Seasons change fast...(Brightpaw)

Amberclaw liep rustig door het bos. Het was de laatste tijd steeds kouder geworden en daardoor merkte ze dan ook dat de seizoenen sneller voorbij gingen dan ze had verwacht. Ze wist wel dat ze niet kon blijven hangen in het verleden, maar soms was het nog steeds moeilijk. Ze had haar moeder verloren in Newleaf en nu was het al weer Leaf-bare. Misschien heeft ze er nooit echt goed bij stilgestaan, maar wat kon ze anders? Ze wist dat Winterstorm ook niet had gewild dat ze was gestopt en dat ze gewoon doorging, maar dat maakte het nog niet minder moeilijk. De seizoenen gaven dan wel aan dat er een hoop tijd verstreken was, maar voor haar was het te snel gegaan. Ze had gehoopt dat ze de tijd bij had kunnen houden en alles wel achter haar had kunnen laten, maar dat was toch niet helemaal gelukt.

Ze schudde haar gedachten weg. Dit was gewoon niet het seizoen om erover na te denken. Het was nu al lastiger om prooi te vinden en dat betekende dat iedereen zijn of haar best moest doen om prooi te vangen. Dat was dan ook de reden waarom ze hier naartoe was gekomen, alleen doordat ze in haar gedachten verzonken was had ze misschien al een aantal prooien gemist. Ze moest haar gevoelens nu onderdrukken en haar best doen om wat prooi te vangen, ook al was er ook kans dat ze helemaal geen prooi meer tegen zou komen. Plotseling hoorde ze een zacht geluid niet al te ver bij haar vandaan en ze draaide haar kop in de richting waar het vandaan kwam. Ze opende haar bek iets, zodat ze beter de geur in haar kon opnemen en merkte dan ook bijna meteen dat het een muis was. Ze zakte in een sluiphouding toen ze er zeker van was dat de wind in haar richting blies en niet in de richting van de muis en sloop toen dichterbij. Eenmaal dichtbij genoeg maakte ze haar spieren klaar om te springen en zette ze zich tegen de grond af. Voor de muis ook maar doorhad dat ze er was, had ze de muis al gevangen en doodgebeten. Ze begroef het muisje en ging toen weer verder op zoek naar meer prooi.

[Brightpaw]

Dagen werden half moons en half moons werden moons, in New-Leaf was haar moeder, Winterstorm gestorven, de mooie witte poes waarvan zij een dochter was, ze was een fantastische queen en warrior geweest, maar haar duistere mentor had haar gedood, Brightpaw was toen zo danig diep in de put gezakt dat het gewoon bijna niet mogelijk was geweest om zich daar uit te bevrijden. Maar nu in Leaf-bare had ze zich weten te bevrijden uit die put toen het Sneeuw begon te vallen, het sneeuw maakte haar gelukkig, het was zo licht en fel, het was zo vrolijk en mooi, ze werd er zelf gelukkig van. Ze wist nu ook dat haar moeder met een lag op haar neer keek met haar mooie stralende ogen. Ze had gehoord dat Starclan katten de mooiste verschijnsels waren, en ze wist dat haar moeder nu ook een mooi verschijnsel was, nog mooier dan dat ze altijd al geweest was. Enkel miste ze haar warme vacht nog steeds om haar heen. Soms wou ze gewoon weer graan Brightkit zijn, tegen haar moeders witte vacht een kruipen met haar moeder lange witte staart om haar heen, met haar siblings ook bij haar. Haar band met haar siblings was ook minder geworden zins ze apprentice was geworden, ze zag hun nog maar weinig, en juist wanneer ze hun het meest nodig had gehad waren ze er niet geweest, die gedachte maakte haar nog steeds wel droevig en gaf haar een eenzaam gevoel. Gelukkig had ze haar vrienden wel gehad, Moonstripe ook een lange tijd, Softcream, Littlepaw, Dotpaw was er ook voor haar geweest, Marvlepaw, maar de meeste van hun waren ook verdwenen. Dotpaw zag ze nog wel eens, Marvlepaw zag ze helemala niet meer, Moonstripe was ook van de aardbol verdwenen, Softcream, en Littlepaw waren er nog wel volkomen, en ook wel andere katten, zoals Polarbear, hij was er de laatste tijd steeds meer. Enkel miste ze haar familie, die was er gewoon niet, ze had geen vader om naar toe te gaan, die leefde ergens met Kittypets. Had haar moeder dat ook aan haar andere Siblings verteld? Brightpaw wist het niet. Ze liep veder tot ze een bruin tabby/wit verschijnsel tussen de bomen door zag. Ze deed haar bekje een stukje open om de lucht te proeven, en ze herkende de geur als die van Amberclaw, haar zuster. Brightpaw grijnsde kort en ging er op af, ze zag dat haar zuster aan het jagen was, maar ze rook geen prooi in de beurt, dus vond Brightpaw dat ze gewoon naar haar toe kan. "Hé, zus," riep ze met een klein grijnsje terwijl ze door liep. Brightpaw zag er sterker en mooier uit, haar gevlekte vacht glom mooi in het heldere zon licht en het sneeuw om haar heen maakte het alleen maar mooier. "Hoe is het, Amberclaw?" Vroeg ze vervolgens.

