First time for me

_{Het was koud, dat kon je gemakkelijk voelen. Zij als kleine, pasgeboren kitten was vooral vatbaar voor deze kou, aangezien ze nog niet zo’n dikke vacht had. Tot nu toe moest ze haar warmte hebben van haar moeder en haar broertjes en zusjes, waar ze nu bij lag. Nieuwgierig stak ze haar neus in de lucht. Ze opende haar nog prille oogjes en gluurde naar de opening, waar ze tot haar verbazing haar zusje zag staan. Nu wou zij ook kijken wat er aan de hand was, aangezien de lichaamsstaal van Strugglekit nogal geschrokken was. Maar zou ze er wel heengaan? Van Shrewleap mocht ze zeker nog niet uit de nursey, wie wat voor boze katten er daar buiten liepen. Maar aan de andere kant wilde ze net zoals haar zusje de buiten wereld eens met eigen ogen aanschouwen. Lang bleef ze nadenken over wat ze zou doen, maar ze besloot uiteindelijk voor haar laatste optie. Ze trok zichzelf omhoog en wurmde zich zo stil mogelijk richting Strugglekit. Verschillende geuren mengde zich in haar neusholte, maar goed kon ze de geuren nog niet onderscheiden. Dit moest ze natuurlijk ook nog allemaal leren, al herkende ze wel de geuren van haar moeder. En natuurlijk ook die van haar broertjes en zusjes. Maar er zaten ook zoveel vreemde en rare geuren bij, de een sterker dan de ander. Toen ze dichterbij kwam zag ze waar haar zusje zo van onder de indruk was. Ze hield haar blik gericht op het witte, kristallen pak wat zich voor de nursey bevond. Wat zou dat zijn? Dit zou de eerste keer zijn dat ze het mocht aanschouwen. Wat verlegen schuifelde ze naar voren en duwde haar poot in de sneeuw. Een zeer koud gevoel omhulde haar poot, en geschrokken trok ze hem terug. Ze had haar ogen wijd opengesperd, verbaast van wat ze net had gevoeld. Wat zou dat kunnen zijn? Toen focuste ze haar blik weer op haar zusje. ’Weet jij wat dat is?’ vroeg ze, en knikte in de richting van het witte spul. Plots hoorde ze een zacht geluid van achter. Het zou toch niet zo zijn dat haar moeder wakker werd.. Gelukkig stelde ze vast dat het iets anders geweest moest zijn, want toen ze naar achter keek zag ze dat alles nog veilig was.}

_{Toen Saltkit haar had gevraagd wat voor raar, wit spul dat was had ze onzeker haar hoofd geschud. Nee, natuurlijk wist haar zusje het ook niet. Dit was tenslotte de eerste keer dat ze zoiets mee maakten. Saltkit volgde de blik en probeerde te achterhalen waar ze naartoe keek. 'Heb jij onze vader ergens gezien?' vroeg Strugglekit na een korte stilte. Saltkit had haar vader ook nog niet gezien, ze wist amper zijn naam. Hoe kon zij weten waar hij uithing? ’Uh, nee. Ik weet zijn naam niet eens..’ Strugglekit tilde haar hoofd op en ging met haar vier pootjes op het witte spul staan. Saltkit wilde het liefst haar voorbeeld volgen, maar ook weer niet. Daar net was het nog zo koud, en het kon zijn dat ze onderkoeld raakte. Maar al die andere katten buiten het kamp liepen er al tijden op, en bij hun was dat ook niet het geval. Gevoelig schuifelde ze naar voren, en ging naar Strugglekit staan. Dit keer was het minder koud dan ze had verwacht, maar het voelde nog steeds niet erg fijn aan. Naarmate ze er langer op stond raakte het meer gewend. Saltkit ging bij zichzelf na wat het zou kunnen zijn, maar er kwam niets haar gedachten binnen. Ze heeft sinds haar bestaan al genoeg woorden leren kennen, maar geen enkele kon iets met dit spul te maken hebben. Plots draaide Strugglekit zich in een ruk om in haar richting, en piepte; 'Wie weet is dit wel sneeuw!' Saltkit schrok even van haar reactie, maar herstelde zich snel. Sneeuw? Daar had ze nog nooit van gehoord. Witte kristalletjes vielen neer uit de hemel, zogenaamde ‘sneeuw.’ Het was wel leuk om te zien, hoe de wereld werd bedekt onder een wit laagje. Haar zusje stak haar pootjes erin en gooide wat van het spul in haar richting. Zij besloot vrolijk mee te doen en volgde haar zusjes voorbeeld. De sneeuw bleek aan haar pootjes plakken, en met een raar gezicht probeerde ze het eraf te likken. Maar het ging anders dan verwacht, want haar tong bleek aan haar pootje plakken. Geschrokken wendde ze haar blik naar Strugglekit. Hoe kon dit? Ze begon te trekken, en even deed het pijn maar daarna was ze bevrijd. Haar lichaamstemperatuur daalde snel, en ze begon het al behoorlijk koud te krijgen. Lichtjes begon ze te beven. ’H-heb jij het niet koud?’ vroeg ze aan haar zusje,die blijkbaar nergens last van bleek te hebben. Ze had haar eigen kracht nog niet om haar lichaam volledig zelfstandig op temperatuur te houden, daar had ze echt de hulp van haar moeder en siblings nodig. En heel misschien van haar vader, waar ze wel nieuwsgierig naar was geworden. Hoe zou hij eruit zien? Net zoals al die katten hier, groot, sterk en gespierd? Die katten waren haar voorbeeld, zo wilde ze later ook zijn. Al wist ze dat dit onmogelijk bleek te zijn, dromen mocht je hebben.}

