Come and meet me ~Open~

Flickerkit

De dag hier voor was super leuk geweest, schaatsen op het Ice, ze had ook een paar leuke katten ontmoet. Alleen die dag was nu voorbij, en de dag er na was gekomen. Flickerkit lag in haar nest opgerold tegen haar moeder aan, en haar broers en zussen lagen om haar heen. Zij was de jongste van het nest, en dat vond ze niet leuk. Maar was toch was ze de gene met de grootste bek. Flickerkit rolde op haar rugje terwijl ze veder sliep. Ze was heel moe geweest van het avontuur van gisteren. Maar langzaam begon haar vermoeidheid weg te zakken naar mate ze langer haar ogen dicht hield en haar ademhaling op rustig en regelmatig hield. Ze sliep. Toen ze lang genoeg had geslapen en de zon inmiddels al bijna boven in de lucht hing opende ze haar gras groene ogen. Ze rekte haar pootjes uit en gaapte waarna haar bekje dicht ging er een zacht klein piepje ontsnapte. Ze snoof de lucht op en grijnsde. Er waren vele warriors daar buiten. Flickerkit stond langzaam op en zwiepte haar staart een paar keer heen en weer. Ze keek naar haar siblings en moeder. Ze sloop zachtjes bij hun weg en ging richting de kamp uitgang. Ze sprong de den uit en zette haat pootjes in het witte sneeuw. Zo te zien had het weer de hele nacht gesneeuwd. Waar ze nu stond was het sneeuw nog niet zo heel diep, Flickerkit verwachtte daarom ook niet dat het daar midden in het kamp nog dieper zou zijn. Flickerkit rende naar het midden in het kamp en zakte toen letterlijk tot haar oortjes niet meer te zien waren in het sneeuw. "Argh! Niet weer he!" Piepte ze klagend. Sprong op om andere katten te zien, of andere kittens of apprentices om mee te spelen. Ze wou spelen. Ze wou weer op avontuur! Ze begon telkens op en neer te springen om aandacht te trekken. Ze begon naar voren te springen, en bij elke keer dat ze sprong sprong ze net boven het sneeuw uit en belande ze weer in het sneeuw. En zo ging ze door, en je zag een hele spoort van gaten in het sneeuw. Ze sprong haar voren en knalde toen tegen iemand op. Ze viel achter over in het sneeuw. Ze strompelde recht overeind en keek naar de ander met een grijnsje op haar gezicht.

Words: 400 Mood: Hyper Company: ~None Yet~
//In The Camp\\

Run, run, run! You wont ever catch me!
Search, search, search, you wont ever know where I am hiding.

Bij elke sprong die Flickerkit door het sneeuw heen maakte zakte ze een stuk het sneeuw in. Flickerkit schudde bij elke kop even verwilderd met haar kop. Het sneeuw was mooi en prachtig, en ze viel ook lekker niet op in het sneeuw. Enkel begon het haar nu wel op de zenuwen te werken. Het was vreselijk koud, en ondanks haar lekkere dikke witte lange vacht, was het wel echt koud. En ze voelde het ook zeker. Naar mate ze door sprong, sprong ze uiteindelijk tegen een andere kat op. Ze rolde naar achteren op de grond en haar witte vacht was helemaal bedolven onder het sneeuw. Haar staart stak enkel nog boven het sneeuw op. Ze knipperde even met haar ogen en sprong het sneeuw uit waarna ze met haar kopje schudde. Sneeuw stoof van haar kopje af en na nog een paar keet geknipperd te hebben zag ze de poes voor haar. Ze herkende de poes als de medicine cat van Skyclan. Zou ze nu op haar donder krijgen voor het lastig vallen van een medicine cat? En ag, wat kon haar dat nou weer schelen, de poes liep op haar pad, dus geen reden om schuld te voelen. Al wist ze wel dat zij gewoon niet zo roekeloos rond had moeten springen. ''He, Flickerkit. Volgens mij gaat het lopen door de sneeuw nog niet zo makkelijk.'' Een tikkeltje verbaasd door de lieve en uiterst vriendelijke reactie van de poes keek ze op naar de poes waarna ze even grijnsde. "Pff, ik kan me prima redden in het sneeuw hoor," sprak ze als of ze zo juist aangevallen werd en iedereen dacht dat ze zwak was. Al kon je aan haar houding zien dat ze het enkel speels bedoelde. "Wat ben je aan het doen?" Vroeg ze toen maar, nieuwsgierig, en wat ze ook aan het doen was, Flickerkit wou mee, ze zou er ook alles aan doen om dingen te zien, die ze nog niet gezien had.

||Words:: 330||Mood:: Hyper||Company:: Whisperwind||Note:: Sorry voor late reactie ^^'||

Whisperwind schreef:

Ze bleef naar het jonge poesje kijken en grinnikte zacht bij het zien van haar grijns. Ze was zelf de laatste tijd nauwelijks buiten haar den geweest en had haar apprentice gevraagd om eten te halen omdat zij nog altijd met vanalles op haar geest zat. "Pff, ik kan me prima redden in het sneeuw hoor," Sprak het poesje alsof ze aangevallen was, maar het was te zien dat het niet zo bedoeld was. Langzaam tilde de zwarte poes haar poot op en porde het jonge kittentje. ''Ik zie het.'' Miauwde ze grinnikend en schudde haar eigen pels even uit. "Wat ben je aan het doen?" Om die vraag moest ze weer lachen, het was heerlijk om nieuwsgierige katten om zich heen te hebben. ''Eigenlijk ging ik niks speciaals doen, ik wilde wat te eten halen.'' Ze glimlachte even en keek toch even in het rond. ''Ik heb eigenlijk niet zo veel te doen nu.'' Vervolgde ze rustig en keek even naar het jonge poesje. ''Wat was jij eigenlijk aan het doen?'' Ze begon zelf ook wel nieuwsgierig te worden naar wat het poesje alleen aan het doen was in de sneeuw. Zij speelde toen ze jong was vaak met haar broertje en zusje, zelfs met haar ouders. Even verdween haar glimlach bij de herinnering aan haar familie. Ze mistte hen toch best wel, ze kon altijd praten en spelen met haar familie. nu was er nog een bloedverwant over van wie zij de identiteit niet wist.