Euhm? {Open}

Langzaam dwarrelde een klein sneeuwkristaltje neer op de grond. De witte diamanten streken neer op bomen, op platen op alles... Haar donkere ogen steerden naar de vlokjes. Haar ogen werden groot toen een klein kristalletje naar haar toe dwarrelde en op haar neus landde. Ze sloot haar ogen en even begon de wind haar rustig te omarmen. Ze voelde hoe de koude juwelen haar lichaam omhulde. Opnieuw opende ze haar ogen, haar blik viel op een bevroren blad. Het wiegde zachtjes heen en weer in het ritme van de wind. Snowdrop sloot opnieuw haar ogen. Deze keer sierde een klein glimlachje haar lippen. De witte stukken vacht schenen in het kleinne beetje licht dat door de dikke watten wolken viel. Ze keek op naar de lucht en opnieuw zag ze een sneeuwkristal. Deze dwarrelde recht langs haar gezicht en werd door de wind meegevoerd. De poes stond recht en volgde langzaam het vlokje. Hij danste net in de wind, alsof hij een optreden gaf aan Snowdrop. De poes zakte langzaam weg in de witte mantel en gniffelde even, maar liep toen verder. Toen ze opeens het prachtige kristalletje bleef plakken aan een witte bloem, rende de witte poes naar de plant. Hij liet zijn kopje hangen en keek bedroefd naar de witte massa. Snowdrop haar blik gleed naar de plek waar de bloem naar wees en toen zag ze de prachtige glinstering van de samengepakte kristallen. Ze lachtte en sloot opnieuw haar ogen, ze hield van de natuur, ookal was ze niet ver van het kamp, toch kon ze stilte vinden. Soms hoorde ze een vogel of knaagdier die niet in zijn machtig slaap lag of naar het zuiden was getrokken. Ze keek op en langzaam werd haar haar door de woste wind gekamd. 'Goed,' dacht ze en ze liep verder. Klaar voor de jacht.

Ze keek rustig rond, soms hoorde ze een klein eekhoorntje in zijn holen, maar dat was nu niet belangerijk. Ze staarde naar de witte mantel en opeens zag ze een klein grijs snuitje. Ze duwde haar buik tegen de grond en keek met grote ogen naar een klein, grijs muisje die zijn snuitje van het overtollige water ontdeed. Ze sloop dichter, haar witte vacht had een voordeel in het witte weer, maar de grijze plekken waren een verdoemde vloek. Ze kroop steeds dichter en ze begon al te wantertanden toen ze nog een meter of twee van het diertje was verwijderd. Ze duwde haar ogen tot spleetjes en zette nog een stap. Stapje voor stapje ging ze dichter naar de wassende muis. Ze bewoog alleen als de wind haar het meegaf, maar opeens spitste de muis zijn oren, hij snoof. Hij hoorde iets dat niet thuishoorde in de bosgeluiden. Toen sprong Snowdrop op. Het kleine beestje sprinte weg, met de sterke poes op de hielen. Het kende het bos maar al te goed. Maar Snowdrop was sneller en zette nogmaals af, ze sprong recht op het diertje en het was opslag dood. Tevreden groef ze een put in sneeuw en legde ze het erin. Ze wou nog een diertje vangen. Ze legde voorzichtig het knaagdier in het hol en begroef het toen. Ze begon wat de geur te dekken met haar eigen geur, door door de sneeuw te rollen, nu was haar geur ook een beetje gedekt voor vollgende jacht.

Haar blik viel op een kraai. 'Perfect,' dacht ze en ze sprong snel in de dichtsbijzijnde boom. Haar klauwen boorde zich in het hout en stil klom het dier in de kruin. Ze staarde vanuit de kruin van de verdoren eik naar de zwarte vogel. Hij zat te graven in de sneeuw, zoekend naar eten dat hij nodig had voor leaf-bare door te komen. Haar ogen vormden weer spleetjes en ze zette haar klauwen in de steeds dunner wordende takken. Opeens keek de vogel op, ongerust begon het te kraaien en vloog hij op De witt poes sprong uit de boom en greep de vogel zijn vleugel vast. Het dier begon pijnlijk te krijsen en storte samen me Snowdrop neer. De landing was wat lomp, maar niet echt pijnlijk door de dikke laag sneeuw en haar prooi. De kraai had zich nog niet overgegeven en begon als een wilde te pikken naar Snowdrop. De poes sprong naar achter en begon boos te blaazen naar haar prooi. Deze kraaide luidskeels terug. Bloed droop van zijn linkervleugel en maakte van de witte grond, een rode smurrie. Hij sprong dichter en begon met zich groot te maken, maar Snowdrop schoot naar voren en begon haar klauwen tegen de vogel te gebruiken. Ze krapte een oog uit en het dier sprong geschrokken naar achter. Snowdrop zag haar kans en versloeg het met een beet in de nek. Even krijste het nog, maar toen gong een levenloos lichaam in haar bek. Bloed droop van de zwarte veren en bevuilde het jachtterrein. Ze draaide haar om en liep naar de plek waar ze haar muis had begraven. Ze ging niet zo snel als voorheen omdat de kraai een redelijk gewicht had. Eenmaal aangekomen bij haar plek, lostte ze haar prooi en begon ze haar muis op te graven. Het lichaam had ijskoud en ze greep beide lijken vast, om terug te keren naar het kamp.