_{Ze was best nieuwsgierig geworden naar haar vader, vooral nadat Strugglekit ernaar had gevraagd. Saltkit wist niet eens of hij wel bij haar geboorte was geweest. En ze wou het maar al te graag vragen aan Shrewleap, maar dat was geen goed idee. Haar wakker maken was niet haar bedoeling, ze had haar slaap nodig. 'Ah, spijtig..' zei Strugglekit, maar de laatste woorden slikte ze in. Ze sloeg met haar staart tegen de sneeuw, en kleine hoopjes sneeuw sprongen de lucht in. Er bleef wat sneeuw op Saltkit haar neus liggen, en schudde het eraf. Geweldig was dat spul. Heerlijk om in te spelen, maar het enige nadeel was dat het zo vreselijk koud was. Saltkit trilde op haar pootjes, en begon te klappertanden. 'Eigenlijk wel ja.' sprak Strugglekit, als antwoord op Saltkit haar vraag. Gek was het niet, maar het verbaasde haar nog steeds dat de andere katten geen last hadden van de kou. Komt vast door die dikke vacht.., dacht ze bij zichzelf. 'Salt! Kom dan terug naar binnen hé, slimpie!' Nog een laatste keer stak ze haar pootjes in het koude spul, en holde daarna achter haar zusje aan. Het liefst zou ze uren doorbrengen met de sneeuw en haar siblings, maar als haar moeder wakker zou worden zou ze misschien wel boos worden. 'Ik kom al.' miauwde ze zachtjes, zodat de rest van de katten in de nursey niet wakker zou worden. Strugglekit trok een grijns rond haar mondhoeken die haar gezicht een plezierige uitstraling gaf. 'Maar.. Het zou misschien leuk zijn als we een kijkje rond het kamp konden nemen.' Ze nam een ondeugende houding aan, en wachtte op de reactie van haar zusje. Het werd tijd dat ze wat meer van de wereld kon zien, en dit was haar kans. Alleen wou ze niet gaan, het liefst nam ze haar zusje ook mee in haar avonturen. Weer nam ze een kijkje uit de nursey, en liep weer terug naar het mos nestje waar Struggekit zich had gevestigd. 'Het is nu nog rustig. Kom je mee?' Ze was nog niet uitgepraat, of ze liep al naar de uitgang, hopend dat haar zusje haar zou volgend.}

_{Strugglekit had blijkbaar zo haar twijfels of ze wel mee zou gaan met haar. “Ik ook.. Maar ik wil mijn gezondheid liever niet laten verslechten, snap je?” De stem klonk nog wat beverig, maar het is al een stuk minder dan eerst. Iet wat mokkend stond Strugglekit op en volgde Saltkit. “Ayay captain.” Zei ze speels en sprong de nursey uit. Saltkit moest wel lachen om die reactie van haar zusje. Met Strugglekit kon ze goed opschieten, wat een van de weinige waren. Ze had vaak moeite om een relatie op te bouwen, maar haar zusje had ook zulk gedrag. Hun karakters pasten wel wat bij elkaar, vandaar dat het tussen hun ook zo goed klikte. “Naar waar gaan we eerst? Misschien de Elders.. De andere kittens hebben al eens gezegd dat die best wel leuke verhalen kunnen vertellen.” Mauwde Strugglekit tegen haar. De elders was inderdaad wel een goed idee. Ze was wel benieuwd waarom de kittens zoveel verhalen hadden over deze katten. Net als haar zusje was ze best opgewonden. Dit zou de eerste keer zijn dat ze echt officieel de nursey verlieten en door het kamp zouden lopen. ’Het komt wel goed met je gezondheid.’ zei ze een tikkeltje plagerig. ’En de Elders, dat lijkt me wel een goed plan. Ik ben wel benieuwd waarom ze altijd zo opgewonden zijn als ze erheen zijn geweest.’ Ze richtte haar blik voor een laatste keer naar haar zusje, voor ze de nursey verliet. Ze zwiepte met haar staart, als teken dat Strugglekit haar kon volgen. ’Kom je?’ miauwde ze met een hoog piep stemmetje. De sneeuw voelde nog steeds koud aan, al was ze er nu wel aan gewend geraakt.}

_{Blijkbaar vond haar zusje het een leuk idee om daar heen te gaan, want toen ze had gevraagd of ze wou komen sprong ze direct in haar richting. Maar Strugglekit struikelde, en knalde met volle vaart tegen Saltkit aan. Die probeerde nog opzij te springen, maar dit keer was ze te laat. "Sorry!" piepte Strugglekit, en samen rolde ze door de witte sneeuw. Toen ze tot stilstand kwamen, stapte Saltkit op haar zusje af. Ze probeerde een boze blik aan te nemen, maar dit mislukte en al snel lag ze in een deuk. Ze kon nooit boos zijn op dat lieve zusje, ze zou niet durven. Zij en Strugglekit konden écht goed met elkaar opschieten, en waren naast zusjes ook nog eens vriendinnen. ’Haha!’ lachte Saltkit in de richting van Strugglekit. Voorzichtig begon ze met haar tong de aangekoekte sneeuw van haar vacht af te likken, die tijdens hun botsing in haar vacht was blijven plakken. Toen het meeste sneeuw weg was, keek ze weer op naar haar zusje. ’Kom, we gaan weer verder. En dit keer niet té enthousiast zijn hé?’ lachte ze geammusserd in de richting van het zwart witte poesje. Met korte, snelle pasjes trippelde ze verder.}