Responsibilities keep building up || Silverpaw'

Met een lenige sprong kwam ze op het konijn terecht, en beet het vliegensvlug dood. Ze raapte het levenloze lichaam van het dier op, en legde het ergens goed verstopt onder enkele varens weer neer. De dagen kwamen, en gingen weer. Alles verliep zo op zijn eigen gangetje. Applepaw had de Windclan al een tijdje niet meer gezien omdat ze al haar tijd doorbracht in het territorium. Ook in de nacht kwam ze niet meer terug naar het kamp, maar bleef gewoon in de heuvels ronddwalen. Er was nog niemand haar komen zoeken, dus zouden ze haar hoogst waarschijnlijk niet missen. Maar dat had ze al wel door, dat de clan waarin ze geboren was niets meer om haar gaf. De eerste keer dat ze iedereen zo zag doen tegen haar wou ze het niet eens geloven, maar nu, op de dag van vandaag praatte ze erover alsof het de normaalste zaak was van de wereld. Haar limoen groene ogen zochten naar prooien die nog niet gevangen waren, maar blijkbaar moest ze de dag maar zien door te komen met twee konijnen. Zoveel at ze ook weer niet, en ze wist ook dat er waarschijnlijk een paar katten in het kamp waren die nog minder dan haar aten. Maar goed, dat was momenteel niet haar grootste zorg.

Ze moest eerst maar eens een goede plek gaan vinden waar ze de nacht mee zou doorkomen. Ietwat nerveus wiebelde ze met haar oren, en begon op een hoog tempo verder te lopen. Elk moment zouden er Windclan katten kunnen opdagen. Ze had tot nu toe geluk gehad dat er nog niemand was die haar had gevonden, of per ongeluk tegen het lijf was gelopen, maar daar kon nog altijd verandering in komen. De lichtrode poes stak haar kop in de lucht en ving enkele geuren op die haar bijbrachten dat ze bijna bij de grenslijnen moest zijn. Ze hield halt zodra ze bij het verste uitkijk punt van de Windclan arriveerde, en keek even vragend rondom haar heen. Ook de andere gebieden waren helemaal bedekt onder het sneeuw. Applepaw moest toegeven dat het een prachtig zicht was. Iets waarvan je alleen kon genieten tijdens Leaf-bare. Dat seizoen had dus toch nog wel enkele pluspuntjes.

Een beetje verveeld liep hij door het bos van shadowclan. De donkere bomen bleven even donker als altijd en er lag hier haast geen sneeuw. Enkel dennenaalden, dennenaalden lagen overal verspreid over de grond. Hij was liever bij het riviertje of het kamp waar tenminste wel sneeuw lag, maar hij had de opdracht van Wolftail gekregen ook eens dit deel van het gebied te verkennen. Nou ja, je wist nooit wat je tegenkwam toch? Even zuchtte hij, waarom deed hij dit in godsnaam? Even gingen zijn gedachten naar Fallenpaw, het lukte hem de laatste tijd beter om zijn gedachten erbij te houden, maar nog steeds spookte de poes er soms wel rond. Maar waarom? Zou hij dan toch bepaalde gevoelens voor haar krijgen? Dat kon niet, dat was onmogelijk, ze was een goede vriendin, niets meer en dat zo ze ook nooit worden. Daarbij vond ze Autumn leuk, niet hem. Even keek hij op en zag dat hij de rand van Shadowclan al bijna had bereikt. Een sterke Windclangeur dreef zijn neus binnen en hij rolde even met zijn ogen, Windclanners waren altijd zo klein, ze waren haast nooit een beetje groot en stevig voor een gevecht! Al snel kreeg hij de poes op het oog, een roodje. Ze was, zoals normaal, een beetje kleiner dan hem, maar was wel vrij stevig gebouwd. Toch minstends een kat die een beetje goed was van postuur daar. Rustig liep hij op haar af, 'Aan het genieten van de kou?' vroeg hij rustig en keek haar aan.

Met haar beide groene ogen strak op de overkant gericht, streek ze even met haar tong over haar borstkas. Zoals ze er nu uitzag, leek ze eerder op een Rogue dan op een Windclan poes. Maar de geur die ze droeg was wel afkomstig van haar Clan. Haar kijkers vingen een zilver gestalte op, en niet veel later kwam de kat voor haar staan. 'Aan het genieten van de kou?' Een uitdrukkingloze grijns speelde op op haar lichtrode gelaat, en ze gunde hem een neutrale blik. 'Correctie, aan het genieten van de sneeuw.' Zei ze en dabde met haar poten in het spul.

De kater voor haar kwam duidelijk van de Shadowclan. Hij was groter dan haar, al was het verschil echt maar klein. Applepaw stopte met het samen kneden van de sneeuw, en vestigde haar aandacht nu op iets anders. Niet ver van haar vandaan stond er een boom die helemaal bedekt was met een prachtig wit tapijt. Af en toe vielen er kleine hoeveelheden sneeuw op de grond, en maakte de boom zo plaats voor nieuw sneeuw dat uit de lucht viel. 'Wat doet een Shadowclan Apprentice zo ver weg van zijn kamp?' Besloot ze dan toch maar te vragen en likte even met haar tong over haar lippen alsof ze net een lekker hapje had gegeten.

