Forgotten Things {Icy}

Vier gitzwarte poten liepen rustig door het koude en stille kamp. Ambere ogen tot spleetjes geknepen keken onderzoekend in het rond. Het hele kamp sliep al en slechts een paar katten hielden de wacht. maar Blacksoul's zwarte vacht viel haast niet op in de schaduwen. Wellicht zouden de patrouilles haar geur ruiken maar ze was allang hier. Een teken dat de defensie van het kamp verschrikkelijk slecht was. Ze snoof de oude geuren op. Skippy, Ziva, Saxon ze rook ze allemaal. En natuurlijk de geur van Icy. Haar ogen vlogen naar de schuur. Het was donker maar de geur van Icy was zwaar. Ze sloop stilletjes naar de prooistapel en keek naar het magere hoopje. Muis. Dat was er het meeste, hier en daar lag een verloren duif of een magere vink. Blacksoul zelf was nauwelijks vermagerd. Ze wist het nog goed dat ze had gezegd dat ze was gaan jagen en dat ze geen hulp nodig had en zomaar het territorium was uitgelopen. En ze was een hele lange tijd niet terug gekomen. Ze leefde van wat ze vond en sliep in een holle boomstam. Ze had de eerste paar weken ver van het Bloodclankamp afgereisd zodat ze niet gezocht werd. Dit werd gezien als verraad en als ze haar vonden, hoe veel ze ook gerespecteerd werd, ze zou worden vermoord. Maar na een paar lange maanden kreeg ze toch een tikkeltje heimwee aan het jagen met z'n alle op een muis een patrouille, de onderlinge gevechten, en de honger. Eerst had ze alles nog aan de kant kunnen zetten, maar nu werd het steeds moeilijker. En steeds vaker betrapte ze zich erop dat ze steeds dichterbij het territorium kwam. En nu was ze weer terug. Laf. Het was gewoon verschrikkelijk laf. Ze pikte twee muizen uit de stapel en begaf zich naar de schuur. De deur stond zoals altijd op een kier en het was er verschrikkelijk donker. Ondanks was het er toch aangenaam warm. Blacksoul aarzelde geen moment, zij was geen aarzelend muizenbrein. Nee, zij was straight to the point. 'Icy?' Sprak ze met haar kille stem. Ze gooide de muizen neer. het was slechts voer voor haar en de Bloodclanleider. Ze wist dat ze elkaar niet goed lagen en dat Blacksoul zichzelf liever als leider zag dan Icy. 'Icy ik ben terug.' Sprak ze erachter aan. Ze snoof de sterke geuren op. Ze waren zo vertrouwd.

Het was aardedonker in de houten schuur waarin Icy al manen doorbracht. Zelfs de maan bracht geen beetje licht, want die was achter de dikke flarden wolken in de nachtelijke hemel gehuld. De wind beukte tegen de planken, die het af en toe zo zwaar te verduren kregen dat ze ervan gingen kraken. Maar plots werd het geluid anders, en vreemd genoeg kreeg de elite leidster er de stuipen op het lijf door. Haar scherpe nagels gleden hier instinctief uit hun hulsjes, en gleden terug omdat ze nerveus was. Het enige geluid dat ze ontwaarde in de schuur, behalve dan het gekraak van het hout, was haar ademhaling en die van haar kittens. Buiten hoorde ze het geritsel van gras, maar ze wist niet zeker of dat wel afkomstig was van een Bloodclanner of een dier. De sappige geur van prooi drong haar neus binnen, en ze herkende die als de geur van muis. De deur van haar schuur stond als gewoonlijk op een kier, maar door de wolken kwam er geen licht naar binnen. Ze ontwaarde de figuur daardoor dus niet, en schrok dus ook op toen uit het niets een kille stem klonk. “Icy?” De stem klonk vragend. Ze spitste haar oren en hoorde hoe de figuur twee dingen liet vallen, de geur van muis werd sterker. Het was eten. Nu wist Icy zeker dat de andere kat een elite lid was, maar ze kon de geur niet direct meer herkennen. Wie zou haar nu nog opzoeken, zo laat in de nacht? Ondertussen zou het wel bijna maanhoog moeten zijn, bedacht ze zich. Of iets daarna. “Icy ik ben terug.” Een oud elitelid dus. Icy sloot even haar ogen en dacht na wie de afgelopen manen de bloodclan had verlaten, maar ze kon geen enkele kat voor ogen houden. “Kom dichter,” miauwde ze als antwoord. “En neem die muizen met je mee.” De donkergrijze poes voelde nu pas hoe erg de honger in haar buik wel niet was. “Was dat de enige reden voor dit late bezoek?” Nog steeds wist ze niet tegen welke kat ze het had.

