{Did I mention I HATE hunting?}

EMBERSTORM

AND WHEN YOU'RE DYING I'LL BE STILL ALIVE

"En Emberstorm, jij gaat op een jachtpatrouille." Onweer, duister onweer resoneerde in het hoofd van Emberstorm en haar gezichtsuitdrukking verduisterde iets. Geweldig, gewoon geweldig. Voor de derde maal op een rij moest ze op jachtcorvee. Had ze al eens aangegeven dat ze onweer haatte? Zeker weten van wel. Meerdere malen? Check. Dus in Starclan's naam, ze deden dit expres. Haar dikke staart zwiepte eventjes wat heen en weer, maar uiteindelijk boog ze haar kop kort en verliet ze het kamp. In haar kop uitte ze verwensingen naar de hele Windclan, maar dat kon ze beter eventjes buiten beschouwing laten.

De zwaaiende heide begroette haar met alle zoete geuren die ze bevatte, maar de kille bladkaal bries en de lichte sneeuwval maakten dat ze het enkel koud had. Ze wist dat ze niet goed kon jagen. Dus misschien werd ze er voor de derde keer op uit gestuurd omdat ze de vorige twee keren met niks terug was gekomen? Misschien wel. Er ging altijd wel iets mis tijdens het jagen, vooral in de bladkaal. Of de prooi zag haar te vroeg met haar felle, vlammenkleurige vlekken, of ze maakte perongeluk een geluidje, of ze had weer eens geen rekening gehouden met de wind. Ze vergat altijd wel wat of er ging altijd wel iets mis. Weer opnieuw kwam er een bijna pesterige konijnengeur in haar neus terecht en ze vernauwde haar ogen. Deze keer... Ze liet zich wegzakken in de jachthouding en sloop in de richting van de geur. Steeds dichterbij kwam ze, totdat ze uiteindelijk het konijn zag. Ze hoefde alleen nog maar te springen en... Een plotseling geritsel in het hoge gras liet het konijn opschrikken en wegsprinten. Emberstorm spreidde haar ogen wat wijder open en schoot overeind. Dit was zij niet. Woest keek ze in het rond. "Wie is daar?" Grauwde ze. Dit konijn was van haar geweest. Wie had het lef gehad om haar prooi weg te jagen?

WORDS: 321 COMPANY: {Bloodsmasher}
NOTES: Song: Portal@ Still Alive

|Emberstorm|
{Did I mention I HATE hunting?} 2hgbc46

Terwijl het geluid van kauwende tanden zijn gedachtes ondersteunde zat een roodwitte kater voor zich uit te staren. Hij was nu nog bezig met een welverdiend ontbijt, vooral met wat hij op de planning had staan vandaag. even sloot hij zijn ambere ogen en dacht na, hij had zijn apprentice een dag vrij gegeven en had dus de dag voor zichzelf. Maar hij had al de dag volgepland om te gaan jagen, voor eens was hij er wel voor in de bui. Niet dat hij slechtgehumeurd was, nee nauwelijks. Hij was het grootste deel van de tijd in een goede bui, maar hij was ook niet zo jong en impulsief als vroeger. Je kon hem wel zien als de iets oudere generatie die het wisselvallige gedrag uit was gegroeid. Natuurlijk had hij ook zijn dag wel eens niet, maar het wisselde niet zo snel meer om. even knipperde de kater en zijn blik viel op Emerstorm die het kamp uitliet, die was vast op patrouille gestuurd. Misschien kon hij haar wel vergezellen op haar jachttrip, ze zag er wel uit alsof ze gezelschap kon gebruiken. Maar dat was natuurlijk zijn mening, wellicht wilde ze helemaal geen gezelschap en stuurde ze hem weg. Hij zou het haar niet kwalijk nemen, hij zou er begrip voor hebben. Langzaam at hij het laaste restje van zijn ontbijt op en begroef de resten zoals het hoorde.
Na dat gedaan te hebben stond hij langzaam op, rekte zich uit en verliet het kamp. Emberstorm haar geur was niet te missen buiten het kamp en stilletjes ging hij erachteraan. Zelfs al lopend raasden zijn gedachtes voort, hij kon toch de herinnering van Inkmask niet vergeten. Het joeg hem niet na, maar hij begreep er nog steeds niks van. Zo in gedachtes verzonken had hij niet door dat zijn passen luidruchtiger waren en hij eigenlijk best wel herrie maakte. hij had het pas door zodra de grauw van Emberstorm in zijn oren klonk. "Wie is daar?" Snauwde ze hem toe en even keek de roodwitte kater op. ''Sorry Emberstorm, ik had niet door dat je bezig was met een konijn.'' Sprak hij naar waarheid en keek de poes aan. Emberstorm was ook niet echt de jongste, maar had wel een hoop meegemaakt.

