{I will be the strong one now}

EMBERSTORM

AND WHEN YOU'RE DYING I'LL BE STILL ALIVE

Het kleine meertje, een plek waar Emberstorm zo lang en zo vaak al geweest was. Ze heeft hier de zonsondergang bekeken. Ze heeft al haar apprentices hier een keertje naar toe genomen. Leopardstrike had haar hier van de dood gered. Een verdrinkingsdood. Vaak had de poes gedacht, dat het een straf was geweest van Starclan dat hij haar gered had. Dat het de bedoeling geweest was dat ze gestorven was. Ze was hier nog wel eens naar toe gekomen om alsnog haar leven te laten verdwijnen. Uitgeblazen als een kaarsje. Maar ze had het nooit gedaan. Altijd had ze aan de rand gestaan, starende naar het rimpelende water van het meertje, maar ze had nooit gesprongen. Ze wist dat ze niet kon zwemmen. Altijd riep een stemmetje haar terug, hoe erg Leopardstrike haar ook verraden had, ze had haar kittens om nog voor te zorgen. Ze kon de overige drie niet achter laten. Haar depressie was geëindigd in een vlaag van verstandsverbijstering, waar ze de afkomst van haar kittens had onthuld en Leopardstrike van zijn troon had geschopt. Misschien was niet iedereen het eens met haar keuze, maar zij was dat wel...

Glimlachend keek Emberstorm naar haar reflectie in het water, waarna ze zich afwendde. De wat oudere poes hield echter halt toen ze recht in de ogen van een andere poes keek. Eventjes verstarde de poes wat, maar daarna zei ze op haar gebruikelijke formele toon. "Goedenmiddag, Spottedleaf," Niks meer, niets minder. Haar toon zat nog net niet tegen het kille aan. Maar haar ietwat diepe stem was altijd kalm, behalve toen ze haar beschuldiging door het kamp had geschreeuwd. "Wat brengt jou naar het meer?"

WORDS: 277 COMPANY: {Spottedleaf}
NOTES: Song: Portal@ Still Alive, Privé topic

Welcome to the new age • • • • • • • • • • • • • • • *

Met een schrale lach op haar gezicht gleed haar blik over het kamp. Zoals gewoonlijk ging alles op zijn eigen gangetje. Een onhoorbare zucht verliet haar mond toen ze terug dacht aan de woorden die Blowsoul tegen haar had gezegd. Meende de kater het echt dat hij haar geen pijn wou doen? Dat hij gewoon afstand van haar had genomen voor d'r eigen bestwil? Tja, hij moest nu sowieso haar vertrouwen terugwinnen, ook al wilde ze het zo graag geloven dat hij het meende, iets in haar zei dat toch niet te doen. De calico poes schudde haar kopje en stond op. Enkele sneeuw restjes bleven aan haar vacht kleven maar die zouden in een mum van tijd toch weer weg smelten. Nu had ze even geen zin om samen met andere katten te gaan patrouilleren of te gaan jagen. De laatste tijd probeerde ze zelfs zo ver mogelijk weg te blijven van de Windclan grenzen. Al ging dat toch niet zoals ze verwachtte. Slechter zelfs, elke keer dat ze de grenzen in zich kreeg dacht ze terug aan die ene kater genaamd Hawkscream. Spottedleaf wist dat ze de regels overtrad, al bleek ze daar niks om te geven. Het voelde slecht aan maar tegelijkertijd ook weer goed. Kon het zijn dat ze verliefd was? Had ze dit gevoel ook toen ze de eerste keer praatte met Blowsoul? Ach, vroeg of later kwam ze er toch wel achter. De kattin schudde de koude uit haar botten, en baande zich een weg door de kamp uitgang. Enkele prooi geuren dreven meteen haar neusgaten binnen, maar zoals ze al eerder had verklaard ging ze vandaag niet jagen. Een pauze nemen mocht toch, niet dan? Haar lichtgroene ogen gleden over het witte tapijt dat de hele grond bedekte en haar poot kussentjes een koud gevoel gaven. Veel aandacht gunde ze de sneeuw niet, want na enkele seconden zette ze haar ledematen alweer in beweging. Na een tijdje gewandeld te hebben kwam ze aan bij Small Lake. Echter had ze niet verwacht dat er nog iemand zou zijn, dus zodra die haar gedag zei deinsde Spottedleaf een klein beetje naar achter, met haar oren in haar nek geplakt. "Oh.. Hallo Emberstorm." Miauwde ze een tikkeltje geschrokken en vouwde algauw haar oren weer naar voren. "Gewoon even.. Op adem komen. En jij?" Beantwoorde ze de vraag van de tweede poes die voor haar stond, en richtte snel haar ogen op het kleine meertje. Als ze eerlijk moest zijn maakte het haar totaal niks uit waarom Ember hier was. Ze had gewoon gehoopt om hier alleen te zijn, maar toch weerhield dat haar niet om aardig te zijn tegen 'r.

