Just a little rest ~ Open

||Words:: 449||Mood:: A bit scared||Company:: Lotusleaf||
Ze was weer terug, de liefde van zijn leven, of was ze wel de liefde van zijn leven? Dat was Lastbreathe toch. Hij haalde zijn nagels even naar buiten. Hij haatte zich zelf? Wat als Lastbreathe terug kwam? Smoketear zuchtte. Hij zou woedend op Lastbreathe zijn. Zij had hem zeker verlaten, de hij had haar geur geroken op in het territorium, maar geen geur van iets dat haar ook verjaagd zou hebben. Hij had al verschillende keren met haar willen praten, maar best, Smoketear en Lastbreathe waren niet meer samen, en dat zou ook niet gebeuren. Lastbreathe zei geen woord meer tegen hem, en hij voelde zich gekwetst en in de steek gelaten. Zo voelt Lotusleaf zich ook ging er door zijn kop heen. Smoketear had echt een foute keuze gemaakt, maar ook weer niet, zonder Lastbreathe zouden Thistlepaw, Rosepaw, en Mistpaw er niet zijn. Wat als dit nooit was gebeurd, had ik ze dan niet met Lotusleaf gekregen? Ging er door zijn kop heen. Hij schudde met zijn kop en liep veder. Zijn poten gingen in de richting van de rivier. Zijn ogen stonden afwezig en al zijn zintuigen stonden op nul. Even stond hij stil toen de onheilspellende geur van Fox zijn neus gaten binnen drong. Smoketear versmalde zijn ogen, maar de geur was ver weg. Smoketear zuchtte. Als hij de vos tegen zou komen zou hij het dier weg jagen. Hij ging veder. Zijn ogen waren een tikkeltje aan de glazige kant, hij miste zijn geliefde... Lotusleaf... Maar Lastbreathe... Hij miste ze allebei? Nee, Smoketear was Lastbreathe nu aan het verwerken. En Lotusleaf mocht nog niet in het spel komen, eerst moest hij zeker weten waar zijn hart lag. En sowieso, hij wist dat het voorgoed over was tussen hem en Lotusleaf, enkel zou Smoketear haar beschermen met zijn hele lezen. Ze verdiend dat, dat was wel het minste dat hij kon doen. Een nieuwe geur vulde zijn neus gaten, en deze geur herkende hij meteen als de geur van Lotusleaf. Smoketear versmalde zijn ogen en wierp een korte blik op de poes, spijt zat in zijn ogen en zijn houding was passief. Smoketear wende zijn blik van haar af en liet zijn kop hangen waarna de kater veder liep, zonder ook maar enig kick te geven. Hij sprong over een omgevallen boom en begon te rennen. Wat ben ik ook een sukkel, een stupid fur ball van de bovenste plank. Smoketear schudde met zijn kop. Maar op nieuw drong de geur van Fox zijn neus gaten binnen, en toen hij op keek zag hij ook een rode schim tussen de struiken door. En even later drong een ander geluid zijn oren binnen. O Starclan, nee!