EMBERSTORM

AND WHEN YOU'RE DYING I'LL BE STILL ALIVE

Haar bossige staart, gevlekt met zwart en gember, zwiepte door de lucht heen en weer. De beweging was enkel gevoed door irritatie en milde furie. Eindelijk had ze haar kans gehad, eindelijk had ze een prooi in de wacht kunnen slepen. Maar die kans was nu niks meer dan een zuchtje rook, verdwenen en opgelost in de lucht. Je kon er nog zo naar uitreiken met je klauwen, het zou er toch tussendoor vervagen. Haar bleekgroene ogen stonden op standje onweer ondertussen, een kil vuur leek wel te branden achter haar kijkers. Ja, ze was nu erg chagrijnig ondertussen. Eerst verschenen twee rode oren vanachter het gras, daarna een kop en vervolgens nog een stuk van de nek van de kat. Al snel herkende Emberstorm de kater en zat ze in een moment van vertwijfeling. De kater was Bloodsmasher, de mate van Hollystar en ook nog eens ouder dan zij was. Hij was duidelijk hoger in de clan qua dan dat zij dat was. Zijzelf had te kampen met wat wantrouwen van haar clangenoten na de affaire met Leopardstrike. Maar nog steeds bleef haar blik stil hangen in die van Bloodsmasher, zonder ‘m af te wenden. “Sorry Emberstorm, ik had niet door dat je bezig was met een konijn.” Sprak de kater. Emberstorm wist niet zeker of ze hem moest geloven of niet, dus hield haar antwoord redelijk neutraal. “Beter dat je dat bent inderdaad,” Miauwde ze, nog op ietwat koele toon, “Elk spaarzaam konijn is belangrijk voor de clan in bladkaal.” Maar hiermee was het onderwerp wat haar betrof ook afgedaan. “Heb jij al iets gevangen?” Misschien kon ze zo haar incompetentie in jagen wel een beetje maskeren, niet dat dat niet algemeen bekend was. Bloodsmasher was een jongere warrior geweest, toen zij apprentice was geweest. Waarschijnlijk en hopelijk was het helemaal langs hem heen gegaan dat ze zo’n slechte jager was. “Ben je eigenlijk wel op jacht?” Vroeg Emberstorm hierna, ietwat waakzaam in haar toon. Wie weet was de kater wel met iets heel erg anders bezig. Ondanks dat Emberstorm altijd zo apathisch oogde, ze was nog altijd erg nieuwsgierig ingesteld. Dit probeerde ze echter altijd zo subtiel mogelijk te brengen. Als er Bloodclan activiteit op het clangebied was, was Emberstorm er altijd als de kippen bij. Ze zou die vlooienzakken nog wraak laten proeven nadat ze haar kittens hadden ontvoerd. Dit was de zoveelste slag voor haar mentaliteit geweest, ondanks dat Sparkpaw terug was gekomen, was Springkit niet lang daarna overleden en dat deed haar nog meer steeds zeer dan ze eigenlijk kon verdragen.

