I can't believe how I've been wasting my time..

_{Been given 24 hours
To tie up loose ends
To make amends
Head spinning round
No time to sit down
Just wanted to
Run and run and run
Be careful they say
Don't wish life away,
Now I've one day}

Daar lag ze dan, nog steeds in de medicine cat den. Nu al een hele lange tijd, veel te lang voor haar gevoel. Haar adem kwam in ietwat vluchtige etappes naar buiten en haar ogen had ze half geopend. In tegenstelling tot haar buik, die steeds dikker werd, ging haar status steeds verder en harder achteruit. De wonden waren druk bezig met helen, haar laatste hoop. Ze wilde het zelf niet toegeven, maar ergens wist ze wel dat ze het niet ging overleven. Ze had het niet tegen Fireheart gezegd, ze wilde zijn hart niet breken, zeker niet in deze zware tijd die hij door moest maken. Ze had het wel gehoord van Darkfire... Haar partner moest zijn hoofd nu houden bij zijn taken en niet bij haar. Zij.. Zij had zichzelf er allang bij neergelegd dat ze haar bevalling waarschijnlijk niet zou overleven. Het enige wat ze nu wilde, was dat Fireheart gelukkig zou zijn en dat ze haar kittens hun leven kon schenken. Maar haar momentjes van helderheid en besef duurden nooit lang. Al vlug zonk Icestorm weer weg in bewusteloosheid.

{Fire + een andere kat, want ik zal Ice verder niet RPG'en in dit topic. Ik wil alleen even aangeven dat ze achteruit gaat.}

_{In 24 hours they'll be
Laying flowers
On my life, it's over tonight
I'm not messing no I
Need your blessing
And your promise to live free
Please do it for me}

_{Zou ze naar binnen gaan? Weifelend stond ze voor de ingang van de Medicine den. Ze had al een tijdje niets meer van Icestorm gehoord, na wat ze had meegemaakt. Swiftheart wist dat het nog steeds niet goed ging, anders hadden ze wel nieuws gehad binnen de Clan. Onzeker schraapte ze met haar nagels over de grond. Even keek ze om zich heen, voordat ze een besluit nam. Ze moest het weten. Voorzichtig trad ze binnen, terwijl ze zorgvuldig om zich heen keek. Vaak was ze hier nog niet geweest. Het was er een stuk donkerder dan waar ze net stond. Al snel viel haar oog op de gewonde Icestorm, die er wat verloren bij lag. Haar wonden heelden goed, maar ze had de kracht niet meer. En daar bovenop was ze ook nog een zwanger, ze verwachtte kittens en het zal niet lang meer duren voor deze ter wereld werden gebracht. Ze had haar ogen gesloten, en Swiftheart kreeg medelijden met haar. Al snel merkte ze de aanwezigheid van een andere kat. Een klein stukje verderop zat ook Fireheart. Zijn wonden zouden goed genezen, dat was al bekend. Aarzelend stapte ze op hem af. ’Zal..’ Haar stem haperde, ze kreeg de woorden niet goed uit haar mond. ’Zal ze het reden? Zal ze het overleven?’ Ze ontweek zijn blik, ze wilde liever niet zijn reactie zien. Het was tenslotte niet zomaar een vraag, en ze wist dat dit hem veel verdriet deed. Swiftheart confronteerde hem nu met of zijn partner het wel zou redden, en wist dat dit hard aan kon komen. Toch wilde ze weten hoe het met haar verder zou gaan.}

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Als hij niet in de medicine cat den had gelegen was de ochtend geweest zoals elke andere. Zijn bezoek aan de medicine cat den werd nooit overgeslagen. In een vast ritueel ging hij langs bij Icestorm, soms meerdere malen per dag. Als hij haar wilde opvrolijken, of haar even nodig had om zichzelf weer overeind te houden. De prophecy die hij van StarClan had gehad zat hem nog altijd dwars, maar de dikke witte vacht van zijn partner wist hem altijd te kalmeren. Dan drukte hij zich tegen haar aan en voelde ondertussen of hij wat beweging kon voelen in haar opgezwollen buik. Dat het haar misschien te veel werd was niet helemaal doorgedrongen. Wat hem overeind hield waren de vooruitzichten op de toekomst. De mooie groenblad dagen dat hij met Icestorm in het kamp zou zitten, samen toekijkend naar hun spelende kittens. Een beeld waarin hij dit alleen deed, zonder haar, kwam enkel voor in zijn grootste nachtmerries. Dromen die op het moment verdrongen werden door de onheilspellende woorden van Spottedpaw.

