Those Little Things Will Change My Life

De donkere ruimte noemde zij haar thuis, de andere kittens in de ruimte haar siblings en de ruimte zelf haar moeder. Van het begin van haar ontstaan had ze hier gezeten en het enige wat ze kende was die heerlijke warmte van haar moeder en siblings. De warmte die haar in leven hield en wat haar aanzette tot groeien. Net die warmte die ze nodig had was hier aanwezig. De voedingstoffen die ze moest binnekrijgen, werden als op een dienblaadje door de navelstreng naar haar lichaam geleid en in de tijd dat ze hier was, was ze gegroeid. Ernstig gegroeid zelfs. Veel had ze zelf niet bewogen, maar af en toe voelde ze haar siblings die een kleine duw gaven of zich even omdraaide. Zij wachtte af, ze wachtte af op het moment dat ging komen. De geboorte. Soms vroeg ze zich af waarom ze niet eeuwig hier kon blijven? Niet eeuwig klein kon blijven? En gewoon voor altijd in deze warmte kon leven. Diep vanbinnen hoopte ze dat het buiten haar moeder even warm was en dat het daar prachtig was. Hoe het hier was, kon ze niet zien. Haar ogen waren gesloten en openen was onmogelijk, misschien maar beter ook, want het gevoel dat ze in water zweefde was groot. Misschien deed ze dat ook wel, misschien zat ze wel ergens in vloeistof. Haar ogen onder water openen, leek haar nou niet echt verstandig, dus geprobeerd had ze ook niet.

Al haar siblings waren al vertrokken, opgezogen door een vreemde kracht. Enkel zij was nog over. Ze hadden niet met veel in deze ruimte gezeten 2 anderen hoogstends en misschien zelfs maar 1. Het kleine poesje wist het niet goed, maar een ding wist ze wel. Nu zat ze hier alleen, alleen in deze ruimte. Waar net haar siblings nog zaten was het nu leeg en het gevoel van ander leven was weg. Nu was het hier doods en enkel de ademhaling van haar moeder liet haar er aan herinneren dat ook zij ging leven. Echt ging leven. Ze probeerde zichzelf zo dicht mogelijk tegen een wand te drukken opzoek naar warmte, de warmte die haar siblings eerst mee afgaven. Nu had ze enkel de warmte van haar moeder nog, ze kon ermee leven, maar had liever nog wat meer warmte gehad. Plots voelde ze een kracht aan haar zuigen, bang stribbelde ze tegen, maar dat hield ze niet lang vol. Afwachtend en bang liet ze zich meeslepen door de vreemde kracht, weg van haar zo bekende plek, weg van alles wat haar vertrouwd was, haar siblings achterna.

Een kille koude liet haar even rillen en met een plof kwam ze op de grond. In elkaar gedoken bleef ze liggen. Ze piepte niet, bewoog niet, maar was nog steeds wel levend. Wat was dit? Waarom was het hier zo koud? Waar was iedereen? Waar was de warmte? Ze kon niks zien, haar dichtgeknepen ogen kon ze immers niet openen, maar wat moest ze hier? De drang om te gaan piepen werd groot, maar ze wou niet, ze wou geen geluid maken. Ze wou zich zo stil mogelijk houden en zorgen dat de vijand haar niet zag. Wat als iemand haar zou vermoorden moest ze iets zeggen? Maar na een tijdje kon ze het niet meer uithouden en met veel tegenzin piepte ze haar longen toch open. Het was een zacht gepiep, maar goed genoeg om de eerste lucht door haar longen te voelen stromen. Het voelde vrij vreemd, als iets vreemds wat door haar lichaam stroomde. Ze had het altijd in zich gehad, maar ze had het moeten krijgen via haar navelstreng die nu was doorgebeten, daar had ze echter niks van gemerkt. Niet van het doorbijten, maar ook niet van het voedsel en de lucht die ze binnenkreeg, ze had er zelf immers niks voor moeten doen. Enkel een beetje in de buik zitten en wachten tot haar moeder eindelijk ging eten. Een hongerig gevoel vulde haar maag, een gevoel dat ze nog niet eerder had gevoeld. Het was vrij irritant, maar ze durfde niet te bewegen, als ze dat moest zou iemand haar maar moeten verplaatsen. Dit werd ze ook, ze rook de zo bekende geur van haar moeder, ook een andere geur drong haar neus binnen. Een geur die normaal elke kitten zou moeten overtuigen hun lippen om de tepel te zetten. De geur van melk, maar haar kon deze geur niet schelen, ze negeerde hem, ze wou niet drinken, niet nu... Wie zei dat dit niet gevaarlijk was? Wie zei dat haar moeder niks met haar te maken wou hebben en haar op de een of andere manier wou vergiftigen? Je wist het nooit...

Stil bleef de zwarte kitten liggen, haar neus bijna tegen haar moeder, maar ze weigerde, ze wou haar mond niet rond dat ding zetten. Naast haar voelde ze de vacht van een kitten, die zo te horen aan het drinken was. Zelf drukte de naamloze kitten zich tegen haar moeder, opzoek naar warmte. Weer liet ze een zacht piepje horen als teken van leven, maar daarna bleef ze muisstil liggen. Hoe het ook wendde of keerde, haar moeder zou ze vertrouwen, anderen... daar zou ze nog over nadenken. Dat hing van de kat in kwestie af, de meesten waarschijnlijk niet, maar alsof het iemand iets kon deren. Weer dreef die heerlijke geur van melk haar neus binnen, maar weer wist ze haar verlangende gevoel te onderdrukken. Ze mocht niet, het kon gewoon niet. Ze... Waarom eigenlijk niet? Omdat je eigen moeder je misschien vergiftigde? Wat was dat nou weer voor onzin? Nu de zwarte kitten er zo over nadacht, klonk het eigenlijk best wel dom. Deze poes had geleden om haar op de wereld te zetten, want dat wist ze. Het zou niet onpijnlijk zijn een kitten uit je lichaam te duwen en daarna iets door te bijten dat eerst aan je eigen lichaam vast zat. Het hoorde ook bij haar! Waarom zou zij haar dan willen vergiftigen? Voorzichtig duwde ze haar neus tegen het ding aan. Zou ze? Een gevoel van honger en dorst kwam weer opzetten en na veel twijfelingen zette ze haar mondje er toch rond, de warme vloeistof gleed haar lichaam binnen en liet haar denken aan hoe het was in de buik van haar moeder. Ze verlangde terug naar binnen en na een beetje te hebben gedronken duwde ze zich tegen haar moeder aan, diep vanbinnen hopend dat ze weer in de warmte was. Even rilde ze, waarom was het hier zo koud...?

- I DID IT! 1089 woorden c; -