'Correctie, aan het genieten van de sneeuw.' Zei de poes voor hem en even grijnsde hij, 'Dat is hetzelfde' sprak hij rustig en keek de poes aan, die heel geïnteresseerd was in een boom waar sneeuw op lag, 'Wat doet een Shadowclan Apprentice zo ver weg van zijn kamp?' vroeg ze daarna, de kater haalde zijn schouders op, 'Me vervelen' miauwde hij, 'Ik moet toch iets?' Op de een of andere manier schatte hij deze poes eerder als een tomboy in dan als een echte poes, waarom? Gewoon, de manier hoe deze poes zich gedroeg, zo gedroeg niet elke poes zich. Maar het kon hem niet schelen, sterker nog, hij vond dat juist prettiger dan zo'n echte poes. De enige die als echte poes hem kon boeien was Fallenpaw, maar de rest vond hij eerder irritant dan iets anders. 'En wat doe jij hier? Het lijkt me niet dat jou kamp nou zoveel dichterbij is, niet?' sprak hij rustig en keek haar aan, 'Of is jou kamp soms wel lekker dichtbij?' Het zou dom zijn van Windclan als ze hun kamp dichtbij de grens maakten, maar ach, het maakte hem niet uit. Dan waren ze maar dom...

-Flut ><-

Als ze nu al de kans kreeg om te oordelen over de kater voor haar, zou ze zeggen dat hij nogal een grote eigendunk had. Maar vaak wanneer Applepaw vooroordelen maakte, zat ze fout. Ze knikte afwezig, maar liet wel duidelijk aantonen dat het haar eigenlijk niks uitmaakte dat hij zo dicht bij het Windclan territorium stond. 'En wat doe jij hier? Het lijkt me niet dat jou kamp nou zoveel dichterbij is, niet?' Ze sloeg even geïrriteerd met haar staart op de grond, zodat er kleine sneeuwhoopjes al dansend de lucht in vlogen. Wie hij ook wel niet mocht zijn, hij had blijkbaar geen schrik om zijn mening te zeggen. Zoals hij nu bezig was leek 'ie meer op iemand die een grote mond had, maar eigenlijk een zeer zwak karakter.

'Wat ik hier doe, ga ik heus niet aan jou neus liggen hangen.' De Windclan kattin vouwde haar oren ietwat vijandelijk tegen haar kop, maar behield haar houding zoals die was; Neutraal. Ja, Applepaw had de laatste tijd nogal een ingewikkelde persoonlijkheid. 'En of het Windclan kamp nou dichtbij is, of mijlenver weg, gaat jou totaal niks aan.' Al vertrouwde haar mede Clan genoten haar niet meer, Apple zou nooit, maar dan écht nooit haar eigen Clan verraden. Zo diep was ze nu ook weer niet gezonken. Er waren wel zo'n katten die dat wel deden wanneer hun leven geen toekomst meer leek te hebben, maar zo zat ze al helemaal niet in elkaar. Ze focuste zich weer op de Shadowclan kater voor haar, en nam hem in haar op. Zoals ze al eerder had gezien was hij ietwat groter dan haar. Maar wat toch wel zeer opvallend was dat zijn gele ogen goed combineerde met de zilveren tabby patronen in zijn vacht. 'En wat mag jou naam zijn?' Ze greens even, maar gunde hem echter nog steeds geen enkel sprankje vriendelijkheid.

'Wat ik hier doe, ga ik heus niet aan jou neus liggen hangen.' De Windclan kattin vouwde haar oren ietwat vijandelijk tegen haar kop, 'En of het Windclan kamp nou dichtbij is, of mijlenver weg, gaat jou totaal niks aan.' De kater haalde zijn schouders op, 'Dan niet' sprak hij simpel, hij had even geen zin in ruzie, dus er op door blijven dringen zou hij niet doen. 'En wat mag jou naam zijn?' Ze greens even, enkel vriendelijkheid zat er bij haar niet in, 'Boeit dat?' vroeg hij en keek de poes aan, 'Maar ik ben Silverpaw voor moest je dat interesseren.' Er zat nog een Silverpaw in Shadowclan en dat vond hij eigenlijk wel leuk, maar het bracht soms nog wel eens wat verwarring met zich mee. 'De mannelijke Silverpaw dan wel te verstaan' zei hij en greens even, de andere Silverpaw was een poes dus dat viel mee. Het was gewoon de mannelijke en vrouwelijke Silverpaw. Ach, als hij warrior werd zouden ze eindelijk gewoon met namen uit elkaar kunnen gehouden worden, dat zou soms wel handig zijn. Ach ja, in ieder geval, nu was hij nog apprentice en daar moest hij van profiteren. Het was een leuke tijd, je mocht het kamp uit, maar de verplichtingen die je had waren miniem. Even bekeek hij de poes voor hem, niet mis, zeker niet. Ze kon waarschijnlijk haar clan wel tot dienst zijn en zo naar haar woorden luisterend was ze erg loyaal. 'En wat is de naam van dit poesje?' vroeg hij een beetje simpel. Hij was simpel, nou ja, eigenlijk niet, maar dat boeide werkelijk niemand.