Where are you?

Xana had niet goed kunnen slapen. Duizenden gedachten gingen door haar heen en Alec maakte daar deel van uit. Na haar verklaring had ze zich snel omgedraaid en was weggerend. Ze had het allemaal nog niet goed kunnen begrijpen. Vond Alec haar nu iets of niet? Of was hij te jong? Ja, hij was te jong, hij was nog niet bezig met die dingen. In dat geval ging Xana maar wachten tot hij ouder was. Of vrienden blijven. Dan zou ze misschien een andere kater kunnen ontmoeten, waarmee ze haar leven ook kon spenderen. Maar Xana wist dat, nu ze Alec ontmoet had, ze hem ook echt leuk vond. En ze hem niet kwijt wou. Nou ja... Als vriend dan. Xana stond op. Ze zou weer naar die plek gaan waar ze hem ontmoet had, wie weet was hij er weer. Xana stond op en rende door het kattenluikje, over haar hekje heen, naar het bos toe. Een hoop rare geuren drongen haar neus binnen. Xana kon ze niet thuisbrengen. Misschien was het wel van die Clans, waarover Alec een zin had laten vallen. Ze snoof nogmaals. De geur van de plek waar ze hem ontmoet had, drong maar niet binnen. Xana zag opeens vier bomen staan. Wat zou dat zijn? Xana besloot op onderzoek te gaan en keek toen rond. Ze spitste haar oren bij het horen van een geluid. Het klonk als een krakend takje. Of verbeeldde zij het zich maar?

[Wou je mij? xD]

Zachtjes in zichzelf neuriënd liep de tevreden jonge afrikaanse kater richting de vierboom. Het was een zonnige dag met weinig wolken, de bloemen waren opengeklapt en er heerste een zacht lente briesje die de warmte van de zon temperde. De jonge kater die het in zijn bloed had om bij hete temperaturen nog te rennen vond het wel lekker zo. Niet te heet en niet te koud, precies goed. Het was al zonhoog en Alec vond het wel weer is tijd voor zijn ''filosofische'' uurtje. Met een snelle tred liep de bruine kater tussen de hoge graspollen. Haast geruisloos ging hij voort, zijn staart en kop hoog en fier. Tijdens het lopen kwam hij kraaienvoer tegen, nog niet erg oud. Het karkas zou van een klein vogeltje geweest zijn te zien aan de botten en de schedel. Er zaten nog wat restjes eten op maar Alec liet het links liggen. Hij en Yuuki hadden succes met het vangen van prooien in hun territoria. Mussen en ander gevogelte, en heel veel muizen. In het kleine poeltje vlak naast zijn slaapplaats in de treurwilg zwommen zelfs vissen. Alec bleef er af want ze waren nog niet zo groot, als hij de vogels kon weerhouden de vissen op te eten zouden ze van zelf groter worden en dan hadden ze een stevige vismaaltijd. Weer iets anders dan de vogels. Soms zwommen er eenden in zijn plasje, maar jagen erop deden ze niet. Ze waren nog te groot en niet makkelijk te vangen. Meestal ging hij er wel achteraan om te zorgen dat hun vis niet zou slinken. Die eenden aten ook alles wat los en vast zat!

De vierboom kwamen in het zicht. Instinctief begon hij sneller te lopen. De hoge boomtoppen kwamen steeds dichterbij terwijl zijn neus en oren alert stonden. De laatste keer was hij ThunderClan katten tegen gekomen en die waren niet gediend op indringers zoals hij. Gelukkig was een van hen de slimme en snapte zijn beredenering en zorgde dat zijn vriendin die al meteen aanval in toom werd gehouden. Nu was hij extra alert en zou rechtsomkeert maken als hij weer vreemde katten rook. Een geur drong zijn neus binnen maar hij bleef op een stevige draf lopen. Het was een Rogue die daar waarschijnlijk zat dus die kon hem niks maken. De zwarte rots kwam nu ook in zijn gezichtspunt. Zonder er echt erg in te hebben brak hij een takje maar liep stug door. Midden in de ruimte stond een grote zwarte rots, omringd door vier hoge bomen die voor de Clans stonden. Instinctief klom hij de rots op en ging liggen. Een bekende geur kwam zijn neus weer binnen. Xana. Verbaasd hief hij zijn kop op en keek naar de lapjespoes. 'Hee.' Zei hij nonchalant. Hij wist dat de poes hem leuk vond, maar voor hem betekende leuk vinden en verliefd zijn een raadsel dat hij nog lang niet had opgelost.

