Don't let me see your fear || S I L V E R P A W' ||

<sub>Honeykit opende langzaam haar prille oogjes. Haar zicht was eerst wat wazig, maar langzamerhand verscherpte haar beeld. Doffe zonnestralen vielen de nursey binnen, maar veel warmte gaven ze niet. Dat was ook niet zo gek, het was tenslotte Leaf-bare. Er lag een hoop sneeuw buiten, en de zon zou dat niet in een keer kunnen laten smelten. Stilletjes nam ze een kijkje rond de nursey, waar de meeste kittens nog heerlijk lagen te slapen. De meeste lagen opgekrold in hun eigen nestje, wat bestond uit wat vers mos. Het was niet lang geleden dat de nestjes ververst waren, dus lagen ze extra lekker. Honeykit sperde haar kleine mondje wagenwijd open, en er ontsnapte een lange geeuw uit haar mond. Ze had heerlijk diep geslapen, al wist ze niet meer waar ze precies over had gedroomd. Ze strekte haar voorpoten naar voren en rekte zich goed uit, voordat ze echt opstond. Ze had meestal wel moeite met s’ morgens uit haar nestje te kruipen, omdat Honeykit vaak nog wat stijfjes is. Ze liet de rest van de kittens slapen, en verliet de nursey in stilte. Toen ze naar buiten stapte voelde ze al gelijk de kou die zich om haar vacht hulde, al was haar vacht daar nu wel bestendig voor. Haar pootjes waren na een paar stappen alweer bedekt met witte ijskristallen, maar daar trok ze zich niet erg veel van aan. Het knisperende pak onder haar liep zacht, het voelde alsof ze op wolken liep. Althans, zo vond zij dat. Met korte pasjes trippelde ze gelijk naar de prooistapel. Ze had ondertussen wel veel honger gekregen, en als je vroeg wakker was had je het beste eten. Dat had ze nu wel uitgevonden. Nog niet veel katten waren er wakker, het was nog stil in het kamp. Enkele katten passeerde haar, maar het waren er niet veel. Een stuk of twee katten had ze voorbij zien komen. Honeykit gluurde naar de prooien die de katten gister avond nog vers gevangen hadden. Wat zal ze voor zichzelf kiezen? Nog even staarde ze ernaar, voordat ze een beslissing nam. Ze pikte er een mollige bosmuis tussen uit en nam die mee tussen haar scherpe, jonge tanden. Geconcentreerd lette ze op of ze haar prooi wel goed vast hield, terwijl ze ondertussen een geschikt plekje zocht om hem eens lekker op te peuzelen. De zon lichte het gebied om haar heen mooi op, en de kristallen sneeuwvlokjes glinsterden in de zon. Het gaf een mooi effect op het gebied om haar heen, erg leuk om te zien. Haar oog viel op een plekje dichtbij de laag hangende struiken. Ze schuifelde richting het plekje en nam plaats. De sneeuw bleef plakken aan haar vacht, wat een grappig gevoel gaf. Honeykit bestuurde haar prooi, voordat ze haar tanden erin zou zetten. Ondanks het koude weer bleek de muis niet volledig onderkoeld te zijn, maar een beetje een lauwe temperatuur te hebben. Ze hapte in de mollige bosmuis en vulde haar maag met vers vlees. De vogels kwamen nu ook tot leven en zongen vrolijk hun ochtend riedeltje. Het klonk vrolijk, en het gaf tergelijker tijd een leuke sfeer aan de kille omgeving van het Shadowclan kamp en territorium. Toen ze haar hele prooi zo goed als volledig op had gepeuzeld, bleven alleen nog de kleine witte botjes over. Die schraapte ze met haar klauwen aan de kant, en stond weer op. Ze draaide haar nek om naar haar rug, om de aangeplakte sneeuw van haar rug af te halen en haar door de war gegane vacht te fatsoeneren. Toen ze zichzelf goed keurde stapte ze weer terug richting de nursey. Ze liet een laatste blik vallen op de in-en uitgang van het kamp. Zou iemand het merken als ze stiekem weg zou glippen? Er waren tenslotte toch bijna geen katten wakker, en