Let it snow, let it snow, let it snow... [OPEN --> KITTYPETS]

Brandon
kittypet - 7 moons - Sleepy

Er ontsnapte een luide geeuw uit Brandons bek. De slaap sierde zijn gezicht nog en gedesoriënteerd knipperde hij met zijn ogen. Terwijl hij het soezerige gevoel verdronk in zijn blauwe irissen maakte Brandon aanstalten om op te staan. De melkwitte mand was zachter dan de pels van een moederkat en sliep heerlijk. Terwijl het jonge katertje zich uitrekte en net zijn halflange pels schudde probeerde hij zich zijn droom te herinneren. Ergens in de vergetelheid van zijn geheugen wist hij het ongetwijfeld, maar nu kon Brandon er geen stempel op drukken. De zachte mand onder zijn poten veerde toen hij er uit hupste. Naast zijn slaapplek branden nog de laatste kolen in de open haard, de zwarte brokken waren met een oranje schijnsel omkranst en er straalde een aangename warmte vanaf. De lucht was bezwangerd met de geur van romige melk en prikkelde Brandon met haar lange, zoet ruikende armen. Hij begon vrolijk te spinnen bij de vette geur van het spul en volgde zijn bruine neusje naar zijn drinken. Met klein slokjes dronk hij de melk op. Het was een beetje opgewarmd en verspreidde een fijn, kalm gevoel over zijn lichaam. Rond zijn mond zaten wat druppels van de witte vloeistof maar dat deerde niet, ze zouden er wel afvallen. Plots trok een beweging Brandons aandacht, het kwam van buiten en werd getoond door een groot raam. Honderden, stralend witte vlokken dwarrelden sierlijk naar beneden. Ze vormden een prachtig tapijt in zijn tuin en bedekte alles wat er onder lag. De kleine voortuin die de twolegs hadden aangelegd was helemaal bedekt met het ongeschonden witte spul. "Waaauuuuw", was het enige dat Brandon kon uitbrengen. Wat is dat? Ging er door zijn hoofdje. Nieuwsgierig wurmde hij zich door het kattenluikje en stapte de buitenwereld in. "Ieeeep". Brandon stootte een hoog, schel geluid uit. Het witte spul voelde koud en nat aan, het trok in zijn korte haren en prikkelde een beetje. Onhandig hupste hij van de ene op de andere poot zodat hij het kon ontwijken. "Brrr, wat koud", klaagde Brandon, ook al kon hij zijn nieuwsgierigheid maar amper bedwingen. Pootje voor pootje zette de kater zijn tocht door de witte tuin verder, en bij elke stap werd de koude minder erg.

Beschreven tekst
Gesproken tekst
Gedachten
{Open, liefst kittypets}

K // Y // R // A

De jonge poes van ongeveer een moon oud staarde naar buiten. Haar huis maatje lag nog te slapen, en Kyra zat alleen starend naar buiten naar hoe het sneeuw naar beneden viel. Ze zuchtte. Ze verveelde zich. Ze wou gewoon iets doen. Maar blijkbaar had haar huis maatje daar geen zin in. Tenminste, deze keer. Maar ag, Kyra had hem gister avond ook de hele nacht wakker gehouden, natuurlijk dat hij nu geen zin had. De jonge poes staarde naar hoe haar huis baas verdween in een rijdend monster, zoals ze werden genoemd. Ze had dingen gehoord dat die dingen katten overreden, zelfs lieve kittypets, zoals Kyra zelf. Haar huis baas reed weg en Kyra staarde naar de open raam. Hoe kon ze daar nou komen? Een sneeuw vlok dwarrelde door het raam en viel op haar neusje terecht. Haar lippen krulde op. Springen en klimmen. Ze trok zich om hoog en sprong op het raam. Ze staarde over haar schouder en sprong toen uit het raam. Met een plof viel ze in het sneeuw. "Oeff," pufte ze uit. De jonge poes hoorde geluiden van de andere kant van het hek. Een andere kat? Kyra grinnikte en trippelde naar de schutting heen. Ze staarde door een spleet van de schutting. Ze kende de kat niet. Ze bibberde. Het sneeuw was wel koud, en zo oud was Kyra nog niet eens. En nog iets, hoe kom ik ooit terug in mijn warme nest? Kyra klom onhandig door het schutting heen en struikelde op nieuw in een bult sneeuw. "Waah!! Koud!!" Piepte ze , het sneeuw had haar huidje geraakt, en nu besefte ze pas hoe koud dit was. Toen zag ze de andere kat. "Ehhh, hallo, ik ben Kyra," snifte ze. Ze strompelde overeind en staarde met een vriendelijke glimlach naar de andere kat.

