So, you guys have to move on

_{Met een zucht stond ze op en schudde de zilveren poes het stof uit haar vacht. Een tijdje geleden had ze de vader van haar vorige kittens weer gesproken, en samen kwamen ze tot het besluit elkaar nooit meer te zien. Hoe pijn het haar ook deed, het was simpelweg het beste voor hun beide. Maar dat was niet alles, de twee Apprentice's Linepaw en Applepaw bleken haar kittens te zijn. Ze voelde haarzelf dom, achterlijk omdat ze het niet eerder had opgemerkt. Waarschijnlijk zouden de twee poezen haar niet eens meer willen zien. Weer ontsnapte er een onhoorbare zucht uit haar mond en baande ze zich een weg naar buiten. Het eerste wat haar opviel was de felle witte sneeuw. Dus, het was al Leaf-bare? Ach, ze wist al dat ze veel had gemist maar dat ze werkelijk één seizoen niet had meegemaakt? Mistypelt wierp die gedachten weg en zocht met haar ogen de twee Apprentice's, Applepaw en Linepaw. Eenmaal ze die gevonden had trippelde ze eerst naar Linepaw toe, aangezien zij er het liefst uitzag. Ook had ze al de geruchten gehoord van dat Apple haar zuster had aangevallen, dus wou ze het eerst rustig aanpakken. 'Linepaw.. Kom even mee.' Fluisterde ze zachtjes in het oor van de bruin/witte leerling. Toen ze haar omdraaide om haar Apple toe te gaan zag ze nog net in haar ooghoek dat de poes haar volgde. Uiteindelijk arriveerde ze ook bij de lichtrode poes. De blik die Apple haar gunde was alles behalve aardig. 'Applepaw..' Murmelde ze zacht tegen haarzelf en schudde vervolgens haar kop om erbij te blijven. Ze voelde medelijden met hen, medelijden omdat ze nooit hun moeder en vader hadden. Ze konden nooit steun bij hun gaan zoeken, omdat ze hun ouders niet kende. 'Ik moet jullie iets zeggen. Iets dat ik al veel eerder had moeten doen, maar ik besefte het zelf nog niet eens..' Eenmaal ze dat had gezegd was er geen weg meer terug. Waarschijnlijk hadden de twee katten nog steeds geen enkel idee van wat Mistypelt bedoelde. Al kon ze de haat blik in Apple's ogen niet missen, ze ging gewoon door met wat ze bezig was. 'Ik weet dat jullie je ouders nooit gekend hebben.. En dat moest pijnlijk zijn geweest voor jullie.' Haar stem stokte eventjes bij die zin maar ze herpakte algauw haar toon. 'Ik weet niet eens of jullie hen nog wel willen kennen, maar..' De poes hield even een adempauze en vervolgde haar zin. 'Jullie moeder was al die tijd dichter bij jullie dan dat jullie ooit zouden kunnen denken.' Haar groene ogen gleden eerst even over Linepaw, en dan naar Applepaw die er nog steeds vijandelijk bijstond. 'Ik ben jullie moeder.' Ze struikelde af en toe over haar woorden, maar deed haar uiterste best om het zo geloofwaardig als maar kon te laten klinken. 'Jullie vader is een Shadowclan kater, iemand waar ik vroeger van hield maar die tijd is voorbij.. Aangezien ik vlak nadat ik jullie had gekregen weer in verwachting was, werden jullie door iemand anders opgevoed. Ikzelf was daar te zwak voor.. Echter zijn al de kittens van mijn tweede nest doodgeboren, omdat ik te zwak was had ik zelf ook niet meer het besef dat ik jullie moeder was. Het spijt me enorm..' Kleine traantjes stapelde op in haar ooghoeken. 'Line, jij bent de oudste.. Ik weet natuurlijk dat dit voor jullie een enorme verandering is..' Aangezien de vraag 'wie is de oudste' waarschijnlijk al lang in hun hoofd rond spookte, had ze dat er maar meteen bij gezegd. Ze sloot haar ogen even om ze vervolgens weer te openen en keek de beide katten angstig aan. Schrik voor wat hun reactie zou zijn..