WORDS: 427 COMPANY: {Bloodsmasher}
NOTES: Song: Portal@ Still Alive

|Emberstorm|
{Did I mention I HATE hunting?} 2hgbc46

Als ze boos was dan kon hij het begrijpen, hij had zojuist haar prooi weggejaagd. Hij was ook wel een beetje boos geweest in haar geval. Hij liep wel krachtig door, zichzelf voorbereidend op een paar woedende woorden van de jongere poes. Ze keek hem aan en vriendelijk keek hij terug in haar bleke ogen. Niet alleen was zijn blik vriendelijk, zoals zijn houding, maar ook verontschuldigend voor wat hij zojuist had gedaan. Hij had natuurlijk wel gehoord dat Emberstorm geen kampioen was in het jagen, maar ook zij had haar betere punten. Niemand mocht het haar eigenlijk wat kwalijk nemen als ze niet altijd slaagde met het jagen, zelfs al hadden ze in leaf-bare meer prooi nodig. Emberstorm was naar zijn weten een goede vechter, en clanleden zoals haar hadden ze ook nodig. Ze hadden ook katten nodig die klaar waren voor een knokpartij en bereid hun clan zo nodig te verdedigen. “Beter dat je dat bent inderdaad,” was Emberstorms antwoord op zijn verontschuldiging. Hij knikte even kort en boog zijn kop om zich nogmaals te verontschuldigen. ''ieder ander zou zich moeten schamen als hij dat niet was.'' Bevestigde hij vriendelijk en glimlachte even kort. “Elk spaarzaam konijn is belangrijk voor de clan in bladkaal.” Opnieuw knikte hij, haar woorden bevestigend. ''Je hebt daar volkomen gelijk Emberstorm, dat is een feit waar niemand omheen kan.'' Antwoordde hij langzaam en zwaaide zijn staart even naar voren. “Heb jij al iets gevangen?” Vroeg ze nu en hij haalde even zijn schouders op. Langzaam schudde hij zijn kop met een schaapachtige grijns, maar haar volgende vraag raakte zijn oren al. “Ben je eigenlijk wel op jacht?” Haar toon was waakzaam, en hij zou bijna denken dat ze hem van iets verdacht. Hij grinnikte even en schudde zijn kop. ''Maak je maar geen zorgen hoor Emberstorm.'' Grinnikte hij en schudde nog steeds zijn kop. ''Ik zal je zeggen dat ik wel van plan was om te gaan jagen toen ik hoorde dat jij op jachtpatrouille werd gestuurd. Eigenlijk dacht ik dat je wel wat gezelschap kon gebruiken, dus ik kwam achter je aan.'' Sprak hij eerlijk en ging maar even zitten. ''En eerlijk gezegd heb ik ook nog niks gevangen.'' Hij grinnikte weer even en haalde zijn schouders opnieuw op

EMBERSTORM

AND WHEN YOU'RE DYING I'LL BE STILL ALIVE

Emberstorm vernauwde haar ogen. De hele tijd, door het hele gesprek heen bleef Bloodsmasher beleefd en vriendelijk. Hierdoor kon Emberstorm gewoonweg niet op hem snauwen of boos worden. Met een zucht liet ze dan ook haar schouders hangen en liet ze haar temperament wegdrijven. ''Ieder ander zou zich moeten schamen als hij dat niet was.'' Miauwde Bloodsmasher, ''Je hebt daar volkomen gelijk Emberstorm, dat is een feit waar niemand omheen kan.'' De poes haalde haar schouders op als reactie. Wat kon ze reageren? Ze leefde voor discussies en ze kon die niet aangaan als iemand haar volkomen gelijk gaf. ''Maak je maar geen zorgen hoor Emberstorm.'' Grinnikte hij en schudde nog steeds zijn kop. ''Ik zal je zeggen dat ik wel van plan was om te gaan jagen toen ik hoorde dat jij op jachtpatrouille werd gestuurd. Eigenlijk dacht ik dat je wel wat gezelschap kon gebruiken, dus ik kwam achter je aan.'' Sprak hij eerlijk en ging maar even zitten. ''En eerlijk gezegd heb ik ook nog niks gevangen.'' Miauwde Bloodsmasker. Opnieuw haalde ze haar schouders op. "Ik vind het prima om alleen te jagen," Miauwde de poes, Dan ziet niemand me falen. Voegde ze er stilletjes in gedachten aan toe. "Maar als je per se mee wilt, be my guest." Miauwde ze vervolgens maar. Wat kon ze anders zeggen? Ze hees zichzelf omhoog uit haar zittende positie en stapte het hoge gras in. "Kom je?" Vroeg ze, nog steeds ietwat waakzaam.

WORDS: 243 COMPANY: {Bloodsmasher}
NOTES: Song: Portal@ Still Alive

|Emberstorm|
{Did I mention I HATE hunting?} 2hgbc46

Terwijl hij sprak zag hij haar temperament iets wegvaren, gelukkig maar want een boze Emberstorm op zijn dak zat hij niet op te wachten. Ze had al genoeg meegemaakt en kreeg al genoeg gezanik van anderen. "Ik vind het prima om alleen te jagen," sprak ze en hij knikte begripvol. Dat kon hij begrijpen, maar zelfs zij had toch wel eens gezelschap nodig? . "Maar als je per se mee wilt, be my guest." Hij knikte en volgde haar voorbeeld terwijl ze opstond. ''Geen zorgen, we komen samen terug met prooi.'' Glimlachte hij vriendelijk. Het zat niet in zijn karakter om boos te worden, heel zelden lukte het iemand om hem boos te krijgen. Zelfs dan nog hield hij zich nog in, als je je liet leiden door woede ging het toch alleen maar fout. Althans dat was wat hem geleerd was. "Kom je?" Vroeg Emberstorm die al was gaan lopen en hij knikte. ''Ik kom eraan.'' Antwoordde hij en rekte zich even uit. Snel liep hij achter haar aan en het kostte hem geen moeite haar bij te houden. ''Waarom jaag je eigenlijk zo vaak alleen als ik het vragen mag?'' Vroeg hij langzaam en keek haar even aan. hij was nu toch best nieuwsgierig geworden. Hij had van anderen gehoord dat ze nooit met iets terugkwam, dat moest toch wel een reden hebben.