||Words:: 640||Mood:: A bit scared||Company:: Lotusleaf||
O Starclan, nee! Smoketear spande zijn spieren en sprong om zo dat hij kon zien wat er gebeurde. Al snel zag hij de rode schim op een poes af gaan, de poes waar hij zo veel van had gehouden, of nog steeds hield. Smoketear sprong over de struiken heen en vlak voor de omgevallen boom stronk bleef hij staan. Hij hoorde nog net de help kreten van de poes toen ze in het water werd geslagen door de fox. Smoketear lied een kreet horen. "LOTUSLEAF!!" Riep hij om te laten weten dat hij haar ging redden. Ik zal alles voor je doen, ik beloof het je, dat is wel het minste wat ik kan doen om goed te maken met wat ik heb fout gedaan, ging er weer door zijn kop heen. Hij wende zijn blik van Lotusleaf en sprong op de boomstronk om vervolgens af te zetten met zijn achter poten. In een mooie snelle lenige boog schoot hij op de fox af. Met zijn massieve klauwen haalde hij de schouders open van de vos die duidelijk geschrokken was en verrast. Sneeuw stoof op. De vos lied zich op zijn zij vallen en Smoketear werd van de vos af geworpen. Zijn massieve lichaam knalde tegen een rots af en met moeite wist hij zich zelf overeind te krijgen. Hij herstelde zich snel en zag bloed in het sneeuw verschijnen van zowel de vos als van hij. De vos was ondertussen al bezig met een nieuwe aanval, maar dit keer op hem. De vos hapte naar zijn kop, maar Smoketear sprong om hoog waar door hij op nieuw op de rug van de vos belande, hij plaatste zijn tanden in de nek en de vos wierp zich op nieuw op de grond. De vos zat nog steeds onder maar Smoketear wist zich op de buik van de vos te werpen, maar dat accepteerde de vos niet, en trapte Smoketear op nieuw van hem af met zijn achter poten. Smoketear keek naar het water waar Lotusleaf in zit. Nee, Starclan, help me! "Lotus! Hou vol!" Riep hij. De vos raasde op hem af en pakte hem vast bij zijn nek vel en wierp hem in de lucht. Smoketear lande op zijn poten, en rende meteen op de vos af, Smoketear beet in de keel van de vos en beet zo hard dat de vos geen lucht meer kreeg. Met zijn voor poten drukte hij de vos op de grond Hij bleef harder bijten en toen hij dacht dat het voor bij was liet hij los, hij had nu de tijd om weg te komen bij de vos, al zou de vos vast en zeker nog in leven zijn. En dat was ook zo. De vos verdween in de struiken, en waarschijnlijk ook weg van Riverclan territorium, nu was dat in ieder geval niet langer het probleem van Riverclan. Hou vol, Smoketear stortte zich zelf in het water. Het ijs, maar dan ook ijskoude water brandde tegen zijn wonden. Met zijn krachtige klauwen zwom hij in de richting van Lotusleaf. Hij zag de poes niet. "Lotusleaf!" Riep hij. "L...Laat iets van je horen!" Riep hij vervolgens, hopend op een reactie. Smoketear sloeg een brok ijs aan de kant toen hij daar bijna tegen aan zwom. Hij voelde hoe het ijs in zijn poot had gesneden en hij drukte zijn kaken op elkaar van pijn. Alsjeblieft, Lotusleaf, laat iets van je horen, smeekte hij. Please, Starclan, help me, smeekte hij vervolgens Smoketear sloeg met zijn massieve poten om vaart te zetten. Hij wist dat hij straks direct door kon naar de medicine cat, want hij had flinke japen in zijn schouder zitten, en zijn voor poten bloedde ook als een gek. Nu was het maar hopen dat het niet ging infecteren, al was dat niet zijn grootste zorg, hij moest bij Lotusleaf komen.