Xana's blik werd onmiddellijk Alec's richting in gedraaid en Xana's hart sloeg een slag over toen ze Alec zag. Ze vermande het en keek Alec glimlachend aan, terwijl ze een kort knikje gaf. Ze snorde even. 'Hallo. Ik was het thuis even zat, dus ik kwam hier maar naartoe,' zei ze glimlachend en ze keek even rond. Waren dit nu die Clans waar Alec wel is over verteld had? De geuren roken inderdaad een beetje vreemd. De ene rook sterk, de andere rook waterig, weer een andere had een geur alsof ze heel lang in een open lucht hadden gestaan en de ander heel erg fel. Xana's kopje draaide heen en weer en stopte vervolgens weer bij Alec. 'Tenslotte is een korte wandeling nooit een probleem voor mijn lichaam,' grinnikte Xana, waarnaar ze weer even haar kopje liet draaien naar de verschillende geuren. Wat waren die geuren toch? Ze kwamen allemaal uit vier verschillende richtingen. Sommigen geuren botsten zelfs tegen elkaar. De felle rook hier heel dichtbij. Xana's staart zwierde heen en weer. Ze keek Alec tenslotte aan. 'Ik dacht al dat ik je hier kon vinden, maar ik was niet zeker. Tenslotte verken ik de buurt ook zo maar een beetje,' zei Xana.

Met een kalme blik in zijn ogen luisterde hij naar het antwoord van Xana. Haar laatste zin deed zijn wenkbrauw optrekken en vragend kijken. Hield ze hem in de gaten? De kwam hier de laatste tijd vaak maar hij was nooit gevolgd, en zeker niet door Xana. Hij zou haar zeker geroken hebben, of anders op z'n minst gehoord. Alec probeerde op zijn tochten altijd geluidloos te sluipen maar dat ging moeilijk als je door de hoge graspollen moest lopen om hier te komen, als je tenminste van het Rogue gebied kwam. Misschien had Xana op een van haar verkenningen zijn geur geroken en hem gevolgd, maar dan nog. Waarom ga je iemands geur volgen die al oud is. Geuren zeggen wel dat je ergens geweest bent en hoe lang dat geleden is. Het zegt niet hoe vaak je er komt. Alec hield zich koest en zij niks. Zijn vacht, nog besmeurd met vuil en blaadjes rook nog lichtjes naar ThunderClan. De poes die hem had aangevallen had een licht spoor van zichzelf achter gelaten. Gelukkig bleef het bij een schrammetje door zijn snelle reactie, toch vond hij het niet erg fijn om als vijandig beschouwd te worden. Hij hief zijn kop op en keek naar de stralende zon, hij rekende nog een kwartmaan voordat hij een appentrice zou worden. Ongehoord zuchtte hij in zichzelf en keek Xana weer aan. 'Oké.' Antwoorden hij nonchalant en keek vanaf zijn steen op haar neer. 'Nog wat interessants ontdekt dan?'

