Nice to see you again.. { F A L L E N P A W }

Het was zowaar weer een grijze dag. Dit soort dagen kwamen jammer genoeg in deze tijd van het jaar vaker voor, maar de sneeuw maakte het hem wel weer gezellig. De sneeuw knisperde onder de lichte pootjes van Autumnpaw, en maakte een raar geluid. Het had weer veel gesneeuwd, nu lag er toch echt een dik pak. Niet dat hij dat erg vond, het gaf wel sfeer aan de omgeving. Hij had tenslotte ook een dikke vacht die hem beschermde tegen de kou van buitenaf. Met een warm gevoel trippelde hij het kamp uit, richting de bossen. Hij vond het fijn hier te zijn, vooral op dit soort dagen. De geur van het bos sloop zijn neus in, en gaf een fris gevoel. Enkele keren kwam er een ander kat langs van de Shadowclan, maar het was verdacht stil. Autumnpaw trok het zich niet al te veel aan. Even dacht hij volledig alleen te zijn, tot een zeer bekende geur zijn neus binnen drong. Het was de geur van Fallenpaw, de poes die hij wel vaker had gesproken. ’Geronimo!’ sprak hij, en volgde haar geur. Niet veel later trof hij haar aan. Even werd hij wat verlegen, voor hij op haar af stapte. ’Hallo, Fallenpaw. Ik heb je al een tijdje niet meer gezien. Hoe is het?’ Hij had een ietwat zenuwachtige tint in zijn stem, maar zijn enthousiaste gedrag verborg dat redelijk. Hij schuifelde met zijn poten wat sneeuw op een hoopje, meer uit verlegenheid. De sneeuw voelde koud aan. Hij kreeg er een soort bevroren gevoel van in zijn poten.

Sorry voor mijn korte post, ik had even niet zoveel inspiratie meer over..

"Autumn!" Riep ze. Waar was hij, ze moest hem vinden. Die donkere wolken waren er. Elke keer als die in haar beeld kwamen gingen hij en haar zusje voor haar ogen dood. Ze keek om zich heen. Elke keer weer met een andere oorzaak. Wat als ze het kon verkomen. Wat betekende deze nachtmerrie. Ze kon Autumn niet vinden, hij was nergens te zien. Misschien moest ze opzoek gaan naar Inner. Haar zusje ging ook altijd dood. Ze miauwde even en keer rond. "Inner!" Riep ze bang. Ze moest toch iemand vinden. Ze rende het stille kamp rond en zocht zurgvuldig met haar ogen naar een van de katten. Tot Sikverpaw in haar blikveld verscheen. Ze slikte even. Wat was dit. "Silverpaw!" Schreeuwde ze bang. Ze wou naar hem toe rennen maar werd tegengehouden door een beet in haar staart. Ze keek om waarna ze in twee gifgroene ogen keek. "Fallen, laat hem toch" hoorde ze zijn vertrouwende stem klinken. Ze schudde haar kop. "Autumn, laat me gaan" zei ze nogsteeds bang. Ze keek om naar Silverpaw toen ze geblaas hoorde. Silver werd aangevallen door een kater. "Silver!" Riep ze bang uit. Maar daardoor keek hij om en werd hij vermoord. Ze keek om naar Autumn die breed grijnsde en keek naar het levenloze lichaam van Silver. Wat was hier aan de hand
"Silver! riep ze hard uit. Ze voelde dat de vacht onder haar ogen nat was, had ze gehuild in haar slaap. Ze ademde snel en keek naar de grond. Ze slikte even kort. Ze stond op en rende door het kamp heen, ze moest Silverpaw vinden. Toen ze hem niet kon vinden in het kamp rende ze snel het kamp uit. Waarom had ze telkens die nachtmerrie's. Waarom zaten Autumn en Silver erin. Waarom was Sikver dood gegaan. Haar poten raakte telkens snel en kort de grond terwijk ze oplettend om zich heen keek, opzoel naar Silver.
Na een tijdje werd ze moe, dus moest ze stoppen met rennen. Dat deed ze en ging hijgend zitten. Ze had al een heel deel van het Shadow gebied gehad en had Silver nogsteeds niet gevonden. Waar kon die kater zitten. Ze was nogal diep in gedachtes verzonken tot ze een bekende stem hoorde. "hallo, Fallen. Ik heb je een tijdje niet meer gezien, hoe is het?" vroeg de kater. Tuurlijk, weken wou ze in de ogen van deze kater staren, met hem praten, en op het moment dat ze hem even niet kon uitstaan kwam hij tevoorschijn. Maar ze had wel een antwoord voor hem klaar, een antwoord die ze niet tegen hem zou zeggen. Ja, je hebt ook niet tegen me gesproken in de keren dat ik je wel zag. Maar dat zou ze niet zeggen. "Autumnpaw" sprak ze zacht. Ze hield van de kater voor haar, maar in haar nachtmerrie was hij degene die haar gestoot had haar beste vriend te redden. Het zou vast niet betekenen maar toch. Het had haar wel geraakt. " inderdaad lang niet gesproken" sprak ze alsof ze nergens last van had. Ze draaide haar lichaam naar hem toe. Ze kon zich niet inhouden en liep naar haar toe. Ze vreef haar kopje tegen de zijne aan. "ik heb je gemist" zei ze en keek hem even aan. Misschien kon ze uit hem krijgen wat hij van haar vond.