Words: 475
Mood: Calm and Thinkfull
Company: Amberclaw

"Hé, zus" Hoorde Amberclaw plotseling. Ze draaide zich om naar de plek waar het geluid vandaan kwam en zag Brightpaw daar aankomen. "Hoe is het, Amberclaw?" Ze had al een lange tijd niet meer met Brightpaw gesproken en eigenlijk nog helemaal niet na hun moeders dood. Het was dus eigenlijk te lang geleden dat ze elkaar gesproken hadden en er was ook nog zo veel gebeurd in de tijd dat ze elkaar niet gesproken hadden. "Hey Brightpaw." Groette ze terug. "Het gaat wel goed" Beantwoordde ze de vraag. "En hoe gaat het met jou?" Het was een gewone vraag, alleen ze had hem al zo lang niet meer gesteld aan haar zus of één van haar broers. Het was echt te lang geleden sinds ze met elkaar hadden gesproken. Er was dan ook nog nooit gepraat over hun moeders dood of het feit dat ze hun vader niet kennen. Ze wilde het ergens nog steeds wel weten, maar ze was ergens ook een beetje bang voor de waarheid. Ook al had ze wel een vermoeden dat haar vader niet uit de clan was, want anders had ze al lang geweten wie het was. Dan had haar moeder het wel verteld. Ze wist ook niet of een van haar siblings het wist en ze wilde het ze ook niet vragen, want misschien wilden ze het wel ook niet vertellen. Ze richtte haar ogen op Brightpaw en wachtte op een antwoord. Het was een normale vraag geweest, alleen ze wist niet wat voor een antwoord te verwachten en ze wist ook al helemaal niet waar het over te hebben. Ze wist namelijk niet of het verstandig was om over hun moeder te beginnen of om over iets anders te beginnen. Het enige waar ze aan kon denken was dat ze het konden hebben over normale clandingen, alleen dat leek haar nou ook weer niet handig om het over te hebben. Ze hoopte dat Brightpaw een gesprek zou beginnen en dan zou ze er vast wel in mee kunnen praten. Dat was tenminste wat ze hoopte.