Xana keek Alec aan en met dat ze naar hem keek, wist ze dat het toch niks zou worden. Alec zou zeker niet hetzelfde voelen voor haar. Tenslotte was hij een heel ander iemand dan haar. Hij leefde in een soort van op zichzelf en zij had tweebenen. Ook was hij veel jongen. Hoe had Xana zo stom kunnen zijn? Ze zou hem met een andere, veel jongere poes moeten zien opgroeien. Xana's hart werd half gebroken bij die gedachten, maar ze liet niks merken en luisterde aandachtig naar zijn vraag. 'Nee, ik heb niks ontdekt. Ik weet nauwelijks iets om te doen,' zei Xana toen maar een beetje kortaf, terwijl ze haar oren spitste naar andere geluiden, zoals vogels en muizen. Toen het heel stil was, dacht ze zelfs een hart te horen kloppen. Was het haar eigen hart? Het hart wat ze hoorde, was erg opgejaagd, alsof het elk moment wist dat het opgemerkt kon worden en dat het dood zou gaan. Xana luisterde en hoorde dat het hartje niet ver vanaf haar klopte. Xana schoot onmiddellijk in de struiken en zag vervolgens een muis wegrennen. Xana stak haar klauw speels naar het beest uit, waarna de muis bleef haken en uiteindelijk hoorde ze het hartje niet meer kloppen. Het was stil. Heel erg stil. Wat was er gebeurd? Had Xana iets mis gedaan? Ze zag haar klauwen rood kleuren en Xana vroeg zich af of ze niks had fout gedaan. Naar haar weten niet. Ze hield de muis in haar klauw en keek het aandachtig. Het leek wel dood te zijn. Geschrokken legde Xana het dier op de grond en keek Alec toen aan. 'Heb ik soms iets fout gedaan met dat beestje?'

Het antwoord wat Xana gaf verwonderde hem weer, niet vanwege het antwoord zelf maar het klonk nogal kortaf, of was dat maar zo.. Alec nam het maar aan dat hij het zich verbeelde, waarom zou Xana in hemelsnaam kortaf tegen hem doen. Hij had zo ver hij wist, niks verkeerds gedaan of gezegd. Dat kon nog komen maar voor nu had hij nog niks misdaan. Alec wachtte kort af of er nog meer zou komen maar het leek er niet op. Eerlijk gezegd vond Alec de stilte wel lekker rustig en hield zijn lippen rustig op elkaar en luisterde naar de geluiden. Zijn oren gingen ietsjes naar achteren toen hij het zachte geklop hoorde. Het klonk als een hart, maar het leek hem wat onwaarschijnlijk. Een hart klopte meestal niet zo hart dan je het kon horen, soms voelde je het bij jezelf wel. Als je gespannen was voelde je de kloppingen in je keel terwijl die vast zat en je er geen geluid uit wist te krijgen. Dit was anders, zwakker en kleiner. Aandacht bleef de kater luisteren naar het geluid, vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Xana het zelfde deed. Het geluid kwam niet van ver, hij wou net aanstalten doen om te kijken wat het was toen Xana opsprong. Het geluid achterna. Aan haar beweging te zien zag hij dat ze naar iets uithaalde. Niet snel kwam ze terug met een muisje. Dood en aan haar klauw zat bloed. Het geklop was gestopt, het was dus toch een hart. 'Nee, je hebt het gewoon gedood.' Zei hij simpeltjes. Alec keek Xana vervreemd aan, dat was toch juist de bedoeling van de uithaal.. Het doden en eten.

Xana schrok zich dood na Alec's antwoord en legde de muis toen vol afschuw neer. Jack had laatst bij het park nog een vogel gedood en dat hadden Annemarie en zij echt afschuwelijk gevonden en nu deed ze zelf zoiets als een dier doden. Rustig keek Xana neer op het beest en haar oren gingen plat. 'Je mag het hebben. Ik... Ik ben het niet gewend om iets te doden,' zei Xana, met platte oortjes en zij schaamde zich opeens heel erg. Ze keek hem toen aan en liep een paar passen achteruit. Toen ging ze weer liggen en haar staart wikkelde zich rustig rond haar heen, terwijl zij Alec aankeek en daarna vol afschuw naar het dode muisje keek. Ze begon het bewijs van haar pogingen van haar klauwen af te wassen en proefde het bloed. Het proefde niet vies. Het smaakte juist heerlijk. Alsof ze meer wou. Ze boog zich over de muis heen en rook er even aan. 'Mag ik...?' vroeg ze toen. Haar tanden zette zich in het kleine, zwakke lijfje en ze rukte met haar poten een deel van de muis af. Ze proefde het vlees dat op haar tong kwam en het rook lekker. Het smaakte ook lekker. Ze zette vervolgens nogmaals haar tanden in het lijfje van de muis en at nogmaals een stukje. Ze likte haar lippen af en rook vol smacht het bloed. Nogmaals at ze de muis, die toen helemaal op was en Xana smulde ervan. 'Het smaakt heerlijk.. Zo anders dan bij mij thuis,' snorde ze toen.

