Kits should be born in a hard time... [GEBOORTETOPIC]

Dag na dag, week na week, maan na maan ging voorbij, langzaam werd de poes dikker tot vandaag. Haar wintervacht begon door te komen en door al dat haar leek ze enkel nog dikker. Het zou haar 2de nestje worden, maar waar de kittens van haar eerste nestje waren gebleven, was onbekend. Ze had er een paar apprentice zien worden, maar daarna had ze ze nooit meer terug gezien. Ze had het gevoel dat ze een slechte moeder was geweest en dat ze daarom waren weggelopen. Dit zag ze als een tweede kans, ze zou dit nestje zo goed mogelijk verzorgen, geen haar op haar lichaam dacht er aan de kittens iets aan te doen. Ze zou een goede moeder worden, af en toe wat streng, maar niet te vaak. Tenminste dat hoopte ze. Haar buik was zwaar, zwaarder dan vorige keer, maar dat kon natuurlijk aan haar liggen, waarom ze dan ook het kamp uit ging? Ze wist het niet, ze zou gewoon een kleine wandeling maken, maar toen ze het kamp net uit was voelde ze een gemene steek in haar buik, die haar deed stilstaan. Misschien was het toch niet zo'n goed idee... Even keek ze achterom, Frost zou ongerust worden en de kans dat ze in het bos zou bevallen als ze verder ging was groot. Ze kon beter teruggaan en in de Nursery gaan liggen. Een volgende steek liet haar even verlammen, maar al snel herpakte ze zich en liep terug naar de nursery, ze wist wat dit betekende. Ze herkende dezelfde pijn als vorige keer, diezelfde gevoelens. Licht hijgend kwam ze in de Nursery aan waar ze op een vrije plaats ging liggen en even haar ogen sloot.

Ze voelde de weeën als pijnschokken door haar lijf, ze moest gewoon doorzetten en hopen. Hopen dat alles goed ging gaan, ook hoopte ze dat Frost ging komen. Ze zou graag de steun van de kater krijgen tijdens deze bevalling. Hij zou immers zwaar worden, al wist ze dit zelf nog niet. Nog even wachte ze af, nog even had ze nodig en toen begon ze te persen. De kitten spartelde tegen, dat wist ze, maar toch zette ze door. Een helse pijnscheut stroomde door haar lichaam, maar uiteindelijk plofte de kitten op de grond. Snel likte ze het diertje schoon, 'You're the first kit of this litter that i can show to the world, my little Showkit' prevelde ze. Ze gaf het diertje nog een lik over zijn kop en schoof hem voorzichtig naar haar buik, waarna ze weer een pijnscheut voelde.

[Nadat er een kitten is geweest telkens ik weer en Tazz mag er ook tussen posten x'D Voor diegene die de volgorde zijn vergeten: Showkit - Brainkit - Ghostkit/Dovekit - Timekit - Flickerkit]

Kits should be born in a hard time... [GEBOORTETOPIC] 07c491f3d48309e318f224a

justify]

Kits should be born in a hard time... [GEBOORTETOPIC] A3pmdv

De tijd was gevlogen. En zijn liefde kon bevallen. Elk moment, elke dag. En toch was Frostclaw het kamp uitgegaan om te jagen. Ze was de hele ochtend bij Fluffy geweest en had haar even alleen gelaten. En toen leek het te gebeuren. De kits. Frostclaw voelde het ondertussen al aankomen. Een klein muisje bungelde in zijn bek. Frost was op weg naar het kamp. Langzaam, redelijk langzaam. En toen hij in de verte al het kamp zag, zag hij net de fluffige, witte staart van een poes. Frostclaw schrok. Het ging gebeuren, het was te voelen. Het was te ruiken. Frostclaw liep naar de prooistapel toe, toen hij zag dat Fluffy al een kitten had gekregen. 'You're the first kit of this litter that i can show to the world, my little Showkit' , hoorde hij Fluffy zeggen. 'Fluf', riep hij zacht. Hij stormde de Nursey binnen en gaf zijn geliefde een likje. 'I'm here with you.', hij ging achter haar zitten en keek naar het schatje. Showkit, dat wist hij. Dat hadden ze samen besproken. Hij liep eventjes om fluffy heen en likte het kleintje. 'Dus dit is Showkit, wat een schatje', murmelde hij. Hij keek naar Fluffy met een glimlach. En niet zomaar eenje, nee. Eentje van trots. Eentje van blijdschap. En hij had beloofd een goede vader te zijn. En dat zou hij worden. Niet alleen voor deze, maar nog voor meer. Want er waren meer op komst. Frostclaw ging achter Fluffytail zitten en gaf haar liefkozende woordjes met kopjes.

