Good morning {Mister Tips}

_{Het was een prachtige, maar frisse morgen, en een gestreepte poes wurmde zich door het kattenluikje naar buiten. De zon scheen fel in haar snoet. ''AJ, eten!'' Binnenin het tweebeen nest klonk de lieve stem van haar baasje, maar AJ negeerde haar. Zelf had ze meer trek in een dikke muis, of nog beter: een merel. Ze klom vlug de schutting op, en had uitzicht over heel de wijk waar ze woonde. Intussen was haar huis, de luxe bungalow, al helemaal ingericht, en ze was nu een echte bewoner van dit geweldige oord. AJ liep verder over de dunne rand, tot ze bij de weg was gekomen, en sprong lenig naar beneden. Een tweebeen liep langs, en gaf de poes een aai over haar bol. Snorrend liep ze verder, tot ze bij de kerk was. Wat die mensen daar deden, daar begreep ze helemaal niks van, maar het was wel mooi, met al die gekleurde, glazen ramen. Door een gat onderin het oude stenen muurtje kwam ze bij het overwoekerde kerkhof. Ze wist goed dat er dingen onder de grond lagen, maar het was zo'n mooie herfstdag, dat zelfs deze plek wonderschoon was. Ze likte de dauwdruppels van een klein struikje, en ging zitten op een grote steen, onder een appelboom. AJ wilde zichzelf eigenlijk een wasbeurt geven, maar er kwam iemand naar haar toe. Sowieso geen roque of bloodclan kat, nee gewoon een beschaafde kittypet zoals zij. ''Goedemorgen! Prachtig weer, vind je niet?''}

_{Mr. Tips stapte over de stoep. Zijn passen waren zeker en zijn blik was vastberaden. Hij ging naar de kerk. Of, nou ja, naar het kerkhof. Hij had een tijd geleden ontdekt dat Oswald Pendle daar begraven lag. Beth had namelijk gezegd dat ze hem ging opzoeken op het kerkhof, en toen was ze vertrokken met een bos bloemen. Het had best lang geduurd voordat ze thuis kwam, en toen ze thuiskwam waren haar ogen een beetje rood geweest, maar had er ook een glimlachje op haar gezicht gestaan. Het had een tijdje geduurd voordat Mr. Tips erachter was gekomen wat en waar het kerkhof was. Het was namelijk een aardig eindje weg. Mr. Tips had de kerktoren wel vaker gezien, van een afstand. Als hij op het dak van zijn huis zat kon hij hem zien in de verte. Het was niet de enige kerk in de stad. In de binnenstad was er nog een, een grotere, maar die had geen kerkhof. Hij noemde de kerken altijd de grote kerk en de hofkerk of kleine kerk.

De kerk kwam in zicht. Hij was dan wel minder groot dan de grote kerk, het was en bleef een imposant gebouw. Mr. Tips vond het een mooi bouwwerk. Hij was gemaakt van grijze steen en was niet te druk versierd, op de kleurige glas-in-lood ramen na. Maar goed, hij was hier niet om een kerk te bekijken.

Op het kerkhof hing een rustige sfeer en Mr. Tips voelde zich er op zijn gemak. De stenen muurtjes waren begroeid met klimop en waren op sommige plaatsen afgebrokkeld, maar de graven zelf waren netjes bijgehouden. Het was goed te zien welke grafstenen oud waren en welke nieuw. Mr. Tips kreeg een soort eerbiedig gevoel toen hij tussen de stenen door liep, maar intussen keek hij oplettend in het rond. Hij had zichzelf al lang geleden mensenletters leren lezen. Hij was daarmee begonnen zodra hij de spreektaal van de mensen goed verstond. Beth en Oswald praatten beiden nogal eens in zichzelf en als ze iets lazen, lazen ze dat vaak onbewust hardop voor. Op die manier had Mr. Tips de op papier geschreven klanken leren ontcijferen. Nu gebruikte hij deze kennis om de namen op de graven te lezen.

Oswald Pendle
Rust in vrede

las hij. Eronder stonden zijn geboortedatum en de overlijdensdatum. Dit was het graf van zijn baasje. Dit was de plaats waar zijn lichaam al die jaren onder de grond had gelegen. Hij ging bij het graf zitten en zag een verwelkte bos bloemen liggen. De kat herkende de bloemen die Beth meegenomen had, de vorige keer dat ze uit huis gegaan was. Mr. Tips kreeg tranen in zijn ogen.

Hij bleef daar nog lange tijd zitten. Toen stond hij op. Zijn spieren voelden stijf van de kou. Hij gaf de grafsteen een kopje en liep weg.
Een eindje verderop zag hij een andere kat. Wat deed die hier? Woonde ze hier in de buurt? Had ze hier ook een baasje liggen? Hij liep naar de poes toe. ''Goedemorgen! Prachtig weer, vind je niet?'' Ze was hier dus niet om een overleden baasje te bezoeken. Dan zou ze niet zo vrolijk klinken. 'Goedemorgen,' antwoordde Mr. Tips vriendelijk. 'Het is vandaag inderdaad best zonnig.' Het was inderdaad uitzonderlijk weer voor een dag in bladval. Het was koud, natuurlijk, maar het had erger gekund.}

