{Fanfic} Hawkheart's Fate

Leader: Russetstar – Donkerbruine cyperse poes met wit en bosgroene ogen.

Deputy: Owlheart – Grote, lichte rode cyperse kater met blauwe ogen en een lange pels.
_{Apprentice: Dawnpaw}

Medicine cat: Fireleaf – Witte poes met rode vlekken en mooie, blauwe ogen
_{Apprentice: Palepaw}

Warriors:
Whiteberry – Kleine, puur witte kater

Stormheart – Donkergrijze kater

Bluerose – Grijze, bijna blauwe poes met grijze ogen, zus van Owlheart
_{Apprentice: Redpaw}

Dovefur – Kleine, energieke grijze poes met amberkleurige ogen en donkere oren

Snaketongue – Zwarte kater met een door een ongeluk ietwat gespleten tong

Silentcall – Bruine met witte poes die niet kan praten

Grassfrost – Een donkere tabby kater met groene ogen ene en lange pels

Crowclaw – Een zwarte kater met amberkleurige ogen

Timberfall – Een lichtbruine kater met een witte vlek op zijn borst

Icefang – Blauwgrijze cyperse kater met ijsblauwe ogen

Volefur – Witte poes met blauwe ogen

Apprentices:
Redpaw – Donkerrode kater met een gescheurd oor en gele ogen

Dawnpaw – Bleke gouden cyperse poes met crémekleurige strepen.

Palepaw – Lichte, zilveren kater met een lange vacht en vriendelijke, groene ogen.

Queens:
Birdvoice – Bruine cyperse poes met heldere, amberkleurige ogen
_{(Moeder van Heatherkit, Lightkit en Mosskit)}

Mousewhisker – Kleine, zandkleurige poes met groene ogen
_{(In verwachting van Owlheart's kittens)}

Elders:
Tornclaw – Een donkere kater die nagenoeg blind is en wiens klauwen vreemd krom zijn

“Maar het is nog maar een jonge kitten!” Een stem luidde duidelijk over de met sterrenlicht verlichte grasvelden. Sterren glinsterden in haar pels terwijl een sneeuwwitte poes haar stem weer liet luiden. “We moeten het verkeerd gezien hebben, we kunnen een onschuldige kitten niet zomaar op deze manier veroordelen.”
“Je weet dat we het correct gezien hebben, Snowdance,” Miauwde een grijze kater, zijn ogen brandend met puur sterrenlicht. Hij zette een pas naar voren. “The stars will be covered by the wings of the bird of prey, the heart will be darkened by those born today.”
De blik van Snowdance verduisterde iets terwijl ze de woorden aanhoorde. “Alsnog kunnen we proberen hun poten te sturen naar het juiste pad, Rainheart.” De poes hief haar hoofd eventjes. Haar ogen straalden met een ongekende wijsheid. “Het pad van Starclan.”
Rainheart keek de poes eventjes aan, twijfel in zijn blik. “Doe maar wat je niet laten kan Snowdance.” Miauwde hij uiteindelijk met een diepe zucht. “Maar als er iets gebeurt, weet dan wel dat jij de gevolgen op je schouders draagt.”
“Er zal niks gebeuren,” Miauwde Snowdance resoluut, “Ik zal ze leiden.” Een glimlach speelde eventjes op haar lippen terwijl ze zich al half omdraaide. “Jij mag dan geen ouder zijn geweest Rainheart, maar ik wel.” Haar blik werd eventjes bitter. “En geen enkele kitten zou moeten lijden om keuzes waar hij of zij geen invloed op heeft.”
“Kleine kittens worden groot,” Waarschuwde Rainheart, “Ook die twee. Keuzes zullen gemaakt worden en als ze fout zijn, zal het jouw schuld zijn.”
Snowdance’s glimlach verwaterde iets en haar blik werd ietwat somber gestemd. “Dat weet ik, Rainheart, dat weet ik.” Verzekerde ze hem, waarna ze haar blik weer naar de poel keerde. Haar ogen boorden zich in het water, waar zich een beeld vormde van een queen die begon met bevallen. Twee katertjes… “Wie van jullie twee heeft zo’n duister lot… Wie van jullie twee moet ik leiden…” Murmelde de poes zachtjes.