degene die dat wel waren zijn al een tijdje uit het zicht. En niemand zou haar missen… Ze bleef een tijd ernaar staren, en ging na in haar gedachte wat de beste beslissing zou zijn. Ze bleef weifelen, tot haar lichaam het overnam. Haar poten leidden haar als vanzelf naar de uitgang. Ze wist maar al te goed dat dit tegen de regels was, en ze wist maar al te goed wat voor gevaren ze daarbuiten tegen kon komen. Maar spanning hoorde bij het leven volgens haar, anders was er ook niets aan. Als je nooit eens de regels zou overtreden zou je nooit weten tot hoever je kon gaan, en grenzen opzoeken is een van de dingen die Honeykit maar al te graag deed. Toch wist ze niet zeker of ze deze beslissing wel zou nemen. Vlak voor de uitgang zette ze haar nagels vol in de dorre grond, waardoor er strepen op de grond waren te zien. Ze keek naar buiten, hoe groot was hun wereld wel niet? Ze was nooit verder dan het kamp geweest, maar dit verbaasde haar. De immens grote bomen torende boven de kleine, nog jonge Honeykit uit. Er kon veel gebeuren, zoals dat ze bijvoorbeeld andere clankatten tegen kon komen. Het leek haar aan de ene kant eng, maar aan de andere kant leek het haar ook wel weer een uitdaging. Ze schudde haar kopje heen en weer, en zette haar verstand op nul. Zonder enig idee stapte ze over de grens heen en sprintte het grote territorium in, voor iemand haar zou zien haar haar tegen zou houden. Ze had grote verwachtingen van wat ze hierbuiten zou aantreffen, maar toch overtrof dit haar gedachtes. Het bleek nóg groter te zijn dan dat ze ooit had gedacht, en Honeykit wist dat dit nog maar een klein deel was van hun territorium. De vijf andere clans zouden ook hun eigen gebied hebben om te bewaken, wat haar vrij lastig leek. Hoe konden al deze katten zo’n groot gebied veilig houden? Met die gedachte in haar hoofd liep ze verder, dieper het gevaarlijke gebied in. Als ze nu een kat tegen zou komen, of het nu van haar clan was of van een andere, ze zou er goed bij zijn. Toch hoopte ze niet op die situatie, ze wou het liefst volledig uit de problemen blijven. Het leek alsof het gebied om haar heen steeds stiller werd, dat er steeds meer vogels verdwenen. Beduusd bleef ze staan en keek wat onzeker om zich heen. Was dit nu goed, wat ze hier deed? Natuurlijk. Natuurlijk was dit goed, natuurlijk was dit geweldig, zei haar gedachte. Maar toch bleef ze haar twijfels houden, en stilletjes stapte ze verder. Ze hield haar hoofd laag gebogen, kijkend naar de grond terwijl ze verder wandelde. Plots voelde ze een zachte vacht waar ze tegen op botste, en uit haar keel ontsnapte een hoge piep van schrik. Met wijd opengesperde ogen keek ze omhoog, recht in de doordringende ogen van een apprentice. Ze was erbij, er gloeiend bij. Het leek bijna dat de gif groene ogen door haar heen boorde. Het zou beter zijn om een verklaring af te leggen waarom ze hier nu was, dat was beter dan niets. En misschien zou deze kat haar nog wel geloven. Wie weet? ’I-ik-k..’ De woorden kwamen met moeite uit haar mond, of bijna niet. ’Mogen kittens wel uit het kamp? En als ze daar dan zijn, wat kunnen hun dan overkomen? En stel dat ze een andere clan kat tegen zouden komen, zou die hun dan verwonden? Ben jij als kitten wel eens buiten het kamp geweest? En wist je toen dat dat niet mocht? Vind je gevaar leuk? En jij bent net als mij ook best vroeg wakker, hoe komt dat?’ De woorden en vragen stroomde als een waterval één voor één uit haar mond, en het leek bijna niet op te houden. Ze zou gewoon ‘De kitten spelen die niet wist wat ze deed.’ Alles was beter zijn dan verraden woorden door je eigen clangenoot, aangezien dat alle katten het wisten. Dat zou ten eerste schamend zijn, en ten tweede zouden vele katten Honeykit hiermee confronteren. Lang had ze niet om na te denken, want tot haar grote schrik hoorde ze achter haar een angstaanjagend gesnif. Het geluid had ze nog nooit eerder gehoord, al wist ze uit ervaring dat dit geen normaal geluid was. Toen ze zich omdraaide zag ze hoe ze oog in oog stond met een van haar nachtmerries; Een das. Er rolde een hoge toon over haar lippen, maar meer kreeg ze er niet uit. Met grote ogen van angst keek ze naar Silverpaw, bijna schreeuwend om hulp. ’Je moet me helpen, Silverpaw. Heb je dit wel eens eerder gezien? Of ben je nog niet zo lang apprenti..’, de laatste woorden slikte ze in, aangezien de das die voor haar stond in de aanval ging. Hij pakte Honeykit bij haar poot en gaf er een lelijke kras op. Totaal verrast sprong ze een stuk naar achter, en ging achter de apprentice staan. ’HEL-L-P!’ Haar stem happerde, ze kreeg de woorden niet of nauwelijks goed uit haar mond. Wat kon hij haar nog meer aandoen..? Er was tenslotte geen enkele andere kat in de buurt die hun konden redden, dit keer stonden ze er alleen voor. Dit keer moesten ze het zelf oplossen, al was dat nu net weer een zwakte van Honeykit. Ze denk dat ze alles aankan door haar hyperactieve gedrag, maar bijna elke keer werd ze er weer op gewezen. Ze moest nu even niet denken. Het enige wat nu nog gold was dat ze veilig en wel terug in het kamp zouden komen. Ze hield haar blik op haar poot gericht, waar een flinke schram was afgebeeld. Er liepen wat rode strepen langs haar poot naar beneden, wat een lelijk effect had op haar huid. ’W-weet jij wat d-dit is?’ vroeg ze bijna fluisterend aan de kat voor haar.

+ Silverpaw'

|| Whoot, 1.634 woorden! Wat doe ik je aan xD ||</sub>

_{Honeykit merkte dat, nadat ze al haar vragen had gesteld, hij de meeste daarvan totaal negeerde. Alleen op haar eerste vraag gaf hij antwoord. 'Honey, je weet best dat dit niet mag'. Nee, natuurlijk wist ze dat! Uit het kamp glippen werd je sinds de dag dat je geboren was verboden, en toch had ze het gedaan. En nu was ze in levens gevaar. Niet alleen zij, maar ook Silverpaw stond hier zijn leven te riskeren, voor haar. Nog een keer keek ze beduusd naar haar poot, waar nu een flinke wond op zat. Die zou niet in een keer weg zijn, en waarschijnlijk zal het ook een litteken worden. Ze had gevraagd of Silverpaw wist wat voor gruwelijk beest er voor hun stond, en hij bleek het nog te weten ook. 'Jammer genoeg wel' zei hij tegen Honeykit, waarna hij haar bij haar nekvel pakte en wat stappen terug deed, weg van die das. Hij nam haar mee naar een dicht bij staande boom en liet haar op een van de laagste takken achter, maar waar de das niet bij kon. 'Wat heb jij trouwens gedaan dat deze das zo boos is?' piepte hij haast, 'Want of ik dit overleef is een tweede vraag, zelfs warriors hebben daar moeite mee.' Ze wist in wat voor gevaren ze zichzelf had gedreven. Dit moest natuurlijk haar weer overkomen.. 'Ik.. Ik weet het niet. Zijn ze zo gevaarlijk dan?' Ze kon zien dat hij bang was, maar vond het niet gek. Zelfs grote en sterke warriors hadden moeite om dit zien te overleven, laat staan een apprentice in de leer en een hulpeloze kitten. Wie niet sterk is, moet slim zijn.. ging er door haar gedachtes heen. Dat was het! Ze moesten een list bedenken waardoor ze dit beest hun territorium uit wisten te krijgen. 