The sound of the cicadas

Vanaf een robuuste zwerfkei midden op het uitgestrekte heideveld voor hem zat een grijs gevlekte kater met ijs blauwe ogen. Rainfoot had zijn patrouille afgerond en had zijn toevlucht gezocht in zijn territorium met de intentie om later te gaan jagen. Hij had al een goed aantal konijnen weten te pakken en had zichzelf gestationeerd op de zwerfkei. Vanaf hier kon hij zijn prooi in de gaten houden dat af en toe uit hun holen piepte. De harde waarheid was dat ze alleen op dagen er uit kwamen dat de zon een beetje scheen om van de zon te genieten en helaas werd dat een zeldzaam fenomeen. Dikke wolken vol met sneeuw en hagel pakte zich het grootste gedeelte van de dagen samen en vormde dan een schild voor de zon. Zelfs de sterren waren niet meer zichtbaar s’ nachts. Een rilling trok over de ruggengraat van Rainfoot toen een kille windvlaag opstak en de laatste paar zonnestralen werden geblokkeerd door een dik pak wolken. Bezorgd keek hij naar boven en zuchtte hij zijn ijs blauwe ogen even vernauwend. De konijnen waar hij op had gedoeld eerder waren vlug hun hol in geschoten toen ze hem in het oog kregen. Langzaam kwam hij omhoog en ging hij zitten. Het heideveld was voor het grootste deel wit maar tot zijn opluchting lag er niet een dramatisch dik pak sneeuw waardoor hij niet zich zorgen hoefde te maken over eventuele ijsklonten aan zijn vacht. Toen de wind van richting veranderde en hij een zoete geur opmerkte draaide hij zijn kop lichtjes om en hij zag een witte poes zijn kant op komen. Hij glimlachte zacht. Het was grappig om te zien dat de witte omgeving om haar heen haar bijna leek op te slokken. ”Hey Fallensnow, ook op jacht?” Miauwde hij haar toe terwijl hij van zijn kei afsprong en haar kant op kwam. Zijn grijzere vacht viel veel beter op tussen de sneeuw. Zijn ijs blauwe ogen scande vluchtig de omgeving even zodat hij er zeker van was niet wat prooi gemist te hebben maar toen hij absoluut zekerheid had wendde hij zich weer tot zijn clan genoot.

Throw your demons down the well

Mood: Relaxed | Words: 382 | Company: Rainfoot

"Dimissed." werd er tegen het groepje katten gezegd. Een middelgrote witte poes keek eventjes op naar de kater die de leiding had over de patrouille. Ze hadden gelukkig niets gevonden, waardoor het een vredig rondje was geworden. De marks waren ververst en er waren wat prooien gevangen, voordat ze terugkeerde naar het kamp. Fallensnow knikte eventjes naar de kater, voordat ze zich omdraaide en zich een weg uit het kamp baande.
De witte poes ha geluk dit jaar, er was veel sneeuw gevallen, waardoor haar even witte vacht niet op viel. Alleen haar ijsblauwe ogen konden haar verraden. Een glimlach stond op d'r gezicht, terwijl ze door het territorium wandelde. Het was prachtig om te zien hoe het uitgestrekte gebied volledig verdwenen was om de sneeuw mantel. In tegenstelling tot menig andere katten, hielt Fallensnow wel van een beetje sneeuw. Ze kon zich er wel mee vinden.
De geur van een konijn liet d'r stil staan. Ze had genoeg tijd om nog eventjes te jagen, ze was toch nog niet moe. Met haar ogen tot spleetjes geknepen, tuurde ze om zich heen om het konijn te vinden. Opeens zag ze iets weg schieten. Direct schoot ze erachter aan en probeerde overeind te blijven op de stukken waar het glad was. Niet veel later had ze het konijn tussen haar kaken en bracht de dodelijke beet toe.
Na het konijn te hebben begraven, zetten Fallensnow haar tocht door het territorium voort. Ze had een van de grenslijnen bereikt en de geur van haar clan werd hier licht vermengt met die van Riverclan. Ze moest het niet zo hebben met water en de rivier, haar lange vacht kon het niet echt aan. Op een van de zwerfkeien zag ze een bekend gezicht zitten, en blijkbaar had hij haar ook al gezien. "Hey Fallensnow, ook op jacht?” Ze verlangzaamde haar tred, totdat Rainfoot dicht bij haar was en ze voor zijn snuit stil bleef staan. Ze ging zitten en keek de kater voor haar vriendelijk aan. "Inderdaad, het was nog vroeg, dus ik dacht waarom niet?" Ze gaf haar borst een snelle lik en keek langs de kater naar de grenslijnen. "En jij dan, Rainfoot. Hier met een bepaalde reden?" Ze probeerde niet al te nieuwsgierig over te komen, maar dat wilde waarschijnlijk toch niet lukken.

»The dreams come slow and goes so fast«