“Kom dichter,” miauwde Icy als antwoord. Blacksoul keek naar de “En neem die muizen met je mee.” Blacksoul boog zich naar voren en pakte de twee beestjes bij hun staart omhoog. Ze trippelde rustig dichterbij en legde een muis voor Icy neer. Ze ging tegenover haar leider liggen en legde ook haar muis neer. “Was dat de enige reden voor dit late bezoek?” Blacksoul snoof even. Het was duidelijk dat Icy niet wist wie ze was. 'Ik moest wachten tot het donker was tot ik hier heen kon. Als ik overdag was gekomen leefde ik nu niet meer.' Sprak Blacksoul zacht. Ze nam een klein hapje van de muis, ze had geen honger maar toch, ze wilde ze niet dat Icy ze beide op at. 'Ik kom hier om te vragen of ik weer terug mag komen.' Sprak Blacksoul na een korte stilte. De kilte die altijd in haar stem leek te hangen moest Icy nu toch wel opgevallen zijn? Of had ze nou nog steeds het gevoel dat ze tegen haar eigen schaduw stond te praten? Het enige wat ongeveer opviel aan Blacksoul waren haar ogen. De fel-gekleurde ambere ogen schenen helder in het duister. Haar staart zwiepte even nerveus op en neer. 'Ben je vergeten dat een paar maanden geleden een van de trouwste leden van de Bloodclan was gaan jagen en toen nooit meer is terug gekomen? Je dacht zeker dat ik dood was he?' De laatste zin kwam er spottend uit. Nee, Blacksoul was moeilijk dood te krijgen en als ze dood was lag er wel een spoor van bloed en vacht. Blacksoul zou niet zomaar dood gaan door en kras, nee ze wilde sterven in een gevecht. Blacksoul at voorzichtig en stil door terwijl haar staart een paar keer geluid maakte omdat deze steeds bewoog. Blacksoul's oren bewogen ook af en toe om te horen of er geluid was dat deze richting in kwam. Dan was ze zo weer verdwenen in de schaduwen.

“Ik moest wachten tot het donker was tot ik hier heen kon. Als ik overdag was gekomen leefde ik nu niet meer.” De stem klonk nu van veel dichter, en Icy wist niet zeker waar de kat zich nu bevond. Ze besefte dat deze wel een verrader of dergelijke moest zijn en aangezien ze hem of haar niet kon ontwaren in het donker wist ze wel dat deze poes of kater gitzwart van kleur moest zijn. Icy zag de dikke bosmuis voor haar poten liggen en hoorde het gesmak van de kat voor haar. Icy zette haar tanden ook in het sappige vlees, want ze kon het niet laten. “Ik kom hier om te vragen of ik weer terug mag komen.” Icy leek een kleine twinkeling in de donker voor haar te ontwaren en ze hees zichzelf nog meer overeind zodat ze naar voren kon buigen. Ze keek recht in een paar amberkleurige ogen, en ze kon maar één bloodclankat bedenken die zwart van pels was met zulke ogen. “Blacksoul.” Sprak ze met een opgetrokken wenkbrauw en er speelde een verbaasde fonkeling in haar cyaangekleurde blik. “Ben je vergeten dat een paar maanden geleden een van de trouwste leden van de Bloodclan was gaan jagen en toen nooit meer is terug gekomen? Je dacht zeker dat ik dood was he?” Sprak ze spottend en Icy liet een vaag lachje uit haar bek ontsnappen. Ze was haar oude humor niet verloren bij haar vertrek. Ze schrokte nog een paar happen naar binnen en beantwoordde toen de woorden van de poes, die zo donker was als de nacht en zo op leek te gaan in de schaduwen. “Wel, als je dichterbij komt zal je zien dat ik het ook wel druk heb gehad.” Icy snorde toen ze zo over haar kittens sprak. De kleine pluizebolletjes lagen nogsteeds opgekruld bij haar. “Je bent blijkbaar geliefd in de Elite, Blacksoul.” Vervolgde de langharige leidster. “Ik heb namelijk niets van jouw vertrek gehoord.”