Words: 303 Mood: Playful Company: Brandon

Wanna play a game?
You can get it~

_{ƒαℓℓιηg ѕησω.
Vanuit het raamkozijn naar de naar beneden dwarrelende vlokken starende, wenste ze dat haar zusje dit zou kunnen meemaken. Een zielig zuchtje ontsnapte uit haar bekje, voor haar baasje haar optilden en op de tafel zette. In haar hand hield ze een roze bandje, waaronden in silveren letters 'Yuna' bungelde. Haar baasje deed het bij haar om, om vervolgens weer naar boven te vertrekken, en zoals altijd de deur achter zich te sluiten. Yuna was dat inmiddels wel gewend. De haard was zoals altijd aan. Voor de verandering besloot ze eens naar buiten te gaan. Ze trippelde zachtjes naar het kattenluikje, dat immers bijna nooit open ging, aangezien ze nooit buiten kwam. Voorzichtig zette ze een stapje op het glinsterende, witte tapijt van sneeuw. Geschrokken trok ze haar pootje terug. Wat was dat koud! Opnieuw probeerde ze het. Dit keer was ze voorbereid op het koude spul. Ze spoedde zich naar het hek dat om haar tuin stond. Met een grote sprong deed ze een poging om op het hek te komen. Tot haar grote verbazing lukte het. Netjes landde ze op het hek, maar ze gleed weg. Wow, dat was wel erg glad! Geschrokken probeerde ze zich te herstellen, maar het hek was te smal. Met een klap belandde ze aan de overkant, bam, in een berg sneeuw. Haar neusje kriebelde, en bij haar niesje vloog de sneeuw van haar af. 'Nya!' Gichelde ze. In de verte zag ze een andere kat lopen, ongeveer van dezelfde leeftijd als zij. De rende er naar toe, en zo verscheen al snel nog een andere kat. Een zwarte, jonge kitten. 'What's up, nya~?' Miauwde ze hen vrolijk en speels toe.}