Xana keek met een blik vol afschuw naar de muis die met doffe kraaloogjes zijn kant op keken. Niet begrijpend keek hij haar aan en probeerde haar gedachten te lezen. Keek ze zo vol afschuw omdat het zo'n kleine muis was of omdat hij niet lekker zou smaken.. Misschien rook ze een ziekte aan het beest dat op katten overgebracht kon worden, al leek het hem nogal stug aangezien ratten en muizen wel vaker een ziekte hadden en raven en katten ze gewoon aten zonder dood te gaan. Ze merkte het niet eens en lieten zich de maaltijd goed smaken. Xana leek iets anders te vinden want haar oren ging plat en ze keek nog steeds niet naar het muisje. Verbaasd hoorde hij toe hoe het muisje aan hem werd geschonken. 'Euhm.. Oké,' Alec herinnerde zich opeens weer dat Xana een kittypet was. Het was alweer een tijdje geleden dat hij er eentje was, hij kon het blikvoer en brokken die speciaal voor kittens waren niet eens meer herinneren. Hij wist dat het nooit al te best smaakte zoals de mussen hier deden en het stonk vreselijk. Elke dag kreeg je dezelfde hap binnen en na een tijdje kwam het je goed de keel uit. Alleen niet om te verhongeren at je het dan op maar meer ook niet. Als hij de kans kreeg probeerde hij duidelijk te maken iets anders te eten te willen of begon hij te jagen, zonder succes. Xana had vast nooit gedood, nooit echt tenminste. Toch maakte Alec geen aanstalten om het muisje te pakken en te eten. dit was Xana's prooi en misschien bedacht ze zich. Rustig keek hij toe hoe Xana haar poot begon schoon te maken van het bloed. Een klein glimlachje speelde om zijn lippen toen Xana weer naar het muisje liep, dit keer met een andere blik. 'Natuurlijk mag je, het is jouw muis.' Zei hij rustig en nam een prettige ligpose aan op de steen en legde zijn kop op zijn poten en keek hoe Xana haar eerste prooi opat. 'Het leven van een wilde kat heeft zo zijn voordelen.' Was zijn reactie op het gesnor van Xana en hij grinnikte zachtjes. Kittypets wisten soms niet wat ze misten.

Xana's oren gingen gelijk plat achteruit. Ze wou dat ze ook zoals Alec kon zijn. Dan kon ze hem elke dag bezoeken, zonder dat ze werd tegengehouden of werd onderdrukt door de andere gevaren van dit bos. Rustig keek Xana richting Alec. 'Weet je... Ik wou soms ook dat ik een vrije, wilde poes was. Nu ik weet hoe muis proeft, wil ik zelfs overwegen om weg te gaan bij mijn mensen,' zei Xana, terwijl haar ogen fonkelden. 'Maar ik heb geen idee waar ik zou kunnen verblijven. Ik zou niet eens voor mezelf kunnen zorgen, ben ik bang. Ik zou geen idee hebben waar ik naartoe zou moeten of voor wat ik zou moeten oppassen. Misschien zou ik zelfs wel helemaal niet gelukkig zijn. Alhoewel... Dat lijkt me wel,' zei Xana haar zorgen tegen Alec. Ze zag hem liggen. Eigenlijk wel een aanlokkelijke pose, dus ging ze ook zo liggen. Haar oren gingen plat achteruit. Ze zat hier recht tegenover... Ach, nee. Nee, niet doordenken. Ophouden, Xana. Ze keek stilletjes naar de grond. Haar staart zwiepte nerveus heen en weer. Ze keek even in zijn ogen en toen weer weg. Haar ogen gefascineerd op de dode muis. Of ja... Op de haren. De resten.

