ѕтσям яαѕєѕ αωαу ;; { gяαуѕтяιρє }

_{Een prachtig, wit deken had het gebied rond de Clans bedekt. Het was de ijzige kou die het hem deed bij de meeste katten, vooral de wat jongere onder hen. Swiftheart zelf had niet erg veel last van deze kou, zij had tenslotte een dikke, witte vacht. Dit was de tijd waar ze vaak naar uitkeek, ze kon vaak jagen zonder dat ze makkelijk gezien zou worden. Het hele bos lag onder een dik pak witte sneeuw, ongeveer de zelfde kleur als haar vacht. Met nog slaperige ogen stapte de poes de Warrior den uit, en liet haar ogen rond het kamp glijden. De meeste waren al druk bezig met het verzorgen van de katten of waren al aan het jagen. Ze dacht soms nog wel terug aan die ene dag, dat ze die kater had geholpen. Het pakte iets anders uit dan verwacht, want later moest hij haar weer zien te redden. Sinds die dag had ze meer moedskracht gekregen, en had ze het idee dat ze sterker was geworden. Het kon waar zijn of niet, maar zij geloofde het. In de tijd erna had ze hem een aantal keer in het kamp zien lopen, maar was natuurlijk weer te verlegen geweest hem aan te spreken. Zoals gewoonlijk. Geconcentreerd liet ze haar poten in het witte spul glijden, de 'sneeuw.' Het voelde even koud aan, maar toen het gewend was stak ze ook de andere poten erin. Er lag al een dik pak, maar toen ze naar boven keek verwachtte ze nog wel meer sneeuw. Het was een donkergrijze lucht, met grote wolken die soms voorbij rezen. Sneeuw vond Swiftheart niet erg, maar het was de regen waar ze zo'n pesthekel aan had. Dat al die lange haren waren doorweekt en vies tegen haar lichaam aan plakte, vreselijk. Weer keek ze rond, voordat ze doorliep naar de prooistapel. Ze zou later op de dag wel gaan jagen, maar eerst had ze even honger. Er lag niet veel meer, de meeste katten waren al langsgeweest om wat eten te halen. Zij koos voor een mereltje wat wat achteraan lag, maar er wel goed uitzag. Hij rook ook nog wel vers. Ze liep ernaartoe en klemde haar tanden eromheen, maar niet al te hard. Ze nam het mee naar een rustig plekje, vlak achter de besneeuwde struiken. Het liefst at ze rustig, zonder enige drukte om haar heen. Swiftheart ontblootte haar tanden en zette die in de merel. Het gevoel van vers vlees vulde haar maag, tot ze niet meer hoefde. Wat er van de merel over bleef liet ze liggen, al was het niet meer dan was afgekloven botjes.

{ + Graystripe }

Swiftheart in kerst-style! xD}

Graystripe keek even over zijn schouder en merkte op dat de kat waar hij met op Patrouille was gestuurd, al weer was terug gekeerd. Het was iemand waar hij niet echt al te best mee overweg kon, dus had 'ie het wel verwacht. Zuchtend draaide hij zich ook om en vouwde zijn oren neutraal naar voren. Met korte passen, die eerder op kleine sprongen leken doordat er zoveel sneeuw op de grond lag, baande de langharige grijze kater zich weer een weg richting het Thunderclan kamp. Veel had hij vandaag nog niet gedaan, en dat kwam niet doordat hij lui was, nee dat al helemaal niet. Graystripe wist het zelf niet echt goed, waarschijnlijk lag het aan het weer of zo.. Er rolde een zucht over zijn lippen zodra hij het kamp betrad, en met een zoekende blik keek hij rond. Enkele katten waren bezig met het versterken van de kamp wanden. Andere waren dan al weer druk in de weer met lol maken, zoals de kittens die ondertussen oud genoeg waren om alleen uit de Nursery te gaan. Er schoot iets geheimzinnig door zijn ambere ogen bij het zien van de Apprentice's. Zodra hij die zag dacht hij meteen weer aan zijn Apprentice tijd, zonder dat hij er ook maar iets tegen kon doen.. De kater schudde zijn kop en besloot maar om even iets anders te gaan doen dan de hele tijd te liggen piekeren over zijn verleden. Een witte poes, die nu niet echt meer opviel door al het witte spul, zat helemaal alleen te eten. In een fractie van een seconde herkende hij haar, en wist de naam Swiftheart bij haar te plaatsen. Zij was de kattin die hem eens had gered uit het water, en omgekeerd had Graystripe haar ook gered. Er speelde een grijns op op zijn gelaat, en nog niet veel later besloot hij maar even gedag te gaan zeggen. "Heey Swiftheart!" Begroette Graystripe haar en nam plaats naast de poes.

