T h e o n l y p l a c e w h e r e I c a n t h i n k

_{Moonpaw legde zijn kop op zijn poten en sloot zijn ogen. Door het gordijn van wolken braken felle zonnestralen door die zijn cyperse vacht verwarmden. De onrust in zijn kop had plaatsgemaakt voor kalmte. Zijn gedachten waren weer bevrijd van de dikke mist die ze eerst had belemmerd. Het verdriet bleef een kloppende pijn achter zijn ogen, maar het verscheurde hem niet meer, zoals eerst. Het nam zijn lichaam en geest niet meer over, zoals eerst. Hij had zelf de controle, en zou die niet snel meer afgeven. Hij genoot in stilte van de warmte, die nog eens werd versterkt door de grote platte stenen waar hij op lag. Hij kneep even met zijn ogen van tevredenheid. Dit was de enige plaats waar hij rustig kon nadenken. Hij kon niet tegen alle andere katten in de clan, die doorgingen met hun dagelijkse bezigheden, zonder nog maar te denken aan wat er was gebeurd. Hij verafschuwde de onverschilligheid, de manier waarop ze hem nakeken als hij in zijn eentje het kamp uit vluchtte. Hij was het liefst alleen, hij hield van de stilte die enkel werd doorbroken door de geluiden van het bos om hem heen. Hij zuchtte tevreden. Dit was zijn plek. Als ze hem ooit zouden zoeken zou hij hier te vinden zijn. Áls je hem ooit zouden zoeken. Niet dat ze zich ooit druk maakten om het kleine, stille katertje. Ze verachtte het dat hij zich had teruggetrokken na de dood van zijn familie. De moord op zijn familie. Hij had niemand meer. Hij voelde zich een lafaard. De andere katten hebben gelijk, besefte hij. Ik mag blij zijn dat ik nog ben opgenomen in de Thunderclan. En dat was hij ook. Hij was Bluestar er heel dankbaar voor dat ze hem had opgenomen in haar clan, omdat ze had gezien dat hij niemand meer had. Dat hij de clan nodig had, en anders zou sterven. En nu, nu deed hij er niks aan om zijn dankbaarheid te tonen. Hij had nog geen één keer gejaagd voor de clan. En hij schaamde zich ervoor, maar hij kon zijn familie simpelweg niet uit zijn hoofd zetten. Vandaag was de eerste dag dat hij zelf controle had over zijn gedachten, dat hij helder kon nadenken en wist wat hij deed. Zijn kop schoot omhoog bij het ruiken van de geur van een andere kat. Hij ademde de geur in. Het was een andere Thunderclankat. Hij maakte zich zo klein mogelijk, al zijn spieren tot het uiterste gespannen. Sinds de moord op zijn familie vertrouwde hij niemand meer. Met grote angstige ogen keek hij naar de kat die verscheen uit het struikgewas.

& Darkstripe}

Hij zat voor de Warrior den zijn vacht te wassen toen hij zijn naam hoorde noemen. Wat betekende dat hij mee moest met de volgende patrouille. Hij gaf nog een laatste lik over zijn poot en sprong toen overeind. Hij liep naar het groepje katten toe die op hem stonden te wachten. Er lag een neutrale blik in zijn gele ogen toen hij hen toeknikte. Hij zei verder niks. Hij vond het niet nodig om te praten. Als de anderen dat deden vond hij het prima, maar hij was geen prater. Nooit geweest ook. Hij volgde hen het kamp uit. Hij deed zijn bek een stukje open om de geuren goed op te kunnen nemen en hield zijn oren gespitst. Hij vormde de achterhoede terwijl ze in de richting van het donderpad liepen en de grens met de shadowclan. Hij ververste soms wat geursporen van de thunderclan, maar er was verder niks raars te merken. Er waren geen vreemde katten overgestoken de laatste tijd. Dus vervolgde ze al snel hun route langs de grens van de riverclan. Ook hier was niks vreemds te ruiken, waardoor hij verveeld begon te raken. Hij zuchtte even terwijl hij naast een van de andere katten ging lopen. Die keek hem kort vragend aan, maar toen hij niks zei keek de kat weer om zich heen. Het was natuurlijk alleen maar goed dat er niks aan de hand was, alleen hij had het niet erg gevonden als er wat opschudding geweest was. Ach ja, de volgde keer misschien. Plots bleef hij staan toen ze in de buurt van de zonnerotsen kwamen. De geur van een thunderclan leerling drong zijn neus binnen. Wat deed die hier alleen? De anderen hadden hem ook opgemerkt. “Ik ga wel kijken, gaan jullie maar terug.” Zei hij kalm. Hij zette zijn lichaam weer in beweging en liep in de richting waar de geur vandaan kwam.
Hij liet de struiken achter zich en stapte de zonnerotsen op. Hij trok een rimpel in zijn voorhoofd toen hij Moonpaw daar zo angstig zag liggen. “Waarom doe je alsof je een spook ziet?” zei hij rustig. Hij ging zitten zijn staart sloeg hij op zijn achterpoten. “Je had toch wel geroken dat ik een thunderclan kat was?” als dat niet zo was zou hij hem wel even duidelijk maken dat hij dat toch inmiddels wel moest weten. “Of heb ik zo’n beangstigende reputatie Moonpaw?” vroeg hij terwijl hij zijn poot optilde en die begon te likken. Aangezien hij daar voor de patrouille eigenlijk nog niet klaar mee was geweest.