'We hebben twee keuzes' riep Silverpaw in haar richting, 'Wegvluchten en hopen dat we sneller zijn of proberen deze das te verslaan en ook ons leven riskeren.' Hij had zijn zin nog maar net afgemaakt, of de das vloog al in de aanval. Wegvluchten zou geen optie zijn, en hun eigen leven riskeren was ook niet een al te best plan. Straks verwondde hij Silverpaw, of nog erger. Nee, ze moesten een andere optie bedenken. 'Er is nog een keus. We kunnen dat beest toch nooit verslaan, en wegvluchten is al helemaal geen goed plan. Wie niet sterk is, moet slim zijn! Toch?' piepte ze met een hoog stemmetje in zijn richting. Grote damp wolken waren te zien die uit de neusgaten van de das ontsnapten. Dit zal nog moeilijker worden dan ze ooit had kunnen verwachten..}

_{Honeykit bleef angstig kijken naar de das, die keer op keer Silverpaw aanviel. Gelukkig was de apprentice hem te slim af, anders was hij nu allang gepakt. Of misschien zelfs wel gedood door dat vreselijke beest. ‘Jah', riep Silverpaw als antwoord op Honeykit haar sugestie, 'En wat had je zo al in gedachten met zo'n loebas als dit?' Daar had ze niet direct een antwoord op. Tja.. Wat kón je ermee doen? Plots rende Silverpaw op volle vaart weer richting de tak waar Honeykit zich op had gevestigd. ’Wat ben je van plan?’ piepte ze, nog steeds met het hoge stemmetje. Hij sprong naast haar op de tak, en vroeg; 'Oke, nu niet gaan zeggen dat ik gek ben, goed?' Honeykit bekeek hem met een schuin kopje. Ze zal hem maar beter niets beloven, en dat was maar goed ook. Angstig keek ze weer richting de das, die nu steeds dichterbij kwam. Hij stormde werkelijk op hun af, en Honeykit gaf een gil. Silverpaw liet zich met een soepele sprong op de rug van de das landen en zette zijn nagels scherp uit. Het dier probeerde hem te bijten, maar dat lukt hem niet erg goed. De draai was te groot met zijn nek, en kon hij er dus niet bij. Uit het niets begon het dier te rollen, en als de apprentice langer op de rug was gebleven was hij nu totaal verpletterd. Met grote ogen van spanning en schrik bekeek Honeykit het scenario wat zich voor haar afspeelde, niet wetend wat ze het best kon doen. Silverpaw sprong direct van de rug van de das, en rendde op volle vaart terug naar Honeykit. Maar de das was dit keer niet van plan hem nog een keer te laten ontsnappen, en rende woest achter Silverpaw aan. Uit zijn neusgaten kwamen grote walmen lucht, die makkelijk te zien waren met deze kou. Maar de kater kreeg een ingreep, en bedacht dat hij het niet zou halen. Hij rendde richting de stam van de boom, en bleef daar in een aanvalspositie wachten. Net voordat de das hem kon pakken, sprong Silverpaw listig opzij waardoor het dier met hoge snelheid tegen de boom opknalde. De trillingen die hij maakte waren goed te voelen, zelfs waar Honey zat. Het beest zat er wat versufd bij, nu hadden ze de tijd om iets te verzinnen. Maar lang hadden ze niet, hij zal langzaam weer controle krijgen. 'Dus, wat nu?' Lichtelijk in paniek sprak ze; ’Dat wou ik net aan jou vragen. Als dat beest zijn verstand weer terug krijgt zijn we er geweest, toch? Dus wat zullen we nu doen? Jij kunt ons toch wel helpen? Welke keuzes hebben we? En wat als een van ons echt heftig gewond raakt, wat moeten we dan doen? Wat jij bent nu toch ook al gewond?’ De blik van Honeykit gleed naar de snee die goed zichtbaar was op de bortkas van Silverpaw. Als ze niet snel iets verzonnen, zou dat beest ze aan gort scheuren.}