-- Applepaw & Linepaw
Ik moest even kort Powerplayen' --}

_{Ze leek er zo vredig bij te liggen, haar oortjes rustend op haar hoofdje, haar staartje over haar snuit geslagen en haar ogen gesloten. Maar elke nacht weer sloeg het toe, elke nacht weer was er iets wat haar dwars zat en ook nu weer, het spookte door haar hoofd en het wou maar niet weg. Nee, het ging niet over Applepaw, dat kwam er nu alleen nog maar bij. De angst dat Apple haar weer zou aanvallen was nog niet weg, maar er was nog iets, iets wat ze al zo lang had willen weten, wat ze al zo lang had moeten weten. Iets dat elke kat wist van zichzelf, maar waar zij geen flauwste benul van had. Het zorgde voor een leeg gat ergens diep vanbinnen, de liefde die ze ervan hoorde te krijgen, miste ze. Diegene die dat gat kon vullen, waar was die? Sterker nog, wie was het? Misschien zat die kat wel allang in Starclan of sterker nog, zat hij in een andere clan. Maar aan de andere kant, misschien was deze altijd al heel dichtbij geweest, had deze altijd al op haar gelet en had deze haar altijd al gevolgd. Alleen was de vraag, wie was het? Welke kat kon haar het gevoel geven dat ze had gemist in haar jeugd? Welke kat kon haar de liefde geven die ze nodig had? Met andere woorden, wie waren haar ouders?