_{Moonpaw herkende de kat zodra deze uit de struiken tevoorschijn stapte. Darkstripe. Hij kende hem niet persoonlijk, maar hij wist zijn naam en had de kater zo nu en dan gezien. “Waarom doe je alsof je een spook hebt ziet?” De stem van Darkstripe klonk rustig, maar de kleine cyperse kater sloeg zijn ogen neer. Hij was weer eens laf. Waarom? Waar was al zijn onstuimigheid gebleven? Hij verweet het zichzelf dat hij geen contact durfde te maken. Dat hij niemand vetrouwde. “Je had toch wel geroken dat ik een thunderclan kat was?” Moonpaw knikte. Ja, hij had het geroken. Maar toch was hij bang geweest. Weer sloeg hij zijn ogen neer. Waarom was hij bang voor katten uit zijn eigen clan? Waarom kon hij geen normale bijna-apprentice in de Thunderclan zijn? “Of heb ik zo’n beangstigende reputatie Moonpaw?” Hij keek weer op. ‘Nee, dat is het niet,’ zie hij voorzichtig. Darkstripe tilde zijn poot op en begon deze te wassen. Moonpaw wist zichzelf niet goed een houding te geven. Hij wist dat hij stom overkwam. Maar was hij dat dan niet? Waarschijnlijk wel, concludeerde hij. Hij wilde zo graag een goede leerling worden, hij wilde zo graag zijn clan waardig zijn. Maar het lukte hem niet om het los te laten. De beelden en stemmen in zijn hoofd verdwenen niet, en in zijn dromen maakte hij keer op keer de moord op zijn familie mee. Hij had zo graag gewild dat hij zich erover heen kon zetten, maar het lukte hem gewoon niet. Hij had meerdere keren geprobeerd om een nieuwe start te maken, om gewoon te doen alsof hij een normale kitten was van de clan, maar hij kon zijn familie niet vergeten. Hij had geen vrienden onder de andere kittens, en niemand die hem echt mocht onder de ouderen. Hij wist niet of hij wel ooit apprentice zou mogen worden. Zou Bluestar hem het vergeven? Dat hij zich afzonderde, en dat hij zijn verleden niet los kon laten? Hij hoopte van wel, maar vreesde van niet. Voor de clan was hij alleen maar een extra mond om te voeden. Hij kon niks bijdragen aan het voortbestaan van de clan. Hij wilde dat hij het kon, hij wilde zichzelf zo graag bewijzen. Laten zien dat hij het wél kon. Maar dat kon hij moeilijk laten zien als hij niet zeker wist of hij het ook wel kon. Hij was nutteloos. Bluestar had waarschijnlijk al lang spijt dat ze hem had opgenomen. Hij zuchtte. Waarom lukte het hem niet om gewoon open te staan voor anderen? Waarom hield hij van de stilte van alleen zijn? Zonder vrienden ben je nergens, had ooit zijn vader gezegd. En zonder bondgenoten kun je het al helemaal vergeten. Kort daarna was hij verdwenen. Van zijn vader herinnerde hij zich niet veel. Het was een grote, cyperse kat geweest. Zijn stem was rustig en kalm geweest. Alleen zijn naam was hij vergeten. Zijn schouders zakten omlaag. Teneergeslagen dacht hij aan alle fijne dagen, waar zo abrupt een eind aan was gekomen. Toen herinnerde hij zich ineens weer dat Darpstripe bij hem was. Hij voelde het bloed naar zijn kop stijgen, en schaamde zich voor zijn afwezigheid.}

Hij stopte met likken toen hij zag dat Moonpaw zijn ogen neersloeg. Hij zette zijn poot weer op de grond en keek vragend naar de jonge kater. “Schaam je je er voor?” vroeg hij terwijl zijn blik zich in die van Moonpaw boorde zo snel de leerling zijn kop op tilde om te knikken dat hij wel geroken had dat hij een thunderclan kat was. Alleen sloeg Moonpaw zijn ogen weer neer, waardoor hij zuchtte. Een kater met probleemgedrag, iets waar hij dus totaal niet mee om kon gaan. Hij had er een hekel aan als anderen hem zijn of haar zwaktes toonde, waarschijnlijk juist omdat hij dat niet kon. Hij zou dat nooit doen bij anderen, omdat hij bang was dat het tegen hem gebruikt zou worden. Moonpaw had daar blijkbaar totaal geen last van. “Zou je ook je blik afgewend hebben als ik geen thunderclan kat was geweest?” er klonk iets strengs in zijn stem. ‘Nee, dat is het niet,’ Hij trok met zijn snorharen. “Wat is het dan wel?” Hij nam de leerling in zich op. Hij zag dat Moonpaw in gedachten wegzonk, dus liet hij hem begaan. Hij had geen zin om de gedachten van de jonge kater te onderbreken, daar nam hij simpelweg geen moeite voor. Toen hij zag dat Moonpaw zijn blik helder werd keek hij hem aan. “Ben je er weer?” vroeg hij rustig. “Waar dacht je aan?” Hij had de leerling al drie keer kunnen vermoorden zonder dat hij een kik had kunnen geven, twee keer toen hij zijn ogen neersloeg en één keer toen hij in gedachten verzonken was geweest. Moonpaw had dus geluk dat hij dat niet wilde, anders had hij dat allang gedaan. Alleen zulke dingen zou hij nooit doen, zolang ze hem met rust lieten tenminste. “Je mag van geluk spreken dat ik geen kwaad in de zin heb, een andere kat met slechte bedoelingen had je allang dood gebeten.” Er kwam wat hards in zijn blik. “Het is gevaarlijk om hier alleen te komen Moonpaw,” Hij bleef hem strak aankijken, om te zien of hij wel tot de leerling doordrong.