[/justify]

(sorry voor mijn late reactie, ik had óf niet genoeg tijd óf niet genoeg ispi ^^"

Oja, ik faal in geboortes ^^"))

Het was donker in Fluffytails buik, de nog ongeboren kitten bevond zich in die donkere plek samen met zijn nestgenootjes. Plots begon iets te bewegen, ze zouden geboren worden. Door zijn nog gesloten oogleden zag hij plots dat het licht werd. Luid piepend van de schrik begon hij wat te bewegen, maar wist niet waar hij heen moest. "You're the first kit of this litter that i can show to the world, my little Showkit" hoorde hij een stem zeggen, hij wist dat dit de stem was van zijn moeder, Fluffytail. Showkit voelde hoe er over zijn kopje gelikt werd. Daarna werd hij voorzichtig ergens naar toe geduwd. Hij rook de heerlijke geur van melk en kroop voorzichtig in de richting van de geur, tot hij bij een tepel aankwam. Hij begon met zijn kleine klauwtjes kneedbewegingen te maken zodat er melk uit de tepel kwam en begon gulzig te drinken.

Een tweede kitten kwam er aan toen ze de stem van Frost hoorde die haar even deed glimlachen, 'I'm here with you,' sprak hij en ging achter haar zitten. Hij liep eventjes om haar heen en likte het kleintje. 'Dus dit is Showkit, wat een schatje', murmelde hij en ze glimlachte even naar hem, 'Inderdaad' zei ze stil, ze voelde de volgende weeën al weer en begon te persen. Het viel haar zwaar, het mocht dan wel niet de eerste keer zijn, ook deze bleef erg lastig. Ze duwde haar hoofdje even in de vacht van de kater en voelde toen hoe de tweede kitten eindelijk uit haar lichaam op de grond plofte. Direct draaide ze zich instinctief om naar het kleintje en likte het met haar ruwe, maar warme tong schoon. Deze legde ze bij haar broertje, allebei gaf ze nog een lik terwijl ze even nadacht over een naam. Haar blik viel even op het grote hoofdje, dat kittens natuurlijk altijd hadden, 'Brainkit vind ik wel passen' fluisterde ze zacht en keek toen Frostclaw even aan tot een pijnscheut haar haar ogen liet dichtknijpen. Ze was duidelijk nog niet klaar met bevallen. Vorige keer waren het 4 kittens, ze was eigenlijk wel benieuwd hoeveel het er nu waren. Ze hoopte niet té veel, maar iets meer dan 4 mocht natuurlijk wel. Nog een keer keek ze Frost aan en gaf hem een lik, waarna ze ging liggen en probeerde de pijn een beetje te negeren.