Voorzichtig opende de poes haar ogen en keek even rond, een zachte zucht verliet haar mond en ze stond op. Een nieuwe dag was aangebroken en gelukkig was er nu even geen spoor van Applepaw te bekennen, zodat ze ongestoord wakker kon worden. Rustig rekte ze een voor een haar poten uit, waarna ook haar rug en nek volgde. Ze zwiepte een paar keer met haar staart en ging toen op weg, op naar buiten. Buiten liet ze haar ogen aan het felle licht wennen. Het was niet enkel de zon die scheen, maar ook de sneeuw liet veel licht weerkaatsen. Ze kneep haar ogen dicht en liet ze voorzichtig weer opengaan tot deze uiteindelijk gewend waren aan het felle licht. Ze keek nog maar even rond of er stond een warrior voor haar neus. Wit met grijs-zwarte tabby print. Ze herkende de poes niet echt, maar haar geur kwam haar heel vaag bekend voor. Oh ja, dit was Mistypelt, de poes die ze een keer eerder had ontmoet. Al die tijd had ze in de nursery verbleven, omdat ze zwak geweest was. In ieder geval, wat wou deze poes nu plots van haar? 'Linepaw.. Kom even mee.' Fluisterde ze zachtjes in haar oor en gehoorzaam trippelde ze achter de poes aan, maar toen ze zag waar deze heen ging, bleef ze even abrupt staan. Wat wou ze met haar en haar zus? Voorzichtig liep ze toch achter de warrior aan en keek even langs de poes naar Applepaw. Ze voelde verdriet in haar opkomen, maar duwde dit gevoel weer weg. Plots begon de poes te spreken, 'Ik moet jullie iets zeggen. Iets dat ik al veel eerder had moeten doen, maar ik besefte het zelf nog niet eens..' begon Misty, even keek ze naar de poes, waar had die het nou weer over? Rustig bleef ze luisteren en wierp daarbij even een blik op haar zus, of nou ja, zoals zij het zou noemen, ex-zus. Maar voor haar was ze nog altijd haar zus, wat ze ook zou zeggen! 'Ik weet dat jullie je ouders nooit gekend hebben.. En dat moest pijnlijk zijn geweest voor jullie.' Haar stem stokte eventjes bij die zin maar ze herpakte algauw haar toon. Waarom moest ze daar nou weer op terug komen, ze had het net achter haar neergelegd! Ze had net voor zichzelf gezegd dat het niet uitmaakte, dat ze er nooit meer aan hoefde te denken en dat ze er gewoon zou over zwijgen. Dit mislukte misschien keer op keer, maar het zou niet helpen als zij er weer over begon! 'Ik weet niet eens of jullie hen nog wel willen kennen, maar..' De poes hield even een adempauze en vervolgde haar zin. 'Jullie moeder was al die tijd dichter bij jullie dan dat jullie ooit zouden kunnen denken.' Direct keek het poesje op, was ze hier? Was hun moeder hier? Waar was ze in godsnaam? Welke kat mocht ze hier nu een knuffel gaan geven? Welke kat had zich al haar 8 manen voor haar verstopt en welke poes kon zich hier moeder van Line- en Applepaw noemen? Ze zag hoe de blik van de poes even van haar naar haar zus gleed en wachtte ongeduldig af. 'Ik ben jullie moeder.' sprak ze toen, de jonge poes kon haast omvallen van ongeloof, was zij hun moeder? Even stond ze stokstijf stil, niet goed wetend wat te zeggen, 'Jullie vader is een Shadowclan kater, iemand waar ik vroeger van hield maar die tijd is voorbij.. Aangezien ik vlak nadat ik jullie had gekregen weer in verwachting was, werden jullie door iemand anders opgevoed. Ikzelf was daar te zwak voor.. Echter zijn al de kittens van mijn tweede nest doodgeboren, omdat ik te zwak was had ik zelf ook niet meer het besef dat ik jullie moeder was. Het spijt me enorm..' Weer wist de apprentice niet wat ze moest uitbrengen en bleef verward staan, waar had deze poes het over, was het echt waar? Eigenlijk wist ze wel waar deze poes het over had, maar ze kon het gewoon niet geloven. Was zij echt hun moeder? Waren zij echt half-clanners? Het zou anders wel Apple's karakter een beetje verklaren. 'Line, jij bent de oudste.. Ik weet natuurlijk dat dit voor jullie een enorme verandering is..' Nog voor de poes haar zin leek afgemaakt hebben, stopte ze. Nog even stond de bruin-witte apprentice stil, maar al snel stoof ze op de poes af en greep vrolijk de voorpoot van het dier vast. Dit was de persoon waar ze nu al manen naar opzoek was. Het kon haar niet interesseren hoe lang ze haar daarvoor in de steek had gelaten. Ze had de poes eindelijk gevonden! Eindelijk...

Line spinde even zachtjes, ze zou haar moeder niet meer laten gaan, tenminste dat wou ze niet. 'Mama' murmelde ze zachtjes, het kon haar niet schelen wat Apple nu van haar dacht. Die zus mocht haar nu een kleuter vinden, mocht het nu irritant vinden, maar zij was gewoon blij dat ze haar moeder terug had. Ze liet de poot van haar moeder weer los en keek haar even aan, pas nu drong eigenlijk de laatste zin tot haar door, zij was de oudste. Dat was eigenlijk ... vreemd. Ze had verwacht dat Apple de oudste zou zijn... 'Ik ben de oudste?' vroeg ze nog voor de zekerheid en hield haar hoofdje even schuin. 'Niet Apple?' Even keek ze naar haar zus, wat zou zij daar van denken? Ze zou het waarschijnlijk niet geloven of boos worden of beide natuurlijk. Even wachtte ze de reactie van haar zusje af. Nu kon ze Apple eindelijk zusJE noemen, daarvoor had ze dat nooit gedurfd. Apple leek immers net iets ouder en was vooral veel steviger gebouwd. Het was wel een vrij onverwachtse wending in haar leven, maar dat kon nooit kwaad, althans, toch niet voor haar. Ze gaf de grote poes spinnend een kopje en wachtte op de reactie van haar zus.

- 1231 woorden Woesjjjj :3 -}