Once it will end... [& DEWKIT]

_{Met trage stappen liep de kater over het territorium, hij had vandaag al een buit van een muis, maar dat was eigenlijk niet voldoende. Echter was het wel zo dat er niet veel meer te vinden viel. Alles was weg. Alles. Een geïrriteerde zucht was hoorbaar in de stilte die er heerste, vogels waren weggevlogen naar warmere gebieden en de vogels die er nog waren, hadden het te koud hun bek open te doen. Eekhoorns zaten te slapen in hun nest en muizen verstopten zich in de warme aarde. Hij hoopte dat deze winter niet te lang duurde, want behalve wat sneeuwpret bracht het enkel ellende. Met de staart van het beestje in zijn mond, liep hij terug. Er was niks te halen en hoe erg hij het ook wou, hij zou niet veel meer kunnen vangen voor zijn clan. Hij kon zich beter gaan nuttig maken door te gaan patrouilleren ofzo, maar dan moest hij eerst dit beestje op de prooistapel gooien. Stap voor stap liep hij verder, terug naar het kamp. Wel hield hij zijn oren gespitst, hopend op een teken van leven, op een teken van voedsel. Maar de hele weg terug vond hij niks. Weer zuchtte de kater, hij vond zichzelf zo nutteloos op dit moment...

Eindelijk had hij het kamp bereikt en met een soepele zwaai gooide hij de muis op de stapel. Nou ja, stapel, stapeltje eerder. Leafbare was nog maar net begonnen, maar ze waren te kwistig geweest in het begin. Leerden ze nou nooit dat je op het einde van Leaffall moest gaan oppassen? Dat dan het voedsel zou opraken? Nee, waarschijnlijk niet. Rustig draaide de kater zijn kop in de richting van de uitgang van het kamp, maar schudde zijn hoofd. Hij zou straks gaan patrouilleren, nu waren er waarschijnlijk al genoeg katten op pad. Zuchtend ging hij zittend, wachtend op iets om te doen

[& DEWKIT]}

Wat was dit voor plek? Dewkit snoof aan een boom, maar nieste door de zure stank en week achteruit. Ze klauwde aan de modderige grond, die ook een zure stank afstootte. Wat was dit voor een plek? Een dik bladerdak van de donkere bomen zorgde ervoor dat het licht geen kans maakte hier te kunnen schijnen. Een stem deed de vacht op haar kleine lichaampje overeind staan. "Ik wachtte al op je" Met een ruk draaide ze zich om en blies naar de zwarte kater die zojuist had gesproken. 'Wie ben jij?!' grauwde ze boos. "Ik ben Hairshock, een kat die hier woont" Dewkit voelde zich niet op haar gemak hier, en spreidde haar bek open om iets te zeggen...

Een verblindend licht scheen in de ogen van het kleine hoopje vacht in de Nursery. Dewkit keek op, en zuchtte diep. Ze keek naar haar nest. Haar eigen nest. Haar eigen nest waar ze alleen in sliep. Ze keek verdwaasd naar haar poten. Haar ouders dood. Haar broertje weg. Zij alleen in de ThunderClan... Was er soms iets mis met haar. Was het soms zo dat iedereen in haar buurt... werd geëxecuteerd door de StarClan? Een roodborstje streek neer voor de Nursery, die dom genoeg de katten ontvluchtte en de Nursery paniekerig als landdoel uitkoos. Dew zag het als een fijn moment om alvast te laten zien wat voor goede Warrior ze eigenlijk is. Ze sloop in de jachthouding naar voren, en stond stil. Ze probeerde te achterhalen wat haar vader had gezegd. Oren plat, staart beneden. Toen sprong ze, en het roodborstje zag haar te laat. Ze hield het nekje tussen haar kaken en schudde, totdat het nekje brak. Trots rende ze naar buiten, en zag Timefall. Opgewonden rende ze er naartoe. 'Tmfbll! Tmfbll!' riep ze met volle mond. Ze liet het roodborstje vallen en riep: 'Timefall, kijk wat ik gevangen heb!' Trots hield ze haar kin op.

_{Hij was een beetje suf om zich heen aan het kijken, toen plots een kitten op hem af kwam rennen, 'Tmfbll! Tmfbll!' riep ze met volle mond en de kater grinnikte even, 'Wat zei je?' vroeg hij en het poesje liet het roodborstje, dat ze in haar mond had, vallen, waarna ze luid door het kamp begon te schreeuwen naar hem, 'Timefall, kijk wat ik gevangen heb!' Even keek de kater naar het vogeltje, hij moest toegeven dat het een mooie vangst was, maar dat het ook haar geluksdag was vandaag. Het gebeurde immers maar zelden dat er een vogel in het kamp te ontdekken was, want dat wist hij zeker. Zij was in het kamp gebleven! Een luchtige glimlach was op zijn gezicht verschenen en hij duwde zijn neus even zachtjes tegen de hare aan als teken van respect, 'Dat is een prachtige vangst!' sprak hij glimlachend, 'Je kan hem straks misschien aan de elders geven, die zullen je nog een verhaal cadeau doen en heel veel lof. Niet elke kitten heeft het geluk een roodborstje te vangen. Ik kan zo nu al zien dat je een super jager zal worden.' Bij kittens moest je gewoon overdrijven, dan waren ze blij. Misschien zou deze kitten geen Super Jager worden, maar ze zou in ieder geval wel goed kunnen jagen. Beter dan hij, hij had er het lichaam niet voor, hij was meer ingesteld op vechten...}

Onderwerp: Re: Once it will end... [& DEWKIT]