Sniffle

Voorzichtig en heel langzaam stak een grijs gestreepte kit zijn kop over de kraam kamer opening heen. Zijn donkere, groene ogen tuurde nieuwsgierig naar de witte buitenwereld. Zwijgend staarde hij naar een paar spelende katten die niet zo groot waren als zijn moeder, wat waren dat? Nieuwsgierig kwam Dovekit helemaal overeind en klom hij heel moeizaam de kraam kamer uit. De verhoging was net zo hoog als hem, daardoor moest hij met moeite er over heen klimmen. Met een paar geluiden van inspanning duwde hij zichzelf er half overheen en hing hij er nu overheen. Hij keek om zich heen en maakte een onbehagelijk geluidje om vervolgens zich met één krachtsinspanning zich er overheen te duwen. Hij landde plat op zijn snuit in de sneeuw en krabbelde vlug en onhandig overeind. Hij knipperde en bewoog zijn neus een beetje verrast toen het koude spul zijn neus aanraakte. Plots voelde hij een vreemd, tinkelend gevoel in zijn neus en voor hij het wist maakte hij een hard, vreemd geluid waardoor de sneeuw van zijn neus af viel. Hij keek een beetje verrast om zich heen alsof hij de bron zicht van dat geluid. Toen trok de grote, witte wereld voor hem de aandacht. Met twinkelend ogen kwam hij overeind en liep de open plek op. Allerlei katten liepen of rende langs hem, groot, klein, dik, dun. Een beetje timide struikelde hij achterover toen een kat langs hem banjerde. Hij landde op zijn kont en zat heel aandoenlijk met zijn achter pootjes naar voren gestoken in een zittende houding in de koude, witte omgeving. Toen iets hem op zijn kop raakte schrok hij en keek hij vlug omhoog. Hij glimlachte en keek verbaast omhoog. Allerlei witte dingen dwarrelde naar beneden en bleven op hem liggen. Totaal overweldigt door de gigantische, nieuwe wereld vol nieuwe impressies wierp hij een blik op zijn pootje waar een sneeuw vlok op lag. Tot zijn verbazing begon het na een klein tijdje water te worden. Hij keek toe hoe de sneeuw vlok oploste en van zijn poot af gleed.

Dovekit keek op toen hij beweging hoorde dat zijn kant op kwam en hij zag Rhymekit, zijn zusje op hem afkomen. Zwijgend knikte hij als antwoord op haar vraag. Hij zei in tegenstelling tot alle andere kits en katten in het algemeen vrij weinig. Als het niet nodig was om te praten deed hij dat ook niet. Op het eerste gezicht leek hij een beetje langzamer dan zijn broers en zussen te zijn maar in feiten was Dovekit een denkertje die lang over alles nadacht voor hij iets deed. Hij kwam overeind en keek Rhymekit met een speelse blik in zijn ogen aan. Sneeuw was iets nieuws voor hem aangezien hij eigenlijk tot nu alleen nog maar binnen de kraamkamer was geweest. Hij hielt meer van het binnen zijn en haatte kou, maar ook vooral omdat hij zoals gewoonlijk het nut er niet van in zag. Het was behaaglijk in de kraamkamer en hij kon zich prima vermaken in zijn eentje. Dus dit witte spul is sneeuw .. interessant! "Slapen Larkkit, Dragonkit en Moonkit nog?" Waagde hij voorzichtig terwijl hij opstond en de 'sneeuw' nogmaals bekeek. Als hij zijn poot er in zette ontdekte hij dan bleef er een afdruk achter. Met een giechel zette hij twee poten naast elkaar en sprong toen achteruit. Met een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht begon Dovekit allemaal figuurtjes te maken met zijn poot afdrukken. Hoewel hij niet echt wist wat hij aan het maken was haalde hij er onbeschaamd enorm veel plezier uit. Zijn rijke fantasie kwam weer opspelen. Plotseling keek hij zijn zus aan en ging hij weer zitten. "Heb jij mama eigenlijk al eens gevraagd waar papa is?" Die vraag spookte al een behoorlijk tijdje door zijn hoofd en misschien kwam hij wat meer te weten over zijn tot nu toe nog onbekende vader via zijn zusje! Wie weet is Stormstar wel onze papa! Dacht Dovekit en zijn grijze haren rezen omhoog van opwinding. Dan was hij de zoon van de clanleider!

Dovekit keerde zich af van Rhymekit voor een moment en nam de tijd om de Clan nog eens rond te kijken. Hij moest toegeven dat hij de kleuren had van Stormstar maar er waren nog zo veel andere katten in de Clan. Zoals Nightstream! Daar dacht de gestreepte kit even over na maar hij besloot dat hij het niet zou kunnen raden en het antwoord alleen kon verkrijgen van zijn moeder. ‘Niet echt, maar ik verwacht ook niet een fatsoenlijk antwoord. Ze houdt het voor ons verborgen. Iedereen heeft zo'n beetje een vader, maar wij? Misschien is het wel de een of andere zwerfkater! Maar ik zal erachter komen.’ Miauwde Rhymekit. Dovekit haalde zijn schouders op. Misschien hield ze het niet verborgen .. misschien wist ze het zelf ook niet. Nee, dat kan toch niet? .. Toch? Hij trok met zijn oren en liet zijn poot weer even door de sneeuw gaan. Hij keek toen weer naar Rhymekit en keek een tijdje naar haar. Rhymekit was in tegenstelling tot hemzelf anders. Ze had een heel ander patroon dan hij of zijn moeder. Wie weet leek zijn vader daar wel op! Cinderfall, Cindersmoke, Lionclaw, … eh .. wie nog meer? Zijn brein maakte overuren terwijl hij diep nadacht over elke kat die een soortgelijk vachtpatroon had. Hij kon er een heleboel opnoemen maar wie was het? Hij wendde zich tot de uitgang van het kamp en kreeg opeens een geniaal idee! ”Hé Rhymekit! Waarom gaan we het niet uitvinden buiten in het kamp?” Dovekit was echter niet gaan opletten tijdens het lesje ‘wat mocht wel en wat mocht niet’ wat mama vertelt had een dag of twee geleden. In plaats daarvan had hij een steentje bestudeert en nagedacht waar dat steentje allemaal geweest was. Het had een rare geur bij zich wat hij niet in de kraamkamer had kunnen vinden. Misschien kwam het van uit het kamp of daar buiten ..

{ik ben niet van plan het kamp uit te gaan dus hé, verzin even wat zou ik zeggen ~}