/ This is my life /

Update:

• Ik zoek nog steeds een speler voor Crimson, mensen!
  
• Er is een nieuw karakter erbij toegevoegd; Little's buurjongen!

Dhino || Kater || Thunderclan Territory || Feeling: Curious

Voorzichtig sloop Dhino door de struiken, erg stil was hij niet, maar in zijn oren wel. Het was een van de weinige keren dat hij alleen een voet in het onbekende zette. Wie zou hier wonen en sterker nog waar was het huis? Hadden deze mensen echt zo'n grote tuin? Even bleef hij staan en keek met grote ogen rond, bos was er om hem heen, zo ver als hij maar kon kijken! Enkel daar zag hij wat blauws glinsteren, water! Snel trippelde hij erheen en zag het beekje toen kabbelen, hij stak een van zijn poten in het water en trok hem toen snel weer terug, dat water was gewoon ijskoud! Rustig keek hij rond, wie zou hier wonen? Weer keek hij naar het riviertje, het versperde de weg tussen deze kant en de andere kant en zwemmen kon hij niet. Zijn blik gleed van de ene naar de andere kant en al snel kwam er een boomstam in zijn zicht. Op volle vaart liep hij er heen en zette voorzichtig een poot op de boomstam en nog een en nog een en de laatste. Nu stond hij er met vier poten op, maar nu moest hij nog wel naar de overkant, voorzichtig en pootje voor pootje liep hij over de stam, tot de boom het ineens begaf. Een luid gekraak was hoorbaar met daarna een plons. Hij had niet gekeken of de boom hem wel kon houden! Idioot die hij was! Spartelend probeerde hij boven te blijven, zou dit zijn einde zijn? Welk geluk moest hij hebben om de een of twee katten die hier woonden toevallig tegen te komen? Ze moesten net op het juiste moment hier zijn, maar deze tuin was zo groot! Zijn moed zonk hem licht in de schoenen, maar hij bleef spartelen, 'HEL...' riep hij en blupte de P onder water, toen hij weer boven kwam schreeuwde hij nog eens om hulp, misschien dat er iemand kwam...

De nacht was gevallen, de stilte omsloot het gebied om Crimson heen. Steeds kouder wordende windvlagen schuurde langs zijn vacht, waar hij zich op dit moment niet van aantrok. Met samengeknepen ogen keek hij rond, het was niet ver meer. Ze moest hier ergens zijn. In de Twoleg Place vielen meer en meer lichten uit in de huizen, de meeste waren nu van plan te gaan slapen. Voor hem gold het tegendeel, hij moet en zal haar vinden voor het licht word. Zijn grote gelaat liet lange schaduwen achter, die zich langzaam voorttrokken met zijn bewegingen. De maan gaf een zilvere gloed af, die angstaanjagend viel op de grond. Achter Crimson hoorde hij het geraas van een auto, al was hij niet van plan opzij te gaan. Ze zullen vanzelf wel voor hem wijken. De auto scheurde langs hem, hij kon de wind nog voelen aan zijn linkerkant. Hou zou aan het eind van deze straat rechtsaf moeten slaan en dan zou ze in een van die huizen moeten zitten. En hij ging haar vinden, hij was hier tenslotte niet voor niets heen gekomen. De wind wakkerde weer aan en liet zich van een sterkere kant zien. Steeds groter wordende windstoten probeerde hem uit de weg te duwen, alsof ze hem hier weg wilde hebben. De bladeren aan de boom kletterde tegen elkaar aan en ritselde mee in de wind. Hij besloot maar wat tempo te maken, ze mochten hem overdag niet zien. Het moest geheim blijven dat hij hier was. Hij was deze nacht niet in zijn beste humeur, dus sacherijnig kon hij lijken. Toen hij rechtsaf sloeg, zag hij een aantal huizen naast elkaar staan. Little moest in een van die huizen wonen, hij wist het zeker. Hij versnelde zijn tempo nogmaals en trippelde naar de huizen toe. Hij stopte bij een van de huizen en bestudeerde het. Dit moest hem zijn. Dit moest het huis van Little zijn. Nog een keer richtte hij zijn blik op het huis, voordat hij naar binnen zou stappen.