? Misschien waren daar nog katten waar ze samen mee kon jagen. Als ze dat wilden dan. Vol goede moed trippelde ze richting het meer. Ze voerde het tempo steeds meer op, omdat ze toch echt wel genoeg tijd over wilde houden om te jagen. Het meer kwam al in zicht; het water weerspiegelde de zon, waardoor er duizenden kleine spikkeltjes op het wateroppervlak te vinden waren. Voor het water zat een kat. Een grijze kater, niet ouder dan een apprentice. Blossompaw snoof en herkende de geur meteen. Het was Luckypaw! Met een warm hart rende ze naar het meer toe. Luid spinnend duwde ze haar hoofd onder zijn kin, terwijl ze "Luckypaw!" riep.}

Luckypaw keek nog steeds naar het water dat zijn lichaam weerspiegeld. Hij hoorde iets aankomen en een zoete verse geur kwam zijn geurklieren binnen. Blossompaw! Het was Blossompaw die hij rook! Zijn geheime liefde! Hij draaide zich om en voelde hoe de mooie Blossompaw haar hoofd onder zijn kin duwde. Hij hoorde haar zoete stem zijn naam zeggen. 'Luckypaw!' Luckypaw probeerde de stem van zijn geheime liefde zo lang mogelijk vast te houden. Een heel luid gespin rees op diep uit zijn borst. Hij voelde hoe haar vacht door zijn grijze vacht streelde. 'Blossompaw' Zei hij vrolijk. Hij zag hoe klein ze was maar het kon hem niks schelen. Hoe klein ze ook zou zijn ze zou voor altijd zijn grote liefde zijn. Luckypaw ademde de zoete geur van Blossompaw zo veel mogelijk in en probeerde die zo lang mogelijk vast te houden. 'Ik heb je gemist' Zei hij na een lange stilte. Ze hadden elkaar al een paar dagen niet gezien. Waarschijnlijk zelfs ene halve moon. Hoe dat kon gebeuren wist hij niet. Hij had haar zien slapen maar meer niet. Het enige contact dat hij met haar had gehad in die tijd was in zijn dromen.

_{Blij keek ze hem aan. "Ik heb jou ook gemist." zei ze gemeend. Ze was zo veel bezig geweest met haar taken, trainen, jagen en uitrusten dat ze helemaal geen tijd meer voor hem had gehad. Ze had nieuwe vrienden gemaakt, maar de oude een beetje verwaarloosd. Een knagend schuldgevoel ontstond in haar buik. "Het spijt me zo dat we elkaar zo weinig konden zien! Ik had het gewoon druk, denk ik.." Luckypaw was een maan ouder dan zij. Waarschijnlijk had hij meer vrijheid dan haar. Toch moest ze toegeven dat ze de vrijheid die ze niet had gewoon nam. Ze was vaak dingen aan het doen waarvan ze zelf had bedacht dat ze gedaan moesten worden, zoals vandaag dus. Wel zorgde ze er altijd voor dat ze nuttige dingen deed voor de Clan. Dingen zoals jagen.. Jagen! Dat zou ze nog gaan doen! Misschien dat Luckypaw wel mee wilde? "Heb je misschien zin om mee te gaan jagen?" verwachtingsvolle glinsteringen ontstonden in haar blauwe ogen. Hij zou wel mee willen, toch?}

"Ik heb jou ook gemist." Hoorde de grijs gestreepte kater de poes voor zich zeggen. Luckypaw keek met blije ogen naar de mooie poes. Toen vervolgde de poes genaamd Blossompaw met haar mooie zoete stem. "Het spijt me zo dat we elkaar zo weinig konden zien! Ik had het gewoon druk, denk ik.." Direct viel Luckypaw haar in de reden. 'Het is niet jou schuld dat we allebei apprentice taken moeten doen. Dat is gewoon zoals het is. Klonk zijn stem. Luckypaw moest nadenken over de taken en ineens realiseerde hij zich dat hij een maan ouder was dan zijn geliefde Blossompaw. Hij realiseerde zich ook dat ondanks at hij een moon ouder is hij geen mentor was. Zijn vierde mentor lag nu in de nursey en zal daar voorlopig ook blijven. Ineens was hij bang dat Blossompaw al meer kon dan hem. Als ze meer kon, hoe zou hij dan indruk kunnen maken? "Heb je misschien zin om mee te gaan jagen?" Onderbrak Blossompaw zijn gedachten. Luckypaw zag hoe de mooie blauwe ogen van de witte poes voor hem verwachtingsvol glinsterden. 'Natuurlijk wil ik dat.' Antwoordde hij bijna direct. Waarom zou hij niet met deze mooie poes willen gaan jagen? Hij zou elke kans grijpen om bij haar te zijn. Ben ik nu een beetje geopereerd? Nee, natuurlijk niet! Of toch misschien ene beetje wel? Nou ja wat maakt het uit? Zei hij in gedachten tegen zichzelf.