Eenmaal aangekomen in het ThunderClan camp was de zon al bijna op zijn hoogste. Ze trippelde naar de stappel en gooide grettig de muis erop. Ze wou de kraai voor haarzelf. Ze zocht een mooi plekje uit en ging ernaar toe. Daar begon ze de veren van het dier te trekken, zodat het zachte vlees zichtbaar werd. Ze trok gulzig aan de spieren en at bijna alles op. Niets ging verloren aan haar trofee van vlees en bloed. Er bleef zowat niks meer achter, alleen met bloed vergulde veren die door de wind werden meegeveord naar verdere oorden. Snowdrop stond openieuw recht, ze wou weer op jacht en dan op wandeling. Ze rekte haar uit en sloot blij haar ogen, ze stapte verder maar liep tegen iemand aan. Geschrokken opende ze haar ogen en dook ze in elkaar. "S-sorry," murmelde ze. Ookal kon deze kat of poes jonger zijn dan haar, z had het niet zo op gezelschap. Bang keek ze op , maar ze wou geen oogcontact makke. Bang sloot ze weer haar ogen en begon ze te trillen van angst.

{Open

}

_{Lovelypaw liep tussen de kale bomen door. De grond onder haar was wit van de oude poeder die daarop lag. Zachtjes liet ze een klein spoor van bloed achter. Haar vacht kleefde nog steeds nat tegen de lapjespoes haar lichaam. Lovelypaw herinnerde zich de gebeurtenis nog zo goed van net dat ze steeds verschillende beelden van dat kon zien. Ze zag hoe er sneeuwvlokjes naar beneden dartelden. Maar voor Lovelypaw naar het camp ging gaan ging ze nog eens proberen te jagen. Ze opende haar kleine kaken om de geuren haar geurklieren binnen te laten stromen. Ze ving een zachte, maar verse geur van een konijn. Al had ze nog niks geleerd van een mentor. Nou ja ze had niet eens een mentor maar ja. Toch ging ze het spoor achterna. Ze zag het konijn en wist nu na al die keren dat ze iets fout deed dat ze snel en stil moest zijn. Ze hoorde het konijn en zakte in haar niet zo goede, maar verbeterde jachthouding. Stil maar snel sloop ze op het konijn af. Krak! Oeps ze stapte op een tak. Dat word weer lopen! Direct sprong het witte konijn weg. De gevlekte lapjespoes sprong direct achter het konijn aan. Ze liep en liep en net toen ze het hol van het konijn in zicht kwam kreeg ze hem te pakken! Ze pakte het konijn en hapte hem snel dood. De geur was verrukkelijk. Maar ze wist dat ze het konijn terug naar het kamp moest brengen. Lovelypaw ging weer op weg naar het camp. Ineens had ze door dat haar wonde weer harder bloedde. Lovelypaw legde het konijn voor zich neer en begon haar wonde af te likken. Na even besloot ze verder te gaan. Lovelypaw pakte het witte, dode konijn tussen haar kaken vast en liep verder op weg naar het camp. Pas bij de camp ingang merkte ze hoe haar vacht nog steeds nat was. Nou ja wat kon ze eraan doen? Lovelypaw liep het camp binnen. Direct bracht ze het konijn naar de verse hoop prooien en legde het konijn daar neer. Ze zou later wel eten. Direct liep ze terug naar de camp ingang. Ze wou snel weg voordat iemand merkte dat ze nat was. Ineens moest ze hard hoesten. Toch liep ze door. Boem! Ze botste tegen een andere kat aan. Direct kromp de kat tegenover haar in en stotterde “S-sorry” Lovelypaw hoestte even zwaar en antwoordde dan. ’Eeh, nee het was mijn schuld. Sorry’ Zei Lovelypaw verlegen. En al heel snel moest ze terug heel zwaar hoesten.

-sorry niet heel lang-}

Toen een zwaar gehoest haar oren berijkte, keek ze zachtjes door haar angst heen naar de jonge poes. ’Eeh, nee het was mijn schuld. Sorry’ zei de lapjespoes. "Euh..." mompelde Snowdrop zachtjes. Ze had een onderdanige houding aangenomen en keek vanuit haar kleinere perspectief op naar de poes. "Gaat h-het?" zei ze met trillende en een beetje bijna bange stem. Haar oren lagen zachtjes in haar nek en ze keek een beetje onzeker rond. Moest ze wegrennen? Of blijven staan en de jonge poes helpen? Langzaam ging de grijs/witte poes opzitten en richtte ze haar oren naar voren. Even sloot ze haar ogen en pakte zeal haar moed bij elkaar. "Je moet even rusten... Al-s-s dat goed is?" zei ze met een trillende stem. Even gleden haar ogen van de poes af, waarna ze opnieuw haar ogen sloot en met een harde stem volgende zei; "Kom maar mee," Ze opende vlug haar ogen en liep naar een boom, waar ze net haar kraai had opgegeten. Ze slikte en ging liggen. "De n-n-naam is Snowdrop..." zei ze en ze verborg haar gezicht in haar klauwen. Sinds dat haar ouders gestorven waren, vermoord door haar broers, was ze erg verlegen geworden en vertrouwde ze alleen nog maar haar oudere broer. Ze duwde haar snuit dieper in haar poten, maar berijkte toen de dikke massa eronder. Ze slikte haar tranen in en keek terug op, om een stralende glmilach naar de jonge âpprentice te gooien.

-Die van mij is ook een beetje flut en kort ^^-

Onderwerp: Re: Euhm? {Open} $Euhm? {Open} Icon_minitime$