Dus Icy wist uiteindelijk toch wie ze was. Om de een of andere reden maakte een aantal gevoelens het warm binnenin Blacksoul en een kleine zachte glimlach sierde haar gezicht. “Wel, als je dichterbij komt zal je zien dat ik het ook wel druk heb gehad.” Icy snorde En Blacksoul keek naar een aantal op en neer reizende buikjes en ruggetjes van de pluizebolletjes dicht bij Icy aan. Dus Icy had kittens gekregen. Waar Blacksoul had rodgerezen was dat niet bekend geweest. Ze was ook vrij ver weg geweest. 'Van wie zijn ze? Saxon?' Waagde Blacksoul een gok en de ondertoon in haar stem was warm. Zelfs in deze donkerte waren de kittens schattig. Iets wat Blacksoul eigenlijk nooit vond. Het waren lastpakken die niet wisten wanneer ze stil moesten zijn of gewoon niets moesten doen. “Je bent blijkbaar geliefd in de Elite, Blacksoul.” Vervolgde de langharige leidster. Blacksoul keek weer naar Icy, de glimlach vervaagde en de koude glans kwam weer terug in haar ogen. “Ik heb namelijk niets van jouw vertrek gehoord.” Dat was waar. Een aantal katten die Icy als leider hadden keken ook op naar Blacksoul, en die hadden trouw gezworen niets te vertellen. 'Tja, slechts enkelen wisten er van af, en ik heb de eerste paar dagen ook hier rond geslopen om er zeker van te zijn dat ze er niets uit flapten en toen ben ik dus weggegaan.' Zei Blacksoul en ze likte even aan haar poot die ze vervolgens over haar kop een streek, haar oren ging automatisch naar achteren zodra de poot erlangs streek. 'Hoezo viel mijn verdwijning niet op? Normaal moet je toch een derde bevelende stem in het kamp horen?' Snorde ze. Blacksoul hield van bevelen geven of iemand leiden. Zolang zij maar niet geleid werd.

“Van wie zijn ze? Saxon?” Waagde de gitzwarte poes te zeggen tegen haar elite leidster, en Icy’s haren gingen vijandig overeind staan bij die woorden. Maar de stem van Blacksoul klonk vriendelijk, dus probeerde de langharige grijze poes even vriendelijk terug te antwoorden. “Dat hoef je niet te weten.” Ze vond het moeilijker dan verwacht om even vriendelijk te klinken. Het was ook zo lang geleden dat ze nog een normaal, rustig en hartelijk gesprek gevoerd had met een andere kat. Een kat die haar zonder verplichtingen zag en zonder hoge rang, daar droomde ze van om mee te praten. Maar ze moest haar titel en waardigheid behouden, enkel zo kon ze bereiken wat ze wou. “Tja,” vervolgde de poes toen weer, en Icy zag voor een moment de twinkeling van de ambere ogen in de donker. “Slechts enkelen wister er van af, en ik heb de eerste paar dagen ook hier rond geslopen om er zeker van te zijn dat ze er niets uit flapten en toen ben ik dus weggegaan.” Icy knikte, de woorden van de poes nog nagalmend in haar achterhoofd. Maar ze begreep haar wel, dat zou Icy ook doen moest ze ooit vertrekken. Maar waarom had deze poes haar elite verlaten? Dat lag nu op het puntje van de leidster haar tong, ze hield het echter nog even voor zich en wachtte af of de poes nog meer ging zeggen. Geduldig luisterde ze naar haar. “Hoezo viel mijn verdwijning niet op? Normaal moet je toch een derde bevelende stem in het kamp horen?” Ze snorde en Icy kon haar gesnor niet onderdrukken. “Welja,” miauwde ze terug en ze wachtte even om haar woorden nog even zorgvuldig te kiezen. “volgens mij ben je mij liever kwijt dan rijk, dat leek mij wel duidelijk op de dag dat Scourge stierf door die achterlijke clankatten.” Haar zin eindigde sissend. Nog steeds sprak ze absoluut niet graag over de dood van hun voormalig leider. Die clankatten hadden gewoon geluk gehad, meer niet. “Maar Blacksoul, sta mij toe om dit te vragen...” Icy wachtte even respecteren voor ze haar zin afmaakte. “Waarom ben je weggegaan?” Icy spitste geïnteresseerd haar oren, nieuwsgierig naar welk antwoord de bloodclan member te bieden had.