Een kille bries woei door de nursery heen. Een zachte kreun van pijn werd meegedragen door de luchtstroom. Opnieuw trok een golf van pijn door de buik van een kleine zandkleurige poes heen.
“Je doet het heel goed, nog even volhouden.” Miauwde een witte poes aanmoedigend, haar donkerrode vlekken leken wel zwart in het halfduister. Ze hief haar kop eventjes naar een kleinere kat, haar apprentice, “Palepaw!” Riep ze, “Haal snel nog even wat frambozen bladeren! En ook een dikke stok als je toch bezig bent zodat Mousewhisker ergens op kan bijten!”
De medicine cat apprentice knikte haastig en spurtte de nursery uit. Zijn staart zwierde als een waaier achter hem langs. Hierna richtte de rood gevlekte poes haar groene ogen weer op de poes voor zich, wiens dikke buik gestaag met elke adem stoot heen en weer ging.
“Fireleaf, ik kan niet meer, hoe lang duurt het nog?” Hijgde de queen, haar ogen dichtgeknepen.
Fireleaf’s wenkbrauwen vormden een bezorgde frons, maar haar stem was professioneel kalm en zorgzaam. “Geen zorgen Mousewhisker, je bent er bijna, je doet het erg goed.” Moedigde ze de bevallende moederkat aan.
Ondertussen kwam Palepaw de nursery weer binnen gerend, bladeren in zijn mond geklemd. “Sorry Fireleaf, ik kon geen dikke tak vinden,” Miauwde hij op een verontschuldigende toon, “Maar ik heb de bladeren!” Voorzichtig legde de medicine cat apprentice de groene bladeren voor Fireleaf neer.
“Kauw ze snel tot een mengsel en geef ze aan Mousewhisker,” Beval de medicine cat. Er was nu geen tijd meer voor zoete praat, ze moest actie ondernemen. Voorzichtig zette ze haar poot op de buik van Mousewhisker en ze kon de spieren samen voelen trekken. “De eerste komt eraan Mousewhisker.” Miauwde ze aanmoedigend, “Nog eventjes!”
De queen miauwde eventjes klagelijk van de pijn terwijl de eerste kitten ter wereld kwam. Vlug beet Fireleaf de met vocht gevulde zak door waar de kitten in verborgen zat en likte ze hem kundig droog. Voorzichtig pakte Fireleaf het bundeltje op en legde ze het naast de buik van Mousewhisker neer. “Een gezond katertje,” Miauwde ze warm, “Hij lijkt sprekend op jou en Owlheart.” Mousewhisker glimlachte en raspte haar tong eventjes over de kitten heen. Het kleine lichtbruine cyperse katertje begon meteen gulzig te drinken. Hierna verkrampte Mousewhisker weer en Fireleaf raakte meteen weer alert. “Er komt er nog één,” Waarschuwde de rood gevlekte poes, terwijl ze haar bladgroene ogen weer op Mousewhisker richtte. Palepaw’s ogen waren wijd opengesperd. “De bevalling duurt wel heel erg lang Fireleaf..” Miauwde de kater voorzichtig, “Zal het wel goed gaan?”
“Natuurlijk gaat het goed,” Miauwde Fireleaf, haar tanden eventjes iets op elkaar geklemd. De feiten logen er echter niet om. Het was een zware bevalling en Mousewhisker had al veel bloed verloren. Hierna vulde een schreeuw de nursery en een tweede kitten werd de wereld in gebracht. Mousewhisker liet haar kop in het mos vallen, hijgend. Voorzichtig beet Palepaw de zak van de nieuwgeboren kitten door en likte hij het kleintje droog. Het was een donkerbruin katertje, met een heleboel kleine vlekjes. “Het is een katertje, Mousewhisker!” Miauwde Palepaw naar de queen. Geen reactie. “Mousewhisker?”

