This is my way of saying; Goodbye <'3

Soms wist je gewoon wanneer het tijd was om te stoppen, wanneer de roeping die ooit zo prachtig leek te zijn toch niet bij jou leek te passen. En vandaag was de dag voor Dapplepaw aangebroken. Iets eerder dan men verwacht zou hebben, veel eerder zelfs. De al wat oudere apprentice zat hier al zeker een hele maan mee in de knoop. Wat moest hij doen? En wat zouden de gevolgen ervan zijn als hij het deed? En hoe moest hij het doen? Zoveel vragen. Vragen die te moeilijk waren voor hem om te beantwoorden. Hij had Starclan om hulp gesmeekt, maar geen antwoord kwam van hun kant. De medicine cat apprentice stond er alleen voor, moest zijn eigen besluit maken nu. Met kleine stappen liep hij door het windclan territorium. Ooit zou hij hier proberen te jagen, training krijgen van zijn eigen mentor. Want ja, het einde van zijn medicine cat carrière was in zicht. De beslissing die hij gemaakt had was een lastige geweest. Maar hij kon het gewoon niet meer aan. Hij wilde van Tinderpaw houden zonder zich zorgen te maken dat Starclan hem ging haten. Zonder zich zorgen te maken dat hij zijn eigen taken zou laten verslappen. Wat zou Angelvoice ervan vinden? Een andere apprentice in haar den? Hij slikte zachtjes en zijn blik gleed over het gebied heen, waarna een diepe en ongeruste zucht zijn mond verliet. Zijn onrustige gedrag zou pas verdwijnen na de reactie van anderen, of niet. Dat lag eraan hoe ze erop gingen reageren. Zouden ze boos worden? Of juist verdrietig? Wat zouden ze met hem doen? Zou hij vrienden verliezen? Weer zoveel vragen. Die hij enkel kon beantwoorden door het echt te doen, de moed ervoor bijeen te schrapen en zichzelf op de hoge steen te vertonen om uit te spreken wat hem al een maan lang op het hart had gelegen. Vertellen dat hij verliefd was op Tinderpaw ging hij niet doen. Ze was tenslotte nog steeds een medicine cat apprentice in haar clan, en de liefde tussen twee verschillende clans was tevens ook verboden. Maar nu wist hij tenminste dat hij verder kon gaan, want niemand zou het raar vinden als hij lang het kamp uit zou blijven. Hij was dan tenslotte maar een normale apprentice. Net zoals elk ander.

De kater had zich een weg gebaand naar het kamp. En met een onrustige sfeer om hem heen liep hij naar binnen. Terwijl zijn groene ogen kort naar zijn vrienden gericht waren, waarna hij de hoge steen op sprong en over het kamp heen keek. Nog een keer haalde hij diep adem, waarna hij kort wegkeek om de tranen in zijn ogen te verbergen. Toen alles weer goed was keek hij terug naar de clan, naar de katten die ondertussen hem al hier hadden zien staan. Ze voelden het vast al aankomen. Het nieuws dat hij ging brengen. "C-clankatten van Windclan." Klonk zijn stem wat onzeker. Een onzekerheid die bij hem nieuw was. "Ik sta hier om nieuws te brengen, nieuws dat nog niemand weet.. behalve ikzelf." Zacht slikte hij. Hij kreeg een warm gevoel; schaamte. "Ik kan de zware taken van een medicine cat apprentice niet aan. Het spijt me Angelvoice, je bent een fantastische mentor en een goede vriendin aan het worden. Maar ik kan de zware taken niet aan." Ja, sterk was hij al helemaal niet. Eerder hulpeloos, zwak en sneller ziek dan anderen. "Het spijt me zeer, katten van windclan. Maar hierbij hef ik mijn rang op," Hij boog zijn hoofd naar de grond en sloot zijn ogen, terwijl zijn oren gingen hangen. Hij was sneller ziek dan anderen, wat betekende dat iedere keer als een ziek iemand de den binnenkwam hij makkelijk ook ziek kon worden. Nee, ze konden beter een ander zoeken. Hij hief zijn hoofd weer op en keek met betraande ogen het kamp door. "Het spijt me." Zei hij zacht, waarna hij achteruit liep en van de steen af sprong om achter de steen te gaan zitten zodat weinigen hem nog konden zien. Natuurlijk zaten er nog meer redenen achter. De dood van Inkmask, Tinderpaw, de dood van vele katten in de medicine den. Die ziektes, de pijn die anderen hadden. Hij kon het niet meer aanzien. Hij was te zwak, te zacht aardig.

