Today is the tomorrow of yesterday [Icy only]

Haar dikke staart hing in de lucht en haar vacht was al een heel stuk dikker geworden. Leopardkit was haar naam en ze was minder bang dan in het begin. Indi was haar pleegma en van dezelfde Clan als zijzelf. De BloodClan. Ze was er trots op dat ze een BloodClanner was. Ze trippelde door het gras naar een hoge overhangende steen toe en markeerde een stukje grens dan grensde aan een ander teritorrium. Ze grimaste in zichzelf. Hoewel ze jong was was ze al lang klaar voor de strijd maar ze moest eerst nog een leerling worden en daarna werdt ze pas een krijger. Ze zuchtte en trippelde door langs de grenzen. De Gorge was groot en gevaarlijk. Ze lette goed op wat ze deed en vertikte het om zich op dit moment op open veld te begeven. Ze gaf een vlugge lik over haar vacht die gestreept was met hier en daar een vlek. Ze hoopte heimelijk om Icy eens te ontmoeten. De leider van haar Clan. Ze rekte zich uit en liet haar ongewone groene ogen over de Gorge gaan. Misschien vandaag misschien morgen zou ze leerling worden. Hopelijk zou ze Icy's leerling worden. Maar dat mocht ze niet zelf beslissen. Dat was niet aan haar maar aan haar Clanleidster. Ze keek omhoog naar de lucht waar een klein beetje sneeuw uit viel. Dadelijk zou het hier glad en gevaarlijker zijn dan anders. Hopelijk zou het weer snel opklaren.

Het geluid van de brullende rivier tussen de twee steile rotswanden klonk oorverdovend. Het was spekglad op de glimmende, zilverkleurige stenen. Icy trilde van alle inspanning. Het sneeuwde licht, wat het enkel nog moeilijker maakte voor haar om te bewegen. Ze was niet bang van hoogtes, bijlange niet. Het was de rivier die haar liet huiveren en haar de stuipen op het lijf bezorgde. Elke kat had het niet op water, al zeker niet zij. Hoe hielden die domme rivierclankatten dat uit? Hoe haalden die vieze mormels het in hun hoofd om in zulk koud water te springen of pootje te gaan baden? De elite leidster kon de gedachte dat ze viel niet uit haar hoofd bannen. Het water zou haar opslokken en zo heen en weer sleuren dat ze tegen de klippen zou botsen en opslag zou sterven, daar was geen twijfel over mogelijk. Elke kat was bang van water en stelde zich zo’n doemsenario voor, zeker als ze op deze hoogte stonden. Als ze al zou vallen, dan zou ze misschien zelfs al sterven tijdens haar val. Ze zou tegen de randen botsen en haar nek breken, bam.. dood. In één seconde zou het voorbij zijn. Wat kwam ze ook alweer doen eigenlijk? Het bloed aan haar klauwen herinnerde haar er weer aan. Stomme windclan katten, met hun stomme gedachten ook dat ze haar te slim af zouden zijn. Ze was langs achteren aangevallen tijdens haar tocht langs de grenzen – de manier waarop ze haar plannetjes beraadde – en het was allemaal uitgedraaid op een vreselijk hevig gevecht. Het was een forse kater geweest die op haar rug gesprongen was, hij was nog kwik geweest. Zijn witte klauwen hadden naar haar gezicht gegraaid en hadden een van haar oren bijna aan flarden gemaaid, als ze niet op tijd ontweken had en haar tanden gezet had in zijn andere klauw. Ze had hem in zijn lichtgroene ogen gekeken toen ze noodgedwongen moest loslaten omdat zijn klauwen haar buik half openreten. Ze was helemaal door het lint gegaan door de pijn, had hem in een klap van haar af weten te krijgen en uiteindelijk had ze hem over de rand van de klif weten te krijgen. Het had haar veel moeite gekost, en hij was gevallen toen de rotsen onder zijn poten het begaven. Ze had de flits van paniek in zijn ogen gezien, maar ze voelde geen medelijden. De Bloodclan leidster was kil en harteloos, op dat gebied. Op vele gebieden zelfs.. Ze boog zich voorzichtig over de rand heen om te kijken, maar de witte windclan krijger was al lang uit het zicht verdwenen. Opgeslokt door de rivier, zo snel was het voorbij. Een grijns krulde rond haar lippen en Icy waagde zich opnieuw in het hoge gras van het Windclan territorium. Even later trippelde ze opnieuw langs de grenzen, het gras streelde langs haar buik. Ze rook opnieuw de geur van de rivier, maar ook een andere kat. En dat was de geur van Bloodclan. Nieuwsgierig liep ze richting de geur heen en ontwaarde een klein, donkerbruin gestreepte kat. Het was vast niet ouder dan de leeftijd van een kitten. “Wat doe jij hier, kittens horen in het kamp te blijven. En al zeker dat ze niet zo ver weg mogen komen.” Snauwde ze met haar ijzigkille stem. Haar cyaanblauwe ogen wierpen de kleine kat een dodelijke blik toe.