_{"Natuurlijk wil ik dat." antwoordde Luckypaw bijna meteen. Het knagende gevoel in haar buik verdween als sneeuw voor de zon. Blij keek ze Luckypaw aan. "Super! Oke, ehm, waar wil je jagen? Je kent mijn boom, toch? Dat is hier vlakbij, want daar was die ene stam waar we toen in gingen liggen.." Even dwaalde haar gedachten naar een halve maan geleden. Ondanks de storm had ze zich toen zo veilig gevoeld. "We kunnen ook in de vallei jagen, als je dat liever hebt. Daar kwamen mijn zusje Noblepaw en ik nog een vos tegen. O ja! Heb ik je al verteld dat ik een zusje heb? We kwamen er toevallig achter omdat we op elkaar lijken, aardig dezelfde geur hadden en allebei onze ouders niet kennen. Grappig he? Maar goed, het jagen dus.." Blossompaw merkte dat ze onzin aan het uitkramen was. De huid op haar wangen werd warm van schaamte. Iets zachter vervolgde ze: "Kies jij maar waar we gaan jagen." Oke dan. Goed. Dat was best wel awkward.}

Luckypaw zag hoe blij Blossompaw met zijn antwoord was. "Super! Oke, ehm, waar wil je jagen? Je kent mijn boom, toch? Dat is hier vlakbij, want daar was die ene stam waar we toen in gingen liggen.." Hoorde Luckypaw de mooie poes voor zich zeggen. Direct moest de grijze kater aan die dag dat hij was weggegaan omdat hij verdrietig was. en toen had Blossompaw hem gevonden in de grote holle stam. "We kunnen ook in de vallei jagen, als je dat liever hebt. Daar kwamen mijn zusje Noblepaw en ik nog een vos tegen. O ja! Heb ik je al verteld dat ik een zusje heb? We kwamen er toevallig achter omdat we op elkaar lijken, aardig dezelfde geur hadden en allebei onze ouders niet kennen. Grappig he? Maar goed, het jagen dus.." Praatte Blossompaw door. Het leek wel alsof de woorden gewoon uit haar mond rolde maar dat kon Luckypaw niks schelen. Hij vond het leuk om naar haar te luisteren en om eerlijk te zijn was hij ook wel opgelucht dat ze bleef praten. Hij wist namelijk niet of zijn stem wel stabiel genoeg was om et praten. Door al die herinneringen die opkwamen was hij bang dat zijn stem ging bibberen als hij ging praten. Ineens stopte Blossompaw over haar zus. Luckypaw kon wel raden dat ze wist dat ze van het onderwerp aan het afdwalen was al vond hij het zelf niet erg. "Kies jij maar waar we gaan jagen." Zei ze nog en toen zweeg ze. ' Leuk dat je een zus heb.' Zei Luckypaw. Hij meende het echt al vond hij het wel spijtig dat hij zelf geen familie had. 'Eeuhm......We kunnen naar die grote boom gaan. Het is daar heel mooi. En ik ben er de laatste tijd niet geweest.' Luckypaw glimlachte naar haar en ging haar lachend voor op weg naar de boom. Bij het passeren van haar streek hij zijn wang over de hare en hij voelde hoe warm ze onder haar vacht was. Ze bloosde waarschijnlijk omdat ze zo veel aan het praten was. Maar het kon hem niks schelen. Hij vond het leuk om haar stem te horen.