Ze voelde dat er iets veranderde, dat er onrust ontstond. De pijn en de spanning van haar moeder prikkelde haar zintuigen, omdat ze reageerde op prikkels van buitenaf. Meteen gaf ze een klagerig schopje, het was eerder altijd zo rustig geweest. Haar moeder had veel bewogen, maar dit voelde niet normaal. Plots werd ze dichter tegen haar broertjes en zusjes aangedrukt, dat duurde niet lang toen had ze juist opeens meer ruimte. Hoe kon dat nou? Opnieuw werd het krapper, alleen in plaats van dat de warmte terug kwam werd het opeens helemaal koud om haar heen. Ze rilde terwijl ze klagerig begon te piepen, waarom moest dit nou? Wat gebeurde er allemaal waar was de warmte en veiligheid gebleven. Ze hield op met piepen toen ze een lik van haar moeder kreeg. De geur van haar moeder was het sterkst, de geur die geen enkele kitten ooit zou vergeten. Ze smakte even door het vocht wat nog aan haar bekje kleefde. Ze had het al iets minder koud nou haar moeder haar schoon gelikt had, maar nog steeds was de kou niet fijn, net als het licht wat op haar oogleden scheen. Toen drong de geur van iets heel zoets haar neus binnen, ze wist meteen dat ze daar heen moest. Het was instinct om zichzelf wat op te duwen en zo goed en zo kwaad als het ging er heen te schuiven. Al was ze al vlakbij, omdat Fluffytail haar daar neergelegd had. Ze kroop over haar broer heen naar een andere tepel en begon net als hij er gulzig aan te zuigen. De melk vulde haar buik en de warmte die de melk gaf verwarmde haar lichaam. Toen ze genoeg gedronken had, duwde ze zichzelf nog dichter tegen haar broer aan en viel ze meteen in slaap.

Even vroeg de poes zich af hoeveel kittens er nog zouden komen, maar hield al snel weer op met denken. Ze ademde even een paar keer diep in en uit tegen de pijn, wat niet echt hielp, en kneep haar ogen toe. Deze keer duurde het op de een of andere manier langer, ze kreeg het gevoel dat deze kitten dubbel zo groot was dan de andere twee, maar niet alleen dubbel zo groot, ook dubbel zo sterk. Alles dubbel. De poes beet op haar tanden en zette het persen door, het duurde even en het was zwaar, maar na een tijdje was ze ook van dit kleintje, of grootje hoe je het ook wou noemen, af. Toen ze zich omdraaide zag ze twee kittens liggen. Dat was natuurlijk de reden, deze twee wouden elkaar gewoon niet kwijt. Ze glimlachte en likte beide kittens schoon. Eentje leek net op Frost, kortharig en een rode tabby, alleen dan met iets meer wit en de ander had een langere, witte vacht. Ook hen zette ze tegen haar buik aan en keek even zwijgend naar ze. Maar de glimlach op haar gezicht vertelde boekdelen. Het waren nu al 4 kittens, stuk voor stuk kerngezond, tenminste, zo zagen ze er uit. 'Ghostkit en Dovekit' sprak ze rustig, 'Alleen, wie is nu wie?' vrolijk keek ze haar partner aan, hij mocht bepalen, als het aan haar lag zou de witte Ghost worden en de rode tabby Dove, alhoewel het niet helemaal bij hun geslacht paste. Maar gek doen kon ook geen kwaad, dat zou juist wel leuk zijn, dan was Ghost niet wit maar rood en Dove wit. Een witte duif... Altijd mooi toch?

[Ja Tazz, volgende keer wacht ik op jou x'D Had zin om te posten en was ongeduldig x3]

Tijdens de geboorte van het tweede kittentje -die een vrij groot hoofd had vergeleken met haar broertje- gaf Frostclaw liefkozende likjes en fluisterde een paar keer in haar oor hoe goed ze het deed, hoe trots Frost op haar was. Fluffy legde het kittentje tegen haar buik aan. 'Brainkit vind ik wel passen', zei ze met een pijnlijk gezicht. 'Ja, dat vind ik ook. Showkit, verwelkom Brainkit. Je zal je moeder moeten delen', grapte hij. Hij likte het langharige kittentje een keer. Ze waren prachtig, nu al. Ook al had nog geen een, eenzelfde kleur vacht als Frostclaw. Maar dat maakte hem niet uit. Het draaide niet om uiterlijk. Hij wist dat hij de vader was.

Frostclaw ging door met de likjes en liefkozende aanmoedigingen. Frost zou dit nooit na kunnen doen, ook al was het niet mogelijk. Als het kon, dan zou hij vast dood zijn gegaan. Poezen waren toch sterker dan hij dacht. Dat wist hij wel van vroeger. Toen hij veel speelde met de meisjeskittens in de Nursey. En later met de apprentices. Fluffy was gelijk met Frost Apprentice geweest. Maar Frost had zich nooit echt gericht op haar. Omdat hij nooit kon praten met haar in de buurt. Zij was toen al zijn crush. Alleen hij had het weggestopt en was het vergeten.