De lucht werd donkerder en donkerder. Misschien zou ze dadelijk opgesloten zitten op een plek waar ze voorlopig niet uit kon. Ze loerde voorzichtig naar buiten en krabbelde direct terug. Ze had een geur geroken die bekend was en toch onbekend. Ze voelde haar vacht twee keer zo dik worden van zowel angst als adrenaline. Toen ze de stem hoorde voelde ze zichzelf enigzinds ontspannen. Het was de Clanleidster Icy. Ze keek onschuldig op met haar groene ogen naar Icy. Hoe moest ze hier in vredesnaam op antwoorden? Ze probeerde haar kop helder te krijgen en formuleerde toen een antwoord. 'Het spijt me Icy. Ik ben afgedwaald en ik wilde bewijzen dat ik leerling kan worden. Al die kittens gedragen zich zo suf. Ik wil op avontuur en andere Clans uitroeien!' Er brandde een smaragdgroen vuur in haar ogen terwijl ze sprak. Ze had er de leeftijd al voor om leerling te worden en ze begon zo langzamerhand ongeduldig te worden. Ze schrok wel wat terug van de kilte die Icy uitstraalde maar toch ging ze niet bevend ineen zitten. Ze probeerde gewoon altijd haar eigen boontjes te doppen. Dat had ze al gedaan voordat ze bij de BloodClan kwam. Indi was haar adoptiemoeder en zijzelf had zich al langer in leven moeten houden. Icy was dat toch niet vergeten?Ze had al eerder voor zichzelf moeten zorgen dan andere katten. Ze miste haar ouders wel maar ze had geen eens een beeld van hoe ze eruit hadden gezien. Haar broertjes en zusjes ook niet. Ze zuchtte onhoorbaar en wachtte af wat de leider met haar ging doen.

De tengere kitten keek op naar haar clanleidster met de onschuld zelve te zien in haar heldergroene ogen. Haar vacht stond dik, maar toen ze zag tegenover welke kat ze stond ontspande ze zich enigszins een beetje. Het duurde echter even vooraleer de elite leidster een antwoord kreeg, maar ze ging de kleine kat niet opjagen.. Het was logisch dat het eventjes duurde. Geduldig wachtte ze en eindelijk deed Leopardkit haar mond open. “Het spijt me Icy. Ik ben afgedwaald en ik wilde bewijzen dat ik leerling kan worden. Al die kittens gedragen zich zo suf. Ik wil op avontuur en andere Clans uitroeien!” Miauwde de kitten opgewonden en Icy snoof even. Ah, kittengebrabbel.. Ze herkende het maar al te goed. Ze kreeg een geamuseerde grijns rond haar muil en trippelde uiterst voorzichtig naar de bruine tabby toe. “Gedragen mijn kittens zich ook zo suf?” Plaagde ze en ze ging voor de kleine kat op de gladde stenen neer zitten toen ze er eenmaal was. Elegant torende ze boven haar uit toen ze fier als een pauw verder sprak. “Ik respecteer je toewijding aan de Elite, lieve Leopardkit. Maar geduld is een schone zaak, hou dat in je achterhoofd.” Ze hield even pauze om haar woorden bij de kitten te laten doordringen. “Leer dat en dan weet ik zeker dat je een goede leerlinge wordt. Nog even en dan is het jouw tijd. Geniet nog even van je zorgeloze leventje zonder verplichtingen.” Haar cyaanblauwe ogen waren ondertussen al wat vriendelijker gaan staan. Ze moest zich niet zo kil gedragen tegen een onschuldige kitten.