Vlug liep Blossompaw achter hem aan. Eenmaal naast hem paste ze haar tempo aan het zijne aan, zodat hun poten synchroom over de bosgrond vlogen. Met een warm gevoel drukte ze haar vacht tegen de zijne. Haar dunne staart streek even over zijn rug. Verder en verder gleed hij, totdat hij bij de staart van Luckypaw aankwam. Na een kleine aarzeling volgde Blossompaw ook zijn staart met de hare, waarbij ze er voorzichtig omheen draaide. Zo liepen ze verder, staarten in elkaar gedraaid, vachten tegen elkaar aan gedrukt. Luckypaws geur kalmeerde Blossompaw en deed haar realiseren hoe erg ze hem had gemist. Maar nu had ze hem weer. Ze konden samen jagen, samen trainen. Zoveel ouder was hij immers niet. Alles zou een stuk leuker worden nu, alles zou goed zijn. Ze zouden samen Warriors worden, samen naar de Elders' den verhuizen. Lucky en Blossom, wat klonk dat goed. Ook haar wang drukte ze nu tegen de zijne aan. Voor een geweldig moment sloot ze haar ogen en liet ze de liefde door zich heen vloeien. Toen ze haar ogen opende stond de boom al voor haar. "We zijn er." zei ze. "Klaar om omhoog te klimmen?"

De grijze kater zag hoe de mooie kat genaamd Blossompaw hem inhaalde en haar pas zo aanpaste zodat ze synchroon liepen. Het was zo vredig in het bos, alsof alles in harmonie was. De wereld leek wel in evenwicht. Het juiste aantal vogel, de juiste aantal bomen. Alles leek wel precies goed maar de grijze kater wist wel waarom alles zo perfect leek. Hij liep naast zijn grote liefde, de beeldschone Blossompaw. Hij had aal een cruch op haar sinds hij de poes had gezien. Al was de situatie niet perfect geweest toen ze hem had ontmoet. Om eerlijk te zijn was de situatie eigenlijk ene ramp. Hij was uit een boom gevallen en daar schaamde hij zich nu nog steeds aan. Maar ja, hij kon het verleden niet veranderen. Beelden schoten voor zijn ogen, bijzondere beelden, mooie beelden, speciale beelden. De beelden waar hij zijn liefde in had verklaart aan de poes. En de poes had gezegd dat ze van hem hield. Zou ze zich dat moment nog herinneren? Al waren ze nog veel te jong om officieel samen iets te hebben hij voelde dat er een klik tussen hen was. Of was dat soms alleen zijn verbeelding? De warme korte vacht van blossompaw die zich tussen de langere grijze haren van Luckypaw wurmde lieten het hart van de kater overslaan. Hij dacht dat zijn hart zo uit zijn borstkas kon springen. En het werd nog beter, hij voelde hoe de warme poes haar staart over zijn rug leed glijden tot aan zijn staart en hoe de poes haar staart na een korte twijfeling zich verstrengelde met de zijne. Dat moment zou nog eeuwig kunnen duren voor hem. Ineens wekte de mooie stem van Blossompaw hem uit zijn gedachten. "We zijn er." zei de poes. "Klaar om omhoog te klimmen?" Het verbaasde hem dat ze er zo snel waren. De kater knikte en antwoordde vervolgens: "Zeker." Al snel besefte de kater dat zijn stem anders klonk. Het klonk verliefd en niet zo een beetje, hij klonk alsof hij niet meer zonder haar kon, alsof hij zou sterven als zij zou sterven. En dat was ook zo. Hij wist dat hij het niet meer zou overleven zonder haar. Door de rare heel erg verliefde toon in zijn stem begon de grijze kater te blozen. Al snel herstelde hij zich en keek hij de poes aan, hopend dat ze hem niet als een freak zou aanzien nu hij zo had gepraat.