WORDS444 • FEELINGSLonely • CompanyEmberstorm

EMBERSTORM

AND WHEN YOU'RE DYING I'LL BE STILL ALIVE

De eerste reactie van Emberstorm op Spottedleaf's totaal irrationele (In haar ogen) achteruitdeinzing, was een simpele omhoog trekking van haar wenkbrouw. Een simpele knik in één van haar wenkbrauwen gaf een uitdrukking van mild sarcasme. Maar hierna trok haar mondhoek al vlug omhoog in een ietwat sceptische glimlach. Scepsisme was een trekje waar Emberstorm ietwat bekend om was, samen met een zekere scherpte. "Wat is er Spottedleaf? Ben ik zo angstaanjagend?" Miauwde ze rustig, met een zeer licht sarcasme in haar stem geslopen. Haar messcherpe tong was één van de dingen waar ze zich heel erg bewust van was. En misschien, haalde ze er ook wel een beetje trots uit. Ze wist dat sommige clangenoten haar niet meer mochten vanwege haar affaire met Leopardstrike, maar het kon haar niet zo heel erg veel meer schelen. Ze wist dat ze de regels van de clan had gebroken en dat haar kitten’s geboorte een bewijs van die breuk was. Maar goed, wat haar betrof had ze al genoeg geboet voor haar fouten. Nu was het Leopardstrike’s beurt om het boetekleed aan te trekken en te lijden. “Oh.. Hallo Emberstorm,” Miauwde Spottedleaf. “Goedemiddag,” Miauwde Emberstorm simpeltjes als reactie met een zwiep van haar staart. Ze hief haar witte voorpootje rustig en wreef haar mond droog met haar voorpoot. “Gewoon even… Op adem komen. En jij?” Beantwoorde de poes, met een zekere desinteresse in haar ogen. Emberstorm haalde haar schouders op. “Niet veel bijzonders, wat dingen aan het voorbereiden voor de assessment van Nightpaw.” Miauwde ze op een neutrale toon, maar toch eventjes fijntjes duidelijk makende dat ze hier wel degelijk met een bijzondere taak was.
WORDS: 272 COMPANY: {Spottedleaf}
NOTES: Song: Portal@ Still Alive, Privé topic

_{Met vernauwde groene ogen keek ze de poes aan die haar een sarcastische vraag stelde. Ze negeerde de vraag zonder enig spatje aandacht aan de toon van Emberstorm te besteden, en sloeg met haar staart tegen de grond. "Ik dacht dat Inkmask zijn mentor was?" Natuurlijk wist ze dat Inkmask dood was, en dat Emberstorm waarschijnlijk zijn mentor taken op haar nam, maar ze kon het gewoon niet laten om die vraag te stellen. Haar groene ogen fonkelde venijnig, maar toch zaten ze vol met gemengde gevoelens. "Dus, je bent met iets speciaals bezig?" Haar stem sloeg van een neutrale toon over naar een honende. Haar oren stonden weer naar achteren gericht toen ze haar nog steeds strak aankeek. Het was niet haar bedoeling om spanning op te wekken, maar aangezien ze gewoon niet in haar beste humeur zat pikte ze geen enkel sarcastisch woord goed op. Blowsoul was te ver gegaan, haar maanden in de steek laten. Niks van zich laten horen, wie dacht hij eigenlijk wel niet wie hij was?}