Dapplepaw is afgestapt van zijn troon als medicine cat appr.
Jullie zijn vrij om hem te troosten, kwaad op hem te zijn. Weet wel dat ik en hij er alles aan gedaan hebben om nog actief te blijven. Maar het gaat gewoon niet lukken.

_{Mood: Sympathetic | Words: 570 | Company: Dapplepaw
Lichtelijk verslagen stapte Rainfoot het kamp binnen. Hij had tot nu toe vandaag helemaal niets kunnen vangen wat met het feit te maken had dat de konijnen niet echt vrijgevig waren vandaag. Hij had genoeg sporen geroken van ze maar nog geen ééntje boven de grond gezien. Het enige wat hij bijna had weten te pakken was een merel die hem ook maar ontsnapte omdat hij zo onoplettend was geweest met zijn omgeving en op een takje was getrapt. Als hij honger had zoals nu en enorm veel moeite moest doen om zich te concentreren op jagen wist Rainfoot al dat hij even een pauze moest nemen wilde hij überhaupt nog iets vangen vandaag. Zijn ijs blauwe ogen stonden iet wat nors toen hij zichzelf neer liet ploffen in een hoekje van het kamp en zijn bevroren poten begon te ontdoen van ijsklonten. Hij plukte voorzichtig een klein klontje tussen zijn teen kussentjes vandaan en spuwde het uit. Hij herhaalde dit proces nog vier keer voordat een gedaante zijn aandacht trok die net het kamp in kwam wandelen. Dapplepaw kwam het kamp binnen en zag er vreselijk uit. Midden in een lik stopte Rainfoot en spitste zijn oren nieuwsgierig. Wat maakte deze medicine leerling zo treurig? Had hij een patiënt verloren? Opnieuw? Toen hij hem naar de hoge steen zag gaan en er op zag springen voelde Rainfoot een onheilspellend gevoel in zijn maag en kwam hij overeind. Met al zijn zintuigen op scherp keek hij toe hoe andere katten ook de kleine leerling opmerkte en zijn kant op kwamen. De één keer bezorgd en de ander weer nieuwsgierig. Een verstomd geroezemoes ging door de clan katten heen waardoor de ijs blauwe ogen van Rainfoot zich ingespannen op Dapplepaw richtte. ‘C-clankatten van Windclan.. Ik sta hier om nieuws te brengen, nieuws dat nog niemand weet.. behalve ikzelf’ Het arme ding zag er doodnerveus en dood ongelukkig uit, wat kon hem mogelijk zó overstuur maken? ‘Ik kan de zware taken van een medicine cat apprentice niet aan. Het spijt me Angelvoice, je bent een fantastische mentor en een goede vriendin aan het worden. Maar ik kan de zware taken niet aan. Het spijt me zeer, katten van windclan. Maar hierbij hef ik mijn rang op,’ Rainfoot keek naar Dapplepaw met een zekere sympathie in zijn ogen. Alles aan hem sprak dat hij absoluut niet blij was met zijn keus. ‘Het spijt me.’ Hoorde hij Dapplepaw nog murmelen voor de leerling zich omdraaide en van de rots af sprong. Meteen kwam Rainfoot overeind en wandelde tussen de katten door. Hij stopte naast Dapplepaw en legde zijn dunne staart even tegen zijn schouder aan. ”Dat was moedig van je om zo iets te doen, Dapplepaw” Miauwde hij eerlijk en hij glimlachte heel flauwtjes. ”Het spijt me voor je, Dapplepaw” Mompelde hij zacht maar hoorbaar. In zijn ijs blauwe ogen lag duidelijk de sympathie en de medelijden te lezen terwijl hij de leerling recht aankeek. Het was moeilijk voor een medicine cat om zo iets te doen, laat staan voor eentje in opleiding! Soms was het pad dat je in eerste instantie kreeg niet voor je weggelegd en dan kwam je voor een moeilijke beslissing te staan zoals dit. Rainfoot gaf Dapplepaw nog één vriendschappelijk tikje met zijn staart tegen zijn schouder en glimlachte even naar hem om er zeker van te zijn dat hij liet merken dat hij het vreselijk vond voor hem.

You had the choice, you've made it now}