{With wonder she watched, as rain turned into sunshine || Open}

No more complaining, remove illusions

Tussen de bladeren van de beschermde en beschutte nursery, keek een jonge kitten naar de neertikkende druppels. Een aantal maal deed ze een poging tot het tellen van het vallende nat, maar wederom faalde ze weer. Het tikkende water maakte haar ietwat slaperig, hoe gestaag het naar beneden sijpelde vanuit de lucht. Ze had geen idee hoe lang ze al keek, met een mild mokkende blik op haar gelaat omdat ze nu niet naar buiten kon nu. Ze had zichzelf beloofd dat ze zou wachten tot de regen zou stoppen. Daarna zou ze mogen spelen. En tot haar grote verbazing werden de wolken steeds lichter, zonneschijn begon door te breken door het dikke wolkendek. Uiteindelijk... Stopte de regen totaal! "Gaaf," Wist ze verbaasd uit te brengen terwijl ze voorzichtig de nursery uitstapte. Verwondering was in haar ogen zichtbaar. Ze kon de struiken groener zien worden met de dag. Waren ze dan niet altijd kaal? Ze had soms wel gedacht dat 'groenblad' waar de andere katten over spraken gewoon een mythe was. Blijkbaar toch niet?

No more containing, forget confusions

{With wonder she watched, as rain turned into sunshine || Open} Wg4KW7I

{With wonder she watched, as rain turned into sunshine || Open} Kader2

De regen tikte alsmaar op de grond. Je werd er eigenlijk best slaperig van, ook al gebeurde dat Fallkit niet gauw. Loom sprong hij op. Een maand geleden was hij voorgoed zijn familie kwijt geraakt, maar ach, wat zou dat. Leven deed hij immers toch nog, met een hoop geluk dan wel. Misschien was hij wel wat egoïstisch, maar zijn familie was ook niet bijzonder lief geweest. Blij was Fallkit ook niet, maar je kon zeggen dat hij er geen last van had. Een koude druppel drupte op zijn neusje, en dat herinnerde hem eraan dat het geen tijd was om weg te dromen. 'Je houdt toch van actie? Nou, vooruit dan!' mopperde hij in zichzelf. Binnen een paar tellen stond hij in de houding om weg te spurten, maar waar naar toe? Hij ontdekte een wit poesje, en liep richting haar. Toen bemerkte Fallkit dat het gestopt was met regenen! 'Hoi, wie ben jij?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Ik ben Fallkit. Gelukkig is het gestopt met regenen zeg! Wil je misschien iets doen?' voegde hij daar aan toe. Misschien kon hij eindelijk iets gaan doen wat niet te saai was. Hij inspecteerde haar eens grondig en keek haar met twinkelende ogen aan.

{With wonder she watched, as rain turned into sunshine || Open} 48298900

It doesn't matter why you did, but how you did

No more complaining, remove illusions

De aarde voelde drassig en ietwat modderig aan onder haar gevoelige en nog kleine pootjes. Yuck! Een frons verscheen op haar kleine, fijngebouwde gelaat en ze trok haar pootje eventjes terug. Met een ongelofelijke concentratie staarde ze naar de druppels vocht die van haar pootkussentjes drupten. Maar haar concentratie was al heel erg vlug gebroken toen een stem haar oren bereikte en haar op deed kijken. Haar oren spitsten zich wat verbaasd en ze knipperde met haar ogen en boog haar kop iets, half verlegen, half met respect. "Hallo," Begroette Snowykit, "Ik ben Snowykit, maar wie ben jij dan?" Vroeg ze hierna voorzichtig terwijl ze haar hoofd weer hief en de andere kitten met haar grote blauwe ogen nieuwsgierig aankeek. De kitten stelde zich voor als Fallkit. "Fallkit? Als in herfst?" Vroeg Snowykit nieuwsgierig, vrolijk spinnende. "Natuurlijk wil ik wel wat doen! Ik verveel me enorm, maar wat dan?" Vroeg ze vervolgens, terwijl ze haar kopje scheef hield

No more containing, forget confusions

Fallkit werd ook begroet en hij glimlachte even. Ze zei dat haar naam Snowykit was. 'Dat past echt bij je.' grijnsde Fallkit. Ze keek hem met grote blauwe ogen aan. 'Fallkit? Als in de herfst?' vroeg Snowykit nieuwsgierig en tegelijkertijd spinnend. Even hield hij zijn kopje schuin, als om beter na te denken. 'Ik denk het wel.' fronste hij. 'En jouw naam komt zeker van je witte vacht?' voegde Fallkit daaraan toe. 'Natuurlijk wil ik wel wat doen! Ik verveel me enorm, maar wat dan?' vroeg het wonderwitte poesje met de mooie blauwe ogen. 'Mm, er ligt wel veel modder dus echt rennen wordt niks, denk ik. Eigenlijk heb ik nog niet ontbeten, jij wel?' vroeg hij. De honger was nu wel behoorlijk aan het knagen, en dorst had hij ook. Afwachtend keek hij naar Snowykit. Misschien eindelijk niet zo'n saaie ochtend meer zeg. En als Snowykit nog niet ontbeten had, konden ze dat ook best samen doen!

It doesn't matter why you did, but how you did

Rustig werd Dogkit wakker uit haar droom. De laatste dagen droomde ze best wel rare dingen waar ze liever niet aan wilde denken. Ze schude haar kopje een paar keer en liep toen het hol uit. Haar pluizige staart was grijzig in het begin en liep toen weer wit over. Andere kittens waren bruin of wit en dat was eigenlijk ook wel grappig om te zien. Dogkit probeerde een gaap dat probeerde te ontsnappen tegen te houden door haar tandjes tegen elkaar aan te houden, maar even later ontsnapte hij toch omdat hij veel te groot was. Ze liep naar de prooistapel en wilde er net iets vanaf pakken maar ze had eigenlijk niet echt veel honger. Hoe kon dat nou zo opeens zijn? Dogkit draaide zich om en probeerde niet meer aan de geur van de muizen te denken maar dat ging nogal moeilijk als ze niet gegeten had. Ze rende richting twee kittens die wat aan het kletsen waren. "Ik ben Snowykit, maar wie ben jij dan?" Vroeg de witte kitten voorzichtig. Terwijl de bruine weer antwoorde 'Ik ben Fallkit. Gelukkig is het gestopt met regenen zeg! Wil je misschien iets doen?' Dogkit wilde graag wat doen met de kittens dus ging ze zitten. Voorzichtig antwoorde ze 'Heey Fallkit en Snowykit. Ik ben Dogkit' 'En jouw naam komt zeker van je witte vacht?' ZIj de bruine weer verder. Dit was best wel een lollig gesprek hoor! 'Mm, er ligt wel veel modder dus echt rennen wordt niks, denk ik. Eigenlijk heb ik nog niet ontbeten, jij wel?' Nu had Dogkit wel weer honger maar niet zo erg. Misschien kon ze dan wel een klein muisje of zo iets op. ''En mijn naam komt omdat ik een hond ben!'' Dogkit ded heel raar alsof ze achterh aar staart aanzat. Hopelijk konden de kittens lachen anders heeft ze zichzelf voor schud gezet. ''Misschien is het beter als we uitkijken voor de grote molderplassen. Stel je voor dat een van ons erin valt ze zijn eigenlijk wel diep hoor. En wat moeten we dan?'' Ze draaide langzaam haar kopje wat schuiner terwijl ze haar oortjes omhoog hield