_{De kat die ook op het kerkhof wandelde, was een zwarte kater met een keurig accent.''Goedemorgen'' AJ had gezien dat hij de steen, waaronder een tweebeen lag, een kopje gegeven had. ''Het is vandaag inderdaad best zonnig.'' Hij zag er niet zo vrolijk uit, en AJ schaamde zich dat ze hem zo overenthousiast had begroet. Dit kerkhof was natuurlijk de plaats waar zijn baasje was begraven. ''Sorry dat ik zo blij deedt, ik had niet in de gaten dat u hier om te rouwen was.'' Ze knikte naar de steen. Ze wist een klein beetje van de tekst te ontcijferen. Oswald. Dat was vast de naam geweest van de tweebeen die voor hem gezorgd had. Er lag een bosje bloemetjes bij. AJ had er echt respect voor dat de tweebenen zich zo over de doden ontfermden. En katten, die werden ergens heen gebracht. Waarnaartoe, daar had ze echt geen idee van. Sommige hadden het over dingen, zoals verbranden. Maar AJ geloofde het niet. De dierenarts was tegen haar erg aardig geweest, en zoiets zal zo'n persoon echt niet hebben. Ze schudde zich weer uit haar te diepe gedachten, en miauwde nog wat verlegen: ''Euhm..ik ben AJ, leuk om u te ontmoeten.'' Ze zei maar u tegen de kater, want hij zag er een stuk ouder en wijzer uit als zij.}

_{De andere kat was een wit-lichtbruin gestreepte poes. Ze had blauwe ogen. Het deed Mr. Tips denken aan de kleur van sneeuw in de schaduw. Dat leek ook blauw, ook al was sneeuw wit. Of lucht, met een lichte sluierbewolking. Net niet helemaal hemelsblauw, maar iets subtieler. Mr. Tips vond het eigenlijk mooier dan van die felblauwe ogen die bijna schreeuwden: Kijk, kijk, wij zijn blauw! Heel blauw! Echt Hemelsblauw met een hoofdletter H! Mooi hè?. ''Sorry dat ik zo blij deed, ik had niet in de gaten dat u hier om te rouwen was,'' verontschuldigde de poes zich. Mr. Tips wist niet precies wat te antwoorden, iets waar hij niet vaak last van had, dus haalde hij zijn schouders op en liet zijn blik langs de andere stenen glijden. Hoeveel van die mensen zouden een kat hebben?
De poes keek naar Oswalds steen en om de een of andere reden had hij het gevoel dat de poes keek naar iets wat ze niet mocht zien. Iets persoonlijks. Hij vertelde niet veel katten over Oswald en zeker niet uit zichzelf. Hij zei er echter niks van en van zijn gezichtsuitdrukking viel ook niets af te lezen. ''Euhm..ik ben AJ, leuk om u te ontmoeten.'' zei de kat. Ze was beleefd. 'Pleased to meet you,' antwoordde Mr. Tips met een knikje. 'Mijn naam is Tips. Oswald Tips.' Oei, dat was niet zo slim. Nu kon je er natuurlijk op wachten tot die poes iets over zijn naam zei. Als ze kon lezen tenminste, maar dat nam hij wel aan. De meeste volwassen huiskatten konden lezen en hij schatte AJ al wel ouder dan een jaar. Maar goed, niets meer aan te doen.}

_{''Pleased to meet you'' Had de zwarte kater terug gemiauwd. Het viel haar nu pas op dat hij een doorsnee engels accent had. ''Mijn naam is Tips. Oswald Tips.'' AJ knikte. Oswald Tips. Klonk chique, echt als een naam uit het geslacht van de edele katten (dit had ze horen vallen bij een paar andere kitty's). Zelf had ze een erg, erg korte naam. Ze vond het wel leuk, lekker simpel. ''Mooie naam heeft u.'' Ze wist zeker dat hij een raskat was, vanwege zijn fijne gladde vacht, en de achternaam. Iedereen wist dat elke raskat een ahtervoegsel had. Dat dacht ze dan. Ze kon een nieuwschierige vraag niet onderdrukken. ''Komt u generatie uit engeland?'' Snel kapte ze haar zin af. Nu leek ze wel zo'n ondervraagster, als in van die tweebeen films. AJ was dan ook erg jong, en wist dat ze het af en toe niet in de gaten had met enthousiasme. Ze hield zich een beetje in, en krulde haar gestreepte staart over haar poten.}

_{AJ knikte toen hij zich voorstelde. ''Mooie naam heeft u,'' zei ze. Mr. Tips slaakte een onhoorbare zucht van opluchting dat ze niet verder vroeg naar Oswald. ''Komt u generatie uit engeland?'' tjonge, die poes stelde veel vragen. Maar goed, het was nog niks vergeleken met die rogue van een paar dagen geleden, die Eriksen. Hij knikte. 'Mijn vader, ja, mijn moeder was een Parijzenaar,' antwoordde hij. Hij ging zitten en krulde zijn staart om zijn pootjes. Met zijn ogen halfdicht tegen het zonlicht keek hij rustig rond. Op een steen een eindje verderop landde een roodborstje. Mooie beestjes, vond Mr. Tips. Hij keek om naar Oswalds graf. Er groeiden vergeet-me-nietjes op. Misschien waren vergeet-me-nietjes nog wel Oswald Tips' lievelingsbloemen. Ze waren klein, subtiel, onopvallend een mooi en ze hadden een bijzondere naam. Vergeet-me-nietjes. Alleen van die naam al werd je bijna melancholisch.

Tussen de bloemen van Beths boeketje zat onder andere wit gipskruid, ook aal zo'n mooi plantje. Met de roze variant had hij niet zoveel, maar de witte vond hij mooi.
Hij keek AJ aan, afwachtend of ze nog meer zou vragen.}