De tijd in de nursery leek eventjes stil te staan in haar sporen. Als bevroren keken Palepaw en Fireleaf naar Mousewhisker, gespannen wachtende op een reactie. Van achter uit de nursery piepte een kittenhoofdje vanachter een andere queen’s staart vandaan. “Is ze dood?” Vroeg de kitten ademloos, ogen wijd open gesperd. De queen duwde de kitten weer vlug weg, “Nee Heatherkit, nu moet je braaf stil zijn.” Miauwde ze streng.
Na een paar hartslagen hief de Mousewhisker haar kop weer. “Mooi zo… Twee zonen,” Murmelde Mousewhisker, waarna ze haar hoofd weer vermoeid sloot. “Kan Owlheart binnen komen?” Ze sloot haar ogen weer terwijl haar ademhaling nog steeds onregelmatig uit haar mond geslopen kwam. Palepaw’s pels stond ietwat overeind in paniek, maar Fireleaf bleef rustig.
“Natuurlijk, Mousewhisker.” Miauwde de medicine cat, “Dit was sowieso de laatste kitten.” Ze richtte haar blik op Palepaw, die als bevroren stond toe te kijken. “Kom op Palepaw, ga Owlheart eens halen.” Moedigde ze haar apprentice aan.
Palepaw knikte en trok eventjes een grimas toen hij bedacht hoe nerveus Owlheart de hele tijd heen en weer aan het lopen was voor de nursery toen hij naar buiten ging om de frambozen bladeren te halen. Voorzichtig stak Palepaw zijn kop de nursery uit. “Owlheart, je mag binnen komen.” Miauwde het katertje. Hierna draaide hij zich weer om en ging hij terug naar binnen.
Meer aanmoediging had Owlheart niet nodig gehad, binnen een hartslag was hij binnen in de nursery en had hij zich om Mousewhisker’s kleine lichaam gekruld. Zijn snuit begroef hij in de warme pels van zijn partner. “Je hebt het goed gedaan… Zo goed gedaan…” Murmelde hij zachtjes, terwijl hij zijn tong over haar oren raspte. Liefdevol spinde hij naar zijn partner.
“Ik ben zo moe… Owlheart,” Murmelde Mousewhisker doezelig. Eventjes wierp Owlheart een bezorgde blik naar Fireleaf. “Geen zorgen, ze komt er weer boven op, het was een zware bevalling.” Miauwde de medicine cat op geruststellende toon, “Mousewhisker is een sterke poes, ze zal het redden.”
Owlheart knikte zachtjes en richtte zich daarna weer op zijn partner, “Onze zonen zijn perfect,” Miauwde hij al snorrend, “Nu al dappere kleine Warriors voor de Windclan.” Hij raakte de twee delicate bundeltjes allebei eventjes aan met zijn zachte neus.
“Zullen we ze namen geven?” Miauwde Mousewhisker warm maar zacht, “Ik wilde wachten tot jij er was…” Ze ging nog wat dichter tegen Owlheart aanliggen, zoekende naar warmte. Voorzichtig gaf Fireleaf Palepaw een duwtje, het was tijd om de nursery te verlaten en het stel wat privacy te gunnen. Zwijgend verdwenen beide katten uit de nursery.
De kater keek haar blij verrast aan en begon nog luider te spinnen. “Wat dacht je van Reedkit, voor het katertje dat op jou lijkt? Het is net een kleine kopie van zijn schitterende moeder.” Miauwde hij warm.
“Reedkit is een prachtige naam,” Stemde Mousewhisker warm in, “En de donkere gevlekte kater? Wat dacht je van… Hawkkit?” Vroeg ze vervolgens aan haar partner. Ze legde haar kop rustig tegen zijn kin aan. Nog steeds was ze moe, maar ze was blij dit moment met Owlheart te kunnen delen.
“Hawkkit en Reedkit,” Miauwde de donkerrode kater, “Welkom bij de Windclan kleine Warriors.”