Met een grote glimlach keek ze hem aan. Zijn stem klonk iets anders, een beetje vertederd. Het maakte Blossompaw niet uit, ze was dol op zijn stem, hoe het ook klonk. Elk woord dat hij zei klonk in haar oren perfect, elk woord voelde als een warme aanraking. Alle zorgen gingen weg als Blossompaw bij hem was, alles voelde vertrouwder. Ze wist dat ze elk moment met hem voor eeuwig zou koesteren. Ze kon simpelweg niet zonder hem. Een lang moment staarde in zijn mooie, grasgroene ogen. Die mooie ogen die altijd warm stonden, maar voor haar nog extra vertederd. Of verbeeldde ze zich dat? Veel maakte het niet uit, het feit dat hij aandacht aan haar schonk vond ze al geweldig. Ze liep nog een pas of twee dichter naar hem toe en rekte zich uit op haar voorpoten. Voorzichtig raakte ze zijn neus aan met de hare. Ze keek hem diep in zijn ogen, zoekend naar enig teken of hij het leuk vond, of juist niet.

Zo kon hij wel eeuwig blijven staan. Hij keek diep in de mooie blauwe ogen van de poes voor zich. Hij voelde alsof hij elk moment in haar ogen kon verdrinken. Zijn ogen keken teder in die van de poes voor zich. Hij zag hoe de poes een paar stappen dichter bij hem kwam en ineens uit het niets voelde hij hoe de warme neus zijn eigen neus aanraakte. Hij was even geschrokken maar vond het super en dat was al snel uit zijn ogen te lezen. Zijn ogen straalde met de seconde meer tederheid uit. De grijze kater voelde hoe de warmte van zijn geliefde poes door hem heen gleed en hij probeerde die warmte zo lang mogelijk bij zich te houden. Een luid gespin rees op diep uit zijn keel. Hij wist niet hoe lang ze daar stonden maar het zou wel een eeuwigheid kunnen duren voor hem. Maar ineens onderbrak een geluid zijn verliefde droom. Er was duidelijk hard gekraak te horen in de bosjes niet ver van hen vandaan. Direct richtte hij zijn oren op die ondertussen waren gaan liggen van de verliefdheid en richtte hij die naar de plek waar het geluid vandaag kwam. Alweer klonk er luid gekraak uit de bosjes. Direct trok Luckypaw zich met spijt terug uit de lieftallige houding en ging hij voor Blossompaw staan. Niks zou zijn blossompaw iets aandoen zolang hij erbij was. En omdat Luckypaw niet wist of het ding in de struiken gevaarlijk was wou hij geen risico lopen dat Blossompaw gepakt zou worden. Hij had dan wel niet zo veel training gehad maar toch was hij groter dan Blossompaw en hij was best stevig gebouwd dus het zat wel goed. Luckypaw zag hoe er 2 boze, enge ogen hun kant op keken. Direct stonden de spieren van Luckypaw zo gespannen dat het wel leek alsof ze zouden barsten en dat was ook wel duidelijk te zien onder zijn vacht.

-Zullen we het spannend maken en dat er iets gevaarlijks uit de struiken springt? of wil je dat niet want dan kan het ding dat het aankeek ook gewoon weg gaan.-

Inmiddels had Blossompaw haar ogen gesloten. Een zacht, tegenstrijdig geluidje ontsnapte uit haar keel toen Luckypaw van haar wegliep. Ze opende haar ogen, die nu bezorgd stonden. Ze zag dat Luckypaw ergens naar keek. Ze liep naar hem toe met voorzichtige passen. "Is er iets?" vroeg ze bezorgd. Toen zag ze het. Twee zwaarte, geniepige kraaloogjes keken haar vanuit de struiken recht aan. Haar ogen werden groot van afschuw en angst. De ogen kwamen dichterbij. Steeds een stukje snuit kwam uit de veiligheid van de struiken uit, tot de hele kop van het beest zichtbaar was. Het zag er gevaarlijk uit van spitse snuit tot gestreepte kop. Een das. De das gromde en kwam verder de struiken uit. Hoewel Blossompaw wist dat ze zo snel mogelijk weg moest rennen bleef ze als aan de grond genageld staan. De das kwam dichter en dichterbij, maar haar benen leken bevroren. Stijf van angst stond ze daar, zonder er iets aan te kunnen doen. Alsof ze in trance was.