||Words:: 490||Mood:: A bit lost||Company:: Amberclaw||
Een lange tijd had ze haar familie niet meer gezien, haar siblings niet, niemand niet, zo'n beetje iedereen was om haar heen verdwenen toen ze hun het hardste nodig had gehad. Ze had alles groten deels alleen moeten doen. In het begin had ze Moonstripe een lange tijd om haar heen gehad en haar moeder. Maar Moonstripe werd verliefd en partners met iemand buiten de clan, Snowcrystal, dank zij die poes was ze Moonstripe kwijt geraakt. Ze had geen mentor om haar te helpen, wel een mentor om haar leven zuur te maken. Niemand was er daarna nog geweest, ja haar moeder, maar die ging dood. En toen was ze helemaal alleen geweest, ze probeerde met anderen om te gaan, maar ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Ze had Fireheart alles verteld, maar hij had haar niet geloofd. Daarna werd het kamp aan gevallen, en toen leek alles om Bluestar en de anderen te draaien terwijl Brightpaw toch wel één van de grootste slachtoffer geweest. Maar dat maakte haar niet meer uit. Speciaal was ze niet, ze was gewoon een doorsnee Apprentice. Brightpaw schudde met haar kop en keek Amberclaw aan, haar zuster. En zij was er ook niet voor je geweest... Kort versmalde Brightpaw haar ogen. Brightpaw had haar zus een groet gegeven met een simpele 'hé Amberclaw.' Daarna vroeg ze aan haar hoe het met haar ging. Al kon Amberclaw dat beter aan haar vragen. "Het gaat wel goed" Antwoordde Amberclaw. Brightpaw knikte kort en ging zitten waarna ze haar lange staart over haar poten heen legde. "En hoe gaat het met jou?" Vroeg Amberclaw. Brightpaw keek haar kort aan. "Well, t kan beter, mijn mentor heeft de clan verraden, mij zo goed als mishandeld, ik was bijna dood geweest, onze moeder is vermoord door Darkfire, mijn mentor, ik had heel wat moons gezien hoe Darkfire een Windclan poes dode, hij heeft me zo danig gekleineerd dat ik me zelf verloor, hij heeft zo veel gedaan, ik was depressief geworden, heb bijna zelfmoord gepleegd door om een uit een boom te springen, Starclan zijn dank dat Fireheart me had gevonden, vervolgens heb ik alles aan Fireheart verteld, weet je wat, er is gewoon heel veel gebeurd, maar nu, naar me zelf alleen weer op de been te brengen gaat het weer helemaal goed met mij. Dus ja, het gaat prima," sprak ze koeltjes als of het echt goed ging. Brightpaw, je doet raar, heb je dat wel in de gaten, zo ben je niet fluisterde een stem in haar kop, waarschijnlijk haar geweten. "Sorry dat ik zo deed, het is gewoon niet leuk dat ik bijna álles alleen heb moeten doen," fluisterde. Wetend dat ze Amberclaw misschien nu op een schuldgevoel bracht. "Sorry, zo moet ik niet tegen jouw doen, het is niet jouw schuld dat ik Darkfire als mentor heb gekregen, onze moeder dood is, en ga zo maar door..." Sprak ze waarna ze weg keek.

"Well, t kan beter, mijn mentor heeft de clan verraden, mij zo goed als mishandeld, ik was bijna dood geweest, onze moeder is vermooird door Darkfire, mijn mentor, ik had heel wat moons gezien hoe Darkfire een Windclan poes dode, hij heeft me zo danig gekleineerd dat ik me zelf verloor, hij heeft zo veel gedaan, ik was depressief geworden, heb bijna zelfmoord gepleegd door om een uit een boom te springen, Starclan zijn dank dat Fireheart me had gevonden, vervolgens heb ik alles aan Fireheart verteld, weer je wat, er is gewoon heel veel gebeurd, maar nu, naar me zelf alleen weer op de been te brengen gaat het weer helemaal goed met mij. Dus ja, het gaat prima," De manier waarop Brightpaw het zei gaf Amberclaw het gevoel dat het haar verweten werd. Dat was ergens ook wel waar, ze was er nou eenmaal niet geweest. "Sorry dat ik zo deed, het is gewoon niet leuk dat ik bijna álles alleen heb moeten doen," Het werd dan wel gefluisterd, maar ze kon het duidelijk genoeg horen. Alle woorden die Brightpaw net zei waren zo waar dat ze het niet kon helpen om een schuldgevoel te voelen opkomen. Ze had inderdaad meer kunnen doen voor haar zus, vooral toen hun moeder overleed, want dat was iets waar ze vanaf wist, dus waarom had ze het dan niet gedaan? "Sorry, zo moet ik niet tegen jouw doen, het is niet jouw schuld dat ik Darkfire als mentor heb gekregen, onze moeder dood is, en ga zo maar door..." Die woorden deden alleen maar meer pijn. "Je hoeft je niet tegenover mij te verontschuldigen. Ik kan dan wel niks aan al die dingen doen, ik had er wel voor je kunnen zijn en dat is iets wat ik niet gedaan heb. Ik zou degene moeten zijn die sorry moet zeggen." Ze meende de woorden echt die ze net zei. Het was niet Brightpaw's schuld, dat was het geen enkele keer geweest. "Ik ben echt een slechte zus, ik ben het niet waard om jouw zus te zijn." Zei ze er even later achteraan. Ze geloofde dat die woorden waar waren, het was gewoon waar. Zij was degene die niet goed genoeg had opgelet en daardoor niet had gezien dat het niet goed ging met Brightpaw. Ze wist niet of Brightpaw haar wel zou vergeven en als ze het niet zou doen, dan had ze dat ook verdiend.

