So you're the great leader of Bloodclan? [Icy]

De zon die door de spleten tussen het hout doorschenen wekte Mr.Mistoffelees. Hij stond meteen op en strekte zich uit terwijl hij luid gaapte. Hij hield van het plekje dat hij gevonden had: Een omgevallen houten ton die hij gevuld had met een paar doeken die hij gevonden had. Het was een eindje van het eigenlijke Bloodclan Camp vandaan maar het was het waard. Hij stapte uit de ton die toch te klein was om iets anders in te doen dan slapen. Eenmaal buiten in de zon en deels in de sneeuw begon hij zijn vacht wat netter te maken, zijn vacht was de laatste tijd flink gegroeid en langer en pluiziger geworden. Hij was er wel blij mee: Het hield hem lekker warm in deze koude tijd. Hij keek naar de zon en zag dat hij nog niet lang op kon zijn. Hij had nog de hele dag voor zichzelf want hij zou vanavond pas weer met zijn Mentor op pad gaan. Na even denken besloot hij maar naar het kamp te gaan om te kijken of daar iets te beleven viel, hij was totaal niet moe en hij had ook geen honger, trouwens: Jagen kon de hele dag nog, misschien kon hij kijken naar een gevecht tussen andere bloodclanners of was zijn zusje ergens te bekennen. Hij begon vrolijk richting het kampt te trippelen, hij wist precies de weg: Hij liep dit immers elke dag. Nog een paar steegjes en hij zou bij het grotere thunderpath komen, die moest hij oversteken en dan nog een stukje uit het bewoonde gedeelte van het steebeennest: Dan was hij er alweer: Het hart van Bloodclan. Hij begon iets sneller te lopen totdat hij bij het Thunderpath kwam. Hij keek goed uit en spitste zijn oren voor het gebrom en gegrom van Monsters. Hij was niet bang voor de Monsters maar hij wou liever niet tegen ze aankomen want dat zou waarschijnlijk zijn dood betekenen. Toen alles stil leek te zijn rende hij snel over het pad om vervolgens in hetzelfde tempo verder te gaan. Niet veel later stond hij in het groene park wat ooit door de Tweebenen was vergeten en verlaten. Hij ging onder het muurtje zitten waar Icy normaal de warriors op aansprak. Er waren nog niet veel andere wakker dus dacht hij dat hij wel eens op het muurtje mocht gaan zitten om even te zonnen. Bijna iedereen sliep nog of was al weg en weinig zaten hier. Hij sprong in 1 keer op het muurtje dat best hoog was. Hij ging erop liggen, zijn poten lekker onder hem opgevouwen en hij domelde langzaam weg. Hij had niets meer door dat om hem heen gebeurde.

Icy c:

Het was een aangename ochtend in het woud. De zon was nog niet zo lang op, maar toch wierp ze al een warme gloed. Vandaag was het wel twee keer zo warm als alle andere dagen van de week, en het witte poeder dat al een hele tijd op de grond verspreid lag was blijkbaar ook verdwenen. Icy kwam net terug van een potje jagen. De kittens waren er ook op uit, samen met Saxon en Shadowpelt, waardoor ze eindelijk wat meer rustig haar dingen kon doen zonder zich druk te maken over vanalles. Oh wat zou ze toch blij zijn als ze wat ouder zouden zijn. Dan konden ze hun eigen prooi gaan vangen. De bloodclan leidster had enorm veel trek gehad vanochtend, maar eerst had ze nog moeten wachten tot het daglicht aan kwam zetten, zodat de kittens er zelf met wat begeleiding konden op uittrekken. En dan moest ze nog haar hapje gaan vangen. Al een geluk dat het haar een beetje mee zat, ze had al snel een vette bosmuis gevangen en nu was ze terug op weg naar het Bloodclan kamp om hem langzaam op te peuzelen. In de verte zag ze de hekken van het parkje al, die ze van achteren naderde. De hoge muur waarop ze al haar toespraken hield lag volop in het zonlicht. Ze had zin om vandaag lekker te luieren en simpel weg niets te doen. Naarmate ze naderde, ontwaarde Icy een figuur op haar plek zitten. Ze kneep haar cyaanblauwe ogen tot spleetjes en trippelde dichter naar het hek toe, om er overheen te springen en een aanloop te nemen. Behendig sprong ze tegen de stenen op en kroop op de muur. Ze liet de muis naast haar neer vallen en ging zitten naast het zwart met witte figuurtje. “Behaagt het je?” Snoof ze en keek op de kleine leerling neer met haar ijzige blik.