“Kom mee Hawkkit! Of ben je soms een konijnenhart?” Miauwde Reedkit luidt. Zijn staart zwiepte enthousiast heen en weer achter zijn kleine lichaampje terwijl hij zich de Nursery uitwormde.
“Ben ik niet!” Schreeuwde Hawkkit terug en hij wierp zich achter zijn broertje aan. Zo snel als hij kon op zijn onhandig korte kittenpootjes, wurmde hij zich ook naar buiten. Hij verloor zijn evenwicht en plofte op de grond neer naast Reedkit, plat op zijn buik. Reedkit zei echter niks, hij stond stokstijf stil.
“Wat zit je te staren Ree-” Begon Hawkkit, terwijl hij zijn kop hief. Hij viel echter stil. De open plek van het kamp was gigantisch voor zijn ogen en het was er ook een stuk kouder. Vol bewondering bleef Hawkkit eventjes stil om zoveel mogelijk in zich op te nemen. Zoveel katten, zoveel geuren. Dit was namelijk de eerste keer dat de jonge kittens buiten de nursery kwamen.
“Wees wel voorzichtig!” Hawkkit draaide zijn oren eventjes naar achter om het geluid beter op te vangen. De stem van Mousewhisker was moeilijk te missen en toen de kittens geen antwoord gaven, kwam haar hoofd ook naar buiten. “Ik meen het,” Miauwde ze met een geamuseerde glimlach op haar lippen. “Loop geen katten voor de voeten.”
“Natuurlijk niet mama!” Miauwde Reedkit, voordat Hawkkit ook maar een kans had om iets te zeggen. “Ik zal op mezelf én op Hawkkit letten!” De zandkleurige kitten stak zijn borst trots iets naar voren.
“Ik kan héus wel op mezelf letten!” Protesteerde Hawkkit, terwijl hij zijn pels opzette en naar zijn broertje sprong. Al snel tuimelden de twee kittens door het stof. Met man en macht probeerden ze elkaar op de grond te drukken, maar uiteindelijk was het Hawkkit die het onderspit delfde.
“Zie je wel,” Snorde Reedkit tevreden. Hij liet zijn broertje los en keek naar zijn moeder, “Mam! We gaan!” Miauwde hij vervolgens en spurtte weg.
“Hey! Wacht op mij!” Miauwde Hawkkit beledigd. De kitten hief zichzelf overeind en rende achter zijn broertje aan.
Glimlachend schudde Mousewhisker haar hoofd, “Kits blijven kits,” Miauwde ze hardop tegen zichzelf. Hierna draaide de poes zich om en gleed ze de nursery weer in. Met een lichte zucht liet ze zich weer in haar nest zakken.
“Bezorgd? Mousewhisker?” Vroeg een warme melodieuze stem aan de andere kant van de nursery. Birdvoice, een andere queen, richtte met haar amberkleurige ogen een sympathieke blik op Mousewhisker. “Geen zorgen, Heatherkit, Lightkit en Mosskit zijn ook buiten. Die weten al hoe het in het kamp gaat.” Miauwde de poes warm naar de ietwat bezorgde Mousewhisker.
“Ik weet het, ik kan het toch niet laten om bezorgd te zijn,” Reageerde ze, met een ietwat wrange glimlach. “Het is denk ik gewoon natuurlijk.” Birdvoice grinnikte als reactie op Mousewhisker’s conclusie en begon rustig haar poten te wassen.