-Late Sorry

_{Emberstorm's staart zwiepte heen en weer in een milde irritatie terwijl ze naar Bloodsmasher keek. Waarom moest ze perse verder jagen? Ze had er eigenlijk absoluut geen zin in, moest ze toegeven. Alleen jagen vond ze nog wel prima, dan hoefde iemand haar falen te aanschouwen. Maar op dit moment ontkwam ze er niet aan, zo leek het tenminste. "Geen zorgen, we komen samen terug met prooi." Miauwde de kater vriendelijk en optimistisch. Emberstorm fronst eventjes. "Vast," Miauwde de poes. Met jou prooi ja, dacht ze er zwijgzaam achteraan. "Ik kom eraan," Miauwde de kater terwijl hij haar volgde. "Waarom jaag je zo vaak alleen, als ik het vragen mag?" Emberstorm verstarde. Verdomme, daar was de vraag weer. Ze had hem kunnen zien aankomen. Ze klemde haar kaken eerst op elkaar, niet van plan om uberhaupt antwoord op te geven. "Nee, je mag het niet vragen." Miauwde ze toonloos terwijl ze strak voor zich uit keek. Ze had geen zin om erover te praten. Zeker niet met een kat die ze nog niet eens zo heel erg lang kende.}

|Emberstorm|
{Did I mention I HATE hunting?} 2hgbc46

Het viel hem op dat Emberstorm niet echt een spraakzame poes was, maar dat had vast een reden. Een vriendelijke glimlach bleef op zijn gezicht hangen. "Vast," was haar antwoord geweest en hij schudde toch even zijn kop. Het lukte hun vast wel, en het boeide hem niet als ze een deel van zijn prooi zou meenemen. Zo hoorde het soms ook wel eens, dat was vriendelijkheid. Langzaam trippelde hij achter de poes aan, zijn oren alert op het kleinste geluid. "Nee, je mag het niet vragen." Het feit dat ze het met een toonloze stem zei vertelde hem al dat hij de verkeerde vraag had gesteld. ''Oke dan, als je erover wilt praten hoor ik het dan wel eens.'' Antwoordde hij rustig en glimlachte maar weer. Het had geen zin om boos op haar te worden, iedereen had tenslotte dingen waar die niet over wilde praten. Hij wiebelde met zijn oren en keek om zich heen, de geuren tot zich door laten dringend. Hoewel er een stilte hing wilde hij die niet verbreken. Hij zou niet echt zo goed weten wat hij zou moeten zeggen zonder haar boos te maken of haar te irriteren. Even bleef hij stilstaan en ademde diep in. Daar was het, de geur van een konijntje. Een grijns ontstond op zijn gezicht terwijl hij naar Emberstorm keek. ''Ruik je dat?''' Vroeg hij zacht en keek haar aan. ''Wil jij hem gaan vangen of ik?'' Hij stelde die vraag er maar achteraan, niet wetend of ze nu al zin had om in actie te komen.

Hoe kon de kater zo verdomd vriendelijk blijven de hele tijd? Vreselijk. Emberstorm vernauwde haar ogen, hoe erg ze hem ook afragde of afkatte, hij bleef een vriendelijke glimlach op zijn gelaat houden. Hoe hij het deed, ze had er geen flauw benul van. Vond ze het irritant? Ook wel. ze wist zo niet wat ze aan een ander had. Ergens was het ook wel weer prettig, want ze wist zeker dat hij dan niet gemeen uit de hoek zou komen, tenminste, nu niet, want iedereen had een gemene kant. Iedereen kon wel achter haar rug om over haar praten. Ze was ervan overtuigd. ''Oke dan, als je erover wilt praten hoor ik het dan wel eens.'' Miauwde de kater rustig met weer een vriendelijke glimlach. "Als die situatie zich ooit nog voordoet, ben je de eerste die het hoort." Miauwde de poes droogjes. Ze deed geen moeite om een vriendelijke glimlach op haar gezicht te toveren, ze bleef ijzig beleefd. Vriendelijkheid was immers zwakte gebleken, jezelf openstellen voor anderen deed je zeer. Emberstorm was er zich pijnlijk van bewust geworden de laatste maanden. Ze werd door de stem van Bloodsmasher uit haar gedachten opgeschrokken. "Ruik je dat?" Vroeg de kater, "Wil jij hem gaan vangen, of ik?" Vroeg hij vervolgens. "Ik." Siste ze tussen haar tanden door en ze zakte in haar jachtpositie. Ze ving de geur van het konijn op en begon te sluipen. Uiteindelijk kon ze het dier zelfs zien. Maar ze was net te laat met springen en het konijn was gealarmeerd door haar presentie. Het spurtte ervandoor, net ontsnappende aan de greep van Emberstorm's klauwen. Gefrustreerd snauwde Emberstorm "Mousedung!" En sloeg ze met haar klauwen tegen de grond, diepe groeven achterlatende in de grond.