Zwijgend luisterde Alec naar Xana die haar verlangen en twijfels op tafel legde over het vrije leven. Kort snoof hij, hij dacht juist dat ze van haar tweebeen hield en niet zonder haar kon. Van brokken overstappen naar muizen en vogels was simpel. Zelfs Kittypets doen dat in hun jongere jaren en oudere jaren. Vers vlees is dan ook een stuk lekkerder dan brokken. Het bloed dat eruit sijpeld en je verwarmt van binnen was duizend keer beter dan het raar smakende water dat bij het blikvoer zit. Nee Kittypets hebben alle reden om te verlangen naar het vrije leven zonder tweebeen, hij had het alleen niet verwacht van Xana. Zou ze het doen omdat ze zelf het niet meer uithield bij haar tweebeen of om bij hem te zijn. Het laatste deed hem bijna huiveren, hij had niks tegen Xana, ze was wel aardig maar hij hield van zijn rust en alleen zijn beviel hem wel. Af en toe wat katten ontmoeten, kort mee praten en dan ieder zijn eigen weg. Ja dat was het leven, al ging hij binnenkort naar de Elite om meer te doen in zijn leven en meer kansen te kunnen grijpen. Kort zuchtte de jonge kit en keek kort naar de overgebleven restjes muis die op de grond lagen. Hij hoopte maar dat Xana niet dacht dat hij haar meenam en alles leerden. Hij wou het wel maar zelf ontdekken was een stuk leuker, en Kittypet zijnde was een stuk veiliger voor haar. "Xana ik denk dat je een Kittypet moet blijven. Het is een stuk veiliger voor je dan bij de Rogues en de Clans zullen je niet snel opnemen." Begon hij. Er waren wel een paar Clans die dat deden maar hij wist dat dat geen gewoonte was. Xana was te goedhartig voor het harde leven en het was te gevaarlijk. "Zeg is eerlijk Xana, wil je echt zonder tweebeen leven of alleen om meer bij mij te zijn?" Geduldig wachtte hij af.

Xana knikte. Ze begreep de consequenties ook wel als ze van huiskat overging naar eenling. Ze wou het graag, maar Alec bleek er niks mee te redden. Xana was gewoon niet leuk genoeg. Nou ja... Hij zag haar meer als vriend. Wat dacht ze ook anders? Ze kon toch moeilijk verwachten dat hij haar ook leuk zou vinden? Zijn volgende vraag liet haar huiveren en even naar adem snakken. Wat moest ze hierop antwoorden? Moest ze eerlijk zijn? Ze had hem helaas al verteld wat ze voor hem voelde, maar zou ze dat nu ook kunnen zeggen dan? Wat verwachtte hij eigenlijk van haar antwoord? Wist hij al meer dan zij dacht? 'Oké. Als ik eerlijk ben dan gaat het meer omdat dat laatste,' begon ze voorzichtig. Ze zuchtte even. Tijd om er alles maar uit te gooien. 'Ik vind je gewoon heel erg leuk misschien, of nee, zeker, ik ben gewoon een beetje verliefd op je, Alec,' sprak ze en ze keek even naar de grond. 'Maar ik snap het als je dat vervelend vindt. Ik kan inderdaad beter huiskat blijven. Het is een stomme reden om eenling te worden,' zei ze toen. Vanbinnen werd ze verscheurd maar vanbuiten leek ze o zo relaxt. Ze keerde zich om en maakte aanstalten om weg te lopen. Weg hier. Ademhalen. Wegwezen. Weg van Alec. Weg van alle vernedering die ze nu al had opgelopen. Hij was er vast niet blij mee, wat ook erg terecht was.

