[Story] A Dangerous Path || Hogwarts

~ Luna Heather Palm

Het was stil op de meisjes afdeling van Gryffindor, de laatste paar dagen had ik besteed aan het ophalen van herrineringen. Ik was hier als eerste gekomen, het vijfde jaar zou over een week van start gaan. De vakantie was saai geweest, ookal heb ik nu wat vrienden in de Muggle wereld.
Mijn hand gleed over de fluwelen gordijnen die naast mijn bed hingen. Het was allemaal zo'n ophef geweest dat ik was vergeten over de krachten die ik behield, het besturen van de natuur. In vijf jaar tijd mistte er elke dag dat ik opstond iets, en nu konden mijn hersenen eindelijk weer bevatten wat dat was. Mijn Jeans hing nauwsluitend om mijn heupen, en een lichtblauw loshangende top bedekte mijn bovenlichaam. Mijn blote voeten raakte de harde tegels van de slaapkamer aan. En ik wandelde naar de leerlingen kamer van Gryffindor. De wanden waren met dieprode kleden bedekt, en het haardvuur knetterde zachtjes. De overige leerlingen waren nu aan het lunchen in de grote zaal, maar ik sloeg het ontbijt liever over vandaag.
Ik begaf mezelf naar een van de grote poorten van het kasteel, waarna ik nog steeds op blote voeten naar buiten rende. Binnen enkele seconde had de regen mijn hele lichaam bereikt, en van plezier draaide ik een rondje om m'n as. Ik verplaatste me naar een afgelegen plekje waar Harry, Ron, Hermione en natuurlijk ik zelf ons altijd verstopten. We vonden het heerlijk om op zomeravonden in het kleine bos achter het kasteel te zitten.
Mijn handen maakten de sierlijke bewegingen weer, en geluk overspoelde me. Het voelde heerlijk, het gevoel was gewoon weg onbeschrijfbaar. De regendruppels volgde mijn handen weer, als ik ze steeds verder ophoopte tot een klont water. Met een harde stoot van mijn hand, veranderde het water in ijs en sneed het in de zachte aarde waar het weer veranderde in water om de natuur te voeden.
Mijn vingertoppen gleden naar over de bast van de boom, en voelde de euwenoude patronen die door de wind was gevestigd.
Stemmen lieten me ontwaken uit mijn trance, het klonk spottend. Ik irriteerde me er aan omdat ik wist wie het was. De natuurlijke vijand van Harry. Draco Malfoy. Hij liep luidruchtig door het bos heen. De bladeren van de bomen ritselden zachtjes tegen elkaar, het betekenden dat ze zich niet op hen gemak voelde.
Mijn groene ogen waren in de loop van de jaren veranderd in puur blauw, maar waarom was een vraag. Mijn irrissen refelcteerde de blonde jongen, die zoals gewoonlijk met zijn twee volgelingen wandelde. Hij zag er niet verkeerd uit, maar zijn hart was kwaadaardig. Ook kreeg de aso mij in het vezier, en hij stapte met een zelfgenoegzaam lachje op me af. 'Luna was het hé?' Zijn stem klonk spottend. Mijn fabelachtige uitstraling deed hem, me van top tot teen bekijken. Ik sprak niet, mijn lippen waren verzegeld tot in de eeuwigheid. Mijn kijkers waren op zijn schoenen gericht, hij stond boven op een bloem, een zeldzame welliswaar. Je kon hem niet vinden in de Mugglewereld, en een kwade frons keerde terug op mijn gezicht.
'Stap naar achter.' Beval ik Draco, hij keek me beduusd aan. 'Écht niet, madame weirdo.' Schreeuwde hij me half toe, er blijkbaar niet van gediend dat ik hem commandeerde. De spieren in mijn gezicht lieten mijn wenkbrouw omhoog trekken. En zacht duwde ik hem weg, waardoor hij van de bloem afstapte. Mijn hand had zijn huid door zijn kleren heen gevoeld, en zijn hart was harder aan het kloppen dan hoorde. Hij leek wel, nerveus?
Ik liet het achter me, en knielde neer bij de roosachtige bloem met een paarse kleur. De stengel was geknapt, en hij lag er slapjes bij. Het deed pijn, zulke ontwetenheid van de mens. Mijn ogen sloegen teneer, en ik ademde diep in. Mijn vingertoppen gleden langs de gebroken bloem, mijn bloed pulseerde harder door mijn lichaam dan ooit te voren en toen ik mijn ogen opende stond hij weer netjes overeind.
Met een schok besefte ik dat ik Draco nog naast me stond, zijn ogen waren weid en bedenkelijk open getrokken. Maar mijn gelaat wist niet hoe snel deze zich uit de voeten moest maken, en ik zette het op een rennen.