Fallenpaw bleek nog moe te zijn, en keek ietwat schichtig uit haar ogen. Ze had net gerent, dat kon je horen aan haar ademhaling. Al leek ze dat te verbergen, ze sprak totaal niet over wat haar hier bracht. Zou hij ernaar vragen? Nee, dat leek hem geen goede beslissing. Dit zou later in hun gesprek misschien nog blijken, maar ernaar vragen zou te wantrouwend zijn tegenover Fallenpaw. Hij keek haar even in haar ogen, maar al snel wendde hij zijn blik weer af. Hij wist niet wat hij moest denken van deze plotselinge ontmoeting. Wel wist hij dat dit een van de fijnste katten was om tegen te komen. Toch bleef hij nieuwsgierig naar het feit wat haar hier op dit moment zou brengen. Maar het hoefde geen reden te hebben, die had hij ook niet waarom hij hier nu was. ‘Autumnpaw.’ Sprak ze naar hem. Hoe ze haar naam uitsprak, het was allemaal zo geweldig. Hij ging bij zichzelf na waarom hij het haar nog steeds niet had verteld. Verteld dat hij haar leuk vond, meer dan leuk. Maar die moed moest hij ooit nog eens vinden, voorlopig bleek die in geen velden of wegen te bekennen. ‘Inderdaad lang niet gesproken.’ Zei ze verder. Ze draaide in zijn richting en duwde haar kopje tegen de zijne. Hij voelde haar warmte tegen zijn hoofd, en drukte ook de zijne tegen haar aan. ‘Ik heb je gemist.’ Dát is wat hij stiekem ook tegen haar wilde zeggen, waarom was hij toch zo’n lafaard? Maar in plaats daarvan trippelde hij maar wat onzeker heen en weer op zijn poten. ’Ik.. Heb jou ook gemist.’ Er was een onzekere tint in zijn stem te horen. Zei hij wel het juiste, kwam hij wel goed over.. Hij wilde geen domme fouten maken, zeker niet tegenover Fallenpaw. Al had ze al genoeg gestoorde acties van hem gezien, maar toch. Dit keer zou het anders zijn. ’Wat brengt jou hier?’ vroeg hij nieuwsgierig en richtte zijn blik weer in haar ogen. Haar gitzwarte vacht was erg mooi, dat had hij altijd al gevonden. Helaas heeft hij dat nog nooit tegen haar durven zeggen. Die tijd komt nog wel, dat wist hij zeker.