Frostclaw schoot uit zijn gedachten toen hij Fluffytail rustig hoorde spreken 'Ghostkit en Dovekit', zei ze. 'Alleen, wie is nu wie?'. De vrolijke blik van zijn partner deed Frostclaw blij maken. Zijn groene ogen staarde in de hare, en na een tijdje keek hij naar de kittens. Een katertje en een poesje. Eentje wit en eentje dezelfde oranje kleur als Frostclaw. Hij gaf ze beiden een likje. 'Deze hier, is dit Dovekit? Als je dat goed vind, natuurlijk', hij likte het witte poesje. Daarna het oranje katertje, dat nu al veel op zijn vader leek. 'Dit is dan Ghostkit. Is wel grappig, "The orange ghost of Skyclan"' , grijnsde hij. Hij gaf Fluffytail een kopje. 'Komen er nog meer?'

-Zo, bijgepost >D-

_{Ghostkit zweefde rustig in warme vloeistof, tot hij ineens een pijnscheut door het lichaam van zijn moeder voelde gaan. Ze kromp ineen, waardoor hij door de buik heen kronkelde. Een andere kitten vloeide langs hem heen. Toen was er ineens kou, en daarna niks meer. De kitten was weg. In hemelsnaam, waar was hij heen? Niet veel later vloeide er nog een kitten langs hem, weer de kou en weer was de kitten verdwenen. Straks gebeurde dit ook met hem! Hij lag dicht tegen een andere kitten aan, en klampte zich aan deze vast. Misschien zou hij dan niet verdwijnen. Opnieuw kromp zijn moeder in elkaar, en werd hij als het ware naar voren getrokken, tegelijk met de kitten waar hij zich aan vast had geplakt. Hij voelde de kou, maar deze bleef. Hij ging niet vooruit, en hij was ook niet verdwenen. Aan de ene kant was het warm, aan de andere kant koud. Hij zat vast.. Hij begon flink te kronkelen en heel langzaam gingen hij en de kitten naast hem vooruit. Het werd steeds kouder en kouder, tot hij helemaal geen warmte meer voelde. Toen hij op de grond neerkwam begon hij hevig te piepen. Wat was dit, waar was de kitten die net nog naast hem was? Hij stak zijn kopje in de lucht en voelde een warme ruwe tong over zijn ruggetje. Nog een paar keer opnieuw, waarna hij in zijn nekvel werd gegrepen en samen met de andere kitten bij een warme plek werd gezet. Hij snakte naar iets, waarvan zijn lichaam hem zei dat hij het nodig had. Hij voelde een zacht soort uitsteeksel, en zonder te twijfelen zette hij zijn mondje erop. Gulzig begon hij eraan te zuigen, toen er zacht warm spul door zijn keeltje gleed..

OCC; Ja, ik ben nooit goed geweest in geboorte topics ;-;}

_{De dagen in de warme buik vlogen voorbij en elke dag leek de ruimte kleiner en krapper te worden, tot het op een gegeven moment echt heel erg krap was. Té krap. De kittens moesten er uit, zo snel mogelijk. En dat gebeurde ook, alleen bleek het heel wat minder fijn te zijn dan die knusse, warme buik. Kitten voor kitten schoot naar buiten en de kou werd steeds erger. Het wás immers ook echt koud. De kleine Dovekit voelde hoe een andere kitten zich aan haar vastklampte. Wild begon ze te trappen, ze wilde nog niet naar buiten! Die andere kitten moest haar loslaten! Helaas deed hij dat niet, sterker nog: Hij trok Dovekit mee naar buiten. Met een zachte plop kwam Dovekit neer op de grond, hevig rillend. Ze zocht haar weg naar haar moeder, die haar inmiddels ook al een likje had gegeven. De warmte van haar moeder voelde goed. Dovekit voelde een bobbeltje, wat ze in haar mondje deed. Ze begon te zuigen en een warme, kleverige vloeistof verzachtte haar keeltje. Tevreden bleef ze liggen.