_{Het zou absoluut niet meer lang duren voordat de das weer hersteld was. Met haar grote ogen keek ze in de richting van Silverpaw. 'Ja, maar dat maakt niet uit, zo ernstig is het niet.' Niet ernstig? Ze zag een flinke kras op zijn borst, en volgens haar deed die ook behoorlijk wat pijn. Maar Honeykit was niet van plan er verder op in te gaan. Als hij zei dat hij er geen last van had, moest hij het verder zelf maar uitzoeken. Hij was tenslotte al een stuk ouder dan haar dus hij wist best voor zichzelf te zorgen. 'Oke, keuzes? Eehm hem nog een keer tegen een boom laten knallen en dan hard wegrennen, of... Nou ja, andere opties heb ik niet.' Geweldig. Ze zaten hier vast op een boom, met een das die vreselijk agresief was en zo weer op hun af zou stormen. En ze hadden geen opties meer. Beter kon het niet worden, toch? Maar er heerste niet alleen paniek bij Honeykit, ook Silverpaw klonk aardig van slag. Er was een hard geluid te horen, dat vermoedelijk van de das kwam die weer klaar was om te vechten. ’Wat jij wilt. Maar we moeten toch andere opties hebben? Wil jij hier dan doodgaan? En wat was je van plan met die das? Wilde je hem uit het terriotorium jagen? Of wil je gewoon onstnappen? Of..’ Haar laatste woorden slikte ze in. 'Zij die gaan sterven groeten u.’ Mompelde Silverpaw. De twee probeerde zich zo stil mogelijk te houden, maar de das was hun zowaar weer te slim af en had ze al snel in de gaten. Hij stormde met hoge snelheid op hun af. Als ze hier langer zouden blijven zitten zou dit hun dood worden. 'Ooit al eens een das bereden?' vroeg hij snel aan Honeykit. Ze had nog nooits zoiets gezien, en er natuurlijk al zeker niet op gereden. Wat moest je verwachten van haar? Nog voordat ze überhaupt een antwoord kon geven greep Silverpaw haar in haar nekvel en sprong van de tak. Als een gek begon hij te rennen, terwijl de das alsmaar dichterbij kwam. 'Verroer je niet.' Ze was benieuwd wat hij met haar van plan was, maar ze zei maar niets. Dit was niet het goede moment om een gesprek te voeren, al bungelend in de bek van Silverpaw. Hij liet haar over de kop rollen, en zonder dat ze het door had lag ze in een hol. Dit was de perfecte schuilplek, maar gezellig was een ander verhaal. Er hing een koele lucht, maar ze was hier veilig en dat was het belangrijkste. Vanaf dit punt kon ze Silverpaw nog goed zien. Plotseling stopte de kater en sprong opzij, terwijl de das voorbij suisde. Silverpaw was hem zowaar weer te slim af. Vanaf haar ooghoeken bekeek Honeykit angstig het spektakel wat zich voor haar afspeelde. Ze wist wel dat ze als kitten nooit meer zomaar uit het kamp zou glippen, dat was haar wel duidelijk geworden. Áls ze dit tenminste nog kon na vertellen. 'Help me Starclan.' Prevelde Silverpaw binnensmonds. Honeykit zag nog net hoe hij in een boom klom, maar daarna was hij uit het zicht verdwenen, en de das ook. Paniekerig begon ze te piepen, tot ze zich weer herinderde wat Silverpaw tegen haar had gezegd. Ze moest zich gedeisd houden, en als ze zo bleef jammeren kon dat vreselijke beest weten waar ze zat en dan was ze nog lang niet jarig. Hopend dat het goed zou komen bleef ze stil zitten, wachtend op wat er zou komen.}

_{Haar ogen moesten nog even wennen aan het licht, dat nu een stuk donkerder was dan net. Maar het duurde niet lang voor ook zij goed kon zien. Met haar nog prille oogjes tuurde ze naar de wond op haar poot, die nog steeds open lag. Er was nu ook vuil in gekomen, en ze wist dat als het er niet uit werd gehaald het zou gaan onsteken. Een klein straalte bloed droop naar beneden, en viel op de grond. Ze hoopte maar dat de das haar bloed niet zou ruiken, aangezien die beesten een scherp reukvermogen hebben. Met korte bewegingen liet ze haar tong over de snee glijden, en proefde de rare smaak van het bloed. Tevreden gaf ze een knikje toen het meeste bloed uit haar vacht was verdwenen, op enkele rood gekleurde plekken na. Maar op haar witte vacht zag je die vlekken