I won't let another minute go to waste

_{Hij bleef de spierwitte poes aankijken maar liet ondertussen ook wel merken dat het tijd werd dat ze besloot of ze meeging of niet. ’Lijkt me gezellig.’ Er kwam een uitgebreide glimlach tevoorschijn op zijn donkergrijze gelaat toen Swiftheart dat zei. Blijkbaar nam de poes het initiatief om al naar de kamp uitgang te lopen, en natuurlijk zoals afgesproken volgde Graystripe haar. Hij gaf de poes een tikje met zijn staart tegen haar schouder en gunde haar een warme blik. "Volg je me naar de Sunningrocks? Misschien zou daar nog iets zijn." Bracht hij haar rustig bij en betrad het Thunderclan territorium. Eigenlijk als hij eerlijk moest zijn was hij er van overtuigd dat ze hem wel zou volgen. Het leek hem niet direct een poes die op alles inging. Zijn oren wiebelde ietwat nerveus toen hij zijn ledematen in beweging zette, en 'ie met ruime passen verder liep. Hopelijk verprutste hij het deze keer niet zoals hij altijd deed. Vaak als Graystripe er een nieuwe vriend of vriendin bij had moest hij altijd wel iets verkeerds zeggen of doen. Echter had hij het gevoel dat hij dat deze keer niet zou doen. Terwijl de langharige grijze kater de lucht opsnoof richtte hij zich tot Swift. "Zoals ik al verwachtte." Hij grijnsde even en wees met zijn staartpunt het geritsel van enkele struiken aan. Een klein muisje zat nog niets vermoedend te knagen aan een tak. In een fractie van een seconde liet de kater zich zakken en sloop met opeenvolgende passen op het diertje af. Op een veilige afstand begon hij te trappelen met zijn achterpoten, en uiteindelijk vloog hij met een sierlijke sprong naar het prooidier toe. Met één simpele beet doodde hij 't beest, en draaide zich vervolgens om. "He, dat ging simpeler dan ik had verwacht." Zei hij met een duidelijk makende toon dat hij het speels bedoelde.

Vervolg van; Klik || S W I F T H E A R T}

_{» Wanneer ze had gezegd dat ze graag mee zou gaan, verscheen er direct een brede grijns op het gelaat van Graystripe. Ook zij bracht er een flauw glimlachje vanaf, maar meer was er niet te zien. Ook haar houding liet niets merken. Ze wilde niet te hard van stapel lopen, en daarom verborg ze het liefst voor nu haar gevoelens. De kater volgde haar al snel, zoals ze gehoopt had. Daarbij gaf hij haar een tikje met zijn staart tegen haar schouder, en ietwat geschokt keek ze op. Graystripe gunde haar een warme blik, en haar spieren liet ze direct weer onstpannen. "Volg je me naar de Sunningrocks? Misschien zou daar nog iets zijn." Bij de Sunningrocks kon je goed jagen, juist omdat niet erg veel katten daar hun kans waagden. Het was tenslotte nu al weer New-leaf, een tijd waarin er steeds meer prooi te vinden was. De meeste dieren waren klaar met hun winterslaap, en kwamen eindelijk uit hun holletje gekropen. En als ze pech hadden, kwamen ze in de klauwen terecht van de Clankatten hier. Swiftheart gaf de kater een korte knik, en besloot hem nu maar gelijk te volgen. Ze zou niet moeilijk doen over waar ze gingen jagen, dat kon haar absoluut niet deren. Een zuchtje wind blies er door haar pels heen, wat haar nu even niet intresseerde. Ze hield haar blik gespannen op die van Graystripe, die al snuifend de Sunningrocks naderde. Een maar al te bekende geur sloop haar neusholte binnen. Hier zat zeker weten wat prooi! "Zoals ik al verwachtte." Weer knikte de poes, woorden kreeg ze er niet gemakkelijk uit. Toch vond ze dat het nu wel eens tijd werd dat ze zichzelf wat meer open liet gooien, al had ze daar veel moeite mee. Swiftheart haar blik volgde de staartpunt van Graystripe, die hij richtte op het geritsel achter een nabij gelegende struik. Het muisje bleef zijn eigen gang gaan, nietsvermoedend van de aanwezigheid van twee clankatten. Dat was natuurlijk des te beter voor hun, zo zouden zij hun prooi gemakkelijk kunnen vangen. Graystripe sprong direct in de jachthouding en liet zichzelf tegen de grond drukken. Swiftheart keek alleen toe, hoe de kater zijn jachttechnieken liet zien. Al snel sprong de kater voor haar op het muisje af, en snel beet hij hem dood. Triomfantelijk keek Swiftheart hem in de ogen, maar niet voor lang. "He, dat ging simpeler dan ik had verwacht." Even grinnikte ze naar de kater. ’En nu is het mijn beurt.’ zei ze speels, nu met een iets minder verlegen stem. Ze begon zich steeds meer op haar gemak te voelen bij deze kater, ook omdat ze best goed met elkaar op konden schieten. Niet veel later hoorde ook zij geritsel achter een boom, een paar vossenlengtes van zichzelf vandaan. Alsof ze totaal de aanwezigheid van de kater was vergeten liet ook zij zichzelf zakken, en drukte haar witte buik tegen de grond. De grond voelde dor en kil aan, maar ze hield haar aandacht volledig op haar prooi. Het bleek een nog jong konijntje te zijn, wetend dat deze redelijk snel zouden reageren. Dit zou niet heel gemakkelijk worden. Met geluidloze passen sloop ze naderbij, en maakte zich klaar om een aanval in te zetten. Plotseling kreeg ze weer het besef dat Graystripe er ook nog was, en afwezig keek ze zijn kant op. Door deze beweging maakte het konijn dat voor haar zat uit de voeten, en geschrokken sprong Swiftheart achteruit. Ze had haar prooi gewoon laten lopen! Lichtelijk schamend en met haar hoofd naar beneden gebogen liep ze terug naar de kater. ’Ik wist niet dat.. En..' Verder dat dat kwam ze niet, en met een lichtelijk wanhopige blik keek ze de kater voor haar in de ogen.