||Words:: 554||Mood:: Courageous 'nd Scared||Company:: Lotusleaf||
Met zijn linker voor poot duwde hij een brok ijs aan de kant om te voorkomen dat hij er onder zou raken, het ijs was scherp en het maakte een diepe jaap in zijn poot waar nu mooie sliertjes bloed uit sijpelde in het water. Smoketear kneep zijn kaken op elkaar tegen de pijn en zwom veder met krachtige slagen van zijn poten. Dit waren momenten waar bij Smoketear van zich zelf wist hoe krachtig en sterk hij eigenlijk was. De vos die hij daar juist had verjaagd was voorgoed verdwenen en niet langer in Riverclan territory. Een golf deed hem omhoog gaan waar door hij zag waar Lotusleaf in het water dreef. Het was levens gevaarlijk, het water was ijs, echt ijs koud en de stroom was hard, naast dat dreven er gevaarlijke ijs stukken er in die vlijm scherp waren, dat had hij niet ondergaan. Hij ging even kopje onder en voelde uiteindelijk dat hij toch langzaam wel steeds zwakker werd. Kom op Smoke, je moet Lotus redden! Doe het voor de kits, doe het voor haar! Smoketear wou het zelf ook, maar de kits waren net zo blij dat hun moeder weer terug was. De lucht boven hem begon donker te worden en hagel stenen begonnen naar beneden te vallen, buiten dat begon het ook harder te waaien. Noodweer was op komst. Starclan! Waarom? Ging er door zijn kop heen. Hij voelde zijn achter poten niet meer maar bleef ze zo krachtig mogelijk bewegen om harder voor uit te komen, om sneller bij Lotusleaf te komen. Hij voelde zich verzwakken, maar toen kwam het beeld van de wit/crème bruine poes in beeld. Al snel kreeg hij nieuwe moed en wist hij zich nog harder naar voren te krijgen. Met krachtige slagen kwam hij steeds dichter bij Lotusleaf. Steeds dichter bij de poes die hij moest en zal redden, voor haar, voor de kittens, maar ook voor zich zelf, hij gaf om haar, hij wist het zeker. En de angst die hij voelde bij het idee haar ook nog eens te verliezen aan de dood maakte hem angstig. Was ze nog wel in leven? Smoketear voelde een golf van angst door zich heen gaan en nog meer drang om dichter bij haar te komen. Na nog een dik paar minuten in het water gezeten te hebben wist hij de poes bij de nekvel te grijpen. "H...hou vol, h...hou vol... w... we zijn er bijna... bijna..." Mompelde hij met klappertanden. Hij duwde haar voorzichtig op zijn rug en hield zich vast bij haar poot met haar andere poot over zijn rug. Met krachtige slagen wist hij zich dichter na de kant toe te brengen. "B..bijna..." Bibberde hij. Hij wist bij de kant te komen en klom met zijn voor poten op de kant. Hij sloeg zijn zij tegen de kant aan en liet zich zelf los om Lotusleaf op de kant te duwen met zijn snoet. Ze voelde koud aan, sowieso door het koude water. Smoketear zelf was ook ijskoud. Maar leefde ze nog wel? Vroeg hij zich af. Hij klom uit het water en schudde zich uit waarna hij Lotusleaf zorgvuldig warm begon te likken. "Lotus... Lotus..." Fluisterde hij in haar oor waarna hij haar nog meer warme tedere likken gaf. Ze moest warm worden. Dat was het eerste dat moest gebeuren.

||Words:: 447||Mood:: Hopefull||Company:: Lotusleaf||
Een traan rolde over zijn wang terwijl hij naar de bewegingloze lichaam keek van de poes waar hij zo veel om had gegeven. De poes die hij onterecht had beschuldigd van hem in de steek laten. Hij haatte zich zelf. Hoe had hij zo dom en naïef kunnen zijn. Het was echt het meest domme dat hij ooit had kunnen doen. "Lotus... H...het spijt me zo..." Kwam er snikkend uit terwijl hij door ging met het warm likken van de poes. Maar ze bleef maar koud. "Wees niet dood..." Snikte hij hij bleef door likken, hopend dat ze nog in leven was. Hopend dat hij de tijd terug kon draaien. Smoketear staarde haar Lotusleaf toen hij beweging zag. Hier en daar zag hij rode vlekken in haar vacht van bloed, bloed die die vos had aan gericht, bloed die vast en zeker ook het ijs had aan gericht. Zijn poot bloedde nog steeds, hevig, en die grote jaap op zijn schouder zag er ook bedreigend uit, maar niet levens bedreigend, enkel als het ging infecteren, dan kon hij er wel ziek van worden en dood gaan, maar dat zou niet gebeurden als hij naar de medicine cat toe ging. Zijn ogen waren op Lotusleaf gericht en een glimlach vol met hoop ontstond rond zijn lippen toen hij de poes zag bewegen. Hij gaf haar een lik langs haar oor en zag tranen uit haar ogen rollen. "Het... het komt goed..." Mompelde hij zacht. "Oh, Smoketear. Ik was bang dat hij me zou doden en dat ik het niet zou overleven. Bedankt, echt bedankt." Hoorde hij haar spreken. Smoketear glimlachte. "Die komt echt niet meer terug, ik heb hem verjaagd en zwaar verwond..." Sprak hij zelfverzekerd. "En... en dit was wel het minste wat ik kon doen, na dat ik zo dom ben geweest," mompelde hij waarna hij weg keek. Hij zuchtte. "Echt waar... het spijt me echt..." Opnieuw rolde er een traan over zijn wang. En wanneer huilde Smoketear nou? De enige keer dat hij echt had gehuild was bij de dood van Crookedstar, van zijn zoon Timberkit, en nu net toen hij dacht dat Lotusleaf dood was, en ook toen Breakingdawn was verdwenen, maar voor de rest niet, dat waren de enige momenten in heel zijn leven. Ja en ook bij de dood van Dreamheart waren en tranen gevallen. Maar voor de rest niet. Bij andere momenten had hij niet kunnen huilen, was hij wel droevig geweest, maar meer ook niet. "Je moet naar de medicine cat," sprak hij, toen hij zelf wou op staan zakte hij door zijn poten heen. Hoe moest hij dat doen als hij nauwlijks zijn eigen lichaam niet eens kon dragen.