Ik liep met blote voeten over de binneplaats van Hogwarts, en besloot voor mezelf dat de kust nu wel veilig zou moeten zijn. Mijn irrissen vingen een bekend gezicht op, dat in een zwart gewaad op me af rende. Het was natuurlijk Hermione. 'Luna!' Zei ze met een grijns, die grijns was er om twee redenen. 1; Ze had me gemist, 2; ze had een onnatuurlijke liefde voor mijn naam.
Hermione en ik waren een nogal verschillend stel, ze was een echte 'nerd' zoals ze dat bij mij thuis noemen. Maar ze was uitermate vriendelijk, en kon goed luisteren als je iets te vertellen had. Ik daarintegen was stil, en vond mezelf altijd luisterend naar gesprekken tussen Ron, Harry en Hermione. We hadden al veel meegemaakt, en het bleek dat Harry te maken had met 'Voldemort.' Het was over het algemeen een lang verhaal, en om dit nu allemaal te gaan uitleggen kost me iets te veel moeite. Het meisje met lichtgebruinde haren keek niet vreemd op van de blote voeten, ik liep zo vaker rond, gewoon omdat dit veel lekkerder was dan van die tuttige hakken die je in de weekenden zag. Dit jaar was het school tover toernooi, zoals iedereen er zo opgewonden over srak.
Alle meisjes begonnen inkopen te doen voor het beruchte kerstbal, waar iedereen opgetut heen ging. Ik had daar niet zo van, en Hermione had me op het hart gedrukt dat ik zo al mooi genoeg was voor het kerstbal. Mijn mondhoeken waren slechts opgekruld tot een geforceerde glimlach, zodat ze zich niet beledigd zal gaan voelen.
Ik frummelde wat aan mijn nog dagelijkse kleren, en Hermione bekeek me van top tot teen. 'Wat heb jij eigenlijk uitgevoerd? No offence, maar je ziet erg verschrikkelijk uit.' Mompelde ze met een klein grijnsje. Mijn blauwe ogen staarde haar aan, 'er is iets ergs gebeurd. Ik ga het je laten zien.' Mijn bleke hand greep de hare vast, en met een klein rukje aan haar arm dwong ik Hermione mee te lopen. Met een verdwaasde blik op haar gezicht, die ze moeilijk kon bedwingen.
Samen liepen we naar het kleine bos, bij een kleine poel die rustgevend schitterde in het zonlicht. Het meisje dat mij vergezelde keek me vragend aan, maar liet haar ogen dan al snel over de natuur glijden. 'Ik kan dingen, Hermione.' Begon ik stamelend. 'Natuurlijk kan je dingen? Je bent een heks!' Reageerde ze bijna meteen, een klein lachje ontsnapte uit haar keel.
'Dat bedoel ik niet, ik laat het je zien.' Mijn vingertoppen streelde het water, en in mijn oogoeken volgde Hermione iedere beweging. Mijn volle concentratie ging uit naar de poel, mijn handen trilde van inspanning. Dit was het grootste wat ik ooit had gedaan. Mijn hand ging verticaal omhoog, en een waterstraal volgde waarna ik deze met mijn andere hand in twee waterballen liet splijten.
Hermione was sprakeloos, ze keek me gewoon aan. Het water gleed over mijn handen, en bleef hangen tot mijn polsen. Daarna maakte ik mijn hand strak en schoot het terug naar het water, waar rimpels verschenen in de vorm van kringen. 'Dat bedoelde ik.' Mijn stem klonk treurig. 'He.. Het is niet erg.. Denk ik? Misschien moet je naar Dumbledore?' Sprak Hermione me zogenaamd bemoedigend toe. Ik schudde verschrokken mijn hoofd. 'Nee!' Het kwam er misschien bot uit, maar Hermione begreep me en knikte instemmend.
Geritsel deed me opschrikken, ook het meisje voor me keek om. Blond haar, bijna wit stak af tegen de groene bosjes. 'Ik wist het, je bent onmenselijk.' Klonk een stem, die ik dacht kwijtgeraakt te zijn.

