A new good friend?

Een beetje verwijderd van de rest lag de kleine kater met zijn ogen dicht op de grond. Zijn achterlijf lag wel schuin, maar zijn voorpoten lagen gewoon recht op de grond en zijn kop lag tussen de twee poten in. Soms trok hij een beetje met zijn snorharen en dan weer met een van zijn achterpoten: het gaf aan dat hij droomde. Velen zouden het een vreemd verschijnsel vinden, maar hijzelf had het niet eens door. Iedereen beweegt zich wel eens in zijn of haar slaap en hij deed het dan toevallig meer dan anderen. Er was niks mis mee.
Dankzij het feit dat de Nursery van goed dicht materiaal was gemaakt, kon de warmte slecht ontsnappen en had de kleine kitten dus nergens last van. Natuurlijk hielp zijn dikke vacht hier ook aan mee. De warmte kon er moeilijk uit ontsnappen. Koude lucht kon er wel in, om vervolgens verwarmd te worden door zijn eigen lichaamswarmte en dan vast te blijven zitten in die dikke, zachte vacht. Best praktisch allemaal, wel alleen in de winter. Ondanks dat zijn vacht bleek gekleurd was, kon hij het soms nog wel eens heel erg warm krijgen.

Langzaam opende zijn ogen, kreeg ze open ondanks het protest van werkelijk… Alles. Iets had hem uit zijn slaap gewekt. Nogal verdwaasd hief hij zijn kopje op en knipperde traag met zijn ogen - was nog niet instaat om ze geheel te openen dankzij het heldere licht dat hem een beetje overviel. Een wazig en smal beeld was het enige wat hij kreeg, momenteel dan. Zijn ogen moesten eventjes aan het licht wennen, maar wanneer dit zo was kon hij ze eindelijk goed openen en eens kijken wat er nou aan de hand was.
Een poes – dat kon hij al vrij snel zien aan haar bouw enzovoorts – stond daar. Blij. Groter als hem, maar kleiner als de Queens. Haar uiterlijk had iets jongs, niet kitten jong, maar een ander soort jong. De pluizige dons vacht was er niet meer, maar er waren nog steeds andere jeugdige dingen aan haar uiterlijk. Wellicht een Apprentice dan? Dat was het enige ‘soort’ dat hij nog niet had gezien. Nou, dan wist hij nu ook weer eens hoe die er ongeveer uit moesten zien.
Rustig stond hij op en trippelde hij naar de poes toe, bleef voor haar staan en hief zijn kin in de lucht zodat hij haar aan kon kijken. Hij kantelde zijn hoofd een beetje en keek haar met een vragende blik aan. ‘Sneeuwt?’ echode hij haar zachtjes na, ‘Wat is dat?’ Nee, kleine Featherkit had nog nooit sneeuw gezien en wist dus ook niet zo goed wat het precies was. Het was hem nog nooit uitgelegd en het begrip was nooit aanbod gekomen: meestal kwam dat pas als het daadwerkelijk daar was. Hij had alleen nog maar de prachtige kleuren van de bladeren gezien – mooier dan groen in zijn ogen – en toen kwam de modder en de regen. Maar sneeuw? Nee, dat was een onbekend voorval voor hem.

Ergens was hij nog niet helemaal wakker, maar de koude die naar binnen werd gebracht door… Iets, maakte hem al snel helemaal wakker. Weer helemaal terug op de aarde. Hij was niet het soort kat die zijn dromen onthield, anders zou hij ze best wel willen doorvertellen: want als je zoveel beweegt in je slaap, dan moet je wel levendige dromen hebben. Best wel jammer dat hij het zich nooit kon herinneren, had hij tenminste iets waarover hij kon praten. Stiltes vond hijzelf op zich niet zo erg: maar anderen vonden dit meestal wel zo en hij probeerde dus altijd een gesprek opgang te krijgen en deze vloeiend door te laten lopen.
Verhalen hielpen daar erg veel bij, maar hij had er niet echt veel. Hij was nog maar een kitten, van vier maanden oud, de echte avonturen gebeurden pas wanneer hij Apprentice was. Of ja, dat hoopte hij. En ja: er was dat verhaal van zijn ouders, hou zij overleden waren… Hij had het immers met zijn eigen ogen gezien, maar hij praatte er liever niet over en iedereen begreep dat. Iedereen heeft wel littekens, mentale littekens, sommigen krijgen ze vroeg en anderen wat later. Voor hem gold helaas de eerste optie: want de wond die was ontstaan bij het verlies van zijn ouders was nog steeds niet helemaal hersteld en er zou een naar litteken overblijven.

Een bescheiden glimlachje verscheen rond zijn snoet als zowel reactie op haar woorden, als begroeting. Hij hoefde niet lang te wachten op een antwoord, het werd snel gegeven, maar hij was niet blij met het horen ervan. ‘Bevroren… R-… Regen?’ stamelde hij zachtjes terwijl hij zijn oren liet zakken. Betekende dat nu dan dat hij vastzat in de Nursery? Wat als het hem iets zou doen?! Nee, hij ging hier dus mooi niet meer uit, het was hier bovendien toch veel warmer dan buiten.
Ietwat afwezig keek hij op wanneer de ander weer wat miauwde. Een paar tellen bleef hij zwijgend kijken, waarna hij zijn hoofd eventjes schudde – zichzelf herpakte – en in protest wilde gaan: ‘Maar ik-’ Aaand she’s gone. Niet-wetend wat te doen keek hij om zich heen, alsof hij hoopte dat er iemand was die hem advies kon geven. Maar natuurlijk wilde hij met de ander mee naar buiten, maar… Bevroren regen? Nee, dank je!
Featherkit slikte, waarna hij zich moed insprak. Hij kon dit. Als hij ooit een sterke Warrior wilde worden dan moest hij dit kunnen: want sterke Warriors zijn nergens bang voor. Met trillende pootjes liep hij dichter naar de uitgang, stak zijn kopje tussen het riet. Een koude windvlaag sloeg hem in het gezicht, waardoor hij zijn kop alweer meteen terugtrok en nieste. De snelle overgang van warm naar koud was iets te veel voor zijn luchtwegen, dus resulteerde het in een nies.
Opnieuw stak hij zijn kop door het riet, maar was nu voorbereid – dus geen nies meer. Hij bleef een beetje staren, keek naar beneden. Wit. Was dat nou sneeuw? Langzaam bracht hij zijn neus ernaartoe en snuffelde er zachtjes aan. Het rook niet echt… Naar iets. Nee, het was best wel geurloos. Echter ging hij niet verder, nog in geen miljoen jaar zou hij dat sneeuwspul aanraken met zijn poten. Wat als het hem vastpakte en mee de vergetelheid introk? Hij wist wel beter, dat ging dus mooi niet gebeuren!

Beetje useless, sorry D: Maar van mij part laat je Misty hem bij zijn nekvel pakken en gooit ze hem in de sneeuw :3