» | Mood: Ashamed | Company: Graystripe | Words: 627 | Notes: |}

_{De kater had het muisje voor hem op de grond laten vallen en keek de poes even vrolijk aan, ’En nu is het mijn beurt.’ zei ze speels en de kater glimlachte even naar haar, tot nu toe ging het goed. Nu maar hopen dat het ook zo bleef, hij wiebelde even met zijn oortjes toen hij een ritselend geluid hoorde en zag hoe de poes haar buik op de grond drukte. Ze leek hem even totaal vergeten te zijn, even grinnikte hij kort, nooit geweten dat je zo in trans kon zijn bij het jagen. Rustig en zonder al te veel geluid te maken, keek hij naar haar en alsof ze voelde dat hij haar aankeek, richtte ze haar blik even op hem. Waarna het diertje wegstoof, met haar hoofd gebogen en duidelijk beschaamd liep ze terug, ’Ik wist niet dat.. En..' De wanhopige blik in haar ogen raakte de kater, maar hij liet er niet te veel van merken. 'Het geeft niet' sprak hij stil en zijn staart tikte zachtjes, maar licht nerveus achter hem op de grond. Hij was niet ontzettend goed in dit soort situaties. 'Het kan zelfs de beste jager overkomen, H... het is gewoon' Even zocht hij snel de juiste woorden en sprak toen, 'Het is gewoon even pech hebben.' Zijn staart was opgehouden met tikken en lag nu naast hem. Even keek hij naar zijn poten. Hij had het gevoel dat hij iets voelde voor deze poes, was het vriendschap of meer? Hij wist het nog niet goed, maar hij wist wel dat hij op z'n gemak was bij haar. Zij zou op zijn minst een ontzettend goede vriendin van hem worden. De kater keek weer op en glimlachte even bemoedigend.