Hermione's verbaasde en nadenkende blik ging over naar afschuw en haat. 'Draco.' Ze spuugde de naam bijna uit, en ze rechtte haar rug iets om te laten zien dat ze niet bang voor hem was. Ik bleef stokstijf staan, mijn geheim was niet meer veilig niet nu Malfoy het wist. Zijn lichte ogen die eigenlijk grijs waren, keken me onderzoekend aan. Hij liep nonchalant op me af, en dwaalde een rondje om mij en het meisje naast me.
'Wat wil je?' Sprak ik kalm, met een elegante beweging stond ik voor hem zodat hij stil stond. 'Wat wilde je doen?' Lachtte hij spottend. 'Water op me af sturen?' Hij maakte met zijn hand van die spook bewegingen, en knoopte er een verachtende 'oeeh' aan vast. Gekwetst en woedend keek ik hem aan, 'hoe durf je, hond!' Hoewel mijn stemgeluid kalm bleef, was deze iets verheven en schalde nu door het bosje. Mijn handen waren tot vuisten gebald, en een krakend geluid kwam vanachter Draco.
'W..Wat doe je?' Stotterde Draco nu, ook Hermione keek me beduusd aan. Een wortel van de grote eik achter hem schoot uit de grond en krulde om zijn bijna magere benen. Voor ik het wist hing hij aan de boom, door een tak die om zijn arm was gebonden. Zijn haar stond warrig, iets wat wel sexy stond; eerlijk. Maar mijn gedachten waren nog steeds kwaad op Draco gericht, en niet in staat hier goed over na te denken. 'Houd op, alsjeblieft, ik vertel het aan niemand.' Smeekte Draco toen ik de tak hem heen en weer lied schudden.
Ook Hermione legde een hand op mijn slanke schouder, en met een knikje viel Malfoy op de grond. 'Dat is je geraaie.' Siste ik tussen mijn spierwitte tanden door. Hermione schudde me heen en weer, en mompelde dat hij de moeite niet waard was. Ik knikte verslagen en draaide me om. 'Bitch.' Vingen mijn oren op. Mijn vingers werden naar elkaar toegetrokken, zodat een tak uitdaagend voor Draco begon te zweven, en ik zag hem langs me heen rennen opweg naar het kasteel. Een zelfgenoegzaam lachje deed mijn mondhoeken op sierlijke wijze omhoog krullen.
'Goede actie,' bemoedigde Hermione me stiekemjes. Ze voelde zich nu vast fout omdat ze het leuk vond hoe ik Draco had afgerandseld. Zelf was ik moe, mijn acties zijn niet dingen die ik al totaal controleerde. Het ging meer vanzelf door de woedde die door mijn aderen gonsden als wilde paarden.
Ik knikte slechts, mijn uitbarsting was teruggesijpeld naar het vriespunt en voor de omgeving was ik weer stille Luna'. De lichamen van mij en Hermione waren verplaatst naar de leerlingenkamer van Griffoendor, met een kop dampende thee in mijn handen zaten we voor het haardvuur dat nooit stopte met knetteren.
Rustgevend sloot ik mijn ogen zodat ik niet continu werd afgeleid door wat er in mijn omgeving gebeurde. De zon was nog slechts een streepje aan de horizon, en verspreidde een zachtgoud/roze gloed door ze kamer heen. 'Hermione, wanneer komen Harry en Ron aan?' De stilte werd verbroken met de korte zin die ik zojuist had uitgesproken. Met een zuchtje zette ik mijn lippen tegen de stenen beker, en deed mezelf tegoed met een brandend goedje dat door mijn keel sijpelde. Voor Hermione mijn vraag kon beantwoordde hoorde ik het schilderij dat de opening voor onze leerlingenkamer was, open gaan.
Mijn blauwe ogen vingen de twee gelaten van Harry en Ron op, die we hadden achtergelaten na de ramp bij het tovertoernooi. Ik en Hermione waren vertrokken, zij naar huis om haar ouders gerust te stellen. En ik naar Hogwarts. Harry was bij Ron gebleven, en nu zouden wij aan moeten horen hoe veel rare dingen zij hadden meegemaakt. Amen.


laatste stukje = verschrikkelijk, maar dat was even goed samengevat wat er is gebeurt na het zwerkbal toernooi.