“Hey Hawkkit! Reedkit!” Klonk het enthousiast over het kamp heen. Hawkkit keek ietwat verbaasd op. De kittens van Birdvoice kwamen op ze af rennen, Heatherkit voorop. Vlak voor zijn poten stopte de vrouwelijke kitten en Hawkkit schrok. Oef… De poes was toch wel een stuk groter dan hem, en toch was het een kitten! “Dit is jullie eerste keer buiten de nursery toch?” Miauwde Heatherkit luid en vrolijk.
Reedkit leek echter niet geïntimideerd en stapte gewoon naar voren. “Ja! Maar we kunnen onszelf prima redden!” Miauwde hij trots, voordat Heatherkit kon voorstellen ze een rondleiding te geven.
Hawkkit wierp een zijlinkse blik op zijn broer. Was dat wel zo? Misschien was het ergens wel prettig om een rondleiding te krijgen. Maar de jonge kitten wilde zijn broertje niet afvallen en zei dus niks.
Heatherkit fronste eventjes, “Nou oké dan. Veel plezier en succes dan,” Miauwde ze. De jonge lichtbruine kitten was duidelijk ietwat beledigd. “Succes dan maar.” Ze draaide zich om en liep weg.
Mosskit blies eventjes zachtjes, “Ze wilde jullie heus niet aan de kraaien voeren! Ze bedoelde het alleen maar aardig!” Miauwde de poes en hierna draaide zij en Lightkit zich ook om, om Heatherkit te volgen.
Hawkkit legde zijn oren achteruit. Dit was helemaal niet de bedoeling geweest! Maar na naar Reedkit’s boze blik gekeken te hebben, durfde hij ook niet excuses aan te bieden. Dat zou later nog wel komen, hopelijk.
Reedkit snoof eventjes iets. “We hebben ze ook niet nodig,” Miauwde het katertje ietwat chagrijnig en hij liep voor Hawkkit uit. “Kom mee Hawkkit! We gaan kijken wat er in dat hol zit!”
Een beetje voorzichtig stapte Hawkkit achter zijn broertje aan. Af en toe moest hij hollen om Reedkit bij te houden. Waarom had hij zo’n haast? Het kamp liep toch niet weg? Al het enthousiasme dat Hawkkit voelde had ondertussen plaats gemaakt voor een lichte angst. Er liepen veel Warriors door het kamp en de letten allemaal nauwelijks op de twee kittens die dapper voort scharrelden. Eén keer werd Hawkkit zelfs bijna onder de voet gelopen door een warrior.
“Moet je eens ruiken! Wat ruikt het hier vies!” Bracht Reedkit plotseling uit. Zijn neusbrug was gerimpeld in pure walging voor de geur. Hawkkit werd weggerukt uit zijn gedachten. Ze hadden de den bereikt en inderdaad, er hing een heel scherp luchtje. Dit hield Reedkit echter niet tegen om naar binnen te waggelen. Met een lichte aarzeling volgde Hawkkit zijn broertje naar binnen.
Verwonderd keek Hawkkit om zich heen. Overal lagen bladeren, bloemetjes, nesten, mos. Wat was deze plek? Waarom rook het hier zo vies en nog belangrijker, wie leefde hier?
Een stem doorsneed de stilte echter, streng en zwaar klinkende. “Wat doen jullie hier kleine kittens? Jullie mogen hier helemaal niet komen.”

Niks, ik verwacht ook niks eigenlijk. xD

Een kille bries woei door de nursery heen. Een zachte kreun van pijn werd meegedragen door de luchtstroom. Opnieuw trok een golf van pijn door de buik van een kleine zandkleurige poes heen.
“Je doet het heel goed, nog even volhouden.” Miauwde een witte poes aanmoedigend, haar donkerrode vlekken leken wel zwart in het halfduister. Ze hief haar kop eventjes naar een kleinere kat, haar apprentice, “Palepaw!” Riep ze, “Haal snel nog even wat frambozen bladeren! En ook een dikke stok als je toch bezig bent zodat Mousewhisker ergens op kan bijten!”
De medicine cat apprentice knikte haastig en spurtte de nursery uit. Zijn staart zwierde als een waaier achter hem langs. Hierna richtte de rood gevlekte poes haar groene ogen weer op de poes voor zich, wiens dikke buik gestaag met elke adem stoot heen en weer ging.
“Fireleaf, ik kan niet meer, hoe lang duurt het nog?” Hijgde de queen, haar ogen dichtgeknepen.
Fireleaf’s wenkbrauwen vormden een bezorgde frons, maar haar stem was professioneel kalm en zorgzaam. “Geen zorgen Mousewhisker, je bent er bijna, je doet het erg goed.” Moedigde ze de bevallende moederkat aan.
Ondertussen kwam Palepaw de nursery weer binnen gerend, bladeren in zijn mond geklemd. “Sorry Fireleaf, ik kon geen dikke tak vinden,” Miauwde hij op een verontschuldigende toon, “Maar ik heb de bladeren!” Voorzichtig legde de medicine cat apprentice de groene bladeren voor Fireleaf neer.
“Kauw ze snel tot een mengsel en geef ze aan Mousewhisker,” Beval de medicine cat. Er was nu geen tijd meer voor zoete praat, ze moest actie ondernemen. Voorzichtig zette ze haar poot op de buik van Mousewhisker en ze kon de spieren samen voelen trekken. “De eerste komt eraan Mousewhisker.” Miauwde ze aanmoedigend, “Nog eventjes!”
De queen miauwde eventjes klagelijk van de pijn terwijl de eerste kitten ter wereld kwam. Vlug beet Fireleaf de met vocht gevulde zak door waar de kitten in verborgen zat en likte ze hem kundig droog. Voorzichtig pakte Fireleaf het bundeltje op en legde ze het naast de buik van Mousewhisker neer. “Een gezond katertje,” Miauwde ze warm, “Hij lijkt sprekend op jou en Owlheart.” Mousewhisker glimlachte en raspte haar tong eventjes over de kitten heen. Het kleine lichtbruine cyperse katertje begon meteen gulzig te drinken. Hierna verkrampte Mousewhisker weer en Fireleaf raakte meteen weer alert. “Er komt er nog één,” Waarschuwde de rood gevlekte poes, terwijl ze haar bladgroene ogen weer op Mousewhisker richtte. Palepaw’s ogen waren wijd opengesperd. “De bevalling duurt wel heel erg lang Fireleaf..” Miauwde de kater voorzichtig, “Zal het wel goed gaan?”
“Natuurlijk gaat het goed,” Miauwde Fireleaf, haar tanden eventjes iets op elkaar geklemd. De feiten logen er echter niet om. Het was een zware bevalling en Mousewhisker had al veel bloed verloren. Hierna vulde een schreeuw de nursery en een tweede kitten werd de wereld in gebracht. Mousewhisker liet haar kop in het mos vallen, hijgend. Voorzichtig beet Palepaw de zak van de nieuwgeboren kitten door en likte hij het kleintje droog. Het was een donkerbruin katertje, met een heleboel kleine vlekjes. “Het is een katertje, Mousewhisker!” Miauwde Palepaw naar de queen. Geen reactie. “Mousewhisker?”

