Why did he do this to me ~ Thistlefrost

Met betraande ogen stapte de poes door het riverclanterritorium. Haar oren lagen op haar kop en haar staart sleepte ze met haar mee. Haar wonden waren intussen verzorgd zodat ze haar al stukken beter voelde. Ze liep nog niet helemaal zoals het hoorde, maar het was al veel beter. Haar blauwe ogen gleden over de omgeving terwijl ze naar de stream wandelde. Het was een klein deel van de rivier, een vertakking. De witte poes met grijze aftekeningen liep stevig door. Ze stopte aan de rand van de stream en plofte neer. Haar kop daalde naar de grond, maar ze staarde meteen naar haar eigen spiegelbeeld in het ondiepe water. Haar tranen drupten af en toe erin en haar spiegelbeeld werd verstoord. Ze dacht na over alles wat er gebeurd was. Ze was verdwaald geraakt in rogue territorium en werd al snel aangevallen door een hond van de tweebenen. Ze was in een boom geklommen tot de hond weg was en daar liep ze even rond. Ze had geen kruiden en kende er ook niets van dus ze kon aan de wonden niets doen. Lotusleaf liet een diepe zucht horen en staarde alweer naar voren. Haar blauwe ogen waren op de verte gericht, maar er was niets te zien. De krijgerspoes hoorde een kleine vis zwemmen. Haar blik richtte haar naar de vis en haar poot sloeg uit. Gemist. Ze rolde met haar ogen en bleef naar het water kijken. Een andere vis was niet te zien, dus gaf ze dit al op. Ze schudde met haar hoofd en likte haar poot schoon. Ze zwiepte even met haar grijze staart heen en weer. Een geur drong haar neus binnen van een andere clankat. Ze herkende de geur nog niet meteen, maar het leek erop dat de poes wel in haar richting kwam. Ze negeerde het even en staarde nog steeds naar haar spiegelbeeld. Ze wilde eigenlijk geen gezelschap op dit moment. Daarvoor voelde ze haar veel te slecht. Als het kon, sprong ze in de rivier met een steen. Dan zou alles beter zijn. Smoketear zou geen zorgen meer moeten hebben. Ze schudde de gedachte uit haar hoofd en staarde voor haar uit terwijl de kat steeds dichterbij kwam.

Thistlefrost

Thistlefrost was niet ingedeeld in 1 van de patrouilles, vreemd was dat niet: er zijn zoveel warriors nu, genoeg warriors die wel gewoon konden communiceren met elkaar en die geen beperkingen hadden. Hij wel, helaas, maar er viel niets aan te doen, toch? Hij zuchtte, tenminste geluidloos, maar het was een zucht. Toen liep hij verder, richting de Stream. Straks zou hij maar gewoon wat gaan vissen, dan was hij goed genoeg bezig voor de clan. Opeens spitste hij zijn oren: Hij hoorde iets ritselen in de bosjes. Prooi? Hier? Of een andere kat.. Hij snoof en de heerlijke geur van Muis drong zijn neus binnen. Hij zakte in zijn jachthouding en sloop langzaam vooruit: Ervoor zorgend dat zijn lange staart de blaadjes niet zou raken. Poot voor poot dichterbij komend en door het bosje heen gaan zag hij langzaam maar zeker het beestje tevoorschijn komen, hij had geluk: Hij was dik voor een muis in deze tijd van het jaar. Nog 3 stappen, 2... 1, hij nam een grote sprong en lande meteen op het beestje. Meteen beet hij het beestje dood om het niet verder te laten lijden. Dankje Starclan dacht hij. Hij nam het diertje in zijn bek en liep verder naar de Stream, hij was er nu vlakbij en hij zag een poes zitten. De poes leek hem niet te horen, of deed alsof hij er niet was. Ze zat onder de wonden en enkele littekens. Thistlefrost twijfelde even om erheen te gaan maar herkende de poes opeens als Lotusleaf, 1 van zijn dengenoten. Die kon hem toch weinig kwaads doen? Tenminste: dat hoopte hij. Hij stapte verder op haar af, hij had hoi gezegd en haar gewaarschuwd dat hij er was als hij dat gekund had. Nu liep hij gewoon tot hij naast haar stond, hij keek haar even aan en wachtte op een reactie, hij was benieuwd of hij kon helpen en probeerde een oplossing te bedenken om dat duidelijk te kunnen maken. Hij kon gewoon nergens op komen en ging dus maar gewoon zitten en deed wat zij net ook deed: Naar de stroom staren en zwijgen.

De witte poes bleef naar de stroming kijken. Haar spiegelbeeld vervaagde heel af en toe, maar voor ze wat kon doen verscheen er nog een kat in het water. Het was een grijswitte kater die ze herkende. Hij sliep ook in de warriors den en ze kon niet meteen op zijn naam komen. Ze kende heus wel alle namen, maar het was toch nog goed nadenken. Onthouden was niet zo makkelijk. Ze schudde met haar kop om de tranen weg te krijgen en haar blauwe ogen richtte ze op het spiegelbeeld van de kater. Ze glimlachte zwak en ging wat anders zitten zodat ze de kat nu echt kon zien. Ze keek naar de kater. "Oh.. Hallo Thistlefrost." Haar stem was zacht, maar toch hoorbaar. Ze glimlachte zwak naar hem en zwiepte met haar staart. Ze legde deze om haar poten heen. Ze liet haar blik even over de omgeving glijden, maar ze richtte haar weer tot de krijger. Ze wist alleen niet goed hoe ze een gesprek met hem moest beginnen. Het was enorm stil tussen beide katten en ze wist niet goed of ze wel met iemand wilde praten.

Flut ;s

De witte poes leek te kijken naar zijn spiegelbeeld en hij zag haar spiegelbeeld ook in het water. Ze leek te glimlachen. Hij hoorde hoe ze anders ging zitten en hem rechtstreeks aankeek met haar grote blauwe ogen. Ze glimlachte zwak maar hij merkte aan de sfeer om haar heen dat er iets mis was. "Oh.. Hallo Thistlefrost." zei ze met een zachte maar hoorbare stem. Hij knikte haar vriendelijk toe en ging ook wat rechter voor haar zitten om haar beter te bekijken. Hij wou zo graag de stilte breken die tussen hun in hing maar hoe? Hij wou weten wat er aan de hand was maar zou het niet onbeschoft zijn om haar vragend aan te kijken? Hij draaide zich weer een kwartslag om en keek weer naar het water, hij ging iets dichter bij haar zitten. Niet te dichtbij, hij wou niet bedreigend of gek overkomen, hij probeerde het meer als een gebaar te laten lijken. Een gebaar om haar gerust te stellen, haar te troosten als ze inderdaad verdrietig was, een gebaar om de spanning die er leek te zijn een beetje te breken. Hij keek nog steeds naar het water alsof hij iets zocht. Hij zocht niets behalve een oplossing voor de stilte. Jemmig, hij haatte de stilte. Het was altijd al zo stil en nu was ie eens bij iemand anders en dan zweeg die ook. Hij zag een vis langs zwemmen en sloeg hem na met zijn poot. Het geluid van het opspattende water kalmeerde hem een beetje. Zoals te verwachtte miste hij de vis, hij was niet genoeg gefocust om hem echt te vangen. Toch wist hij nu een oplossing voor als er weer een stilte vlaag zou komen. Hij keek naar Lotusleaf en hoopte dat ze wat ging zeggen.

Onderwerp: Re: Why did he do this to me ~ Thistlefrost