-- Moet er weer inkomen met Gray x'D --

_{Omdat ze zo geconcentreerd bezig was, merkte ze niet dat Graystripe naar haar toe kwam. Dat verklaarde ook haar reactie, toen hij haar begroette. 'Heey Swiftheart!' had de kater gezegd, maar Swiftheart dook ineen. Toen ze de stem van de kater herkende keek ze pas weer op. Ze keek recht in zijn ogen, maar wendde haar blik al snel weer af. Hij nam plaats naast haar, en Swiftheart keek zijn kant op. 'Uh.. Hoi, Graystripe.' zei ze iet wat stammelend. Door deze plotselinge ontmoeting had ze zich niet echt voorbereid op wat ze zou zeggen, vandaar dat ze nu wat vreemd over kon komen. Er verscheen een kleine glimlach die haar mondhoeken deed krullen. Ze vond zijn aanwezig heid wel fijn, ondanks dat ze niet veel durfde te zeggen. Ze baalde soms wel van zichzelf, ze durfde nooit eens te zeggen van wat ze echt vond. Deze keer probeerde ze daar verandering in te brengen. 'Hoe staat het ermee? Ze knikte kort met haar hoofd naar hem toen, maar meer dan dat deed ze niet. Ze wou niet nieuwsgierig overkomen, al was ze dat ergens wel. Ze was niet van plan hier lang te blijven, de sneeuw voelde daar te koud voor aan onder haar vacht.}

_{Hij sloot zijn amberkleurige ogen voor een paar tellen en opende ze vervolgens weer. "Goed hoor, en met jou?" Beantwoorde de langharige grijze kater haar vraag en gunde zijn verwarde pels een paar likken. Swift was de poes die hem eerst had gered, maar uiteindelijk moest Graystripe ook haar redden van een verdrinkingsdood. Eens hij er aan terugdacht moest 'ie eerlijk gezegd wel lachen. De kater besloot maar om er niks meer over te zeggen, de kans was groot dat ze haarzelf ervoor schaamde. Hij schudde zacht zijn hoofd en keek de poes strak aan. "Ga je vandaag nog iets doen?" vroeg hij rustig en keek vervolgens weer naar de grond. Sneeuw bleek nog steeds aan zijn poten te plakken, maar voor de zoveelste keer deed hij niet de moeite om het witte spul er af te krijgen.}

_{» Ongemakkelijk keek Swiftheart in de richting van de kater. Graystripe sloot zijn ogen even, waarna hij antwoorde; "Goed hoor, en met jou?" Swiftheart trok haar ene poot over haar andere, en begon naar de grond te staren. Dit was een harstikke aardige kater, waarom was ze dan zo verlegen? Al is ze dat altijd al geweest. ’Met mij gaat het ook wel goed.’ sprak ze rustig, terwijl ze probeerde om hem aan te kijken. Dit ging niet zo gemakkelijk als ze het wou, maar het lukte haar al aardig. Toen draaide Graystripe zijn hoofd naar die van haar, en keek haar strak aan. "Ga je vandaag nog iets doen?" vroeg hij met een rustige stem, waarna hij weer naar de grond staarde. Swiftheart volgde zijn blik, maar kwam niet op iets bijzonders uit. ’Behalve wat jagen voor vandaag niet nee.’ zei ze met een heese stem. ’En jij?’ vroeg ze kortaf, wachten op een antwoord van de kater. Bijna elke warrior ging overdag jagen, opzoek naar voedsel voor de clan. Het bos, dat in andere tijden zo voedselrijk was, was nu bijna niets meer te halen. En toch hadden deze katten in de clan hun dagelijkse portie nodig.