Fireheart werd met een kleine gaap wakker en stapte voorzichtig uit zijn nest om Icestorm niet wakker te maken. Met een laatste blik op haar stapte hij de den uit om een van de dagelijkse taken te vervullen. Hoewel hij het liefst de hele dag bij haar was, moest er toch echt wat gebeuren voor de Clan. Zeker in leaf-bare en met de onheilspellende prophecy boven hun hoofd. Vandaag had hij echter geluk. Ondanks de dikke sneeuwlaag kwam hij terug met een eekhoorn en een twee muizen. Zijn gevangen prooi legde hij neer op de stapel, die niet al te groot was. Hierna keerde hij haast meteen terug naar de medicine cat den om naast Icestorm te gaan zitten. Na een korte wasbeurt voelde hij hoe zijn ogen dicht gleden. Helemaal in slaap was hij niet, maar vermoeidheid begon zijn tol toch steeds meer te eisen. De rode kater schrok wakker toen hij pootstappen hoorde. Swiftheart kwam de den binnengelopen en keek naar Icestorm. Zelf leek ze niets te hebben en aarzelend kwam ze iets dichterbij gestapt. Hij keek haar met vragende ogen aan. Haar stem haperde toen ze hem vroeg wat haar op het hart lag. De kater slikte even en keek haar met een onbegrijpelijke uitdrukking aan. Waar kwam dat vandaan? Zijn blik dwaalde even af naar Icestorm die daar nog lag te slapen. Ze had haar heldere momenten en het zou goed gaan. 'Wat? Natuurlijk haalt ze het! Waarom zou je zoiets denken' bracht hij een tikkeltje fel uit. Misschien om het feit dat hij diep in zijn hart ook wel wist dat ze het recht had deze vraag te stellen. Dat het een serieuze optie was, dat het kon gebeuren. Maar hij wilde het niet horen, hij wilde het niet laten doordringen. Zij was alles dat hem overeind hield en ze kon hem niet verlaten.

WORDS 481 TAGS Swiftheart NOTES None

_{» *tekst*
» | Mood: Gevoel hier | Company: Kat hier | Words: 0 | Notes: None |}

Laatst aangepast door Swiftheart op zo 27 jan 2013 - 11:55; in totaal 2 keer bewerkt

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Haar lichte frustratie na zijn spreken was hem niet ontgaan. Hij wist donders goed waarom. Dat hij niet eerlijk was tegenover zijn Clangenoot, dat ze best wel eens gelijk kon hebben. Diep van binnen vreesde hij voor hetzelfde, wist hij dat het zou kunnen gebeuren. Dat Icestorm dood zou kunnen gaan. Maar zijn hoofd wilde er niet bij. Hij wilde het niet horen, ook niet van zichzelf. Het enige wat hem echt op de been hield, dat kon hij niet verliezen. Nooit. Swiftheart begon weer met spreken. Hij wist hoe ze haar zin af had willen maken en besefte ook dat ze dit niet had gedaan in zijn belang. De rode kater schudde zijn hoofd lichtelijk en keek daarna even naar de grond. Naar het gras onder zijn poten, alsof dat hem zou helpen. Letterlijk stond hij nog met alle vier op de grond, stevig aangetrokken door de zwaartekracht. Voor zijn gevoel daar in tegen, was dat heel anders. Nog een klein tikje en hij was om. Zo veel ellende en zo veel gevaar op het pad voor hem. Hij wilde niemand meer verliezen. Geen Clangenoot, geen familie, niemand. De poes zei er nog achteraan dat ze gewoon op het beste hoopte. Dat deed hij ook. De jonge deputy hief zijn hoofd weer op en keek haar aan. 'Ik ook' sprak hij kalm. Het koste zo veel moeite om een rustige indruk te geven aan de rest. Na die prophecy, hij wist gewoon dat er iets stond te gebeuren. Het weer werd er ook niet beter op. De lucht grauw, de wind koud. De storm was opkomst, de storm die was vermeld in de voorspelling. Dat betekende dat er een grote opoffering zou komen. Door wie was echter onbekend. Hoe dat zou uitpakken was onbekend. Hij wist niet eens wat het beest was, het beest met de vlijmscherpe tanden en de rammelende kettingen. Het beest dat het bos in bloed zou waden. 'Sorry dat ik zo bot ben' kwam er wat stilletjes achteraan. Ze verdiende het niet. Swift had immers niets gedaan. Ze vertelde hem enkel hoe ze dacht en waar ze bang voor was. Het was dat hij het allemaal niet wilde weten, dat hij hier zo fel om was.
(flut I know).

WORDS 372 TAGS Swiftheart NOTES None

_{» Beheerst liet ze haar ogen weer in de richting van Icestorm gaan. Ze lag er rustig en vredig bij, al wisten zij natuurlijk wel beter. Ze was er niet al te best aan toe, en tot nu toe was er nog geen vooruitgang in haar gezondheid. Het leek zelfs alsof de zwangere poes langzaam achteruit ging, al kon ze dit niet zo zeer vaststellen. Swiftheart draaide haar hoofd weer in de richting van de rode kater. 'Ik ook' sprak hij met een kalme ondertoon. Ze merkte dat hem genoeg dwars zat, maar wist dat ze hier beter niet verder over door kon vragen. Dit zou alleen maar meer lasten met zich meebrengen, en dat was nou juist wat ze wilde voorkomen. Fireheart was tenslotte druk bezig met de Clan en alle bijzaken die zich daarbij meebrachten. Swifheart woelde wat met haar poten in het vochtige gras, om zichzelf een houding te kunnen geven. 'Sorry dat ik zo bot ben' zei Fireheart hierna. Meelevend keek de poes hem aan, en knikte lichtjes met haar hoofd. ’’Deputy zal vast geen makkelijke taak zijn. Het brengt veel verandwoordelijkheden met zich mee. En het geeft niet, ik begrijp waar je frustratie vandaan komt.’’ sprak Swiftheart met een warme stem. Ze wilde de kater niet lastig vallen, en al zeker niet op dit moment. ’’Het geeft niet.’’ plakte aan haar vorige woorden vast. Weer viel er een stilte, waarbij alleen het geraas van de wind buiten te horen was.

» | Mood: Restful | Company: Fireheart | Words: 244 | Notes: Er ging wat mis met de codes waardoor ik de vorige post kwijt ben geraakt, sorry :c |}