|Emberstorm|
{Did I mention I HATE hunting?} 2hgbc46

Hij begreep haar niet helemaal, wat was haar reden om zich zo te gedragen tegenover de rest? Hij was er nieuwsgierig naar maar kon het haar ook niet zomaar vragen. Het zou extreem irritant zijn als hij dat zou doen, bovendien wist hij niet hoe zij zou reageren. En gezien de manier waarop ze reageerde op zijn simpele vraag waarom ze liever alleen joeg, vermeed hij liever een conflict met haar. "Als die situatie zich ooit nog voordoet, ben je de eerste die het hoort." Merkte ze nu droogjes op en hij knikte alleen maar. Als ze wilde praten was hij bereid te luisteren naar haar verhaal. Maar alleen als ze het zelf wilde, anders wilde hij het niet eens weten. Toch vond hij het een beetje onprettig dat er geen vriendelijkheid afkon bij haar. Hij had haar toch niks misdaan, bovendien had hij geen reden om anderen iets aan te doen. Hij zuchtte even zacht en schudde zijn kop. Misschien kon hij ooit haar vriendelijke kant zien, maar daarvoor moest hij zich niet anders gedragen dan dat hij nu deed. "Ik." Siste ze en hij nam dat maar aan als een antwoord. Geduldig bleef hij staan en luisterde naar de geluiden die zij maakte en die van het konijn. Hij bleef nu langer op een afstand om te zorgen dat hij het dier niet weer wegjoeg zoals eerder.
Langzaam begon hij toch op haar af te gaan, alleen maar om haar te horen snauwen. "Mousedung!" Snel liep hij naar haar toe. ''Wat is er?'' Vroeg hij en besefte dat het alleen haar was en niks anders. Blijkbaar was het konijn ervandoor gegaan. ''hmm laat maar, ik snap hem al. Het geeft niet, dat kan gebeuren.'' Zei hij rustig en keek even naar de grond. Zijn blik viel op de groeven bij haar poten, raakte ze zo gefrustreerd dat ze haar prooi niet had gevangen?

Emberstorm was hard, dat was ze altijd geweest sinds Leopardstrike haar had laten zitten en ze de volle veroordeeldheid van de clan over zich heen had gekregen. Haar kittens hadden er ook onder geleden, ze wist het zeker. Niet dat haar kittens nog met haar spraken. Sommigen waren zelfs verdwenen... Het drukte allemaal op haar schouders als een zwaar gewicht, waar ze altijd mee moest dragen. Het verpeste haar niveau en humeur tot verschrikkelijke niveaus.
Maar het bracht haar concentratie ook nog lager en samen met haar 'talent' voor jagen, had dat verschrikkelijke gevolgen voor haar jachttechnieken. Terwijl ze daar in het stof lag, begroef ze haar klauwen in de grond. Ze kon nog net voorkomen dat tranen van frustratie en woede over haar wangen begonnen te lopen. Ze had nooit veel prooi binnen gebracht, maar de laatste dagen was het nog erger dan anders. Haar concentratie was kapot en omdat ze nu te graag wilde, ging het helemaal al niet goed. Emberstorm was niet goed in praktische zaken. Je kon het merken. Ze kon de stem van Bloodsmasher achter zich horen spreken. ''hmm laat maar, ik snap hem al. Het geeft niet, dat kan gebeuren.'' Miauwde de kater. "Het gebeurt altijd." Miauwde ze toonloos, terwijl ze naar de aarde tussen haar klauwen keek, in plaats van de pluizige pels van het konijn die er tussen had moeten zitten. "Het zal vast niet lang meer duren totdat ze me de clan uit flikkeren voor het nutteloos wezen." Mompelde ze er moedeloos achteraan.

|Emberstorm|
{Did I mention I HATE hunting?} 2hgbc46