>Sorry voor late antwoord<}

Waarom had ze ook ooit zo stom moeten doen? Elke keer weer probeerde ze iets goed te doen, en dan ging het toch fout. 'Het geeft niet' sprak Graypstripe stilletjes, terwijl hij zijn staart zachtjes tegen de grond aan liet tikken. De oortjes van Swiftheart wiebelde eventjes op en neer om het geluid te ontvangen. 'Het kan zelfs de beste jager overkomen, H... het is gewoon' sprak de kater hierna. Normaal? Het was normaal als er niemand bij je was, maar als een van de katers erbij is die ze toch wel erg mocht, was het een ander verhaal. 'Het is gewoon even pech hebben.' sloot hij hierna mee af. Het schamende gevoel bleef rondhangen in haar buik, ook nadat de kater haar gerust had gesteld. Wel was het iets minder, Swiftheart was blij met zijn begrip voor haar. Eventjes wiebelde ze van haar ene op haar andere poot, voordat ze een antwoord gaf. Ze koos haar woorden zorgvuldig uit, een andere misser kon ze er nu echt niet bij hebben. ’’Maar ik ben ook de enige die dit voor elkaar kan krijgen.’’ mompelde ze binnensmonds, nauwelijk hoorbaar voor Graystripe. Rustig richtte ze haar blik weer op de kater en vervolgde. ’’Maar bedankt voor het begrip.’’ Er verscheen een flauw glimlachje rond haar mondhoeken, maar echt vrolijk was ze niet meer. De situatie zou er absoluut niet makkelijk op worden als ze nu zo bleef staan, dus verzon ze snel wat. ’’Wel een mooie vangst.’’ zei ze spontaan en knikte met haar kopje in de richting het muisje die voor de voeten van Graystripe lag. Ze moest van onderwerp veranderen, anders zou het er niet veel makkelijker op worden. Voor haar niet, maar waarschijnlijk ook niet voor de kater.

_{Hij hoorde Swiftheart wat murmelen, maar het was zo zacht dat Graystripe het niet kon verstaan. Hij wiebelde eventjes zenuwachtig met zijn oren en schudde onopvallend zijn kop. ’’Maar bedankt voor het begrip.’’ De langharige grijze kater keek op, en knikte even als teken dat hij het had gehoord. Waarom werd hij altijd zo zenuwachtig wanneer hij in de buurt van de poes kwam? Zou hij echt iets voor haar voelen? Hij sloot zijn ogen voor een paar seconden, om ze vervolgens weer te openen en vastberaden naar Swiftheart te kijken. ’’Wel een mooie vangst.’’ Complimenteerde de poes haar. Hij duwde het rare gevoel even aan de kant, en liet vervolgens een blije glimlach verschijnen op zijn snoet. "Merci," Begon hij rustig te miauwen en keek haar glimlachend aan. Het was duidelijk dat beide katten niet echt goed in hun vel zaten, dus als Graystripe zich nog zenuwachtiger zou gaan verdragen, zou de situatie waarin ze zaten alleen maar verslechteren. "Swiftheart, kijk!" Hij hield zijn adem voor een paar seconden in, en liet uiteindelijk de verbaasde zucht over zijn lippen rollen. Een oranje/rode gloed schemerde over de rivier die zich achter de Sunningrocks schuilhield. Plots kwam er een krop vast te zitten in zijn keel. Dit hele gebeuren liet hem alleen maar denken aan Shadowrose. Hij was hier ooit eens geweest met die poes toen ze nog samen waren, toen ze samen naar de zonsondergang aan het staren waren. Graystripe liet zijn kop hangen, en vergat dat de spierwitte Thunderclan poes hem nog gezelschap hield. Hij kon het gewoon niet, houden van iemand anders. Zijn hart lag nog steeds bij Shadowrose, ook al wou hij dat niet toegeven, het was de waarheid...}

Ongemakkelijk stapte ze van haar ene op haar andere poot, en keek Graystripe voor heel even aan. Ze bleef zichzelf onzeker voelen bij hem, al was er ook weer iets fijns als ze bij hem was. Ze wist het niet... Wat ze wel wist was dat ze gewoon van hem moest genieten, ze zou er later anders spijt van krijgen. En ja, zoveel vrienden had ze al niet. "Merci," sprak Graystripe op een rustige toon. Ze merkte dat ook hij hier aardig zenuwachtig van werd, dat was duidelijk te merken aan zijn onrustige houding. Kistelend wiebelde ze eventjes heen en weer met haar spierwitte, pluizige oortjes en bekeek de glimlach die op het gelaat van Graystripe verscheen. "Swiftheart, kijk!" riep hij plots, en iet wat geschrokken keek Swiftheart op. Ze volgde zijn blik, die op de prachtige zonsondergang was gericht. Rood – oranje strepen lucht sierde de lucht, het leek zoals je het in sprookjes verwachtte. De dichtbijzijnde rivier kaatste het licht terug en het gebied rond hem heen kreeg dezelfde kleur. Ze merkte dat Graystripe een stuk stiller bleek te zijn, en zijn kop nu dicht bij de grond hing. Even dacht ze naar hem toe te gaan, maar als ze dat zou doen zal ze de situatie waarschijnlijk nog moeilijker maken dan dat hij al was. Ze keek nog even naar hem, voordat ze verder naar voren liep. Ze bleef op het randje van de rots staan, en nam een zithouding aan. Ze bolde haar rug ietsje en drapeerde haar dikke staart over haar poten, al kijkend naar de schemering van de avond. Alles, echt alles, het werd haar teveel. Het was een chaos in haar hoofd, en ze wist niet meer wat het beste voor haarzelf was, laat staan voor anderen.