||Note: Maybe leuk als er een paar kits van Lotus en Smoke bij komen?||

||Words:: 363||Mood:: Fair||Company:: Lotusleaf||
De lucht was donker van de wolken die in de lucht rond zweefden, hagel was omgetoverd in zachte tedere sneeuw vlokken. Een koude windvlaag waaide door zijn natte doorweekte vacht. Smoketear schudde een keer om zijn vacht droger te maken. Ondanks die laag die over zijn vacht heen zat waar door hij sneller opdroogde en minder snel nat werd, was hij toch doorweekt. De woorden waren over zijn lippen. De woorden waren er uit, en zenuwen spatte van zich af, hoe zou Lotusleaf daar op reageren? Wat zou Lotusleaf zeggen? Zou ze nu weer boos worden, zou ze het gevoel hebben dat hij te makkelijk deed. Smoketear wachtte af met pure zenuwen, angstig. Toen hij zei dat ze beter naar de medicine cat toe konden gaan sprak Lotusleaf. "Nee.. Ik wil niet.. Straks zal ik gaan.. Nu wil ik.." Smoketear keek haar aan met kalme ogen. "Ik wil bij jou blijven. Nu zijn we eindelijk weer even samen en ik heb je gemist. Ik vergeef het je.." Bij de volgende woorden sloot hij zijn ogen en ging even alle pijn van hem af. "H...hoe... ... d... dank je..." Mompelde hij zacht waarna hij zijn kop boog en haar een lik over d'r kop gaf. Met zijn snoet bleef hij bij haar oor. "Ik zal je nooit meer in de steek laten, dat beloof ik. Ik zal je helpen waar je me nodig hebt, ik zal je beschermen, ik zal er altijd voor je zijn, op elk moment dat je me nodig hebt, zelfs als je dat niet wil, ik zal er altijd voor je zijn..." De woorden rolde als zachte fluisteringen over zijn lippen. "Dat beloof ik," die woorden kwamen er nog iets zachter uit, maar hij meende al die woorden, van top tot een. "I'll be your guardian angle," daarna trok hij zich langzaam terug en sloeg zijn staart om de witte poes heen hij begon rustig haar wonden te likken zo dat ze schoon zouden blijven. Dat moest wel, want anders zouden ze kunnen infecteren, dat had hij wel op gepikt, en elke warrior wist dat, om dat te weten hoefde je geen medicine cat of medicine cat apprentice te zijn.