» | Mood: Uncomfortable | Company: Graystripe | Words: 198 | Notes: Flut :c |}

_{Hij keek haar weer aan met zijn amberkleurige ogen, maar liet vervolgens zijn blik naar de lucht glijden. Wolken stapelde zich en Graystripe kon zien dat het niet meer lang zou duren voordat de regen met bakken uit de lucht zou vallen. De kater draaide zijn kop weer richting Swiftheart en liet zijn staart van links naar rechts slagen. ’Met mij gaat het ook wel goed.’ Zijn snorharen trile ietwat geamuseerd toen hij doorkreeg dat ze wat verlegen was. Maar dat moest ze helemaal niet zijn. Graystripe vond het juist fijn om met haar te praten. Kwam het door die ene keer dat ze hem had gered? Was dat de redenen waarom hij zo graag bij haar was? De kater schudde zijn kop en sloot zijn ogen even om ze vervolgens weer te openen. "Dat is goed om te horen!" Zei hij speels en stond op. ’Behalve wat jagen voor vandaag niet nee.’ Beantwoorde de poes zijn vraag met een hese stem. En jij?’ Hij rekte zich uit en schudde zijn pels weer door elkaar. "Waarschijnlijk ga ik nog wat jagen." Jagen was iets wat elke Warrior moest doen. De Clan voeden. "We zouden samen kunnen gaan?" Hij keek haar nog steeds aan met een zachte blik in zijn ogen en wachtte af op haar antwoord. Ergens hoopte de grijze kater wel dat ze zou meegaan. Hoe meer zielen hoe leuker, toch?

-- Ook flut hoor c: --}

_{» Altijd als er andere katten bij haar waren, ging ze zich verlegen gedragen. Maar dat was altijd al zo geweest, een van die nare karaktertrekjes van haar. Ze haatte het dat ze zo was, maar wist dat ze er zelf weinig aan kon veranderen. Je bent wie je bent, toch? De snorharen van Graystripe trilde geamusseerd, maar de reden kon ze niet achterhalen. De kater schudde zijn kop, sloot zijn ogen en opende ze later weer. "Dat is goed om te horen!" zei hij speels terwijl hij opstond. Zijn enthousiamse leek wel aanstekelijk op Swiftheart, want ook zij kwam wat meer los. Ergens vond ze het fijn om deze kater te zijn, en hem gezelschap te houden. Hij had nog nooit vervelend tegen haar gedaan, en fijn was dat wel. "Waarschijnlijk ga ik nog wat jagen." Swiftheart haar ogen gleden in de richting van de lucht, waar steeds meer grijze wolken voorbij dreven. Als ze nog droog wou overkomen, zou ze nu toch echt moeten vertrekken. "We zouden samen kunnen gaan?" De kater keek haar met zijn amberkleurige ogen aan, terwijl er een zachte blik op zijn gezicht was te zien. Ze wist niet zo zeer direct wat ze hiervan moest zeggen, ze had nog nooit samen met een kater gejaagd. Toch kon ze zijn aanbod niet afslaan, niet na wat hij allemaal voor haar had gedaan. ’Lijkt me gezellig.’ zei ze met een warme stem, waarna ze haar kristal blauwe ogen weer op de grond richtte. Waarom was ze toch zo verdomd verlegen? Om deze reactie te verbergen liep ze alvast in de richting de uitgang, hopend dat Graystripe haar zou volgen.

» | Mood: Irritated | Company: Graystripe | Words: 273 | Notes: |}