_{Heartbeats fast
Colors and promises
How to be brave
How can I love when I'm afraid to fall
But watching you stand alone
All of my doubt suddenly goes away somehow
One step closer}
Zijn kop hing nog altijd dicht bij de grond. Voor enkele seconden dacht hij helemaal alleen te zijn, ook al was hij dat niet. Swiftheart, de spierwitte langharige poes hield hem nog steeds gezelschap. Echter was hij haar even vergeten, zijn gedachten zaten bij Shadowrose. Hoe wist die poes hem zo in bedwang te houden? Alsof ze een voodoo popje van hem had, en dat ze daar elke keer gebruik van maakte wanneer hij in de buurt kwam van Swiftheart. Na een tijdje zag hij iets bewegen in zijn ooghoeken, en algauw kwam hij erachter dat Swiftheart naar voren was gekropen, en dat ze nu helemaal alleen op de rots stond, kijkend naar de zonsondergang. God, wat was hij een lafaard. Graystripe schudde zijn kop onopvallend en nam één grote stap naar voren zodat hij schuin achter Swiftheart stond. "Het ligt niet aan jou." Miauwde hij zachtjes, duidelijk dat hij het had over dat ene moment toen hij zo stil was. "Ik ben gewoon in de war, dat is alles." Vervolgde hij, nog altijd op een fluisterende toon. De kater slokte een grote hap zuurstof naar binnen, en nam vervolgens nog een stap naar voren zodat hij precies naar Swiftheart stond. Zijn vacht streek zachtjes langs de hare toen hij zijn rug net zoals Swiftheart ietwat bolde. Het maakte hem plots niets meer uit zou Shadowrose Swiftheart en hem hier per toeval zien zitten. Het was was gedaan tussen Shadowrose en hem, dus waarom maakte hij zich er toch zo druk om? Graystripe had iemand anders gevonden nu, iemand die zijn liefde waard was. Die iemand die de naam Swiftheart had.

_{I have died everyday waiting for you
Darling don't be afraid I have loved you
For a thousand years
I love you for a thousand more}
Hij tuurde even naar de zon die naar de grond leek te worden getrokken, en liet vervolgens zijn blik rusten op Swiftheart. Hij was ervan overtuigd dat ze dat waarschijnlijk niet echt leuk vond, maar Graystripe kon het niet laten. "Swift... Swiftheart," Zei hij zachtjes en bleef haar strak, maar toch rustig aankijken. Enkele kriebels borrelde omhoog toen hij in de heldere blauwe ogen van Swiftheart keek. "Ik denk... Dat ik verliefd ben," Zei hij erna. Swiftheart was gewoon zo mooi, té mooi. Waarom ze zo verlegen was begreep de kater niet, ze had toch alles? Hij vond dat Swiftheart volmaakt was, echter hield hij van haar innerlijk, en niet alleen van haar uiterlijk. Zo'n soort kater was hij niet. "Op jou..." Miauwde hij zachtjes. Nu kon hij niet meer terug, en als hij eerlijk moest zijn wou hij dat ook niet meer. Het was nu of nooit, hij voelde iets voor haar. En Graystripe moest weten of Swiftheart ook iets voor hem voelde.

