Radiant star

_{Ze had het, ondanks de koude sneeuw die op haar pels viel, het absoluut niet koud. Haar dikke vacht beschermde haar goed tegen deze koude Leaf-bare dagen, maar dat kon ook niet anders. Zonder zo’n vacht zouden de meeste van de clankatten dit niet overleven. Ook al herkende ze de sneeuw wel, toch hield ze bij elke stap haar poten hoog opgeheven. Dat witte spul heeft ze nooit fijn gevonden, dus ook nu niet. Geïrriteerd snoof ze wat sneeuw van haar snorharen, dat was blijven hangen. In de omgeving was al zeker veel sneeuw gevallen, de bomen waren volledig bedekt. Maar Harepaw schonk er geen aandacht aan, en liep stug door. Het knisperende pak onder haar poten bleef maar groter worden. Haar gif groene ogen richtte ze rond het gebied, op zoek naar een enkele prooi. Ook zij was erop aangewezen te gaan jagen voor de Clan, aangezien prooi nogal schaars was in deze kille tijden. Niet veel later had ze een klein musje in het vizier gekregen. Deze kans zou ze niet nog een keer krijgen, dus besloot ze er maar voor te gaan. Ze wist dat deze vogels snel en behendig waren, dus ook moeilijk te vangen. Geconcentreerd liet ze zichzelf zakken, en voelde hoe de sneeuw tegen haar buik priktte. Daar schonk ze op dit moment geen aandacht aan, ze had wel wat beters te doen. Haar ogen nog steeds gefixeerd op de uitdaging die voor haar zat, begon ze langzaam naderbij te sluipen. Het arme beestje was hulpeloos rond aan het scharrelen voor enkele zaden om zichzelf mee te voeden, maar veel was er niet te vinden. En ook de sneeuw eisde goed zijn tol, want hierdoor merkte de mus voedsel een stuk minder snel op. Harepaw wachtte het juiste moment af, voor ze de aanval in zou zetten. Dit moest in een keer goed zijn, want voor je het wist was de vogel gevlogen. Toen Harepaw haar kans rijp zag, spandde ze haar achterspieren aan en maakt zich klaar voor een krachtige sprong. Met haar klauwen naar voren gericht sprintte ze in de richting van het musje, die nu totaal overdonderd was. Met snelle bewegingen haakte Harepaw haar nagels in het beestje, en met een vlugge beet was het gedaan. Trots op haar nieuwe vangst nam ze het tussen haar tanden gegrepen. Plots hoorde ze hoe een stem haar naam riep, een stem die ze redelijk goed wist te plaatsten. ”Harepaw!” riep Rainfoot, een van de warriors van de Windclan. Hij sprong van de steen waar hij zich had gevestigd en stopte voor haar. Harepaw legde haar mus aan de zijkant, en keek Rainfoot aan. ”Wat brengt jou hier?” vroeg de warrior aan haar. Met een verlegen blik antwoorde ze; ’Ik.. Ik jaag wat voor de Clan.’ zei ze zachtjes. Het was moeilijk haar te verstaan, maar als je goed luisterde zou je horen wat ze net zei. Onzeker schuifelde ze van haar ene naar haar andere poot.}