[story] I don't let you go.

Ik weet het, ik weet het gewoon bijna zeker dat jullie dit een vaag verhaal vinden, maar dit verhaal raakt mij, het is leuk om te schrijven, en ik vind het gewoon eng om hier te plaatsen, maar toch doe ik het.

Inleiding
Ik zag dat beeld weer. Een lief hoofdje keek mij aan en ik aaide het. Ineens duizelde alles voor mijn ogen. Ik begon te bloeden, wonden werden hechter. Verder vergat ik alles, het enige wat ik nog weet is dat ik wakker werd in het ziekenhuis, mijn pluizenbol was weg, mijn perfecte vriend, de enige die ik nog had. Ik steunde mijn hoofd tegen de boom waar ik tegen zat en hoorde die woorden weer.
"Het is dat wezen zijn schuld." zeiden ze nerveus en teleurgesteld, met een lichte trilling in hun stem en mijn ouders wezen naar mijn vriend. "Ze zal met spoed naar de slacht gaan." Ik schudde mijn hoofd heftig, pijn schoot door mijn lichaam, maar ik gaf niet op. "Het was iets anders." Mijn ouders keken me vol afschuw aan. "Toen mensen het ziekenhuis belde zat dat wezen er naast, die moordenaar!" zeiden ze boos. Ik was mijn trouw viervoeter kwijt. Mijn vertrouwde vriend, die ik nooit meer zal zien.
Ik begon te huilen en de wonden van verdriet schoten door mijn hart. Dit deed nog meer pijn dan de dag dat ik haar niet meer zag. Ik wist dat ik haar niet terug zou krijgen, maar ik gaf niet op. Ik moest haar onschuld bewijzen, maar sinds wat er is gebeurt zitten onze andere honden 'veilig' achter het tralies. Ik veegde de tranen weg, mijn vriend, mijn trouwe viervoeter, ze is weg en voegd zich samen met de andere honden. Maar haar dood is afschuwlijk...

(Hier is gelijk al m'n hoofdstuk 1, omdat ik die al geschreven had)