De pik zwarte ogen staarde de 2 apprentices aan vanuit de struiken. Een sterke geur stroomde de neus van de grijze kater binnen. En nog voordat het dier dat in de struiken verborgen zat tevoorschijn kwam wist hij al wat er in de struiken verborgen zat. En ja hoor, daar kwam het tevoorschijn een das! "Ren." Fluisterde de grijze kater tegen blossompaw. Maar hij wist dat het geen nut had wand het was overduidelijk dat Blossompaw van de schrik aan de grond genageld zat. De das kwam steeds verder het struikgewas uit en op een gegeven moment kwam er iets in beeld. Een litteken dat Luckypaw deed huiveren tot aan het puntje van zijn staart. Hij kende deze das! Het was die das die Blossompaw die 1e nacht verwond had! De das waar Blossompaw nog een paar diepe krassen had kunnen maken over zijn buik. En die krassen waren blijkbaar een litteken geworden. Het maakte Luckypaw koud tot op zijn botten om deze das weer terug te zien. In een flits stonden alle haren van de grijze kater omhoog en siste hij dreigend. Hij ging nog extra goed voor zijn geliefde staan om haar te beschermen en verloor de das niet uit het oog. De vorige keer had de das Blossompaw wel verwond maar dit keer zou Luckypaw ervoor zorgen dat de das nog geen haartje zou kunnen aanraken laat staan Blossompaw iets aan zou kunnen doen. Al zou het luckypaw zijn leven kosten hij zou Blossompaw beschermen. "De boom in." Murmelde de kater tegen Blossompaw. Het klonk dringend en om er zeker van te zijn dat de poes het ging doen gaf hij haar een heel zacht duwtje in de richting van de grote boom. Het duwtje was zo zacht dat Blossompaw onmogelijk zou kunnen omvallen maar het toch een stap richting de boom zou zijn. Luckypaw richtte zich zo groot en sterk mogelijk op tegen de das en zijn scherpe nagels schoten de grond in klaar om in een grote sprong op de das te belanden.

-Als je niet weet welke das opnieuw kijk dan in het topic waar Blossom en Lucky elkaar hebben ontmoet daar komen ze ook een das tegen-

Beelden flitsten voor haar ogen, maakten haar duizelig, deden haar huiveren. Ze keek toe hoe de das dichterbij kwam, maar kon aan niks denken om er iets tegen te doen. "De boom in." Het waren zijn stem en het duwtje dat haar terug naar de realiteit hadden gebracht. Ze schudde haar hoofd lichtjes om het te klaren, waarna ze twijfelend naar de boom keek. Ze zou het maken, zeker, maar zou Luckypaw dat ook doen? Zou hij haar volgen, of juist blijven staan en vechten? Op de manier hoe hij voor de das stond maakte ze op dat hij ging vechten, maar misschien was het alleen maar afleiding. Toch, ze kon er niet op gokken. Ze draaide zich om, zette een stap terug. "Nee," siste ze, "dit doen we samen." De kleine, melkwitte poes richtte zich op op haar achterpoten. In een ritmische beweging begon ze de snuit van de das te bewerken met haar klauwen. Hopend dat Luckypaw mee zou doen voelde ze een gevoel van adrenaline wat ze nog nooit gevoeld had. Ze zouden niet alleen overleven, nee, ze zouden winnen.

I'm an angel with a shotgun
Fightin' till the war's won
I don't care if heaven won't take me back.
I'll throw away my faith babe
Just to keep you save
Don't you know you're everything I have?

And I want to live, not just survive.