-Lol, ik wel dan :'D}

Ze grinnikte bij zijn opmerking en gaf alle kleintjes nog een likje. Ze legde haar kopje op de grond en bleef even liggen. De pijnen ebden langzaam weg, maar toch had ze het voorgevoel dat dit nog niet het einde was. Na een tijdje begon ze hieraan te twijfelen, maar uiteindelijk voelde ze toch weer die pijnscheuten. Ze kneep haar ogen dicht en begon te persen. Het was duidelijk dat het een sterke kitten was die wel van tegenspartelen hield. Hij wou niet naar buiten, maar hij zou geboren worden. Of zij natuurlijk, dat kon ze niet weten. Haar ademhaling werd weer wat zwaarder en ze probeerde de kitten er uit te persen. Helse pijnen schoten door haar lichaam en de kitten leek maar niet te komen. Even hijgde ze zachtjes uit, het was zwaar, maar ze zou niet zomaar opgeven. Weer begon ze te persen en eindelijk won ze de strijd. Een vijfde kitten plofte naast haar op de grond, snel gaf ze het beestje een paar likken, 'Moest dat nou echt zo lang duren?' vroeg ze het kleine diertje en schoof het tegen haar buik. Ze glimlachte en gaf de kitten nog een laatste lik over zijn rugje. 'Nou ja, dat wordt dan Timekit' zei ze glimlachend, 'Als je vader ermee tevreden is tenminste.' Ze liet haar blik naar de kater glijden en keek hem vrolijk aan, 'Timekit?' vroeg ze nog eens, waarna ze direct een steek van pijn moest onderdrukken. Nog een likje gaf ze het dier en begon weer met persen. Ze hoopte dat dit de laatste werd, want nog meer zou ze niet aankunnen of het zou in ieder geval moeilijk worden. 6 was al veel! Weer kneep de poes haar ogen dicht. Deze ging in ieder geval sneller dan de kleine Time. Na een tijdje lag ook het laatste kittentje naast haar. Ze likte haar zorgvuldig schoon en legde het voorzichtig bij de rest. Toen keek ze haar partner weer aan, 'Nu mag jij de naam verzinnen' zei ze en gaf hem ook een likje. Nadat hij de naam had gezegd, keek ze weer naar de kittens, 'Showkit, Brainkit, Ghostkit, Dovekit, Timekit' noemde ze al op en keek naar de laatste kitten, 'En Flickerkit' fluisterde ze stil, dat was immers de naam die Frost haar gegeven had. Het laatste kittentje...

Spoken

Flickerkit

Opgerold in de buik van haar moeder lag de jonge kitten she-cat. Ze was samen met twee anderen. Maar het duurde niet lang of ze was nog maar alleen met haar zusje. Ze wou er uit. Ze probeerde naar voren te kruipen, maar het lukte niet, haar zusje lag in de weg. Ze duwde met haar pootjes tegen haar zusje aan in de hoop om die aan de kant te duwen, maar dat hield niet echt. Ze bleef maar duwen en duwen, maar het hielp niet echt. En het duurde ook niet lang voor haar zusje langzaam verdween. Ze siste binnen monds en probeerde nog een poging te doen tot haar zusje naar boven krijgen, zij wou eerder, zij wou eerder het land van leven zien, ook al waren haar oogjes nog dicht, en zouden die daar buiten ook nog dicht zijn. Iets begon haar weg te trekken van waar ze nu zat. Het was een hard gezuig. Ze liet zich makkelijk mee voeren, ze wou zien waar ze naar toe kwam. Het werd wat krapper en het begon een beetje pijn toe doen, maar als snel was haar kopje bevrijd en kwam een ijskoude kou langs haar kleine witten kopje heen. Ze was spierwit, misschien wel de meest witte van allemaal. Even later plofte ze op de grond neer, maar ze vertikte te piepen zoals de anderen deden, dat niet goed was, ze moest wel lucht krijgen, en daar voor moest ze beginnen met piepen. Na haar ouder lang in spanning gehouden te hebben verliet een eigenwijs zacht sissend piepje vol protest als teken dat ze daar gewoon geen zin in had. Maar ze had gewoon geen keuze gehad, ze had wel moeten piepen mocht ze willen blijven leven. Aan haar manier van doen kon je zo wel zien dat haar ouders het vol zouden hebben aan de kleine kitten. En even later hoorde ze de naam uit haar vader bek komen. Flickerkit haar naam werd Flickerkit. Flickerkit schoof zich zelf langzaam richting haar moeder en rolde zich op tegen haar witte buik. Ze plaatste haar bekje om één van de tepels en begon te drinken, zo danig dat wanneer ze haar eerste tandjes zou hebben, zeker wel zou gaan bijten, want ze was gewoon een plaag kop, een eigenwijze plaagkop.