EMBERSTORM

AND WHEN YOU'RE DYING I'LL BE STILL ALIVE

"Ik dacht dat Inkmask zijn mentor was?" Miauwde Spottedleaf. Emberstorm kon het niet laten om eventjes kort met haar ogen te rollen. De incompetentie van sommige jonge warriors kon haar mateloos irriteren soms. "Wakker worden, Spottedleaf," Miauwde Emberstorm droogjes, "Inkmask jaagt met de Starclan." Ze rekte zich eventjes uit, "En verder, ik dacht dat je wel wist dat niet altijd de mentor zelf een warriors assessment afneemt?" Ze vernauwde haar ogen eventjes iets. "Dus, je bent met iets speciaals bezig?" Miauwde Spottedleaf met een honende toon. Emberstorm trok haar wenkbrauw iets op. "Iemand mieren in je nest gestopt? Of is er een andere reden dat je mijn taken voor de clan bespot terwijl jij enkel eventjes nietig op adem aan het komen bent?" Haar ogen vernauwden zich eventjes venijnig, Spottedleaf irriteerde haar, flink. "Anders wil ik je heus wel eventjes hardhandig een lesje respect bijbrengen." Voor een jonge warrior om zo tegen een oudere warrior te praten. Ongehoord. En Emberstorm’s humeur was al niet zo vrolijk. Dus dat kon er ook nog wel eventjes bij. Haar staart zwiepte heen en weer in de lucht. Ondanks dat Emberstorm niet zo goed was in jagen, de poes was een formidabele vechter en ook meedogenloos op dat vlak.

WORDS: 205 COMPANY: {Spottedleaf}
NOTES: Song: Portal@ Still Alive, Privé topic

_{"Wakker worden, Spottedleaf," Een uitdrukkingloze grimas sierde haar gezicht toen ze dat zei. Wakker worden? Als dit gewoon allemaal een droom was, dan zou ze inderdaad heel graag weer tot de realiteit willen komen. Weg van alle problemen. Weg van iedereen waar ze ooit zo aardig en vriendelijk tegen was. Ze moesten weg, al die katten. Al die verraders! "Inkmask jaagt met de Starclan." Voor deze keer voerde ze dezelfde actie uit met haar ogen zoals Emberstorm, en liet haar groene kijkers rollen. "Alsof ik dat niet weet." Reageerde ze er snel op en legde haar oren nog dieper in haar nek. "En verder, ik dacht dat je wel wist dat niet altijd de mentor zelf een warriors assessment afneemt?" De grijns op haar gevlekte gelaat werd groter, en met haar staart maakte ze duidelijk dat ze dat al wel wist. "Ik wist niet dat verraders deze eer kregen?" zei ze er duidelijk op wijzend dat ze kittens had gekregen van de vroegere Medicine cat. "Iemand mieren in je nest gestopt? Of is er een andere reden dat je mijn taken voor de clan bespot terwijl jij enkel eventjes nietig op adem aan het komen bent?" Haar oren kwamen weer overeind en begonnen zenuwachtig te wiebelen. Ze was in de fout gegaan met te zeggen dat ze een verrader was. Aangezien zijzelf géén haar beter was dan Emberstorm. Want wie word er nou verliefd op iemand vanuit een vijandelijke Clan? Haar ogen schoten ietwat wijder open, maar ze wist haarzelf nog in bedwang te houden. "Je bent het niet eens waard om het te weten. En trouwens, als je het assessment aan het voorbereiden was, waarom zit je zelf dan je tijd te verspillen door hier te niksen?" Haar stem had een diepe honende ondertoon, maar klonk toch nog net neutraal. Haar staart begon sneller van links naar rechts te slagen toen de poes het volgende zei. "Anders wil ik je heus wel eventjes hardhandig een lesje respect bijbrengen." Deze keer verdween de grijns op haar gezicht, en maakte die plaats voor een uitgebreide lach. "Jij mag doen en laten wat je wilt, maar als oudere Warrior moet je toch weten dat de Clan geen gewonde katten kan gebruiken, zeker niet in dit seizoen?" Ze kneedde voor een paar seconden met haar pootjes de besneeuwde aarde samen, en keek Emberstorm uitdagend aan.}