||Words:: 427||Mood:: A bit Uncertain 'nd happy, enamored||Company:: Lotusleaf||
Zijn vurige ogen waren nu een zacht vlammetje, de geur van Lotusleaf drong diep tot zijn neus door en dat voelde goed en vertrouwd. De zoette geur van een bloem. Hij had haar gemist, heel erg. Smoketear had haar verteld dat hij er áltijd voor haar zou zijn, haar zou beschermen, en hij had gezegd; "I'll be your Guardian Angle," en dat was de waarheid. Hij had het beloofd. En ongeacht wat, hij zou haar nooit meer op geven, nooit meer. "Je bent de liefste, Smoke. Weet je dat?" De zachte stem van Lotusleaf voelde goed. Hij wist niet precies wat hij er op kon antwoorden. Zo lief was hij niet geweest. Hij had haar verraden, als 't ware, te snel op gegeven. Het enige wat hij deed was een tedere lik langs haar oor geven. Hun natte vachten waren nog steeds ijs koud, maar Smoketear probeerde haar de warmte te geven die hij haar op dit moment te bieden had. "Maar.. Lastbreath is weg.. Wat gaan we doen met de andere kittens? Zouden ze mij nu als een soort moeder zien? Ik moet ze accepteren natuurlijk. Ik weet hoe het voelt om achtergelaten te worden.." Hoorde ze Lotusleaf toen zeggen. Smoketear hees langzaam zijn kop op, en gaf haar een lik over haar kop. "Maak je geen zorgen. Thistlepaw was nog al van slag toen je terug kwam, en hij jouw er op die manier achter had laten komen," toen hij dat vertelde klonk hij een beetje hees en terug getrokken, bang dat hij Lotusleaf er aan zou herinneren wat Smoketear allemaal precies had geflikt. "Ik merkte al dat hij nogal bang was en dat hij spijt had van zijn daden, hij was naar mij toe gekomen en had sorry gezegd, wat nergens voor nodig was, want hij heeft helemaal niks verkeerds gedaan, hij is onschuldig en kan er niks aan doen," vertelde hij. "Vervolgens had hij gevraagd of we weer samen zouden komen, gevolgd dat hij het helemaal niet erg zou vinden," vertelde hij haar. "Ik denk dat Mistpaw, en Rosepaw het ook niet erg zouden vinden, en ik ... zal jij hun kunnen accepteren?" Vroeg hij vervolgens. Hij begreep dat het niet niks was, de kittens van een ander accepteren, die zijn gekomen toen ze weg was, hij zou het volkomen begrijpen. Maar ze moest ook begrijpen dat hij wel hun vader was, en hij ze niet aan de kant zou schuiven, maar Lotusleaf was een goede moeder - wist hij, en hij hoopte dat ze hem op dat gebied wél zou kunnen begrijpen.

||Words:: 287||Mood:: Again in Love 'nd happy, 'nd a bit cold||Company:: Lotusleaf||
Een tikkeltje zenuwachtig schuifelde hij met zijn poten heen en weer. Hoe had ik zo dom kunnen zijn deze poes op te geven... Ik mag blij zijn dat ik haar weer terug heb, ze is zo lief en speciaal... Ging er door zijn kop heen. Zijn staart lag nog steeds op Lotusleaf heen gekruld terwijl zijn wonden prikte als het sap van een bloem op een velletje dat los zat, en dat brandde als een gek. Daar was hij wel achter gekomen als kitten toen hij het kamp uit was geglipt, zich had schaaft aan een doorn van een plant. Hij was vervolgens op een bloem gaan kauwen waarvan het sap op zijn schaaf wondje terecht gekomen. Toen waren de tranen bijna in z'n ogen geschoten, ook al was hij toen nog maar een kit. Well, een ondeugend ding was Smoketear in ieder geval wel. "Natuurlijk wil ik dat, lieverd. Ik vind het heel erg voor ze dat hun moeder weg is en als ik steeds vaker bij jou ben, zullen zij er ook zijn. Dat zal wel lukken.." Smoketear glimlachte warm naar haar. "Daar ben ik blij om," snorde hij waarna hij haar nog een lik over haar oor gaf. Smoketear rilde bij een harde windvlaag die tegen zijn lichaam aan botste en hij ging wat maar om Lotusleaf heen om te voorkomen dat de windvlaag haar zou raken. Ze moesten naar de medicine cat den, mochten ze white- cough willen voorkomen. White- chough was de minder erge versie van green- cough, green- cough kon je fataal worden. Smoketear keek Lotusleaf aan, wachtend op haar reactie, misschien dat zij zou besluiten om naar het kamp te gaan om daar verzorgd te worden door de medicine cat.

||Note: Flutje ._.||