Can't wait to see the world with open eyes.

Een kleine rode kater lag opgerold in zijn moeders buik. Hij lag hier wel lekker, tot zijn rust verstoort werd doordat de ruimte om hem heen smaller werd. Hij schopte tegen de wanden aan in de hoop ze weer in de normale vorm te krijgen. Hij had al krap gelegen door zijn broertjes en zusjes maar daarom hoefde zijn moeder de ruimte om hem heen niet nog kleiner te maken. Hij voelde hoe langzaam een voor een de andere kittens verdwenen. Hij had nu de ruimte te delen met zijn zusje. Tot ook hij meegezogen werd. Dit wou hij niet. Ik worstelde wild met zijn pootjes tegen. Hij wou niet weg, kon zijn zusje niet gewoon eerder gaan. De ruimte om hem heen werd kleiner en kleiner. Hij sloeg met zijn vier pootjes wild om zich heen en probeerde terug te krabbelen. Tot de ruimte te klein werd en zijn pootjes tegen zijn lichaam gedrukt werden. Ik bewoog zo veel als hij kon. Ja, dit was wel een bom van energie en zijn ouders zouden het zeker nog moeilijk met hem krijgen.
Hij worstelde tegen tot er een ijskoude wind over zijn neusje blies. Hij wou nu nog meer terug naar de warme plek. Maar de kracht van zijn moeder was te groot, en zo plofte hij op de grond. Wat was dit voor koude stomme wereld. Hij maaide met zijn pootjes om zich heen. Maar piepen deed hij niet. Teken van leven zat er wel in. Tot een zachte piep zijn bekje verliet, hij kon ademen, en was waarschijnlijk geheel gezond. Alleen was er daarnaast iets met zijn ogen. Ze hadden twee kleuren. Geen va het nest zou dat hebben. Hij piepte zachtjes en voelde de vacht van zijn moeder. Die was wel warm. Hij kroop er dieper in, zijn gepiep was gestopt en hij luisterde naar het vertrouwde gebonk van zijn moeders hart. Het geluid wat hij al die tijd al gehoort had. Hij kroop in een bolletje maar tilde zijn kopje half op. Hij wou dat zijn ogen al open gingen. Hij wou de wereld zien. Naar zijn moeder, vader, zusjes en broertjes kijken.

Glimlachend keek ze toe hoe de kittens dronken en rustig tegen haar aanlagen, Time had nog niet gedronken en zacht duwde ze met haar neusje zijn kopje in de richting van een van haar tepels. Eindelijk was ze er vanaf. Rustig legde ze haar kop op haar poten en keek er naar, 'Ze zijn prachtig' sprak ze zacht, 'Allemaal door jou' Ze keek even op naar Frost en gaf hem een lik, daarna keek ze weer naar de kittens. Stuk voor stuk zo schattig, zo lief en zo mooi. Nog een keer gaf ze elke kitten een lik over hun kopje, eerst Showkit, daarna Brainkit, daarna Ghostkit, daarna Dovekit, daarna Timekit en last but not least, Flickerkit. Ze was er een beetje moe van geworden, wat ook niet zo verbazingwekkend was en weer legde ze haar kop op haar poten, waarna ze haar ogen even sloot.
Spoken