_{Time has brought your heart to me
I have loved you for a thousand years
I love you for a thousand more
I have died everyday waiting for you
Darling don't be afraid I have loved you
For a thousand years
I love you for a thousand more}

_{Just one day in the life
So I can, understand
Figthing just to survive
But you taught me, I can}

Een opvallende stilte heerste er rond het gebied. Het leek alsof Graystripe voor even van de aardbodem verdwenen was, al wist ze dat hij nog steeds op dezelfde plek stond. Haar blik stevig op de ondergaande zon gericht en haar staart lichtelijk neerbuigend over haar poten gedrapeerd dacht ze terug aan hoe ze de kater ooit had leren kennen. Het leek allemaal zo onschuldig, allemaal nog zo pril. Maar ze begon steeds meer gevoelens voor hem te krijgen, die ze niet meer kon verbergen. Maar stel, stel dat hij er niet zo over dacht? Ze zou compleet voor gek staan, en ze wilde zichzelf die moeite besparen. Ze moest het maar uit haar hoofd zetten, hoe moeilijk deze opgave ook voor haar was.

_{We are the lucky ones
We are, we are
We are the lucky ones
We are, W E A R E}

De pluizige oren van Swiftheart draaide ietwat heen en weer toen ze zacht geknisper hoorde achter zich, maar dat was dan ook haar enigste reactie. "Het ligt niet aan jou." hoorde ze hem zachtjes miauwen. Zijn stem, het voelde zo vertrouwt en warm. "Ik ben gewoon in de war, dat is alles." vervolgde Graystripe, nog steeds op diezelfde zachte toon. Een flauwe windbries vloog er door haar zachte haren, zonder iets te terug te zeggen. Ergens was ze zo geconcentreerd, dat de woorden niet geheel tot haar door kwamen. Ze konden op een manier haar hersenen niet bereiken, echter had ze wel gehoord wat de kater had gezegt. Swifheart bleef haar blik enkel en alleen op de horizon houden, al werd ze wel iets onrustiger toen Graystripe naast haar kwam zitten. Dit was enkel van korte duur. Zijn warme vacht streek langs de hare, en luchtig keek ze zijn kant op. Haar heldere, ijsblauwe ogen keken in de zijne, en een diepe zucht verliet haar longen. "Swift... Swiftheart," begon Graystripe zachtjes. De aandacht van de poes was niet lang meer gericht op het territorium, maar keek de kater die vlak naast haar zat nu aan. "Ik denk... Dat ik verliefd ben," zei hij hierna. Een schok ging er door het lichaam van de poes, die hij waarschijnlijk ook had moeten voelen. "Op jou..." vervolgde hij als laatst. Ergens kon ze zijn woorden niet geloven, ergens waren ze om alleen van te dromen. Haar stem begon te happeren en haar hartslag nam toe, al wilde ze dit niet laten merken. ''Graystripe..'' zei ze met een warme stem. Ze kon niet verbergen dat zij in de tussentijd niets voor deze kater was gaan voelen, al kwam het voor haar toch onverwacht. Maar het was nu, of nooit. ''Ik, ik ook.. Op jou Graystripe.'' was het enige wat ze op dit moment uit kon brengen. Voorzichtig liet ze haar kop rusten op zijn flank.

Er zweefde een onzekere blik rond in zijn amberkleurige ogen. Misschien was het toch nog iets te vroeg, en had hij het beter voor zichzelf kunnen houden. Maar hij wou er zeker van zijn dat ze niet voor eeuwig in de friend zone zouden blijven, hij wou meer dan slechts vrienden zijn. En diep vanbinnen hoopte hij dat Swiftheart dat ook wou. ''Graystripe..'' zei de spierwitte poes naast hem met een warme stem. Een krop bleef vastzitten in zijn keel. Dit was het dan, alles weer erop dat Swiftheart niet van hem hield. Of het was gewoon dat hij zo bang was dat hij al het goede niet kon zien, maar alleen op de details lette die zeiden dat het er niet van zou komen. De Thunderclan kater sloot zijn amberkleurige ogen eventjes zodat hij die later weer zou kunnen openen, wanneer alles voorbij zou zijn. Hij had zich gewoon totaal voor schut gezet. ''Ik, ik ook.. Op jou Graystripe.'' Hij opende geschokt zijn ogen en keek de poes die haar hoofd zachtjes op zijn flank legde ongelovig aan. Meende ze dat nou? Een golf van geluk leek hem te overspoelen toen hij de woorden nog eens in zijn hoofd liet afspelen. "Ik hou van je." Zei hij nog een keer zonder dat hij het doorhad en begroef zijn neus in haar warme vacht. Al het slechte waar hij al die maanden aan had gedacht leek nu in één keer verwijderd te zijn uit zijn geheugen. Dat het geluk hem deze keer toe lachte.

Onderwerp: Re: I won't let another minute go to waste