>> Mijn excuses voor het late antwoord.

Blijkbaar vertrouwde Icy Blacksoul nog niet helemaal. Wat wilde je ook als Blacksoul alleen maar macht wilde en Icy die gewoonweg uit haar poten had weggetrokken en toegeëigend. Blacksoul likte even met haar roze tong over haar zwarte neusje en lippen. Haar snorharen trilde even bij het zien van een kitten die rustig verschoof en vervolgens rustig verder ging slapen. Ze staarde er een tijdje naar met een zachte blik in haar ogen. Maar na een paar minuten werd de blik hard en ijskoud. Mormels, dat waren het, geen zachte op en neer springende balletjes. Kittens waren mormels en dat zou zo altijd blijven. “Welja,” miauwde Icy terug op het antwoord wat Blacksoul gaf. “volgens mij ben je mij liever kwijt dan rijk, dat leek mij wel duidelijk op de dag dat Scourge stierf door die achterlijke clankatten.” Blacksoul keek haar aan en knikte toen kort en haast onzichtbaar. Het was niet zozeer dat ze van Scourge hield, hij liet niemand in, maar ze had respect voor hem gekregen en misschien lichte gevoelens. Blacksoul staarde een moment naar de grond waar het dode karkas van de muis lag. “Maar Blacksoul, sta mij toe om dit te vragen...” Icy wachtte even respecterend voor ze haar zin afmaakte en Blacksoul keek op, ze had al een gevoel wat er komen ging en ze had geen zin om het uit te leggen. “Waarom ben je weggegaan?” Blacksoul zuchtte. 'Omdat ik het hier zat was, een kat moet ook vrijheid hebben en niet de hele tijd orders opvolgen Icy, daarom was ik weg gegaan om zelf wat uit te zoeken.' Zei Blacksoul koeltjes en ze legde even haar kop op haar poten. Ze was moe van al dat wachten en ze was blij dat ze weer terug was. 'Maar vrij zijn valt toch nog vies tegen, dus daarom kwam ik weer terug.' Zei ze niet al te kort daarna.

In het donker kon de langharige bloodclan leidster, die nu ook eigenlijk een moederkat was, ontwaren dat de donkere poes met haar gitzwarte pels knikte. Het was haast onzichtbaar, maar haar ogen wenden nu meer aan het donkere figuur en ze kon haar nu bijna praktisch volledig in zich opnemen. Ze hoorde na haar ingehouden vraag een lichte zucht van tussen haar lippen vandaan glijden. “Omdat ik het hier zat was,” begon ze koeltjes uit te leggen. “een kat moet ook vrijheid hebben en niet de hele tijd orders opvolgen Icy, daarom was ik weg gegaan om zelf wat uit te zoeken. Maar vrij zijn valt toch nog vies tegen, dus daarom kwam ik weer terug.” Icy snoof even geamuseerd met die verklaring en ze keek met haar cyaanblauwe ogen neerbuigend op de pikzwarte kat neer, ze leek moe toen ze haar gitzwarte kop zo op haar poten liet rusten. “Dus, wat je eigenlijk zegt..” Icy liet even een dreigende stilte vallen en inspecteerde haar kittens, die nog steeds in een rustige en diepe slaap tegen haar opgekruld lagen. “.. Je miste een leiderfiguur in je leven, en daarom kwam je terug.” Icy begon uit minachting te snorren en een lichte grol ontsnapte opborrelend uit haar keel. “Van het ene stekje naar het andere.” Snoof ze meer in zichzelf gekeerd.