>> Sorry voor de korte en late post

Het bleek minder erg uit te pakken dan ze had verwacht. Ze had verwacht dat ze flink de les gelezen zou worden en misschien nog wel iets ergers. Toen ze naar haar toe trippelde verstijfde ze kort waarna ze direct weer ondooide toen Icy vroeg of haar kittens ook zo saai waren. Had Icy kittens? Ze groef in haar geheugen en bedacht zich toen dat ze nooit echt goed had gekeken en ze allemaal op de grote hoop in haar hoofdje had gegooit. Ze schudde snel haar kopje en miauwde 'Ik weet niet wie jouw kittens zijn Icy. Iedere kitten lijkt in mijn ogen op elkaar. Ik kan ze nooit uit elkaar houden' zei ze verontschuldigend. Ze keek hoopvol op toen Icy vertelde hoe ze haar toeweiding respecteerde. Haar leider respecteerde haar inzet! Een voorzichtig gesnor van blijdschap verliet haar keeltje en ze zuchtte dit keer hoorbaar toen ze zei dat geduld een schone zaak was. Iedereen deed spannende dingen. Ze vielen de andere kampen binnen. Vermoorden andere katten en waren moedig. En wat moest zij doen? Saai in het kamp blijven en een beetje rondhangen. Misschien moest ze eens gaan praten met Indi over haar verhalen en over hoe ze alles voor elkaar kreeg. Ze hield haar kop schuin toen ze zei dat ze moest genieten van deze zorgeloze tijd. Zorgeloze tijd? Saai en verveldend zou ze vast bedoelen. Ze hoopte stiekem dat Icy haar mentor zou worden maar ze zou nog een maan moeten wachten voordat ze zelf naar de ceremonie toe mocht. 'Denk je dat echt?' vroeg ze verbaasd. Ze hoopte dat ze loyaal aan de BloodClan kon blijven zonder dat er ook maar iets zou veranderen in haar perfecte wereldje. Icy werd iets vriendelijker na deze woorden en ze zag ook in haar ogen dat Icy meende wat ze zei. Diep in haar hart voelde ze het gloeien van warmte voor haar leider. Ze keek ongelooflijk op naar haar leider en kon zich geen enkele andere kat voorstellen die hen zou moeten leiden.

“Ik weet niet wie jouw kittens zijn Icy. Iedere kitten lijkt in mijn ogen op elkaar. Ik kan ze nooit uit elkaar houden.” Sprak de bruinharige tabby van jonge leeftijd terug, met een verontschuldigende klank die ontzettend door leek te klinken in haar stem. Icy grinnikte een beetje, dat deed ze wel zelden. Maar ze vond het een beetje te hard om zo afstandelijk te doen tegen een kitten, het waren later haar krijgers en ze moest ze al van jongs af aan voor haar kar zien te spannen. “Dus, jij vindt dan ook dat een bloodclan kitten gelijk staat aan een clankitten of een kitten geboren in een tweebeennest?” Icy ging er even bij zitten. “Cethin, Sora, Shego, Kira, Break en Ariana. Dat zijn de kittens die ik in mijn allerlaatste nestjes gekregen heb, je hebt ze misschien wel al eens gezien.. Maar ze zijn meestal in de houten schuur, je weet wel.. Mijn leadersden.” Ze keek de kitten aan in haar heldergroene ogen die haar zo verwachtingsvol aankeken. Ze zag in haar blik hoe erg deze jonge kat naar haar opkeek en haar zo respecteerde. Ze was dan ook erg enthousiast toen de bloedclan leidster haar dat vertelde. Ze begon zelfs te snorren en een kleine zucht ontsnapte uit haar mond. “Denk je dat echt?” Vroeg de kitten, duidelijk nog niet echt overtuigd van de zaak. Icy bewoog haar massieve hoofd even en knikte toen bevestigend. Haar lange, grijze pels waaide even op toen de wind ermee speelde. “Echt.” Sprak ze en ze keek de kleine kat aan.