Autumnpaw, de nachtzwarte vacht met de gifgroene ogen. De kater waar ze al naar op had gekeken toen ze een kitten was. De kater waar ze haar eerste echte gevoellens voor gehad had. De kater waar ze weken van had gewild dat die waardig liet zien dat hij van haar hield, of teminste dat hij haar beste vriend kon zijn. Maar dat had hij niet gedaan, hij had niet eens met haar gepraat. Silverpaw daarin tegen zag ze steeds vaker. En in haar nachtmerrie was Autumn de gene die voorkwam dat ze Silver had kunnen redden. Ze moest er niet zo op in gaan maar wat wouden die katten dan verwachten, dat ze het zomaar even vergat. Dat ze niets raars voelde bij het zien van Autumnpaw, of Silverpaw. Haar twee beste vrienden waren in haar nachtmerrie verschenen. Autumnpaw, de nachtzwarte kater met gifgroene ogen en Silverpaw, de zilveren kater met zijn gouden ogen. Ze grijnsde even. Twee katers die alles voor haar waren. Maar ze wou Autumnpaw vertellen wat ze echt voor hem voelde. Misschien niet nu, of de volgende keer maar ze zou het ooit moeten vertellen. Een korte zucht verliet haar bek, waarneer zou ze die moed hebben. Waarschijnlijk nooit, hij moest er achterkomen wat hij voor haar voelde. Dat wou ze eerst voor ze een complete blunder zou maken tegenover hem. En dat was alles wat ze niet wou, zichzelf compleet voor schut zetten tegenover niemand niet, helemaal niemand. Ze had haar kop in de vacht van zijn nek geduwd en was tegen hem aan gaan zitten. Hij zei erg onzeker dat hij haar ook had gemist. Niet dus. Anders had hij wel wat tegen haar gezegt, eerder dan nu. Ze sloot haar ogen even maar stapte toen weer achteruit en ging tegenover hem zitten. Langzaam opende ze haar ijsblauwe ogen weer. "Sorry"sprak ze zacht. Ze had zich laten gaan. Ze keek van de grond weer naar de kater voor haar. Waarneer ging ze hem zeggen dat ze van hem hield. ’Wat brengt jou hier?’ vroeg de kater. Ze slikte even. "Ik was opzoek naar... naar silverpaw" zei ze en keek hem rustig aan.

Hij ging steeds meer twijfelen. Vond zij hem wel leuk? Blijkbaar niet, ze hield haar gedachten volledig ergens anders. De laatste tijd zagen de twee elkaar niet vaak, of nagenoeg niet. Aan de ene kant mistte hij hun ontmoetingen wel, maar aan de andere kant ook weer niet. Ze had haar een keer gezien, al pratend met een andere Shadowclan apprentice kater. Hij wist niet wat hij ervan moest denken, maar hij was sinds die dag wat wantrouwend tegenover Fallenpaw. Het zou even goed kunnen dat ze wat voor hem verborg. Maar, verwachtte hij dat van haar? Hij vertrouwde haar, waarom zou ze hem dat dan aandoen? Hij merkte de afwezigheid van Fallenpaw, die nog steeds naast hem zat. Waar zat ze toch met haar gedachtes.. Plots stond Fallenpaw op en ging tegenover hem zitten. Autumnpaw ging steeds meer zijn twijfels krijgen. 'Sorry', sprak Fallenpaw. Ze opende weer haar prachtige, ijsblauwe ogen en keek hem weer in zijn ogen. Even begreep hij er niets meer van. Sorry, waarvoor? Hij hield zijn kop schuin gebogen naar Fallenpaw gericht. Ze vervolgde al snel; 'Ik was opzoek naar.. Naar Silverpaw.' Even kon je de schrik in zijn ogen zien, maar snel verborg hij dat weer. Silverpaw.. Was het dan toch waar? Had ze toch geheimen voor hem verborgen? Bijna versteld van wat ze net zij kwam hij dichter naar Fallenpaw toe. 'Je gaat me toch niet zeggen dat jullie een verhouding hebben? Silverpaw is een zwakke kittypet, en hij moet al helemaal uit jouw buurt blijven.' sprak hij boos. In zijn stem was een tint van jaloezie te horen.