nou eenmaal goed, en daar kon ze niets aan doen. Honeykit deinsde naar achter, verder het hol in toen ze een luide knal hoorde. Het leek op het gekraak van een tak, maar goed kon ze het geluid niet plaatsten. Zou Silverpaw in gevaar zijn? Honeykit wist wat hij had gezegd, maar ze was te nieuwsgierig naar wat er aan de hand was en stak haar kopje naar buiten. Ze zag dat de das op de grond lag, met een flinke gebroken tak op zich. Ook zag hij hoe Silverpaw zichzelf had opgevangen had aan een van de takken, en gelukkig nog veilig was. Het zag er niet naar uit dat de das nog op zou staan, hij was zwaar gewond. Vlug duwde ze haar kopje weer terug in het hol toen ze zag dat de kater in haar richting kwam. 'Honey' siste hij, 'We moeten nu maken dat we wegkomen!' Ze zei niets, maar volgde zijn instructies direct op. Vlug klom ook zij uit het hol en volgde Silverpaw}

_{Honeykit zette zichzelf af met haar pootjes, en klom uit het hol waar Silverpaw haar in had gerold wegens veiligheid. Ze mochten niet te veel tijd verliezen, want voor je het wist werd die das weer wakker en zou hij alsnog achter hun aangaan. De kater voor haar greep Honeykit in haar nekvel en holde weg, terug in de richting van het kamp. Er zou natuurlijk worden gevraagd waar deze kitten de hele ochtend was gebleven, en die snee op haar vacht zei ook niet veel goeds. Honeykit zou vast en zeker weer op haar donder krijgen, en wist dat haar nu al straf boven het hoofd hing. Ze moest er niet aan denken dat Silverpaw er niet was geweest, want ze zou niet weten hoe het dan met haar afgelopen was. Waarschijnlijk was ze toen met huid en haar verslonden, en daarvoor was ze deze kater echt dankbaar. Hij zette haar weer voorzichtig terug op de grond. 'Gaat het?' vroeg hij, terwijl zijn blik naar de diepe snee gleed op haar witte pootje. Dat zou vast een zeker een groot litteken worden, maar daar dacht ze nu even niet aan. 'We kunnen naar de Medicine Den gaan' sprak hij met een rustige stem. Honeykit was absoluut niet van plan daar heen te gaan, dan zou ze natuurlijk alles moeten vertellen. Hoe ze stiekem het kamp uit was geglipt, Silverpaw tegemoet liep, werd aangevallen door een das en waarna deze kater haar leven had gered. Maar ze wist ook dat ze niet met zo’n wond rond moest blijven lopen, de kans dat er iets mis zou gaan was daar veelste groot voor. 'En je snapt nu waarom je het kamp niet uit mag, wil je dat dan ook niet meer doen, als ik er niet was geweest, was je er aan gegaan, dat weet je toch hè! En omdat je nu naar de Medicine Den moet gaan ze het weten en ga je je straf niet onderuit komen. Het spijt me Honey, maar ik wil nu even niet de schuld op me krijgen dat ik je in gevaar heb gebracht door je mee het kamp uit te nemen.' Zei Silverpaw, die nog steeds tegenover haar stond. Er was een korte knik te zien van Honeykit, als bevestiging op wat Silverpaw had gezegd. Ze begreep dat ze geen andere keus had, en mokkend liep ze mee. ’Ben jij ooit als kleine kitten het kamp uit gelopen?’ Haar nieuwsgierige ogen keken in de goudbruine ogen van Silverpaw. ’En was je zonet bang voor die das? Vind je mij nu dom? Vast wel, toch? Is de Medicine kat eng? Ben je daar wel eens eerder geweest? En toen je daar was, wat had je toen?’ Ze nam een kleine had lucht tussen haar vragen door. ’Wil je zo’n das ooit weer eens zien? Zou ik straf krijgen als ik terug kom in het kamp? Denk je dat ze boos op me zouden zijn? Doen die wonden pijn? En is dit een erge wond?’ Ze liet haar poot zien waar een diepe snee in zat. Haar ogen waren groot geworden van de plotselinge energie die de kitten weer binnen had gekregen.}