Hoofdstuk 1
Ik hief versuft mijn hoofd op toen de wekker ging. Ik gooide mijn kussen naar de wekker en draaide me nog een keer om. Aan mijn voeten voelde ik een nat neusje, en daarna een opgewonden blafje. "Ja,ja, ik ga je voederbak al vullen." zei ik terwijl twee lichte oogjes mij lief aankeken. Ik gaf Luna een aaitje over haar zachte hoofdje, en ze legde haar pootje op mijn arm. Ik keek haar glimlachend aan. "Eindelijk vakantie, meer tijd besteden met jou." Ineens hoorde ik geklop op de deur. "Kom maar." Maar het geklop ging door. "Mam?" Ik stond op, gevolgd door Luna. Ik hoorde gekrab en opende de deur, er stoof iets zwarts mijn kamer in. "Help!" Gilde ik en ik sprong wanhopig op het bed, terwijl het zwarte gedaante in mijn kamer tolde. Luna werd tegengehouden door het zwarte wilde beest, tot mijn moeder de trap af rende. "Het is 7 uur ´s ochtens en jij gilt hier maar." zei ze boos. Toen kreeg ze het zwarte gedaante in zich. "Wat is dat?!" Gilde ze. Ineens zag ik het. "Icoon!" Het zwarte gedaante stopte. "Icoon rustig." Het jonge hondje sprong naast me op bed, en Luna kwam amgstig naast mij gedoken. Ik kalmeerde het zwarte hondje. "Rustig maar." Ineens hoorde ik een boze kreet. "Lena, wat moet dat?! Ik moet nog werken hoor." Mijn moeder keek me aan. "Dan is het hoog tijd dat je uit bed komt, het is al 7 uur." Ineens stond mijn zus naast mijn moeder. "Icoon, kom hier." zei mijn zus, Jess streng. Icoon bleef naast mij zitten. Ik grinnekte. "Tja het is niet jou hond hé." zei ik en een grote witte herder kwam de trap op. "Hey Snowy." zei Jess. De grote herder ging naast haar zitten en liet zijn tanden zien aan Icoon en Luna. Icoon schrok en ging achter me zitten. De witte herder blafte boos. "Snowy, naar beneden." zei Jessica en ze wees naar de trap. Snowy sprong naar beneden, en Jessica liep de trap af. Ik stond op en kleedde me snel aan. Ik liep achter Jessica aan, gevolgd voor Icoon, Luna en mijn moeder. Luna keek beneden naar haar voederbakje. "Ooh ja!" zei ik en ik pakte een pak hondenbrokken en een fles water. Ik pakte de bakjes en zette ze op het aanrecht. Ik vulde ze met wat vlees en brokken, en de andere met water. Ik zette de bakjes op de grond en Icoon en Luna aten gulzig hun eten op. Ik ging aan tafel zitten. Mijn moeder had het eten al op tafel gezet. "Eet smakelijk." zei Jessica. En we begonnen te eten. Luna sprong op mijn schoot en sprong behendig op haar eigen stoel. Icoon keek me aan en ik pakte haar op en zette haar naast Luna. "Stephanie, geen beesten aan tafel." waarschuwde mijn moeder met een strenge stem. Ik keek mijn moeder smekend aan. "Laat ze toch." zei Jessica, en ik keek haar verbaast aan, dat ze zo snel weer vrolijk was. Snowy sprong op de stoel naast Luna´s stoel. Mijn moeder keek Jessica lang aan, met een strenge blik, maar Jessica at rustig door. Ik at mijn broodje snel op en pakte mijn bord. Ik spoelde hem snel af, en deed de etenswaren terug in de koelkast. "Ik ga snel Icoon en Luna uitlaten." zei ik en ik liep de gang in. "Wacht, kan je Snowy ook me nemen, ik ben al laat." vroeg ze en ze zette haar bord in de vaatwasser. "Jessica, eerst afspoelen." hoorde ik mijn moeder zeggen. "Doe ik wel," zei ik blij, om voor het eerst Snowy ook mee ze nemen. Jessica liep de trap op. Ik zocht naar Snowy´s riem. Icoon stond ongeduldig naast me. Luna zat geduldig voor de deur. "Aah eindelijk." fluisterde in en ik pakte een lange stevige riem. Ik floot en Snowy kwam aantrippelen. Ik deed zijn halsband om en klikte zijn riem er aan vast. "Luna!" riep ik en Luna sprong op me af. Ik herhaalde wat ik bij Snowy deed ook bij Luna en Icoon. "Tot zo!" riep ik en ik deed de voordeur open. "Waar zal ik eens heen?" vroeg ik me zelf. Turlijk, het park dacht ik enthousiast en ik zach veel bekende met hun hond. In de verte zag ik Kristel met haar hond. "Kristel!" Riep ik en ze zwaaide naar me. Ze had een onbekende hond mee. Kristel liep naar me toe. "Hey Steph, zullen we naar het park samen?" vroeg ze. Ik knikte, en de honden speelde met Kristel´s honden. "Wie is dat?" vroeg ik, en ik zag een angstaanjagende grote hond achter haar staan, zonder lijn. Mijn vriendin keek naar haar kleine hondje voor haar. "Ooh, dat is mini." Ik schud en wijs achter haar, waar de hond staat en angstaanjagend gromt. Ineens hoor ik een stem. "Diablo, hier!" roept een man en de hond verdwijnt. Mijn vriendin verstijfd. Ze keek mij aan en ik zag angst in haar ogen. Ze voelde zich net zoals mij. Het leek alsof de bomen het zelfde voelden, de wind waaide door de bladeren en het leek alsof de bladeren riepen: "Kijk uit, ga daar weg, het is gevaarlijk." Ik schudde mijn hoofd even helder en mijn vriendin begon bibberend te zeggen: "Gaan we nog naar het parkje?" ik zag dat ze niet wilde. "Laten we ander naar mij toe gaan, ik denk dat het parkje momenteel niet zo geschikt is." ze knikte en ik hoorde dat een opgeluchte zucht aan haar ontsnapte. We draaide ons om en liepen naar mijn huis zonder nog iets te zeggen. Beelden spookte in mijn hoofd. De scherpe, glimmende tanden, de wraakzuchtige blik, de man. Ik keek naar mijn vriendin en die dacht waarschijnlijk het zelfde. Normaal was ze nooit zo stil. Soms stopte ze om haar hondjes te laten snuffelen en dan wisselde we een blik. Ik wilde net zo graag als haar naar mijn huis, en gelukkig waren we er bijna.