Fallen had een stap achteruit gemaakt, ze had zich laten gaan. Ze kon toch niet zomaar tegen de kater aanspringen en hem kopjes geven. Ze schaamde zich dood. Ze was niet een van de slimste piezen, of nou ja. Ze dacht niet erg snel na en deed liever meteen dingen. Ze had zichzelf al behoorlijj voor schut gezet. Zomaar was ze naar hem toe gestapt en was ze tegen hem aan gekropen. Ze keek even naar de grond tot hij zijn volgende vraag stelde, wat deed ze hier. Ze slikte even en gaf toe dat ze opzoek was naar Ikverpaw, maar ze ging hem niet vertellen waarom. Dan zou hij haar haten, denken dat ze gek was of erger, hij zou naar Silver toe stappen. Ze wist dat ze elkaar niet echt kende maar ze zouden elkaar ook niet echt mogen als dat wel zo was. Je gaat me toch niet zeggen dat jullie een verhouding hebben? Silverpaw is een zwakke kittypet, en hij moet al helemaal uit jou buurt blijven' hoorde ze de kater zeggen, de kater die dichterbij stapte. Jaloezie was licht in zijn stem te horen. Hij voelde dus waarschijnlijk wel wat voor haar. Ze zakte een beetje onderdanig door haar poten heen. Ze werd ergens toch bang van hem. Tot ze zich bedacht en zich weer groot maakte. Ze legde haar oren in haar nek. "Silver is geen kittypet en als helemaal niet zwak. Hij is een van de liefste en leukste katers die ik ken" zei ze. "Je bent niet mijn vader, en zolang je ook niet mijn partner bent blijf ik zelf wel beslissen met wie ik omga, Silver heeft voor me gezirgd in de weken dat jij er niet was" zei ze, ergens kwaad wordend. Niemand sprak zo over een van haar beste vrienden. Als Silver dit over Autumn had gezegt had ze hetzelfde gereageerd. Ze mochten het best denk maar het uitspreken tegen haar vond ze te erg. "Misschien moet je eraan wennen maar ik zal meer vrienden krijgen dan alleen jou, je broer en Inner" met zijn broer bedoelde ze dus Flame. "En voor de duidelijkheid, nee, ik en Silver hebben geen "verhouding"" sprak ze. Ze werd al behoorlijk rustig. Heerlijk weken had ze hem niet gesprokennen nu was hij wantrouwig. Ze stapte dichterbij hem en keek hem recht aan. "Rustig, ja, ik was alleen naar hem opzoek, maar ik kan toch ook gewoon even hier bij jou blijven" zei ze zacht en keek hem lief aan. Ze duwde zacht haar kop tegen de zijne.