De tijd in de nursery leek eventjes stil te staan in haar sporen. Als bevroren keken Palepaw en Fireleaf naar Mousewhisker, gespannen wachtende op een reactie. Van achter uit de nursery piepte een kittenhoofdje vanachter een andere queen’s staart vandaan. “Is ze dood?” Vroeg de kitten ademloos, ogen wijd open gesperd. De queen duwde de kitten weer vlug weg, “Nee Heatherkit, nu moet je braaf stil zijn.” Miauwde ze streng.
Na een paar hartslagen hief de Mousewhisker haar kop weer. “Mooi zo… Twee zonen,” Murmelde Mousewhisker, waarna ze haar hoofd weer vermoeid sloot. “Kan Owlheart binnen komen?” Ze sloot haar ogen weer terwijl haar ademhaling nog steeds onregelmatig uit haar mond geslopen kwam. Palepaw’s pels stond ietwat overeind in paniek, maar Fireleaf bleef rustig.
“Natuurlijk, Mousewhisker.” Miauwde de medicine cat, “Dit was sowieso de laatste kitten.” Ze richtte haar blik op Palepaw, die als bevroren stond toe te kijken. “Kom op Palepaw, ga Owlheart eens halen.” Moedigde ze haar apprentice aan.
Palepaw knikte en trok eventjes een grimas toen hij bedacht hoe nerveus Owlheart de hele tijd heen en weer aan het lopen was voor de nursery toen hij naar buiten ging om de frambozen bladeren te halen. Voorzichtig stak Palepaw zijn kop de nursery uit. “Owlheart, je mag binnen komen.” Miauwde het katertje. Hierna draaide hij zich weer om en ging hij terug naar binnen.
Meer aanmoediging had Owlheart niet nodig gehad, binnen een hartslag was hij binnen in de nursery en had hij zich om Mousewhisker’s kleine lichaam gekruld. Zijn snuit begroef hij in de warme pels van zijn partner. “Je hebt het goed gedaan… Zo goed gedaan…” Murmelde hij zachtjes, terwijl hij zijn tong over haar oren raspte. Liefdevol spinde hij naar zijn partner.
“Ik ben zo moe… Owlheart,” Murmelde Mousewhisker doezelig. Eventjes wierp Owlheart een bezorgde blik naar Fireleaf. “Geen zorgen, ze komt er weer boven op, het was een zware bevalling.” Miauwde de medicine cat op geruststellende toon, “Mousewhisker is een sterke poes, ze zal het redden.”
Owlheart knikte zachtjes en richtte zich daarna weer op zijn partner, “Onze zonen zijn perfect,” Miauwde hij al snorrend, “Nu al dappere kleine Warriors voor de Windclan.” Hij raakte de twee delicate bundeltjes allebei eventjes aan met zijn zachte neus.
“Zullen we ze namen geven?” Miauwde Mousewhisker warm maar zacht, “Ik wilde wachten tot jij er was…” Ze ging nog wat dichter tegen Owlheart aanliggen, zoekende naar warmte. Voorzichtig gaf Fireleaf Palepaw een duwtje, het was tijd om de nursery te verlaten en het stel wat privacy te gunnen. Zwijgend verdwenen beide katten uit de nursery.
De kater keek haar blij verrast aan en begon nog luider te spinnen. “Wat dacht je van Reedkit, voor het katertje dat op jou lijkt? Het is net een kleine kopie van zijn schitterende moeder.” Miauwde hij warm.
“Reedkit is een prachtige naam,” Stemde Mousewhisker warm in, “En de donkere gevlekte kater? Wat dacht je van… Hawkkit?” Vroeg ze vervolgens aan haar partner. Ze legde haar kop rustig tegen zijn kin aan. Nog steeds was ze moe, maar ze was blij dit moment met Owlheart te kunnen delen.
“Hawkkit en Reedkit,” Miauwde de donkerrode kater, “Welkom bij de Windclan kleine Warriors.”