EMBERSTORM

AND WHEN YOU'RE DYING I'LL BE STILL ALIVE

"Ik wist niet dat verraders deze eer kregen?" Miauwde Spottedleaf. Emberstorm bevroor in haar passen, haar ogen eventjes wijd opengesperd. Maar hierna veranderde haar hele houding. Haar oren gingen plat in haar nek en haar nekvacht rees overeind. Haar neusbrug rimpelde zich en haar blinkende witte tanden flonkerden in het licht van de dag. Haar staart zwiepte heen en weer. Eventjes leek Emberstorm zichzelf te verliezen in haar driftigheid en woede, haar blik was alsof ze Spottedleaf's keel er per direct uit zou willen rukken. "Je bevind je op zéér glad ijs Spottedleaf," Grauwde Emberstorm waarschuwend, haar ogen brandend van kille woede en haat. Emberstorm had een zeer licht ontvlambaar temperament, maar Spottedleaf ging nog door met beledigen. "Zegt degene die mijn tijd verspild," Spuwde de oudere Warrior, "Nutteloze, kleine KITTEN." Maar de laatste woorden van Spottedleaf waren de druppel. Een bijna moordachtige grijns verscheen op haar lippen. "Jij weet écht niet wanneer je moet stoppen eh?" Miauwde ze zachtjes, haar stem ijselijk rustig als een stilte voor de storm. Ze sprong op Spottedleaf af met uitgestrekte klauwen, alsof ze haar keel per direct wilde uitsnijden, maar ze week uit en sprong langs Spottedleaf heen. "Pas maar op Spottedleaf," Grauwde Emberstorm, "Dit is nog niet over. Eén misstap en je zult het voelen." Hierna verdween Emberstorm in de struiken. Oh nee, ze was nog niet klaar met Spottedleaf, daarvoor had de poes haar veel te ernstig beledigd. Maar wraak was iets wat je op moest potten, het zou later nog wel een keer komen, als Spottedleaf het het minst verwachtte. Een flauwe glimlach verscheen op Emberstorm's gezicht. Dit was nog lang niet over.

WORDS: 273 COMPANY: {Spottedleaf}
NOTES: Song: Portal@ Still Alive

_{"Je bevind je op zéér glad ijs Spottedleaf," Hoorde ze Ember grauwen. Haar wenkbrauw schoot een beetje ongelovig omhoog toen de poes haar woorden vervolgde. "Zegt degene die mijn tijd verspild," Spottedleaf bewoog niet, en zei ook niks meer. Ze vroeg zich af hoe Emberstorm op haar gedrag zou reageren. Het was eerder een test, al viel haar masker bijna. Ze wist zich nog maar amper in te houden, maar toch was de drang om de poes aan te vallen niet groot genoeg om die actie ook werkelijk uit te voeren. "Nutteloze, kleine KITTEN." Ze lachte breed en krulde haar staart rond haar poten. "Liever dat dan een afgrijselijke Warrior." Zei ze ietwat geïrriteerd maar behield te lach die zich sierde op haar gezicht. Deze keer was het Emberstorm die de ruzie uitlokte, en niet zij. Althans, zo leek het toch te zijn voor Spottedleaf. "Weet jij dat dan wel?" Miauwde ze direct na de vraag van de poes en keek toe hoe ze met uitgestrekte nagels op haar af vloog. Iets in haar zei dat ze moest rennen, maar toch bleef de calico poes staan. Aangezien ze zelf niet diegene was die het gevecht begon, zou zij ook niet diegene zijn die straf zou krijgen. Right? Trouwens, niemand hoefde er toch achter te komen? Spottedleaf schudde haar hoofd en voelde de nagels van Emberstorm net voor haar verdwijnen. "Dit is nog niet over. Eén misstap en je zult het voelen." De lach op haar gezicht was ondertussen al verdwenen. Waarom was ze gestopt? Kon ze niet gewoon doorbijten en met Spottedleaf vechten? Of was ze daar te bang voor? "We'll see what will happen the next time we meet, Emberstorm." Murmelde ze tegen haarzelf en draaide haar hoofd richting het water. Ze moest niet blijven opletten of zoeken naar een teken dat erop wees dat Emberstorm er nog was. Dat was onnodig, aangezien ze er zo goed als zeker van was dat ze vandaag geen last meer van die kat zou hebben. Haar groene blik zonk weg in het rimpelende water terwijl de hele gebeurtenis van daarnet nog eens in haar hoofd afspeelde.}