Mr.Mistoffelees lag heerlijk, de zon verwarmde zijn hele lijfje en hij dommelde een beetje weg. Hij begon te denken hoe zijn training tot nu toe was gegaan en wat ze vanavond zouden gaan doen. Opeens hoorde hij een stem: “Behaagt het je?” klonk het door zijn kopje. Hij had geen idee wie het had gezegd, hij hoorde niet eens de snuivende toon. " Ja hoor" Mompelde hij nog helemaal in zijn gedoezel. Hij voelde dat iemand hem aankeek, waarom ging die kat niet gewoon weg? Hij mocht toch best hier liggen? Hij stoorde toch niemand. Een beetje boos omdat hij hiervoor wakker moest worden opende hij zijn ogen en draaide zich om naar de kat. De kat was geen kat maar een poes. En net zomaar een poes: Hij zag eerst de poten: Twee sterke grijzharige poten, hij keek langzaam omhoog, hopend dat hij ongelijk had en het niet was wie hij dacht dat het was. Hij zag de lange grijze vacht, daarna de halsband met vele tanden eraan en toen de ogen. De ogen kende hij uit duizende: Icy! Helaas keken de ogen hem aan met een ijzige blik, ze was vast boos omdat hij op haar plekje lag. " Ehhh... sorry?" Murmelde hij zachtjes, hij maakte zich nog kleiner dan hij al was uit schaamte. Hoe kon hij zo stom zijn? Hij stond op en deed een stapje naar achteren, en nog 1. Bij de derde stap ging het mis: Het stapte naast het muurtje. Meteen verloor hij zijn evenwicht en schommelde hij opzij. Hij wist zich net op tijd weer vast te kunnen klemmen aan het muurtje en bleef daar beduusd met zijn klauwtjes tegen het stenen muurtje aan klemmend staan. Fijn, hij had dus leuk 2 keer voor schut gestaan bij zijn leader: Eerst haar plekje inpikken en vervolgens ook nog eens bijna vallen. Wat moest ze wel denken? Straks vond ze hem niet goed genoeg voor haar clan. Hij richtte zijn blik naar beneden en wachtte op de reactie van Icy.

“Ja hoor,” mompelde de kleine kater gewoon simpel, nog steeds in zijn halve slaap modus gedompeld. Icy rolde met haar cyaanblauwe ogen en wachtte tot de kater het eindelijk door zou hebben. Haar staart zwiepte geïrriteerd heen en weer terwijl ze fors boven hem uittorend op zijn reactie zat te wachten. Het duurde even, maar toen draaide de kleine apprentice zich om. Ze zag hoe de kater zijn blik over haar heen liet glijden om te zien wie het was, en hoe hij tot besef kwam dat ze niet zomaar een kat of een poes was.. Maar de elite leidster, Icy. Ze kneep haar ogen venijnig samen in afwachting tot zijn verklaring. “Ehhh.. sorry?” Murmelde hij zachtjes en de kleine kat, ze herkende de zwart witte kater als Mr.Mistoffelees, kromp ineen. Ze gromde kort tussen haar tanden door en keek toe hoe hij overeind kwam en kort een paar passen naar achteren zette. Bij de derde stap ging het mis en tuimelde hij bijna van het muurtje. Icy snoof geamuseerd en zowel minachtend toen hij zich vastklemde aan de zijkant en zich weer op het muurtje klemde. Ze liet zich opzij vallen en ging liggen op haar vaste plekje, maar ze gunde de jonge kater geen enkele blik meer waardig. Ze inspecteerde het kamp in plaats van hem aan te kijken en was dat ook niet van plan. Hier en daar liepen een paar katten in groepjes te praten, er was zelfs gelach opgestoven toen ze de kleine kat zagen vallen. Icy trok vol zelfvertrouwen een scheve grijns. “Dus jij noemt jezelf een apprentice?” Zei ze bot, om de stilte te doorbreken, aangezien de kater nog niet van plan was om weg te gaan. Blijkbaar verwachtte hij inderdaad al zijn straf.

>> Mijn excuses voor het late antwoord!

Er klonk gelach uit het kamp en Misto keek verlegen naar beneden. “Dus jij noemt jezelf een apprentice?" hoorde hij zijn leader spottend maar vooral bot zeggen. Even bleef hij naar beneden kijken maar toen hij dit hoorde keek hij zijn leader recht aan en stak zijn witte borst vooruit. " Ja, ja dat doe ik, en later word ik de beste Bloodclan warrior die er is." Zei hij dapper. Hij keek zijn Leader, Icy, recht aan terwijl hij zichzelf zo groot mogelijk maakte. Hij zou eens laten zien dat hij het waart is om Apprentice te mogen zijn, sterker nog hij zal er eens voor zorgen dat iedereen zijn naam onthoud. Hij keek dapper naar beneden en zag de groepjes waarvan veel naar het schouwspel keken. Vervolgens keek hij weer naar Icy, tuurlijk hij verwachtte een straf, dat was niet zo gek. Zij was de leader en hij een kleine apprentice die een fout had gemaakt. Maar hij zal ze eens laten zien dat hij niet zomaar zich liet kleineren. Hij keek eindelijk naar beneden als een soort eerbiedig gebaar en begon weer te spreken: " Sorry voor de fout die ik maakte, straf me als je wilt maar ooit zal ik hier weer staan terwijl het mag!" Hij was nieuwsgierig wat de reactie van de leader, zou ze het erg vinden dat hij er net naar duidde dat hij ooit leader zou worden? Of juist goed?

(Kort en laat :3 Sorry)