“Kom mee Hawkkit! Of ben je soms een konijnenhart?” Miauwde Reedkit luidt. Zijn staart zwiepte enthousiast heen en weer achter zijn kleine lichaampje terwijl hij zich de Nursery uitwormde.
“Ben ik niet!” Schreeuwde Hawkkit terug en hij wierp zich achter zijn broertje aan. Zo snel als hij kon op zijn onhandig korte kittenpootjes, wurmde hij zich ook naar buiten. Hij verloor zijn evenwicht en plofte op de grond neer naast Reedkit, plat op zijn buik. Reedkit zei echter niks, hij stond stokstijf stil.
“Wat zit je te staren Ree-” Begon Hawkkit, terwijl hij zijn kop hief. Hij viel echter stil. De open plek van het kamp was gigantisch voor zijn ogen en het was er ook een stuk kouder. Vol bewondering bleef Hawkkit eventjes stil om zoveel mogelijk in zich op te nemen. Zoveel katten, zoveel geuren. Dit was namelijk de eerste keer dat de jonge kittens buiten de nursery kwamen.
“Wees wel voorzichtig!” Hawkkit draaide zijn oren eventjes naar achter om het geluid beter op te vangen. De stem van Mousewhisker was moeilijk te missen en toen de kittens geen antwoord gaven, kwam haar hoofd ook naar buiten. “Ik meen het,” Miauwde ze met een geamuseerde glimlach op haar lippen. “Loop geen katten voor de voeten.”
“Natuurlijk niet mama!” Miauwde Reedkit, voordat Hawkkit ook maar een kans had om iets te zeggen. “Ik zal op mezelf én op Hawkkit letten!” De zandkleurige kitten stak zijn borst trots iets naar voren.
“Ik kan héus wel op mezelf letten!” Protesteerde Hawkkit, terwijl hij zijn pels opzette en naar zijn broertje sprong. Al snel tuimelden de twee kittens door het stof. Met man en macht probeerden ze elkaar op de grond te drukken, maar uiteindelijk was het Hawkkit die het onderspit delfde.
“Zie je wel,” Snorde Reedkit tevreden. Hij liet zijn broertje los en keek naar zijn moeder, “Mam! We gaan!” Miauwde hij vervolgens en spurtte weg.
“Hey! Wacht op mij!” Miauwde Hawkkit beledigd. De kitten hief zichzelf overeind en rende achter zijn broertje aan.
Glimlachend schudde Mousewhisker haar hoofd, “Kits blijven kits,” Miauwde ze hardop tegen zichzelf. Hierna draaide de poes zich om en gleed ze de nursery weer in. Met een lichte zucht liet ze zich weer in haar nest zakken.
“Bezorgd? Mousewhisker?” Vroeg een warme melodieuze stem aan de andere kant van de nursery. Birdvoice, een andere queen, richtte met haar amberkleurige ogen een sympathieke blik op Mousewhisker. “Geen zorgen, Heatherkit, Lightkit en Mosskit zijn ook buiten. Die weten al hoe het in het kamp gaat.” Miauwde de poes warm naar de ietwat bezorgde Mousewhisker.
“Ik weet het, ik kan het toch niet laten om bezorgd te zijn,” Reageerde ze, met een ietwat wrange glimlach. “Het is denk ik gewoon natuurlijk.” Birdvoice grinnikte als reactie op Mousewhisker’s conclusie en begon rustig haar poten te wassen.