Brightpaw kon zich zelf wel voor d'r kop slaan voor d'r domme gedrag. Het wat niet Amberclaws schuld, dus ze had haar ook niet er op moeten wijzen. Ze was gewoon dom bezig. Ze, echt, ze kon d'r kop op dit moment wel naar de andere kant van de wereld gooien. "Je hoeft je niet tegenover mij te verontschuldigen. Ik kan dan wel niks aan al die dingen doen, ik had er wel voor je kunnen zijn en dat is iets wat ik niet gedaan heb. Ik zou degene moeten zijn die sorry moet zeggen." Hoorde ze Amberclaw zeggen. Brightpaw keek haar aan met een schuldbewuste blik. "Maar ik moet het niet op jou afreageren," mompelde ze als nog. De volgende woorden liet haar staart hangen. Want die woorden die Amberclaw uit sprak waren niet waar. "Ik ben echt een slechte zus, ik ben het niet waard om jouw zus te zijn." Dat waren die woorden waar door Brightpaw met haar kop schudde. Ze stond op en liep naar Amberclaw toe. Ze drukte haar kop tegen de flank van haar zuster aan en gaf haar een lik over d'r oor. "Dat is niet waar, het zijn jou zaken ook niet met wat er gebeurd is, ik weet, je hád er kunnen zijn, maar je had je ook bezig moeten houden met de clan, en dat heb je gedaan, dus ook jij hoeft je niet te verontschuldigen, ik zit er gewoon nog steeds mee, en wil het nog wel eens af reageren, en ik weet, dat moet ik niet doen," stamelde ze. Ze keek Amberclaw recht aan. "Je bent geen slechte zus hoor," sprak ze. Ze glimlachte kort.

Ff geen inspiratie ><

De blik die ze kreeg van Brightpaw vond ze niet terecht. Brightpaw hoefde zich niet schuldig te vinden voor iets waar ze niks aan had kunnen doen. "Maar ik moet het niet op jou afreageren," Brightpaw kon dat wel zeggen, maar haar schuldgevoel ging nog niet volledig weg. Ze had er toch wel iets aan kunnen doen. Ze had op zijn minst kunnen vragen of er wat aan de hand was en als ze dan geen antwoord kreeg, dan had ze het op zijn minst geprobeerd, maar nu had ze het niet eens geprobeerd. Ze zag hoe haar zus haar kop schudde en naar haar toe kwam lopen. Het kopje dat daarna tegen haar flank volgde en de lik over haar oor gaven wel aan dat Brightpaw het haar echt niet kwalijk nam. "Dat is niet waar, het zijn jou zaken ook niet met wat er gebeurd is, ik weet, je hád er kunnen zijn, maar je had je ook bezig moeten houden met de clan, en dat heb je gedaan, dus ook jij hoeft je niet te verontschuldigen, ik zit er gewoon nog steeds mee, en wil het nog wel eens af reageren, en ik weet, dat moet ik niet doen." Ze wist dat die woorden ook wel waar waren. Alleen je kon ook niet veel meer doen aan het verleden, dat was iets wat ze ook wel wist. Hoe graag je het verleden ook wilde veranderen, je kon niet terug, alleen maar vooruit. Dat was iets wat ze wel had vernomen de afgelopen tijd. "Je bent geen slechte zus hoor," Die woorden verjaagden het gevoel dat ze eerder had volledig. "Ergens is dat wel waar en je kunt ook niet veel meer aan het verleden doen. We kunnen beter proberen om de toekomst goed te maken en daarmee ervoor zorgen dat het slechte verleden wordt weggedrukt. Alleen dat kost waarschijnlijk tijd." Ze wilde die woorden ook echt wel gaan volgen, dat was ze tenminste van plan. Het maakte haar niet echt uit hoeveel tijd het kostte.

Onderwerp: Re: Seasons change fast...(Brightpaw)