Brandon
Kittypet - 7 moons - Curios

Terwijl hij door de tuin heen ploeterde vielen er nog meer witte vlokken naar beneden. Bij elke stap die Brandon zette leek het tapijt aan te dikken; het waren een net zachte, ijskoude muren die hem insloten. Ook al had Bran zeven volle manen geteld, toch was hij klein van gestalte. Zijn spieren waren onder ontwikkeld en de kittypet verplaatste zich nog steeds met voorzichtige stapjes. Nieuwsgierig en opgewonden als hij was kon het katertje zich niet bedwingen om verder te gaan en te zien wat de nieuwe, witte wereld hem nog meer te bieden had. Waaauuuw, gonsde het door zijn gedachten, wat mooi. Plots doorsneed een hoge kreet zijn denken, als een klauw die door water petst. "Waaah! Koud!", klonk het. Brandon draaide rond en zette zijn staart dik op. "Wie is daar? Je mag hier niet komen!", riep hij in een poging de bezoeker weg te jagen. Als een antwoord trippelde er een kleine kitten, nauwelijks twee moons oud, uit de sneeuw. "Eeeh, hallo, ik ben Kyra", stelde het zichzelf met een snif voor. Het poesje keek vriendelijk en tja, het was maar een kitten. Het dingetje strompelde wat rond terwijl ze hem een aardige lach toe wierp. "Hoi, ik ben Brandon", antwoordde hij, bij elk woord dat Bran zei, klonk hij zelfverzekerder. "Koud hé", vervolgde hij snel, nu speelser. Er landde een witte vlok precies op zijn donkerbruine neus , licht als een zwanendonsje. Het smolt meteen bij zijn adem en druppelde langs zijn wang op de grond. "Weet jij hoe dat heet?", vroeg hij oprecht nieuwsgierig, met een knik naar de talrijke vlokken. Nog voor de kitten antwoord kon geven mengde zich een nieuwe stem in het gesprek:"What's up, Nya?" Brandon hield zijn hoofdje schuin, hij begreep de stem niet goed. Al snel volgde er een lichaam. Een poesje, ongeveer even oud as hijzelf, stapte naar hen toe. Ze keek zeer kalm en cool . "Hallo", mauwde Brandon, van plan om het poesje vriendelijk te verwelkomen.

Beschreven tekst
Gesproken tekst
Gedachten

K // Y // R // A

Kyra gleed bijna uit door een plas die zich onder de sneeuw had verstopt. Kyra stapte strompelde overeind en sprong weg van het ijs, geschrokken door het gladde. Kyra keek er naar met versmalde ogen, maar al snel kwamen er weer pret lichtjes in terug in haar ogen. "Wie is daar? Je mag hier niet komen!" Had Kyra nog gehoord vlak voor ze de tuin van haar buur kat had betreden. Dit was haar eerste keer buiten, en Kyra vond het heel leuk, hoe koud het ook was. Was het altijd zo koud in de buiten wereld? Eigenlijk maakte het Kyra ook helemaal niks uit. Kyra klom door het hek heen van haar buur kat en staarde naar de kater. Meteen begroette ze de kater en stelde ze zich zelf voor met een vriendelijke glimlach op de kater gericht. "Hoi, ik ben Brandon," groette de kater terug terwijl de kater zich zelf voor stelde als Brandon. Kyra glimlachte. "Aangenaam kennis te maken," miauwde ze met haar lieve kitten stem. Ze was veelte jong om naar buiten te gaan. Maar ze was eigenlijk een soort van weg gelopen, misschien zou haar huis mens wel bezorgd zijn en boos zijn op haar. Maar voor een keer maakte het Kyra helemaal niks uit. "Koud hé," sprak Brandon. Kyra knikte instemmend, "Inderdaad ja, is het altijd zo koud in de buiten wereld?" Vroeg ze met een nieuwsgierige blik terwijl ze langzaam in het koude sneeuw ging zitten. Een koude rilling gleed door haar lichaam toen haar billetjes de grond raakte. "Het is écht koud," vervolgde ze. Maar al snel wende ze aan de kou. Verschillende sneeuw vlokken dwarrelde naar beneden. "Weet jij hoe dat heet?" Vroeg de kater. Kyra haalde haar schouders op, ze meende dat die witte vallende wolkjes vlokken heette, maar voor ze antwoord kon geven kwam er al een andere kat. Kyra draaide speels haar kop om toen een wat oudere poes te voorschijn kwam. Kyra grijnsde. "Hallo," groette Brandon de poes. Kyra's grijns werd groter. "Hallo, ik ben Kyra! Weet jij wat die vallende wolken zijn?" Vroeg Kyra vrijwel meteen. Ze keek naar beide katten. Ze waren ouder dan haar, maar wel haar buur katten, ze mocht dan vele moons jonger zijn, vrienden hebben was altijd leuk, en die konden van alle leeftijden zijn.

Words: 384 Mood: Playful Company: Brandon&Yuna

Wanna play a game?
You can get it~