Tot de grijze kater zijn schrik luisterde de creme-kleurige poes niet. Ze deed zelf het tegenover gestelde van wat de kater had gewild. Een bezorgde blik schoot in zijn groene ogen. Dit was niet wat hij wilde. Hij wilde Blossompaw veilig in de boom hebben maar ze was op het punt de das aan te vallen. Op het moment dat haar klauwen de snuit van de das raakte werd Luckypaw pas echt bang voor haar veiligheid. Hij zag hoe de das zijn poot op had geheven klaar om Blossompaw met één haal weg te scheppen en Luckypaw wist dat hij het nooit kon stoppen dus sprong hij zonder één keer te aarzelen tussen de poot van de das en Blossompaw. Voor even leek alles is slow-motion te gaan. Blossompaw die de neus van de Das open haalde en de poot die op Luckypaw afkwam. Een helse pijn schoot door Luckypaw zijn lichaam als hij werd weg geschept door de grote poot van de das. Het ene moment stond hij daar tussen Blossompaw en de poot en het volgende moment lag hij twee staartlengtes verder met een grote snee in zijn zij en zijn grijze vacht besmeurt met bloed. Alles begon zwart te worden voor Luckypaw zijn ogen. 'Nee, nee! Niet nu, ik mag nu niet omringt worden door die duisternis. Ik moet Blossompaw helpen!' Schreeuwden zijn gedachten het uit. En het lukte! De adrenaline stroomden door zijn bloed en na een paar seconden sprong hij op alsof er niks was gebeurt en rende hij richting de das. Luckypaw sprong omhoog met zijn klauwen uitgestrekt klaar om op de das te landen. Hij wist dat hij nog maar weinig training heeft gehad maar de grijze kater kon maar niet stoppen. Hij greep zich vast aan de das en begon de das zijn rug open te halen. "In de boom, NU!" Schreeuwde Luckypaw tegen Blossompaw. Hij wou niet schreeuwen en het liefst had hij het gewoon op een aardige manier gezegd maar met de das hier was het niet veilig en hij hoopte dat Blossompaw dat zou begrijpen.

And everytime I try to be myself
It comes out wrong like
a cry for help

Blossompaw haar blauwe ogen werden groot van schrik toen de das Luckypaw wegschepte. Ze zag de grote wond op zijn zij en ze wist gewoon dat hij buiten bewustzijn raakte. Ze stond verbluft te kijken, niet in staat helder na te denken. Tot haar grootste opluchting sprong Luckypaw na een paar tellen al weer op en vocht verder, alsof hij nooit was gestopt. Blossompaw hoorde zijn bevel wel, maar deed voor de tweede keer niet wat hij zei. Ze zag dat hij juist aan het winnen was, dus het gevaar zou voor haar toch wel mee vallen? Een beetje hulp kon nooit kwaad. Daarbij, als de das Luckypaw toch van zijn rug zou werpen, was hij er geweest. Blossompaw schoot onder de das door, draaide zich op haar rug en haalde met haar poten zijn buik open. Aan de achterkant draaide ze weer, terwijl ze sprong. Normaal zou ze op de rug van de das belanden bij deze beweging, maar daar zat Luckypaw al. Dit was dankzij haar sterke achterpoten echter geen probleem; ze sprong gewoon over Luckypaw en de hele das heen, om weer terug te komen waar ze was begonnen. Hier draaide ze zich voor de derde keer om en begon met haar voorpoten de borst van de das te bewerken. Dit hele gedoe gebeurde in een paar seconden tijd. Ze was duidelijk te snel voor de das, die verbaasd om zich heen aan het kijken was. "Lucky," zei Blossom, haar stem rustig, maar voor strijdlust, "Laten we hem wegdrijven." Haar stem klonk veel harder dan gewoonlijk, maar dat kwam doordat ze zo boos was op de das voor wat hij Luckypaw had aangedaan. Normaal was ze zachter, vriendelijker.. Dit was een goed moment voor een uitzondering.

words: 289
company: Luckypaw
notes: fighting a badger

♔ THANKS REE

_{Terwijl de grijze kater op de rug van het angstaanjagende beest zat wachtte hij tot Blossompaw zou doen wat hij zei. Maar tot Luckypaw zijn verbazing weigerde ze en begon ze mee te vechten. Dit was helemaal niet wat Luckypaw wou. Hij zag hoe behendig de poes zich heen en weer bewoog en haar scherpe nagels over de das haalde. Maar ook voelde hij hoe zijn greep steeds meer verslapte. Hij verloor te veel bloed. "Lucky," Hoorde hij de poes zeggen. "Laten we hem wegdrijven." Vervolgde ze. Luckypaw knikte en sprong snel van de das af. Bij het neerkomen zakte hij even door zijn schouder maar snel ging hij weer recht staan. "Oke" Zei Luckypaw. "Op mijn teken halen we beide zijn zijkanten open en gaan we hem achterna rennen tot over de grens." Vervolgde de grijze kater. Hij wachtte tot de kater zo stond dat ze beide goed konden aanvallen en riep toen "NU!" En hij begon met zijn scherpe nagels de das zijn zijkant zo goed mogelijk te bewerken. Na even begon de das weg te rennen. De das had door dat hij et gewond was om verder te vechten dus liep de das weg. Snel begon Luckypaw de das achterna te zitten. Maar toen, zonder enige voorteken zakte Luckypaw in elkaar. Hij had te veel bloed verloren en alles werd zwart voor zijn ogen. Hij probeerde uit de zwarte box die hem omgeefde in zijn gedachte uit te breken maar het lukte niet. Als een voltrainde medicijnkat hem niet snel zou helpen zou hij dood gaan en dat wist de kater maar al te goed.}