_{Ze had gelijk, helemaal. Hij had haar volledig laten stikken, laten barsten, juist in de tijd dat ze hem het meest nodig had. Hij had er voor haar moeten zijn, en niet met zijn eigen problemen bezig moeten zijn. Hij heeft compleet zijn kans verpest, ze zal hem nu wel haten. Terwijl zij druk bezig was met een relatie met Silverpaw op te bouwen, had hij nergens anders aan kunnen denken dan aan haar. Fallenpaw. Ze was altijd zo perfect geweest in zijn ogen.. En nu, nu had hij werkelijk alles voor zichzelf verkloot. Het mocht niet langer wachten, hij moest het haar snel vertellen. Vandaag nog, in dit hele gesprek nog. Autumnpaw had haar beter zijn mening over Silverpaw voor zich moeten houden, want hij merkte dat ze nogal boos was. Ze legde haar oren gefrustreerd in haar nek. "Silver is geen kittypet en al helemaal niet zwak. Hij is een van de liefste en leukste katers die ik ken." zei ze. "Je bent niet mijn vader, en zolang je ook niet mijn partner bent blijf ik zelf wel beslissen met wie ik om ga. Silver heeft voor me gezorgd in de weken dat jij er niet was." Wat ze zei, die woorden. Het maakte hem bang voor de toekomst, voor wat er nog komen zou. Hij haatte Silverpaw, met heel zijn hart. Maar hij hij kon het haar beter niet vertellen, daar bleek hij ze te gevoelig voel. Had hij maar beter nagedacht over wat hij had gezegt. "Misschien moet je eraan wennen maar ik zal meer vrienden krijgen dan alleen jou, je broer en Inner." Hij moest inderdaad wennen aan die verandering, vroeger was het nooit anders geweest. Maar waarom precies Silverpaw.. "En voor de duidelijkheid, nee, ik en Silver hebben geen 'verhouding'.' Hij had blij moeten zijn dat te horen, maar dat was hij niet. Absoluut niet. Hij had op dit moment de neiging om zoveel te zeggen, zoveel dat hij al veel eerder had moeten zeggen. De woorden kwamen gewoon simpelweg niet uit zijn mond. Al die opgekropte gevoelens, allemaal zaten ze hem dwars. Zou dit het moment zijn? Hij twijfelde. Maar Fallenpaw gaf hem niet de tijd na te denken, want ze ging al snel weer verder. "Rustig, ja, ik was alleen naar hem opzoek, maar ik kan toch ook gewoon even hier bij jou blijven." zei ze tegen hem. Bij hem blijven, dat was het liefste wat hij nu bij zich wou hebben. Ze drukte haar kopje weer tegen de zijne. Het leek allemaal zo mooi..'Dat zou ik zeer op prijs stellen. Er is iets wat ik je moet vertellen...' Hij slikte even. Weer twijfelde hij, maar dit keer nam hij een wijs besluit. Nu of nooit. 'Fallenpaw... Ik weet dat ik dit al veel eerder had moeten vertellen. Ik kom er veelste laat mee, maar beter laat dan nooit. Ik moest de moed verzamelen, maar nu heb ik hem toch eindelijk bijeen. Ik vind je leuk. Meer dan leuk, al sinds onze eerste ontmoeting. Ik weet niet of het wederzijds is, maar ik moest je dit vertellen. Al is het wat onverwacht, ik kon het niet langer meer voor me houden.' Het leek alsof hij de woorden in zijn hoofd had geprent, maar dit was niet het geval. Het zat hem al veelste lang dwars. En nu had hij zijn gevoel eindelijk ge-uit tegenover haar. Lichtjes trots stapte hij op haar af, en keek in haar heldere, ijzig blauwe ogen. Hij duwde zijn kopje tegen die van haar aan, wat hij zo lang al had willen doen. De volledige stilte was niet te merken in de omgeving, het enige waar hij nu aan dacht was Fallenpaw. Zij was wat zijn leven compleet maakte. Ze was het enige missende deel, het laatste puzzelstukje. Hij stapte weer van haar af, en hield zijn kop laag. Hij was benieuwd hoe ze hierop zou reageren. Het kon zijn dat ze hem compleet belachelijk maakte, al zag Autumnpaw haar daar niet voor aan. Hij hoopte zo erg dat ze allebei deze gevoelens hadden.

|| Haha, ik had nogal wat inspiratie. Hij durfde het eindelijk aan c: ||}

Autumn leek diep in gedachte te zijn. Ja, nu was ze kwaad op hem, niemand sprak zo over haar beste vrienden. Dus ook Autumn niet. Maar waarom deed hij zo, ze snapte het niet, hij had blij voor haar moeten zijn dat ze meer had dan alleen hem en haar zusje. Waarom was hij dat dan niet gewoon. Ze stapte gefrustreerd naar achter en hield haar oren in haar nek. Ze werd bang van hem. Wat als haar nachtmerrie uit zou komen. Dat Silver gewond zou raken door hem. Ze rilde door de gedachte alleen al. Ze keek in de gifgroene ogen van de kat voor haar. De lieve kater die hij net was, was weg. Hij was kwaad, alleen omdat ze zei dat ze opzoek was naar Silverpaw. Waar was dat voor nodig. Ze sprak weer wat rustiger tegen hem en blijkbaar zorgde dat er ook voor dat hij wat rustiger ging worden. "Dat zou ik zeer op prijs stellen. Er is iets wat ik je moet vertellen..." sprak de kater voor haar. Ze slikte even en keek hem vragen aan. Please,zeg het niet, niet nu. "Fallenpaw... ik weet dat ik dit al veel eerder had moeten vertellen. Ik kom er veels te laat mee, maar beter laat dan nooit. Ik moest de moed verzamelen, maar nu heb ik hem toch eindelijk bij een. Ik vind je leuk, meer dan leuk, al sinds onze eerste ontmoeting. Ik weet niet of het wederzijds is, maar ik moest je dit vertellen. Al is het onverwacht, ik kon het niet langer voor me houden" sprak de kater. Hij zei het. Een schok trok door haar lochaam. Ze moest blij zijn toch? Hij had gezegd dat hij haar leuk vond, maar waarom was ze er dan niet blij mee, nou. Ze was gek op twee katers. Hem en Silver. Ze bleef even stil zitten terwijl hij naar haar toe stapte en zijn kop tegen de hare drukte. Ze rikde een beetje en drukte haar kop dichter tegen de zijne. Wat moest ze zeggen tegen hem. Ze wou hem geen pijn doen maar ze wist het niet. Ze moest nadenken war ze wou. Alleen wist ze nu van Autumn dat die van haar hield. Van Silver wist ze het nog geen eens. "Autumn, ik... ik hou van je, maar ik hou ook van Silver, ik kan niet kiezen tussen jou en hem... jullie zijn alles voor me" zeo ze zacht. Ze wou niet kiezen. Niet nh. Ze keek naar de grond. Ze wou niet zien of ze hem pijn had gedaan, of wat dan ook. Ze sloot haar ogen. "sorry, maar ik kan het niet" zei ze en liep naar hem toe. Ze duwee haar kop zacht tegen de zijne, ze hoopte dat ze hem niet te veel pijn had gedaan of dat hij boos zou worden of weg zou lopen.