“Hey Hawkkit! Reedkit!” Klonk het enthousiast over het kamp heen. Hawkkit keek ietwat verbaasd op. De kittens van Birdvoice kwamen op ze af rennen, Heatherkit voorop. Vlak voor zijn poten stopte de vrouwelijke kitten en Hawkkit schrok. Oef… De poes was toch wel een stuk groter dan hem, en toch was het een kitten! “Dit is jullie eerste keer buiten de nursery toch?” Miauwde Heatherkit luid en vrolijk.
Reedkit leek echter niet geïntimideerd en stapte gewoon naar voren. “Ja! Maar we kunnen onszelf prima redden!” Miauwde hij trots, voordat Heatherkit kon voorstellen ze een rondleiding te geven.
Hawkkit wierp een zijlinkse blik op zijn broer. Was dat wel zo? Misschien was het ergens wel prettig om een rondleiding te krijgen. Maar de jonge kitten wilde zijn broertje niet afvallen en zei dus niks.
Heatherkit fronste eventjes, “Nou oké dan. Veel plezier en succes dan,” Miauwde ze. De jonge lichtbruine kitten was duidelijk ietwat beledigd. “Succes dan maar.” Ze draaide zich om en liep weg.
Mosskit blies eventjes zachtjes, “Ze wilde jullie heus niet aan de kraaien voeren! Ze bedoelde het alleen maar aardig!” Miauwde de poes en hierna draaide zij en Lightkit zich ook om, om Heatherkit te volgen.
Hawkkit legde zijn oren achteruit. Dit was helemaal niet de bedoeling geweest! Maar na naar Reedkit’s boze blik gekeken te hebben, durfde hij ook niet excuses aan te bieden. Dat zou later nog wel komen, hopelijk.
Reedkit snoof eventjes iets. “We hebben ze ook niet nodig,” Miauwde het katertje ietwat chagrijnig en hij liep voor Hawkkit uit. “Kom mee Hawkkit! We gaan kijken wat er in dat hol zit!”
Een beetje voorzichtig stapte Hawkkit achter zijn broertje aan. Af en toe moest hij hollen om Reedkit bij te houden. Waarom had hij zo’n haast? Het kamp liep toch niet weg? Al het enthousiasme dat Hawkkit voelde had ondertussen plaats gemaakt voor een lichte angst. Er liepen veel Warriors door het kamp en de letten allemaal nauwelijks op de twee kittens die dapper voort scharrelden. Eén keer werd Hawkkit zelfs bijna onder de voet gelopen door een warrior.
“Moet je eens ruiken! Wat ruikt het hier vies!” Bracht Reedkit plotseling uit. Zijn neusbrug was gerimpeld in pure walging voor de geur. Hawkkit werd weggerukt uit zijn gedachten. Ze hadden de den bereikt en inderdaad, er hing een heel scherp luchtje. Dit hield Reedkit echter niet tegen om naar binnen te waggelen. Met een lichte aarzeling volgde Hawkkit zijn broertje naar binnen.
Verwonderd keek Hawkkit om zich heen. Overal lagen bladeren, bloemetjes, nesten, mos. Wat was deze plek? Waarom rook het hier zo vies en nog belangrijker, wie leefde hier?
Een stem doorsneed de stilte echter, streng en zwaar klinkende. “Wat doen jullie hier kleine kittens? Jullie mogen hier helemaal niet komen.”