Verrast luisterde Alec naar Xana. Natuurlijk, hij wist het ergens wel en hij had het zien aankomen, maar toch was het een beetje een schok voor hem. Hij zag Xana als een goede kennis, iemand waarmee hij regelmatig mee sprak en wat deed. Meer niet, Alec zag niet snel iemand als een echte vriend. Hij zuchtte terwijl hij alles aanhoorde, waarom nou weer hij. Wat had hij waardoor Xana hem leuk vond. Hij was kalm, geduldig en hield van het logische denken, hij was niet grappig of stoer. Gewoon een normale kater die van zijn rust en stilte hield. Hij voelde met Xana mee, het was natuurlijk niet leuk om verliefd te worden wat waarschijnlijk een hopeloze zaak zou worden. Jammer dat je je liefde niet kon kiezen, anders had ze vast wel iemand anders gekozen. Hij was ook een stuk jonger dan haar en hij zag niet bepaald veel overeenkomsten tussen hen. Hij kende haar niet eens zo goed als hij er goed over na dacht, hij kon leuk met haar praten maar hun gesprekken waren nooit diepzinnig of zoiets. Dat wou hij ook helemaal niet, jakkes praten over je gevoelens en depressieve herinneringen. Nee, dat stond hem niet aan, al helemaal niet met een poes. Langzaam knikte hij toen Xana uitgepraat bleek te zijn. Nu snapte hij het, en zij snapte ook dat hij niks met verliefdheid had. Hij was ook een romantisch wrak, dat voelde hij nu al. Nee, lekker in je eentje door het leven, misschien een paar echte vrienden maar meer hoefde hij niet. Toch schrok hij lichtelijk toen ze zich omdraaide. Snel sprong hij van zijn steen af en sneed haar de pas af. 'Hé kom op, ik ben misschien niet verliefd op je maar we kunnen toch gewoon met elkaar blijven omgaan? Ik bedoel maar hoor, maar liefde blijft niet voor eeuwig hangen. Binnen de kortste keren vindt je iemand, die wel snapt wat die term betekend.' Hij grijnsde lichtjes. Zijn blik werd al snel weer serieus. 'Als je echt een Rogue wil worden, raad ik je aan niet bij een Clan of de Elite te gaan. Of blijf Kittypet tot alles voorbij is.' Zei hij kalm en deed toen een pas opzij. 'Nou Xana, ik zie je. Misschien ooit weer.' En weg liep hij en keer weer niet om.

Het was een beetje waterig voor Xana's ogen geworden, maar dapper had ze doorgezet, totdat Alec haar de pas afsneed. Toen Alec begon te praten leek het allemaal zo logisch en makkelijk, wat het totaal niet was en wat Xana op de een of andere manier depressief maakte. Ze keek naar Alec. Die leek het allemaal maar makkelijk te vinden. God... Hij was misschien maar zes manen of zo. Ze had ook niet aan verliefdheid moeten denken. Xana wou weer verder lopen. Of nee, weglopen was voor watjes. Ze had al een deel van haar gedachten gezegd, maar waarom niet alles als ze het eerste deel ook had gedurfd? 'Alsof het allemaal zo makkelijk is. Oké, je hebt gelijk, maar het is moeilijker dan je denkt om je over iemand heen te zetten. Maar ik snap je wel,' zei Xana toen rustiger dan zij zich voelde. Xana's woede borrelde op. Nee, niet blij een Clan en zeker niet bij de Elite. En waarom wou Alec daar niet? Omdat hij zelf daar ging. Natuurlijk. Het leek nu allemaal zo logisch en makkelijk dat de waarheid hier op dit moment besproken werd. Voor Xana mocht het barsten. Boos wou ze verder lopen. Ze wou geen huiskat zijn, maar in een Clan leven leek ook niks voor haar. Ze was wel nog steeds zeker van dat ze Rogue wou worden. Toen hij wegliep en niet omkeek, rende Xana met tranen in haar ogen weg. Het leek allemaal o zo makkelijk gezegd te worden, maar vanbinnen leek het alsof zij verscheurd werd. Haar huis kwam in zicht. Correct stopte zij zich en draaide zich om. Als ze Rogue wou worden, dan zou ze ook sterker moeten zijn. Ze keek naar de lucht. De avond ging al bijna vallen. Rustig legde zij zich neer ergens onder een dikke boom. De koude lucht sneed door haar heen. Xana haalde diep adem en snoof daarmee veel energie binnen. Even later legde zij uitgeput haar poten op haar kop en viel toen in slaap. De halsband die ze normaal om had, had ze nu niet. Raar. Alsof haar mensen hadden geweten dat ze weg wou.