When the birds scream

Als je met je verkeerde poot uit je nest gestapt was, dan was je nou eenmaal met je verkeerde poot uit nest gestapt en daar kon Dogdance maar wat goed over mee praten op dit moment. Met haar wenkbrauwen geplooid in een lichte frons en haar nekvacht ietwat overeind gezet tot een pluizige bos, zag ze er niet bepaald uit alsof ze in haar vrolijkste humeur was. Misschien was dit dan ook een goede waarschuwing, aangezien dit ook wel degelijk het geval was. Er waren vanochtend al veel te veel irritaties op elkaar gestapeld en iedereen mocht dat nu ontgelden. Er lag geen prooi meer op de prooistapel en dat was meteen al de eerste irritatie. Haar maag voelde als een leeg, zwart gat dat alles kon verzwelgen en ging imploderen. Verder had ze ook nog een duw gekregen van een andere warrior en was ze met haar neus in het stof beland. En dát had haar al helemaal giftig gemaakt. Ze had een hekel aan vernederingen, vooral als ze ze voor haar gevoel absoluut niet verdiend had. Wie weet was het een wraak actie, ze had geen idee, maar voor nu irriteerde het haar. En de derde en laatste irritatie was dat ze niet ingedeeld was op een patrol, dus verdoemd was tot lamlendig in het kamp hangen totdat ze wat te doen kreeg. Nou, daar ging ze niet op wachten, daar ging ze absoluut niet op wachten. Ze wilde eruit en dan ging ze er ook daadwerkelijk uit. Iedere kat die haar tegen kwam mocht wel oppassen, want Dogdance was op oorlogspad en dat vuur dat was gaan branden viel erg lastig te blussen.

De sneeuw hing in kleine klompjes aan de dunne vacht rond haar poten en liet haar verkleumd voelen. Haar poten brandden, maar alsnog was ze te koppig om te stoppen en haar poten schoon te likken. Ze wilde wat vangen, ze had honger. Ze was niet op jachtpatrouille, dus wie weet kon ze haar eigen prooi nog wel opeten ook. Maar bijna direct kwam een schuldgevoel in haar kop aanzetten. Dat kon ze absoluut niet maken. Er waren misschien wel katten in de clan die het veel meer nodig hadden dan zij dat had. Dus dat idee werd al heel erg vlug verworpen. Haar gedachten werden echter al snel afgeleid door een geur die haar neus binnen drong. De heerlijke, mond waterende geur van een spreeuw. De geur rook verrukkelijk, vooral nu ze honger had. Meteen zonk ze weg in een jagersinstinct en liet ze zich zakken tot in een jachthouding. Heerlijk, voedsel, ze wilde het hebben. Ze kroop onder de varens door, zo min mogelijk geluid creërende met haar kleine postuur. Haar pootjes maakten zachte kraak geluidjes in de sneeuw, maar wat haar betrof waren die te verwaarlozen. Voorzichtig stap ze haar kop half onder de varens vandaan, een open plek inkijkende. Met haar bijna volledig witte pels viel de poes nauwelijks op. Ze had eindelijk eens voordeel met haar kleur, want dat gebeurde niet vaak. Een nieuwe irritatie vormde zich echter toen ze zag dat een andere kat het dier al aan het besluipen was. Hij had een diep grijze vacht en doordringende oranje ogen. Het was Dawnfall, Dogdance had hem al snel herkend. De kater leek op Phantomfang en dat irriteerde haar nog meer. Hij riep slechte associaties op in haar gedachten. Kon de kater zelf helemaal niks aan doen, misschien was het wel oneerlijk, maar Dogdance had zin om voor de verandering eens lekker irrationeel te zijn. De prooi werd vakkundig gevangen en legde ook al vlug het loodje, dus Dogdance kon daar niet op mopperen. Misschien moest ze ook maar wat dimmen, maar alsnog stond haar gezicht niet vrolijk, zelfs niet met dat besef. De kater was ook ouder dan zij en zij was moe. Dus misschien was ruzie zoeken ook niet het strakste plan, vooral niet nu ze de kater nauwelijks kende. Misschien moest ze eventjes voor de verandering een verstandigere weg kiezen. Mentaal besloot ze maar dat te doen. Maar als de kater ook maar één irritatie opwekte, zou ze hem de volle laag geven, besloot ze.

De kater had haar blijkbaar gezien en ze legde haar oren eventjes plat met dat besef. De kater keek haar recht aan met zijn oranje gekleurde ogen. Hoe had hij haar gezien? Hoe had hij haar gevonden? Was ze daar zo duidelijk aanwezig? Of stond de wind verkeerd gedraaid. “Kan ik je helpen, Dogdance?” Miauwde hij naar haar als begroeting. Dogdance kwam rustig de struiken uit gestapt, met stappen die de sierlijkheid van een danseres bevatten. De poes stapte met vluchtige passen naar hem toe, af en toe haar gelaat eventjes vertrekkende als haar poten de sneeuw raakten. Oh wat had ze een hekel aan dat koude nat. Ze kon er niet goed mee omgaan. “Hallo Dawnfall,” Begroette ze de kater formeel, “Ik heb geen hulp nodig,” Ze rekte zich eventjes uit en zocht naar woorden om zichzelf nog ietwat een houding te geven. “Ik had echter die spreeuw ook geroken, totdat ik zag dat iemand anders hem blijkbaar ook al op het spoor was.” Ze haalde haar schouders ietwat onverschillig op. Ze had pech gehad, maar ze moest moeite doen hem niet onmiddellijk de schuld te geven van haar irritatie. Ze wilde echter niet meteen weer op verkeerde voet starten met een clangenoot. Ze had zelf ook wel door dat als ze nog veel vijanden maakte in de clan dat ze op het gegeven moment echt problemen zou hebben. Voor jezelf opkomen was één ding, maar gehaat worden door iedereen was weer een hele andere kant van dit kleurrijke spectrum. Eentje die ze liever niet op wilde zoeken. “Maar goed,” Miauwde ze, “Heb je al meer gevangen? Of ben je op een patrouille?” Dogdance priemde haar ijsblauwe ogen eventjes in de oranje kijkers van Dawnfall. Ondanks dat ze redelijk mild was voor haar doen, wilde ze alsnog laten zien dat ze absoluut nog steeds haar no-nonsense beleid hield in de omgang. Ze liet dan ook níet met zich sollen.

.

STATUS

Gezond

COMPANY

+Dawnfall

NOTES

1010 woorden