don't leave me here alone

just stay a while and make me smile

Blossompaw deed wat Luckypaw zei. Ze rende met hem aan haar zij de das achterna. Op een gegeven moment merkte zed at hij niet meer naast haar rende. Ze besloot eerst met de das aft e handelen, en daarna terug te gaan voor Luckypaw. Ze rende snel de das achterna. Al gauw kwam de grens in zicht. Zed reef de das nog een stukje van de grens weg, waarna ze zich omdraaide en weer terugkeerde naar Luckypaw. Eenmaal terug zag ze hem bewegingloos op de grond liggen. “Luckypaw?” vroeg ze. Ze liep het laatste kleine stukje ietwat bedeesd. Toen ze naast hem stond, zag ze de grote plas bloed om hem heen. Ze panikeerde, tot ze zag dat zijn borst op en neer rees. Het was langzaam en met schokken, maar hij ademde. “Luckypaw? Wordt eens wakker?” Haar stem klonk stilletjes en klein. “Kom op Lucky, dit is niet grappig!” Midden in die zin sloeg haar stem over van de paniek. Ze legde zijn wang op de zijne. “Kom op nou Lucky.. Alsjeblieft..”

MADE BY MARV @ ATF, CAUTION, & SDS

_{Alles was donker en koud om hem heen. Waar Luckypaw ook keek alles wat hij zag was zwart. 'Blossompaw!' Luckypaw deed een poging zijn geliefde te roepen maar toen hij zijn bek open deed kwam er geen geluid uit. Ineens hoorde hij een stem dat klonk alsof het van ene afstand kwam.. "Luckypaw?" De stem kwam hem bekend voor en de grijze kater moest even nadenken voor hij wist wie het was. “Luckypaw? Wordt eens wakker?” Hoorde hij nog eens, maar de stem klonk nu harder en van dichterbij. Wild keek de kater om zich heen maar nergens zag hij iets waar het geluid vandaan kon komen. “Kom op Lucky, dit is niet grappig!” Hoorde hij de stem weer zeggen die hij net had herkend als Blossompaw. 'Blossompaw! BLOSSOMPAW!' Probeerde hij weer maar nog steeds kwam er geen geluid uit zijn opengesperde bek. “Kom op nou Lucky.. Alsjeblieft..” Hoorde hij Blossompaw met een zachte stem zeggen. 'Wacht maar Blossompaw, ik kom je zoeken!' Dacht de kater en hij begon te rennen. Waarheen wist de kater niet hij liep gewoon ergens heen. Bij elke stap voelde hij hoe de pijn door hem heen schoot en bij elke stap schreeuwde alles in hem om te stoppen, maar hij zou niet stoppen. Nooit. De kater bleef lopen en lopen maar alles bleef zwart. Het lopen maakte niets uit het maakte hem alleen maar meer moe. Dan opeens stortte hij. Toen hij viel verwachtte hij dar hij op iets hard ging lande maar hij voelde niets. Hij lag nu stil op niets. Hij voelde hoe het ademen zwaarder werd en hij voelde hoe slaap hem aan het overnemen, maar hij wist dat als hij nu in slaap zou vallen dat hij nooit meer wakker zou worden.

~sorry flut, het is best moeilijk om een post te maken in de gedachten van je kat. Dus alles wat er gebeurt is in zijn gedachten terwijl dat hij bewusteloos is. Misschien een Medicijn cat erbij halen? Dan kan Lucky blijven leven.~}

Onderwerp: Re: again a day ~blossompaw~