It is the poison of the past that tears us down? I don't think so

_{Met krachtige passen verliet een grote zwartwitte kater het territoria van zijn clan. Er was daar toch niks voor hem te doen, alleen maar gezeur en gemekker. Daar had hij dus echt even geen zin in, ze konden van hem allemaal doodvallen. Ze hielden hem in de gaten in het kamp, en dat werkte hem op zijn zenuwen. En hij was lang niet op pad geweest richting die andere walgelijke katten. Misschien was er nog wat leuks te doen voor hem vandaag. Voor zijn Clan ging hij toch niks doen, maar hij had wel zin in een flinke knokpartij. Hij was nergens beter in dan in vechten, en tja. Erg loyaal was hij ook niet echt, hij zou er geen probleem mee hebben om een eind te maken aan het leven van een clangenoot. Hij had een hoop meegemaakt en de clan legde de connectie tussen zijn zware jeugd en zijn gedrag. Hij vond het wel prima, misschien was het wel de reden. Maar het was toch wel zo gelopen, hij was gewoon beter dan de rest en moest dus ook zwaardere trainingen op zich nemen. Iemand moest de sterkste zijn, en zonder twijfel moest hij dat zijn. Toch bleef de kater staan, hij was niet gek. ''Toon jezelf,'' sprak hij verveeld en draaide zich langzaam om.}

-open

De zwarte poes was voor het eerst veel te ver uit het territorium gelopen, iet omdat ze zich verveelde, nee, gewoon omdat ze wat wilde vangen, maar er was gewoon weinig prooi in hun gebied. Nou, het feit dat ze zich niet verveelde klopt niet helemaal. Haar slanke schouders beweegde zich vermoeid. Ze was op een plek waar ze nooit kwam. Misschien was dit in de buurt van de BloodClanners. Ze wilde ze eens tegenkomen, niet dat ze een band met hun heeft ofzo. Nee, ze haat die achterlijke, zogenaamd moordzuchtige kittypets. Er zijn zat BloodClanners die niet eens van bloed houden, dus dat maakt die clan al zwak. De poes had niets met kittypets. Nee, ze vond ze gewoon zwakke overlopers. Wat is er nou zo leuk aan de hele dag binnenzitten? Ze sprong met haar krachtig getrainde poten een stuk naar voren en liep weer rustig verder, denkend aan die gedachte van haar over kittypets. Maar algauw vond ze dat onderwerp saai en dacht ze aan haar populatie in haar clan. Veel katten hadden haar anders verwacht, niet zo hatelijk en wraakzuchtig. Maar niet alles was haar schuld, nee, vooral ook haar tijd als apprentice, die was ook niet veel te best. Altijd als ze wat fout deed zat er weer een scherpe klauw in haar kop, en twee boze ogen keken haar aan. Toch is ze door die training hard geworden. Ze geeft niet zo gauw op. Ineens liet een stem haar opschrikken uit haar gedachten. ''Toon jezelf,'' de poes grijnsde en sprong op. "Hallo, schat." miauwde de poes sarcastisch. Natuurlijk meende ze het woord 'schat' niet echt, nee en hopelijk dacht de kat niet dat ze het echt meende, en anders liet ze dat wel zien.

-kader komt er later bij--flutje-

_{Het was voor hem extreem irritant om zo te moeten blijven denken. Wisten ze wie hij werkelijk was, of was het simpelweg zijn verbeelding? Hij schudde weer zijn kop en zuchtte. Hij moest nu eens vergeten wat anderen van hem vonden. Hij was het zat om teveel te moeten denken. "Hallo, schat." klonk er nu en hij keek half op. De sarcasme in de stem van de zwarte poes was niet te missen, voor hem al helemaal niet. Hij keek de poes recht aan en zijn blik stond onvriendelijk. ''Wat wil je van me?'' Klonk zijn botte stem en hij waaide met zijn staart. Hij kon gelukkig wel bot zijn, dat waren wel meerdere. hij kon ook heel simpel niet gesteld zijn op gezelschap, allemaal redenen om zijn gedrag te verklaren. eigenlijk was het best makkelijk voor hem om er onderuit te komen. Niemand kon hem ook maar iets doen of hem ergens van beschuldigen tenzij ze harde bewijzen hadden. En dat had niemand want hij liet geen bewijs achter, daar zorgde hij wel voor. Langzaam tilde hij zijn kop verder op en ging zitten. Hij was zeker geen klein katertje, hij was het tegenovergestelde. Hij was groot, en zwaar gespierd. Een gevecht kon hij makkelijk winnen, vooral omdat hij niet alleen groot was maar ook verbazingwekkend snel. Lenig was hij ook wel een beetje, maar in de meeste gevechten hoefde hij niet heen en weer te huppelen. Althans dat was zo geweest met de meeste van zijn tegenstanders. En tot nu toe had hij geen zware verwondingen die zijn gevechtslust verraadde.}