_{Weer waren het die diepe, ijzig blauwe ogen waar hij bij in gedachte zonk. Elke keer weer, en hij kon er niets aan doen. Dit zou wel eens de laatste keer kunnen zijn... Hij zette die gedachte opzij, en begon de goede momenten op te halen. Die herinneringen, ze betekende een voor een, stuk voor stuk alles voor hem. Ondanks wat er allemaal is gebeurd, en wat nog zou kunnen komen, hij verborg die herinneringen veilig in zijn hart. Waarschijnlijk had hij door het te zeggen het Fallenpaw alleen maar moeilijker gemaakt, maar hij kon zijn gevoelens niet langer opkroppen. Eens zou hij van binnen knappen, en dat moment was daar. Het zou beter zijn dat hij haar de komende tijd alleen zou laten, maar dat kon hij niet. Hij kon haar simpelweg niet meer laten gaan, niet na wat ze allemaal hebben doorstaan. Nadat hij haar de waarheid had verteld, voelde hij direct weer een afstand. Een schok ging door het licham van Fallenpaw, hij voelde hem. ‘Autumn, ik... Ik hou van je, maar ik hou ook van Silver, ik kan niet kiezen tussen jou en hem... jullie zijn alles voor me.’ Weer die naam, die hij liever weg had geschrapt. Het was haar leven, en haar keus. Ze moest het zelf maar uitzoeken, maar welke keus ze ook nam, het zou de juiste zijn voor haar. Hij kon haar niet dwingen, en dat was hij ook absoluut niet van plan. Autumnpaw zou niet durven. Maar waarom moest ze precies Silverpaw leuk vinden, de kater die hij van het begin al niet uit kon staan? De woorden die Fallenpaw uitsprak, kwamen als dolken in zijn hart. Hij sloot zijn gif groene ogen voor de wereld, maar al zeker voor haar. Voor haar, waar hij zijn leven lang naar opzoek was. Maar nu hij haar had gevonden, bleek het allemaal niet meer zo mooi te zijn. Niet na wat er net gezegd was. De waarheid achterhaalde het wel. ‘Sorry, maar ik kan het niet.’ Het deed haar blijkbaar net zoveel verdriet als hem, maar zijn hart lag volledig in haar handen. Weer liep de git zwarte kattin naar hem toe, en duwde haar kop tegen de zijne. Deze keer voelde het anders, het leek alsof de afstand tussen hun steeds groter werd. Hij keek nog een keer in haar ogen, voor hij ze weer op de grond richtte. Hij stapte achteruit, weg van Fallenpaw. ’Ik zal je verder niet meer lastig vallen. Het is wel duidelijk wat je voelt. Maar weet, welke keuze je ook maakt, ik zal altijd achter je staan. Je zal de goede keuze maken.’ zei hij, zijn stem happerde van verdriet. Hij hield zijn kop laag, terwijl hij zich met een brok in zijn keel omdraaide. Hij begon langzaam weg te lopen, weg van al die nare gedachtes en problemen.}