{Story}Chemical roses

Haast onzichtbaar in de eindeloze zwarte ruimte, met al zijn veelkleurige planeten zoefde een kleine vlucht-capsule. Hij ging steeds verder weg van een grote, roze planeet die wel een enorme suikerspin leek. Waarom degene in het ruimtescheepje daar weg wilde, wist geen een sterveling. Zelfs haar ouders niet. Ze was het zat om vast te zitten in een kasteel, met duizenden bedienden en wachters die je steeds wilden beschermen tegen al het ongedierte wat naar binnen kon komen. Hier was ze vrij, niemand die haar commanderen, of bedienen, zelfs geen lunch die voor je klaar gemaakt was (dat miste ze wel, maar ze wilde het niet door haar honger laten bederven). Met een akelig harde knal vloog de capsule het stelsel van de roze planeet, Diamantina uit. Door de kracht die het ding uit de veilige omgeving had geslingerd, vloog ze door de druk bijna door de metalen muur heen. Ze trok zichzelf naar voren door de leuning van de stoel bij het stuur vast te pakken, en klikte zich snel vast in de sterke, diamanten gordel. Een voldaan lachje klonk door de krappe ruimte heen, en in het spiegelbeeld van het donkere glas, was een knap meisje te zien met lang, blond haar wat ze in staarten droeg. Ze klampte haar linker hand vast aan haar staf, en keek even achterom door het spiegeltje of de schepen van de bewakers nog te zien waren. Gelukkig niet, en geen wonder, want Diamantina was allang verdwenen in een wazige sterren nevel. De capsule zweefde nu ergens in het open heelal rond, maar de bestuurder wist waar ze heen moest. Met een haal trok ze de hendel omlaag, zodat het scheepje op volle snelheid ging. Lekker tempo zo. Omdat de ruimte nu eenmaal zo enorm, super groot is, waren er planeten in alle soorten en maten te zien. Reusachtige gasbollen van zand en gesteente, en zelfs een hele rode. Haar aandacht werd getrokken door een wat kleinere versie dan de gasbol, met weelderige wit, blauw en groene tinten. In het donker waren er af en toe stippen licht te zien. Dit betekende maar een ding: bewoners. Hier wilde ze heen, hier konden de Diamantanen niet komen. Met een trotse lach stuurde de bestuurder het koekblik naar beneden, en was al spoedig de dampkring binnen. Het werd aardig heet in de shuttle, en het metaal werd gevaarlijk rood van de snelheid. Met een staart als van een vallende ster schoot het ding door de aardse nachthemel, naar een groot, mooi stukje op onze wereld. En hier begint het allemaal.

Zacht zingend zwierde een net meisje, van ongeveer 14 jaar over de balustrades van Izumi-High. Het was een prachtige dag, en de vogels floten druk hun liedjes. Elk persoon die hier was moest wel even denken aan de hemel. Het enigste deprimerende aan deze dag was wiskunde, biologie, huiswerk.. Ieder geval alles wat met school te maken had. Izumi High mocht dan wel aan het strand liggen, met in de omgeving allerlei winkels, en zelfs bloeiende fruitbomen, maar een college bleef een college. De bruine haren van het meisje staken mooi af in de zon, en volledig in haar eigen wereldje haalde ze een schoolpasje uit haar tas. Ze verliet de wonderschone balustrades, en schuifelde verveeld binnen bij een grote ruimte die wel uit de 16de eeuw leek te stammen. ‘’Pasje alstublieft. Ik ben Raiun Dai, uw controleur. ’’ Haar aandacht werd getrokken door een grijnzende jongen. ‘’Kom op! Je weet heus wel wie ik ben.’’ Dai streek even door zijn zwarte piekhaar, en leek eventjes na te denken. ‘’Euhm..even vergeten.’’ Zijn zin werd aan zijn einde gebracht door een tik tegen zijn hoofd. ‘’Oke, Hanaha Reiko, mede student, heeft haar bieb pasje altijd bij haar.’’ Het woord ‘bieb pasje’ sprak hij nadrukkelijk uit, want mevrouw Pazuru keek hem vanuit haar ooghoeken streng aan. Met haar had hij liever geen ruzie. Toen ze even niet keek, kroop hij onder zijn bureau door, en wenkte een andere scholier om zijn taakje even over te nemen. Onopvallend voegde hij zich bij een groepje cheerleaders, en Reiko stapte achter de horde aan. Achter een van de lange boekenkasten (geschiedenis boeken om precies te zijn) stapte hij uit, en keek even om zich heen of de mevrouw Pazuru niet keek. Grinnikend schrok hij op, want Reiko was al bij hem gaan staan. ‘’Waarom zo geheim? Ik dacht dat jij de baas van de boeken club was?’’ Dai werd een beetje rood op zijn wangen, en keek de andere kant op. Eindelijk was hij iets nuttigs gaan doen, in plaats van alleen maar met chemische drankjes te werken, en op te vallen bij de meisjes. ‘’Ontslagen..euh..ik probeerde een middeltje te vinden om boeken netjes te ontdoen van koffie vlekken en dat soorten zooi, maar het ging een beetje verkeerd. Je kent het verder wel.. Nu heeft Pazuru een hekel aan me omdat er een dure atlas bij zat.’’ Reiko zuchtte verslagen. Dai was echt de doorsnee wetenschapper, die haast altijd opgesloten zat in de schuilkelder onder zijn huis, waar hij werkte met giftige vloeistoffen, asbest, van die doorzichtige flesjes, en noem het maar op. Het enige wat hem afscheidde van zo’n oude professor was dat hij uitzonderlijk knap was, waardoor alle meisjes van Izumi High achter hem aanzaten. ‘’Waarom ben je hier eigenlijk, Rei? Met mij in de buurt krijg je hier alleen maar problemen.’’ Hij plukte zenuwachtig aan zijn trui, en gluurde nog even tussen de boeken door of de bibliothecaris hem niet in de gaten hield. ‘’Ik kom een onderwerp voor mijn spreekbeurt zoeken, en jou behoeden voor het eeuwige ongeluk.’’ Ze glimlachte, en ging op haar hurken zitten om boeken uit te zoeken. ‘’Jij zou ook maar eens iets moeten zoeken. Anders sta je voor paal bij informatica.’’ Dai scheen nu pas te weten dat er een spreekbeurt aankwam, en begon meteen driftig tussen de boeken te zoeken. Izumi High had een van de grootste bibliotheken van de hele provincie. Zijn uiterlijk was nog precies het zelfde als 200 jaar geleden, en met vele wenteltrappen kon je zelfs op de vierde verdieping komen. Alles was van gelakt hout, en door de grootte van de kasten waren er zelfs rollende trappen, waarmee je langs alle rijen kon glijden. Het was dus erg makkelijk om iets boeiends te vinden om informatie over te vertellen. Het was even stil, maar Dai’s lichte stem verbrak de rust. ‘’Er is een nieuwe leerlinge, wist je dat?’’ Reiko schudde van nee. ‘’Hoe ziet ze eruit, en hoe heet ze? Jij houdt dingen beter in de gaten dan ik.’’ Haar vriend krabde even aan zijn hoofd, en versmalde zijn groene ogen in een diepe frons. Zo keek hij altijd als hij diep nadacht, en Reiko vond het wel grappig.